Του Eduardo Galeano
Το 1910 έλαβε τέλος η εξέγερση των Βραζιλιάνων ναυτικών.
Οι εξεγερμένοι είχαν απειλήσει την πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο με προειδοποιητικές κανονιές:
«Να καταργηθεί το μαστίγωμα, ειδάλλως θα ισοπεδώσουμε την πόλη.»
Στα θωρηκτά, το μαστίγωμα ήταν συνηθισμένο, και οι τιμωρημένοι συχνά πέθαιναν.
Μετά από πέντε ημέρες η εξέγερση θριάμβευσε, τα μαστίγια πετάχτηκαν στο νερό, και οι παρίες της θάλασσας παρέλασαν στους δρόμους του Ρίο μέσα σε επευφημίες.
Λίγο αργότερα, ο αρχηγός της εξέγερσης, ο Ζοάο Κάντιντο, παιδί σκλάβων, ναύαρχος κατόπιν απόφασης των εξεγερμένων, ξανάγινε απλός ναύτης.
Και μετά από λίγο καιρό, τον έδιωξαν.
Και μετά από λίγο καιρό, τον έκλεισαν φυλακή.
Και μετά από λίγο καιρό, τον έκλεισαν στο τρελοκομείο.
Μνημείο του, λέει ένα τραγούδι, είναι οι πλακόστρωτες προβλήτες του λιμανιού.
Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'' του Eduardo Galeano, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012
Ανάρτηση από: http://aristeroblog.gr
