Τα τελευταία χρόνια έχω βαρεθεί να κερδίζουμε χάνοντας. Από τη νίκη του Γιώργου Παπανδρέου και την είσοδό μας στο ασφαλές λιμάνι του Μνημονίου, στο επιτυχές και νικηφόρο «κούρεμα» που κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τα ασφαλιστικά Ταμεία, φτάσαμε στην “πρώτη φορά Αριστερά” επιτυχή παράταση του τρέχοντος προγράμματος η οποία αφαιρεί από την Ελλάδα το δικαίωμα μονομερών ενεργειών. Κι ως γνωστόν, χώρα που δεν μπορεί να κάνει μονομερείς ενέργειες, αιχμάλωτη είναι.
Θα έλεγα «ας μην κοροϊδευόμαστε…». Όμως είναι ψέμα. Η αλήθεια είναι «ας κοροϊδευόμαστε». Από τη στιγμή που θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, ας το κάνουμε. Η αυταπάτη μιας ακόμη νίκης – επιτυχίας ίσως είναι αυτό που αξίζει σε ένα λαό, ο οποίος στην πρώτη δυσκολία έτρεξε να αποσύρει τις καταθέσεις του από τις τράπεζες. Κι αναρωτιέμαι, γιατί να στηρίξει κάποιος άλλος λαός έναν λαό που δεν στηρίζει τον εαυτό του;
Συνήθως, μετά τις εκλογές, τα κόμματα κάνουν απολογισμό του αποτελέσματος. Αυτή την φορά τον απολογισμό έπρεπε να τον κάνουν οι ψηφοφόροι. Να αναλύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και να αποφασίσουν αν ξέρουν τι ψήφισαν και τι ζητούν από την κυβέρνηση που εξέλεξαν.
Εγώ, πάντως, δεν κατάλαβα. Και ούτε καταλαβαίνω τι ακριβώς γίνεται. Υποτίθεται ότι αλλάξαμε κυβέρνηση επειδή δεν ανεχόμασταν άλλο τους εκβιασμούς από τους δανειστές. Σήμερα χαιρόμαστε επειδή στο Eurogroup «κερδίσαμε» τετράμηνη παράταση αυτού του εκβιασμού, καθώς τον Ιούνιο λήγουν ομόλογα 6,7 δισ. ευρώ ενώ θα πρέπει να πληρώσουμε και κάτι άλλα δισ. στο ΔΝΤ, άρα αν δεν είμαστε καλά παιδιά, θα βρεθούμε πάλι προ της επόμενης απειλής χρεοκοπίας, της επόμενης αγωνίας, του επόμενου αιτήματος, γλειψίματος, συρσίματος στα πατώματα.
Υποτίθεται, επίσης, ότι στοιχηθήκαμε πίσω από την απόρριψη του «ευρώ πάση θυσία» καθώς αντιληφθήκαμε ότι οι μόνοι που θυσιαζόμασταν ήμασταν εμείς και θυσιαζόμασταν σε βαθμό ξεκληρίσματος. Αυτές τις ημέρες, όμως, συνάντησα πολλή αγωνία για το αν «θα μας πετάξουν από το ευρώ οι κωλογερμανοί».
Μάθαμε με πικρά μαθήματα ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις. Σήμερα λέω πως αυτό είναι σωστό, αλλά σωστό είναι επίσης ότι αν συμμετείχα στην κυβέρνηση δεν θα είχα καμία εμπιστοσύνη στον λαό. Σ’ έναν λαό που «δεν γουστάρει» θεωρητικώς , αλλά «γουστάρει τρελά» στην πράξη.
Αυτό που έζησα τις τελευταίες ημέρες ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι όχι μόνο ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, αλλά κι ότι οι ηγέτες έχουν τους λαούς που τους αξίζουν. Μία υπέροχη χώρα, όπου λαός και κυβερνήσεις βρίσκονται σε αρμονία κινήσεων, ειλικρίνειας και αγωνιστικότητας. Δυστυχώς, τίποτα δεν μάθαμε. Στα ίδια ήμαστε.
Φοβάμαι, μήπως σε λίγο καιρό θα τους συμπαθώ αυτούς, όχι επειδή είναι αυτοί που είναι, αλλά απλώς επειδή έδιωξαν από το κεφάλι μου τους άλλους. Αν ήμασταν καλύτεροι εμείς, θα τους είχαν ήδη τελειώσει οι ευκαιρίες. Όμως επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, τους αξίζουν κάποιες ακόμη. Αφού πρώτα αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε να κάνουν.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com
