Καθώς η επίσκεψη Ομπάμα πλησιάζει, φουντώνει και το καινούργιο ειδύλλιο Ψυχάρη – Τσίπρα. Άλλωστε η συγκεκριμένη επίσκεψη είναι ένας από τους λόγους της αναθερμασμένης φιλίας τους. Ο «πλανητάρχης», δεν πρέπει να ιδεί αλληλοσπαραγμούς και ακυβερνησία.
Για τους Αμερικανούς, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να είναι ο Δούρειος Ίππος για την εξασθένηση της ΕΕ και της Γερμανίας που είναι επικεφαλής της. Έτσι εξακολουθεί και ζητά κι όλοι οι αναλυτές συμφωνούν πως ο Ομπάμα θα ζητήσει και πάλι την ελάφρυνση και την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους.
Βέβαια, η ελληνική οικονομική ολιγαρχία, της οποίας ο κ. Ψυχάρης είναι διακεκριμένο μέλος και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, του οποίου ο Τσίπρας και η ομάδα του είναι πλέον αναγνωρισμένα και ευπρόσδεκτα στελέχη, έχουν δέσει τις τύχες τους με την ΕΕ και το Βερολίνο. Κάθε διασάλευση αυτής της πολιτικής γραμμής είναι απαράδεκτη και προκαλεί αρκετές φορές την δυσαρέσκεια και την οργή των Αμερικανών απέναντι στον Τσίπρα όπως και στους προκατόχους του.
Από την άλλη όμως, η ελάφρυνση και κυρίως η ρύθμιση του χρέους, είναι ο διακαής πόθος όλων των πολιτικών ομάδων που ανέλαβαν την εξουσία από το 2011 και μετά, αλλά και της κυρίαρχης παρασιτικής κεφαλαιοκρατικής τάξης.
Άλλωστε η Ελλάδα έχει περάσει πολλές τέτοιες κρίσεις χρέους, οι οποίες κάθε φορά πολλαπλασιάζουν τα κέρδη της οικονομικής ολιγαρχίας της. Κάθε φορά η χώρα βυθίζεται στη φτώχια και ο λαός υποφέρει, μέχρι να ξαναρχίσει ο επόμενος κύκλος ανάκαμψης και αποπληρωμής του νέου χρέους. Τα δάνεια, να μην το ξεχνάμε, είναι το αίμα που τροφοδοτεί την άρχουσα οικονομική και κοινωνική τάξη της χώρας μας, από την πρώτη στιγμή ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, καθώς αποσπά το οικονομικό πλεόνασμα όχι από τη θέση της στην παραγωγή, αλλά από τον εναγκαλισμό της με την κρατική διοίκηση.
Όσοι οδύρονται για τα «σαράντα χρόνια σκλαβιάς» στα μνημόνια, που θα ακολουθήσουν, θα πρέπει να θυμηθούν πως το μονοπώλιο των σπίρτων, του αλατιού, καθώς και άλλοι φόροι όπως του καπνού που είχαν επιβληθεί μετά την ήττα του 1897, καταργήθηκαν μόλις πριν από λίγες μόλις δεκαετίες, την ώρα δηλαδή που η χώρα άρχισε να φουσκώνει από νέα δάνεια, που προετοίμαζαν τη σημερινή κατάσταση.
Από το ολότελα, καλός είναι κι ο Τσίπρας. Σημασία έχει να υπάρχει μια κυβέρνηση τώρα, για να εφαρμόσει τα σχέδια των Αμερικανών και των άλλων Επικυρίαρχων. Αργότερα βλέπουμε. Εξάλλου όλοι ξέρουν, ότι το πολιτικό σχέδιο των Αμερικανών είναι κυβέρνηση ή κυβερνήσεις ευρείας πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή, ασχέτως ποιος θα είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Το μόνο που δεν έχουν φανερώσει μέχρι τώρα, είναι το ποιος θα είναι ο πραγματικός τοποτηρητής για την εφαρμογή των σχεδίων τους, ο «ρυθμιστής του πολιτεύματος».
