Η τρόικα εναντίον της ελληνικής ιδιομορφίας ή συνεργάτες στην εξόντωση της μεσαίας τάξης;

Μια υπόθεση εργασίας 

Παγιδευμένοι μέσα σε μια ασφυκτική συγκυρία, παρακολουθούμε πλέον άναυδοι/ες την κυβέρνηση του πρώην μεταρρυθμιστή Γ Στουρνάρα (εφόσον επάνω του στηρίζεται το χρεοκοπημένο πλέγμα ΝΔ(ΠΑΣΟΚ) ), να μετέρχεται όλων των μέσων εναντίον της ραχοκοκκαλιάς της οικονομίας, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, των ελεύθερων επαγγελματιών, της μεσαίας τάξης εφαρμόζοντας παράλληλα ετεροχρονισμένη - για αυτό και καταστροφική -  "θεραπεία σοκ" σε παιδεία, υγεία, ενημέρωση σε μια κοινωνία που δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη της έναρξης των μνημονίων.

Καθυστερημένη αντίδραση ή συνειδητή απόπειρα εξόντωσης; 

Πως εξηγείται η επιθετικότητα αυτή που ξεκίνησε πέρυσι με την άρνηση βιώσιμων ρυθμίσεων για τα ξαφνικά χρέη των επιχειρήσεων από την κατάρρευση της ρευστότητας, συνεχίστηκε με τα απανωτά χαράτσια, φόρους και έκτακτα τέλη και ολοκληρώθηκε μετά την απαλλαγή από το "φρένο" της ΔΗΜΑΡ με την ενεργοποίηση κατασχετικών απειλών, διώξεων και φυλακίσεων για τα χρέη που διόγκωσε η υπερφορολόγηση; 

Οι εισπρακτικοί λόγοι από μόνοι τους δεν επαρκούν, όσο και η ανοησία κάποιων να πυροβολούν τα πόδια τους. Δεν αρκούν σαν εξήγηση παρότι φανερά έχουν την ισχύ τους.

Ο μεταρρυθμιστικός χώρος αποδίδει στην τοπική διαπλοκή και τις αντιστάσεις του πελατειακού συστήματος που χρησιμοποιεί το κράτος για την διαιώνισή του, τις στρεβλώσεις με τα οριζόντια μέτρα και τις καθυστερήσεις σε κάθε ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή. 

Επίσης αποδίδει στην τυφλότητα των πρώην συνδικαλιστών του δημοσίου ή της ασχετοσύνης των γόνων πολιτικών οικογενειών που αναλαμβάνουν υπουργοί, το απίθανο, δεξιά κυβέρνηση να στρέφεται κατά της ιδιοκτησίας και της επιχειρηματικότητας. Και στην εξόντωση της επιχειρηματικότητας που αφαιρεί τον κινητήρα από το όχημα της ανάπτυξης...

Σε λίγο όμως θα ζήσουμε μαζικές διώξεις και δίκες ελεύθερων επαγγελματιών με μεταξικούς νόμους για χρέη που τους δημιούργησαν το χουντικό ασφαλιστικό σύστημα, η τριτοκοσμική λογιστική απεικόνιση της απόδοσης ΦΠΑ, οι φορολόγηση ανελεύθερου καθεστώτος και τα εξοντωτικά πρόστιμα κρατικιστικής δικτατορίας με μίσος στην υγιή αγορά και την επιχειρηματική ευκαιρία.

Το σοκ της κατάστασης αυτής έχει χωρίσει τον μεσαίο χώρο της εν δυνάμει προοδευτικής παράταξης σε δυο ταξικές κατηγορίες: των βολεμένων insiders του συστήματος, συν, συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων που συνδέουν τις τύχες τους με την δεδομένη πολιτική ελίτ και το κράτος και τους απέναντι: τους ανθρώπους της ιδιωτικής οικονομίας, τους βουλιαγμένους, τα θύματα της άδικης λιτότητας, ανέργους, ελεύθερους επαγγελματίες, τους παραγωγούς του πλούτου που ζουν με τους φόρους τους τους υπόλοιπους. Τους outsiders του συστήματος. 

