Στο μεγάλο κανάλι επικρατούσε αναβρασμός. Οι τεχνικοί το είχαν τούμπανο κι ο Τσίμας κρυφό καμάρι. Τα πράγματα δεν πάνε καλά, τα δάνεια δεν είναι αρκετά. Παρ' όλα αυτά, μέσα στο ζόφο της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, κάποια μικρή σπίθα ελπίδας είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται. Οι τσακμακόπετρες, οι μπροστάρηδες, ήταν Ο Παύλος και η Όλγα. Οι παλιοί κομμουνιστές είχαν πείρα σε πολιτικό αγώνα, είχαν θέληση, είχαν το νόου χάου της διεκδίκησης.
Στο κεντρικό στούντιο, εκεί που άλλοτε αλώνιζε ο Λιάγκας με την Σκορδά ως πρωινατζήδες, τώρα τα ίδια πρόσωπα έμοιαζαν αλλιώτικα, λουσμένα με ένα φως απόκοσμο, το φως του ανθρώπου που παλεύει για το ψωμί του και το ψωμί του συντρόφου του. Η Φαίη κρατούσε κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο, ενώ με το άλλο χέρι κρατούσε το μπράτσο του Γιώργου, τρυφερά, μα και αποφασιστικά.
Δίπλα τους ο Γιώργος ο Οικονομέας, ο Δημήτρης ο Καμπουράκης, η Μαρία η Σπυράκη και τόσοι άλλοι γνωστοί δημοσιογράφοι, αλλά και άσημοι βοηθοί ηλεκτρολόγου. Όλοι ήταν ένα, ο καθένας ήταν όλοι.
Στο κρεβάτι του φυσικοθεραπευτή, εκεί που κάποτε γίνονταν οι επιδείξεις αποτρίχωσης με μοντέλα στα τέσσερα, είχε ανέβει και στεκόταν ευθυτενής και ήρεμος ο Παύλος, ο αμετανόητος τριτοδιεθνιστής. Χωρίς οργή, με ήρεμη αποφασιστικότητα στράφηκε στους λειτουργούς της ενημέρωσης:
- Σύντροφοι, τα ψέματα τελείωσαν, τις μεζονέτες μάς τις κατέσχεσαν, τα τζιπ τα πουλήσαμε για τρία χιλιάρικα, τις οφ σορ τις κυνηγάει αμείλικτα ο πουσταράς ο Τόμπσεν. Αλλά κι εσείς, συντρόφια μου, φτωχέ τεχνικέ, καθημαγμένε μπούμαν, χωρίς δουλειά σε λίγο, χωρίς πετρέλαιο στο καλοριφέρ, χωρίς λεφτά για το μπακαλορεά του παιδιού ή το νοίκι του φοιτητή στην Κοζάνη, μην σκύβετε το κεφάλι. Υπάρχει λύση. Όσο υπάρχει η γροθιά του εργαζόμενου λαού υψωμένη, ας τρέμουν οι εξυγιαντές του καπιταλισμού. Δεν πουλήσαμε τις αριστερές μας ιδέες, για να τσαλαπατάει τώρα την οδυνηρή αυτή θυσία μας ο κάθε τυχάρπαστος τροϊκανός.
- Έτσιιιιι!!!!
Μία ουρανομήκης κραυγή διέκοψε τον αναψοκοκκινισμένο μυστακοφόρο άνδρα, την ντροπή του "Ριζοσπάστη", που συγκινημένος κατέβηκε κι έγινε ένα με τους συντρόφους του.
Στο κρεβάτι, στο βήμα, ούτως ειπείν, βρισκόταν ήδη η χαρά της ΚΝΕ του '73 και του Βαν Κληφ του '13. Η Όλγα ήταν σύντομη σαν κεραυνός:
- Όλοι στον Σκάι. Εκεί μας περιμένει ο καπετάν Τράγκας.
Με μια άγρια πολεμική-ταξική κραυγή οι υπάλληλοι του Ψυχάρη, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα κινήσαν για το Φάληρο πεζή. Αυτό το κανάλι κανείς δε θα το πάρει από τ' αφεντικά μας, έλεγαν ο ένας στον άλλο. Στο κινητό ο Παύλος φώναζε για ν' ακουστεί μέσα στο πανδαιμόνιο: "Ναι, Σταύρο, όλα θα πάνε καλά".
Πόσο αδυσώπητος ο ενδοαστικός πόλεμος.
Ανάρτηση από: http://sleepingvillage-savor.blogspot.gr