Από την άλλη, ο Τσίπρας είναι πραγματικά χρειαζούμενος. Αφού η «κεντροαριστερά» δεν λέει να περπατήσει κι αφού ο Τσίπρας έχει βάλει την ουρά στα σκέλια μετά το στραπατσάρισμα από το ΣτΕ, ας του δώσουμε λίγη προθεσμία. Αρκεί να συνεχίσει, να είναι υπάκουος και πρόθυμος να συνεργαστεί για την διατήρηση του συστήματος διακυβέρνησης σύμφωνα με το πετυχημένο διπολικό σύστημα, αλλά και τον ρυθμιστικό ρόλο του κ. Ψυχάρη. «Άραγε ο Πρωθυπουργός θα συνεχίσει;», αναρωτιέται ο Στ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ της 6/11/16 που κυκλοφόρησε με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Κυβέρνηση υπακοής».
Ακόμη κι αν το αμερικανικό ενδιαφέρον περιοριστεί σε λεκτικούς επαίνους και ευχολόγια, η υποστήριξη – έστω και κριτική – του συγκροτήματος Ψυχάρη είναι μια σανίδα σωτηρίας για τον Τσίπρα και την ομάδα του, καθώς τους δίνει την ευκαιρία της παραμονής στο παιχνίδι και μάλιστα με σημαίνοντα ρόλο, εν αναμονή καλύτερων ημερών στα οικονομικά της χώρας.
Τα πρώτα αποτελέσματα της υποστήριξης Ψυχάρη φάνηκαν κιόλας. Το ΕΣΡ με την καινούργια του σύνθεση είναι γεγονός, χάρη στίς ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Τα προξενιά αλλά και τα αρραβωνιάσματα, μας αποκαλύπτει ο κ. Γ. Παπαχρήστου στα ΝΕΑ της 12/11/16, τα έκανε ο Κ. Λαλιώτης με τον Χρ. Σπίρτζη στο γνωστότατο σε όλους τους Έλληνες εστιατόριο της Μίνας στην περιοχή της Ακρόπολης.
Τι μικρός που ‘ναι ο κόσμος! Επί υπουργίας Λαλιώτη ο Χρ. Λαμπράκης κατάστρεψε μέρος του πάρκου Ελευθερίας για να χτίσει το Μέγαρο Μουσικής. Ένα δώρο στον ελληνικό λαό, που το πληρώνει φυσικά ο ελληνικός λαός.
Για άλλη μια φορά, όλοι εκείνοι που αδημονούσαν να ιδούν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να γκρεμοτσακίζονται και να αφανίζονται από προσώπου γής, σκοντάφτοντας πάνω στα βράχια του ΕΣΡ, θα ιδούν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται. Είπαμε, στην πολιτική δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι και μόνιμοι εχθροί.
Τώρα, σύμφωνα πάντα με τον Στ. Ψυχάρη, είναι η ώρα της εφαρμογής «μιας συγκεκριμένης πολιτικής», της γρήγορης δηλαδή αξιολόγησης ώστε να ξαναρχίσει ο κύκλος του δανεισμού και της σπέκουλας του δημόσιου χρήματος.
Και για να αρχίσει αυτή η «εφαρμογή», έπρεπε ο Τσίπρας να «αποκλείσει τους αμφισβητίες, να διώξει τον Φίλη, να υποβαθμίσει τους εριστικούς και να απομονώσει τον Παππά».
Όλος ο κόσμος ξέρει, ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο συνταρακτικά. Στην πραγματικότητα, η απομόνωση των «αμφισβητιών» είχε συντελεστεί μέσα στο 2015 και μάλιστα πολύ πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου και την επακόλουθη κωλοτούμπα. Και στην απομόνωση αυτή το συγκρότημα Ψυχάρη είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Διότι μονάχα ένας αμφισβητίας υπήρχε, η Κωνσταντοπούλου, που επέμενε να υπερασπίζεται την διάκριση και την ανεξαρτησία του Κοινοβουλίου, του οποίου είχε τεθεί επικεφαλής, από την υποταγή στην Κυβέρνηση.