Οι πρώτοι κάνουν σαν να μην υπάρχουν οι δεύτεροι, έχοντας απολέσει την όποια φιλεργατική τους ευαισθησία - και συναινούν σε υπόρρητα όσο και προφανή σχέδια επιβίωσης ό,τι πιο διεφθαρμένου υπήρξε στον χώρο της τριτοκοσμικής κεντροαριστεράς μας.

Μέρες διάσπασης σύγχυσης και κατάθλιψης.

Κι όμως: Μια ανασύνθεση των διαπιστώσεων του προοδευτικού χώρου, χωρίς παρωπίδες, μπορεί να δώσει μια πιο πλήρη επιτέλους εικόνα, μια ολοκληρωμένη ενδεχομένως εξήγηση του ...
τι ακριβώς τρέχει και πως συνδέονται οι παραλογισμοί που ζούμε, όπου η κυβέρνηση επικαλείται την βιωσιμότητα αλλά γκρεμίζει την οικονομία και η αντιπολίτευση επικαλείται την ανασυγκρότηση αλλά ακούγεται λαϊκιστική και ανεύθυνη. 

Το υλικό υπάρχει και ανακυκλώνεται καθημερινά χωρίς να συναντιέται:

Χαρακτηριστικά είναι τρία πρόσφατα κείμενα που προσπαθούν να εξηγήσουν το ανεξήγητο, χωρίς να βυθίζονται στην εύκολη συνωμοσιολογία και τα εύπεπτα σενάρια αλλά ταυτοχρόνως, και χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην αντικειμενικότητα με δογματικά ολισθήματα: Η Ελληνική ιδιομορφία του Γιώργου Ριτζούλη, Στο λυκόφως του αστισμού του Μενέλαου Γκίβαλου και το Το bras de fer της κλεπτοκρατίας του Κωνσταντίνου Αλεξάκου.

Αν προσπαθήσουμε να τα συνθέσουμε θα σκοντάψουμε πρώτα και κύρια, επάνω στην αξιολόγηση της τρόικας: το μεγάλο ερωτηματικό των μεταρρυθμιστών:

- Η τρόικα νοιάζεται για την αποπληρωμή των δανείων και τίποτα άλλο; 

- Δεν έχει δογματικές εμμονές νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης της οικονομίας; 

- Δεν συνεργάζεται με το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό αποδεχόμενη την παρασιτική για την οικονομία προέλευση των τόκων και χρεωλυσίων που αποπληρώνουμε;

Εδώ θα δεχθούμε ως υπόθεση την ιδέα του Μενέλαου Γκίβελου (τουλάχιστον για το ΔΝΤ που μέσω Τόμσεν είναι σαφέστατο στο τι επιδιώκει) ότι:

 "Η χρηματοπιστωτική νεοφιλελεύθερη δομή (που εκφράζει διεθνώς το ΔΝΤ -στσ) δεν χρειάζεται πλέον ούτε την κλασική παραγωγική δομή, ούτε τη μεσαία τάξη, ούτε την αντιπροσωπευτική - κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ζούμε, ίσως, το λυκόφως του κλασικού αστισμού. Τώρα επιτίθεται ευθέως στον πυρήνα του ίδιου του αστικού - φιλελεύθερου καπιταλιστικού σχηματισμού. Διαλύει την ίδια τη μεσαία τάξη, υπονομεύει το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, υποτάσσει, αποδιαρθρώνει και περιθωριοποιεί τις παραγωγικές δομές της πραγματικής οικονομίας..." 

Και ακολούθως αναρωτιέται: "Μήπως, μαζί με το "τέλος" της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας, ήρθε και το τέλος της αστικής - φιλελεύθερης Δημοκρατίας;"

Αυτή η ιδέα εξηγεί αρκετά ικανοποιητικά, γιατί ενώ: 

"Το σκέλος των δαπανών –της μείωσης του ελλείμματος– αντιμετωπίστηκε σε ό,τι αφορούσε τους πολλούς. Έγινε με το παραπάνω κάθε πιθανή οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, όπως και μειώσεις σε παροχές υγείας, παιδείας και πρόνοιας.", (...)
"δεν έχουν γίνει αναλογικές μειώσεις δαπανών σε ό,τι αφορά τους λίγους –αυτούς που είναι μέρος του πολιτικού συστήματος με την ευρεία έννοια." - όπως λέει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος -, χωρίς να καταφεύγουμε αποκλειστικά και μόνο στην αντίσταση του πελατειακού συστήματος.

