Οι δημοσκοπήσεις έχουν πια αναδειχτεί σε σημαντικό εργαλείο χειραγώγησης της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης των μαζών. Έστω προσωρινά. Αλλά, πάντως, έχουν μπεί πολύ γερά στο «παιχνίδι» της κατασκευής μια «κοινής» γνώμης που να σκέφτεται και θέλει, ακριβώς αυτά που θέλει το υπάρχον σύστημα –σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Κάθε τόσο και μια νέα δημοσκόπηση της «κοινής» γνώμης – αντιπροσωπευτικό δείγμα πάντοτε εκεί γύρω στα 1003, 1022 ή κάτι περισσότερο, άτομα, από όλες τις περιφέρειες της χώρας, πάντοτε τηλεφωνικά ερωτώμενοι, «αποφασίζουν» για το τι πάει καλά και τι όχι στην χώρα ( οικονομία, πολιτική, πολιτικά πρόσωπα κλπ κλπ ) και ανάλογα με το αποτέλεσμα – κατά παραγγελία ή όχι αδιάφορο προς το παρόν – πανηγυρίζει είτε η εκάστοτε κυβέρνηση είτε η αντιπολίτευση. Μια έρευνα προχτές έλεγε πώς προηγείται σε πρόθεση ψήφου η ΝΔ. Μια νεώτερη – και μάλιστα «αλλοδαπή» - πως ο ΣΥΡΙΖΑ σκίζει. Αυτό θα βοηθήσει βεβαίως τον πρωθυπουργό να κομπάσει λέγοντας πως η πολιτική του διαθέτει την λαϊκή υποστήριξη.
Μπορεί, πραγματικά, ο λαός να στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να την ξαναψηφίσει. Όπως πριν μερικά χρόνια ψήφιζε και ξαναψήφιζε τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ και παλιότερα την ΕΡΕ ή την ΕΚ. Από αυτό μαθαίνουμε – δημοσκοπήσεις και βεβαίως τις εκλογές – τι θέλει η τι είναι διατεθειμένος ένας λαός να κάνει, να διεκδικήσει ή να υποστεί. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε αν σωστά αποφασίζει ή αν γνωρίζει σε βάθος και πλάτος για ποια πράγματα αποφασίζει.
Ο Χίτλερ π.χ. και ο ναζισμός, έτυχε της υποστήριξης του γερμανικού λαού μέχρι και μετά το τέλος τους, την κατάρρευση τους. Οι Ναζί έκαναν εγκλήματα – ενάντια σε Γερμανούς πολίτες, Εβραίους, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, καθολικούς, διαμαρτυρόμενους κλπ και φυσικά ενάντια στους λαούς της Ευρώπης. Κι όμως, δεν αντιπάλεψαν τους Ναζί, μετά την επικράτηση τους και ούτε καν ξεσηκώθηκαν όταν πια η κατάρρευση τους ήταν κάτι που φαινότανε «δια γυμνού» οφθαλμού. Δηλαδή δεν είχαμε κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στην Ιταλία. Εκεί τουλάχιστον ο λαός κρέμασε ανάποδα τον Μουσολίνι.
Λαοί επίσης έχουν εκλέξει και υποστηρίξει κυβερνήσεις που δεν δίστασαν να διεξάγουν βρώμικους αποικιοκρατικούς πολέμους. Καμιά από αυτές δεν ανετράπη από λαϊκά κινήματα. Κινήσεις και κινήματα ενάντια στις πολιτικές αυτές εκδηλώθηκαν. Έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην τελική υποχώρηση των κυβερνήσεων τους από τους αρχικούς σκοπούς τους. Αλλά όχι γιατί κινήθηκαν πάντοτε από «αγνά» αισθήματα και πιστεύω. Αλλά γιατί αντιστάθηκαν οι λαοί που υφίσταντο την επίθεση των αποικιοκρατικών/ ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων τους, προκαλώντας απώλειες στους ίδιους τους λαούς των επιτιθέμενων.
Και στην υπό Κατοχή – γερμανο-ιταλική και βουλγάρικη – Ελλάδα δεν ξεσηκώθηκε ΟΛΟΣ ο λαός ενάντια τους. Η πλειοψηφία μάλιστα. Αλλά υπήρξαν και πολλοί συνεργάτες και πάρα πολλοί που δεν κουνήθηκαν καθόλου: από φόβο, καιροσκοπισμό, δειλία; ποιος ξέρει.
Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν ζει καθόλου καλά. Η ανεργία, η φτώχεια, η μετανάστευση είναι πια πολύ γνωστά φαινόμενα και καταστάσεις. Υπάρχουν και τμήματα του πληθυσμού που μέσα στην κρίση αυτή έχουν γίνει πλουσιότερα. Υπάρχει η μεγάλη μάζα που ενώ υποφέρει δεν έχει αποφασίσει – και δεν είναι βέβαιο αν και πότε και πως – να αγωνιστεί για να αλλάξει την ζωή της. Αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο. Μια ματιά στην συνέντευξη του Αλαιν Μπαντιού που έχει αναρτηθεί στον γνωστό μας ΟΙΣΤΡΟ – www.istrilatis.blogspot.gr – είναι πολύ κατατοπιστική και για τους λόγους που διαπιστώνουμε αυτή την καθίζηση των λαϊκών κινημάτων. Άλλωστε και ο μακαρίτης Β. Λένιν είχε προειδοποιήσει ότι «Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς, πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο «βολικά» για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την επιτέλεση της – τότε η κοινωνία σαπίζει, κι αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες.» [Βλ. Άπαντα Λένιν, τόμος 9 σελ.354, «Η τελευταία λέξη της «Ισκρικής» τακτικής..», Κ.Ε. του ΚΚΕ, εκδ.1956]. Είναι πάρα πολύ πιθανό να ζούμε αυτό το «σάπισμα» της κοινωνίας, χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε αν και πότε και πως η κοινωνία θα αντιδράσει έτσι ώστε να πάψει να σαπίζει.
Ποτέ βέβαια οι εξουσίες – οι άνθρωποι που ασκούνε την εξουσία αδιάφορο στο όνομα τίνος ισχυρίζονται πώς την ασκούν – δεν θα παραδεχτούνε πως η κοινωνία τους σαπίζει. Δεν τους είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Δεν έχουνε συμφέρον για κάτι τέτοιο. Ακόμα και ψυχολογικό.
Από αυτή την σκοπιά απολύτως σε τίποτα δεν διαφέρει η σημερινή εξουσία και οι άνθρωποι της από την χθεσινή και προχθεσινή: του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Η εξουσία έτσι και αλλιώς τους τυφλώνει τόσο, τους κρατάει παντοτινά ομήρους της. Λίγοι, ελάχιστοι μπόρεσαν να αντισταθούν στις Σειρήνες της εξουσίας. Ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι και οι άντρες του βούλωσαν τα αυτιά τους. Μόνο έτσι γλυτώσανε. Είναι δυνατόν τώρα να παραδεχτούν οι σημερινοί κυβερνώντες και οι βουλευτές τους – κι οι βολεμένοι οπαδοί και μέλη τους – πώς έκαναν λάθος, πώς; τα πράγματα θα χειροτερέψουν κλπ κλπ. Δεν βλέπετε πως από το λεξιλόγιο τους έχουν αφαιρεθεί έννοιες και λέξεις όπως: καπιταλισμός, εκμετάλλευση, ιμπεριαλισμός, άνιση ανάπτυξη, εργατικός έλεγχος κλπ κλπ ; Το λεξιλόγιο τους είναι «πλέρια» ευθυγραμμισμένο με αυτό του κυρίαρχου νεοφιλελευθερισμού. «Ανάπτυξη» - και δίκαιη μάλιστα, σε ένα κόσμο, αυτόν του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού «άδικο» - , επενδύσεις κλπ κλπ. Αναφορά σε μια δίκαιη κοινωνία, στην ανάγκη έστω της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας – σύμφωνα με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης – επί ποινή ξωπετάγματος μας από την ΕΕ, απαγορεύεται. Δεν το επιτρέπουν οι θεσμοί, η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, ο Ολάντ, ο Σόρος και το κακό συναπάντημα.
Γι αυτό όλοι πρέπει να είμαστε – και προπαντός να φαινόμαστε – ικανοποιημένοι, ενωμένοι, μονιασμένοι. Γιατί αν δεν είμαστε ή δεν φαινόμαστε, εκεί έξω καρτερούνε κάτι παράξενα πλάσματα να μας κατασπαράξουνε [τα σήριαλ που παίζει η τηλεόραση αυτό μας λένε].
Οι δημοσκοπήσεις, λοιπόν, παίζουνε ένα σημαντικό ρόλο αποπροσανατολισμού, φρονηματισμού (για το τι πρέπει να θέλουμε) και «έντασης» του ανύπαρκτού πολιτικού ανταγωνισμού πάνω σε προτάσεις για τον ή τους δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Αφού, έτσι κι αλλιώς, για όλους είναι ένας: αυτός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το ΚΚΕ διαφωνεί βέβαια προτείνοντας να βαδίσουμε τον δρόμο που έτσι κι αλλιώς απέτυχε. Δεν έχει να προτείνει κάτι άλλο, φρέσκο και ελπιδοφόρο, με μεγάλη πάντως πιθανότητα επιτυχίας.
Μπορεί να φαίνομαι απαισιόδοξος. Δεν το αρνούμαι. Πάντως πιστεύω ότι η ανθρωπότητα δεν θα μείνει άπραγη και θα βρει τρόπους και λύσεις για να σωθεί.
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