Όμως στην Ελλάδα, η απολυταρχία της κυβερνητικής εξουσίας είναι το κουκούλι που μέσα του ζεί και ανατρέφεται η παρασιτική καπιταλιστική τάξη, καθώς είναι αξεχώριστα δεμένη με τις κρατικές δομές. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να ξεκινήσει ένας πόλεμος λάσπης, μεγαλύτερος ίσως κι απ’ αυτόν που ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν καρατομήθηκαν όλοι οι ρομαντικοί σοσιαλιστές μέσα στο ΠΑΣΟΚ και οδηγήθηκε στην απόγνωση ο Σάκης Καράγιωργας.
Και σ’ αυτό τον πόλεμο επιστρατεύθηκαν όχι μόνον εφημερίδες και κανάλια αλλά και ηθοποιοί και θέατρα, ώστε όταν έφτασε η ώρα να μην υπάρχει κανείς, ούτε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έξω απ’ αυτόν, για να υπερασπισθεί την Κωνσταντοπούλου που έδωσε μονάχη της όλη την μάχη.
Οι προηγούμενες εξελίξεις και τα αδιέξοδα, με τις εκλογές να εμφανίζονται σχεδόν σαν βεβαιότητα, εκτός από ελπίδες γέννησαν και καινούργια κόμματα.
Πάντα στις εκλογές παρουσιάζεται και μια πλειάδα κομμάτων, τα περισσότερα γραφικά, ενώ υπάρχουν και τα συνήθη σχήματα των άκρων.
Η διαφορά αυτή τη φορά είναι πως τα καινούργια κόμματα εμφανίζονται σαν απολύτως αντισυστημικά. Όλα τους σχεδόν προτάσσουν την ανατροπή ή τουλάχιστον την ριζική αλλαγή του σημερινού πολιτικού συστήματος, που όντως είναι και το κυρίως υπεύθυνο για την κατάσταση που βιώνει η χώρα.
Όλα τους επισημαίνουν τον κίνδυνο της απόλυτης καταστροφής που έρχεται, για το έθνος, για την κοινωνία, για τον λαό, ανάλογα με την ιδεολογική γωνιά που έχει καταλάβει ο καθένας. Και φυσικά, για να αποφύγουμε την καταστροφή, ένας δρόμος μονάχα υπάρχει, να στρατευθούμε όλοι στις τάξεις του.
Ο φόβος της καταστροφής είναι η αγαπημένη μέθοδος των συστημικών κομμάτων για άγρα ψηφοφόρων. Τα έθνη καταστρέφονται, η Ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές, μόνο που καταστρέφονται από τις δικές τους εσωτερικές αντιφάσεις και παράνοιες. Οι εξωτερικοί εχθροί απλώς επιταχύνουν τη φθορά.
Το εβραϊκό έθνος κατάφερε να επιβιώσει μετά από κατατρεγμούς δύο χιλιετιών. Όσο για το δικό μας, η ιστορία του και οι ταλαιπωρίες του είναι διπλάσιες και βάλε σε χρονική διάρκεια. Κι όπως είπε ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, «πάντα μένουμε λίγοι για μαγιά».
Επαγγέλλονται ακόμη την άμεση αποκατάσταση της δημοκρατίας ή την εγκαθίδρυση της πραγματικής και ανόθευτης δημοκρατίας και πάλι ανάλογα με την ιδεολογική σκοπιά του καθενός. Εδώ υπάρχει μια αντίφαση, καθώς όλα τους είναι ουσιαστικά αρχηγικά κόμματα, συγκροτημένα γύρω από ένα πρόσωπο, το οποίο καθορίζει το ιδεολογικό και πολιτικό τους στίγμα.