Που όπως το περιγράφει και ο Γιώργος Ριτζούλης, "η πολιτική στην Ελλάδα, είναι αυτή που στον καιρό της κρίσης, προστατεύει καλύτερα τις πιό ισχυρές κοινωνικές μερίδες (όπως πρίν από την κρίση τις πριμοδότησε). Χωρίς έλεος για τους λοιπούς. Τόσο στοργική προς τους μέν, τόσο ανελέητη προς τους δέ, όσο σε καμμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Προστατεύει αυτούς που συνήθως αποκαλούνται «οι πλούσιοι»,αλλά μαζί και άλλες ιδιαίτερης επιρροής ομάδες, καλά οχυρωμένες σε κάστρα πελατειακής ή άλλης σχέσης.".

Πως το εξηγεί; 

Μα με την συνέργεια των δύο σχεδίων και συμφερόντων: και οι δυο, ΔΝΤ/τρόικα και ελληνικό πολιτικό σύστημα επιτίθενται στην μεσαία τάξη: οι μεν γιατί τους είναι εμπόδιο με τον παλαιοκαπιταλιστικό σχηματισμό της, οι δε γιατί δεν νοιάζονται αν θα υπάρξει τοπική ανάπτυξη (ως εκφραστές μεταπρατικών συμφερόντων, μεσιτειών και εξαρτήσεων) - βλέπουν την μεσαία τάξη μόνο σαν εκείνον που θα βγάλει τα σπασμένα (τους). 

Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η σκληρότητα του Γ Βρούτση που περιχαρής αναγγέλλει τον εκτοπισμό των μικρομεσαίων από τον ενεργό οικονομικό κύκλο (ΚΕΑΟ: ή ξεχρεώνετε ή κλείνετε) ή του Γ Στουρνάρα με τις κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, εισοδημάτων και ιδιοκτησιών -απλά για να βγει το success story... Χωρίς αναφορά σε ανοησία ή ασχετοσύνη.

Προφανώς απάντηση σε μια τέτοια καταστροφική συμμαχία - για όποιον δέχεται αυτήν την συνέργεια ως πραγματικότητα - δεν μπορεί παρά να είναι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο δίκαιης λιτότητας όσον αφορά τα ελλείμματα και παραγωγικής ανασυγκρότησης στηριγμένης σε μεικτή οικονομία συνδυασμού δημοσίων επενδύσεων και ελεύθερης αγοράς. Και επανάκτησης της αυτονομίας κινήσεων σε πλαίσια μεν ευρώ και ΕΕ, αλλά όχι και πελατειακής αναπαραγωγής σε χρηματοπιστωτική τρικυμία χωρίς κατάρτι.

Χωρίς προκαταλήψεις δήθεν "ιδεολογικών" διαχωρισμών και δαιμονοποιήσεων προελεύσεως του "άλλου". Αλλά με σαφή κοινωνική τοποθέτηση ανασυγκρότησης στηριγμένης στην παραγωγή και όχι τις χρηματοπιστωτικές "ευκαιρίες" των οικονομολόγων σεισμολόγων. 

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο:

• Η κεντροαριστερά δεν έχει κανένα μέλλον αλλά θα απολέσει επίσης και την θέση της στην προοδευτική παράταξη, αν εγκαταλείψει την μεσαία τάξη στην καταστροφή της. 
• Η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να αποδείξει ποιους θεωρεί κινητήρα της οικονομίας και παραγωγούς του πλούτου, συγκεκριμένα και πειστικά: την κρατική διεύθυνση και τις δημόσιες επενδύσεις ή την ελληνική μικρομεσαία επιχειρηματικότητα υποβοηθούμενη από ένα κράτος κοινωνικών υπηρεσιών;

Κοινωνικό συμβόλαιο υπογράφεται με φανερούς παίκτες. Η κοινωνία είναι ήδη στην θέση της, βουβή, κουρασμένη από το σοκ περιμένει - ποιος θα κάτσει απέναντι;