Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Το λλίον ένι το πολλύν, τούτη ένι η αρκοντιά μας,πάππου προς πάππου σ’ τούντην γην τζι εμείς τζιαι τα παιθκιά μαςτζι αν θέλετε η Τζιύπρου μας πάλε να ξαναζήσει,μέσα στο λλίον το πολλύν καθένας μας να ζήσει.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ
Αν είναι κάτι που μας αφήνει το 2015 είναι μια πίκρα που για ακόμα μια χρονιά δεν κατορθώσαμε να φέρουμε κοντά τον κόσμο που ξέρει που πατά και που πηγαίνει και να δημιουργήσουμε, αν όχι την ίδια την αντίσταση, τη μαγιά της. Δεν φταίμε μόνο εμείς οι ίδιοι. Ήταν τόσο πικρό το 2015, που τρέχαμε «αλλοπρόσαλλα» να αντιμετωπίσουμε τους Ακιντζήδες και τις Ομάδες Κύπρος, ενώ η αλήθεια βρίσκεται, όπως πάντα, «τζιει που τα βουνά».
Ξέραμε όμως, από την άλλη, ότι ήταν αναγκαίο (πράγμα που έγινε από τον ίδιο τελικά) να αναδειχθεί ότι ο «ελαιοφόρος» Λεμεσιανός κατοχικός ηγέτης δεν είναι ένα παιδί των λουλουδιών αλλά ένας ακόμα εκφραστής των τουρκικών θέσεων, που, αδιαμφισβήτητα, δεν βοηθούν στην επίτευξη λύσης ή ακόμα και «λύσης». Έπρεπε να αναδειχθεί εγκαίρως, όχι γιατί είμαστε μίζεροι (σαν μερικούς γιαννήδες με «πλούσια αρθρογραφία»), αλλά για να μη φτάσουμε σε σημείο να υποβαθμιζόμαστε μόνοι μας.
Ο κ. Ακιντζί, ακόμα και σήμερα, λίγες μέρες μετά το απείρου κάλλους κοινό μήνυμα με τον «μισό» πια Πρόεδρο Αναστασιάδη, παρέθεσε και ξεκαθάρισε τις γραμμές του στα επί μέρους ζητήματα του Κυπριακού. Φυσικά, για κάποιους μπορεί να είναι θεμιτό να μετακινηθεί ο «λιγότερο δυνατός αριθμός ατόμων» επειδή «η ζωή μάς δείχνει το μέλλον, δηλαδή σε αυτά τα 41 χρόνια διαφοροποιήθηκε πολύ η ζωή και στον βορρά και στον νότο», αλλά για τους λογικούς είναι κουραφέξαλα και αποτελούν πρόκληση. Για κάποιους, επίσης, μπορεί να είναι θεμιτό που ο Ακιντζί αξιώνει εγγυήσεις επειδή οι Τ/κ θα πουν όχι σε σχέδιο χωρίς αυτές. «Βλέπουμε ότι η συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας είναι απαραίτητη. Η στάση μας είναι αυτή. Είμαι υποχρεωμένος να δώσω αυτό που θέλει ο λαός», σημείωσε, αλλά κάποιοι συντηρούν ακόμα το ήδη συνταξιούχο μομέντουμ.
Δεν λένε κουβέντα για την ερμηνεία περί διζωνικότητας, πληθυσμιακής και περιουσιακής πλειοψηφίας, ούτε για την φασίζουσα εκ περιτροπής προεδρία, ούτε για τους έποικουςκαι για το ότι «οι υπήκοοι αυτή τη στιγμή (του ψευδοκράτους) θα είναι υπήκοοι της ενωμένης Κύπρου και πολίτες της ΕΕ». Αυτά αξιώνει ο Ακιντζί, σε πλήρη συνεννόηση με την Τουρκία του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, κι εμείς χειροκροτάμε σαν κομπάρσοι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας επειδή «Hade, πάμε, έρχεται η λύση, τελειώσαν τα προβλήματα». Τόσο εγωπαθείς είναι μερικοί, που θεωρούν ότι η «λύση» είναι κοντά επειδή το γράφουν στις προσωπικές τους σελίδες ή επειδή κάνουν βόλτες με ποδήλατα εντός της νεκρής ζώνης. Το ποια «λύση» είναι κοντά, ποσώς τους ενδιαφέρει. Σκηνές ροκ.
Άγριο κι ανήσυχο, λοιπόν, το 2015. Αναμένοντας το 2016, αιωρούμαστε σε μια κατάσταση άνευ προηγουμένου, χωρίς να γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει. Αν και τέλειωσε ο «καλός Ακιντζί», αν και γνωρίζουμε ότι στη χώρα των θαυμάτων μόνο η Αλίκη πήγε και δεν ξέρουμε κιόλας αν γύρισε σώα, διάφοροι αρνούνται να παραδεχτούν τη σαθρότητα που κουβαλά ο κατοχικός ηγέτης μήπως και καταστρέψουν τις υπό οικοδόμηση καριέρες τους. Δεν έχουν αποφασίσει καν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουνε, επιχειρώντας να πείσουν τον εαυτό τους ότι θέλουν το καλό της Κύπρου, πράγμα το οποίο αναιρείται από τη στιγμή που ανέλαβαν ρόλο image maker για τον Μουσταφά Ακιντζί.
Επαναλαμβάνουμε: Τα ψέματα έχουν τελειώσει. «Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες, γνωστοί μου ξένοι», όπως θα σημείωνε ευθαρσώς ο ποιητής. «Αν πάλι κρύβεστε στο φως, σαν στρουθοκάμηλοι αν γελάτε / σ’ αυτούς που είναι ότι ακριβώς κατηγορούν, σ’ αυτούς να πάτε». Διότι, ευτυχώς, το 2015 φεύγει και μαζί του φεύγουν κι οι αυταπάτες. Ευτυχώς που κάποιοι επιμένουμε να αντικρίζουμε την αλήθεια, χωρίς σάλτσες και παραλειπόμενα, ευτυχώς που κάποιοι παραμένουμε άλογοι μέσα στη λογική των ποιητών που υμνούν τον χαμό της πατρίδας και «πλένουν τα πόδια» κατοχικών ηγετών. Ευτυχώς που κάποιοι συντηρούμε τα όνειρα των γιαγιάδων και των παππούδων μας, ευτυχώς που κάποιοι δώσαμε υποσχέσεις ξεκάθαρες, ευτυχώς που κάποιοι συνεχίζουμε να απαξιώνουμε κατοχικούς ηγέτεςγια χάρη της λευτεριάς, που εξυψώνεται στο αυθεντικό βλέμμαμιας ακριβοθώρητης κοπελιάς, που επιθυμεί απλώς να πάρει τη μάνα της στο κατεχόμενο χωριό της. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πως «κάτι εν ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένον»; Καλή λευτεριά…
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com