Πόσο άραγε μπορούν τέτοια κόμματα να συμβάλλουν στην καθιέρωση και την εδραίωση δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης;
Η Δημοκρατία δεν είναι σκοπός, είναι πρώτα απ’ όλα δρόμος. Είναι κάτι που κατακτιέται μέρα με τη μέρα από την ίδια την κοινωνία που αποκτά συνείδηση του εαυτού της.
Στην εμφάνιση τους πρέπει να συνέβαλε αποφασιστικά η επιτυχία του Β.Λεβέντη να μπεί στη Βουλή, απόρροια για τους περισσότερους της απογοήτευσης της κοινωνίας και της κρίσης που μαστίζει τα συστημικά κόμματα.
Όμως, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν όχι μονάχα επιδέξια, αλλά και απολύτως δεκτικά οπίσθια.
Όσοι βλέπουν την καταπληκτική άνοδο και μετάβαση του Β. Λεβέντη, από το πιο πετυχημένο νούμερο του Μητσικώστα και διασκεδαστή των θαμώνων των καφενείων του Μεταξουργείου, σε πολιτική οντότητα εντός του Κοινοβουλίου και πιστεύουν πως το ίδιο θα επαναληφθεί και στην περίπτωση τους, μόνο και μόνο γιατί η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της απόγνωσης, θα πρέπει να θυμηθούν την «καταπληκτική άνοδο του κ. Αρτούρο Ούι» του Μπρέχτ.
Οι Illuminati της δικής μας καθεστηκυίας τάξεως, απέδειξαν πως τα σεμινάρια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που παρακολούθησαν πριν από λίγα χρόνια έπιασαν τόπο.
Ένα από τα μαθήματα αυτά, εξηγούσε την «υπόγεια» ή «υποβόσκουσα» διαφήμιση. Αυτή ξεκινά με τη δημιουργία «προφίλ» και ιστοσελίδων στα κοινωνικά δίκτυα που διασπείρουν «συνταρακτικές» και «ξεχασμένες» αλήθειες και προφητείες -του Β. Λεβέντη εν προκειμένω- ή ρίχνουν λάσπη σε ανεπιθύμητους.
Σε μια χώρα ψεκασμένων, αυτές οι κοινοποιήσεις πρέπει να ξεκινούν πάντα με τις λέξεις κλειδιά «σοκ», «βόμβα», «συνταρακτικό» και σαν έσχατη λύση το «δείτε το πριν το κατεβάσουν».
Σύμφωνα με τους διδάσκοντες στα σεμινάρια, είναι απολύτως σίγουρο πως τέτοιες κοινοποιήσεις θα αναπαραχθούν αμέσως και μαζικά, φέρνοντας τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Στη συνέχεια αναλαμβάνουν μικρά κανάλια να φιλοξενήσουν τον κ. «Ούι» για να εκθέσει τις απόψεις του. Κι αφού ο κ. «Ούι» έχει πετύχει, ένα ασήμαντο μεν αλλά υπαρκτό εκλογικό αποτέλεσμα, μπαίνει στη λίστα της ερώτησης «ποιο κόμμα προτιμάτε;», κάτι που του δίνει αμέσως μεγαλύτερες πιθανότητες και τελικά εξασφαλίζει την είσοδο του στη Βουλή στις επόμενες εκλογές. Η περαιτέρω εξέλιξη του, εξαρτάται από τον ίδιο και τις ανάγκες του συστήματος.
Το πιο σημαντικό εμπόδιο και εχθρός στο δρόμο του Τσίπρα, όπως και όλων των συντελεστών του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τα καινούργια κόμματα και οι διακηρύξεις τους, αλλά το ίδιο το πελατειακό πολιτικό σύστημα, όπως έχει οικοδομηθεί, με την γιγάντωση του δημόσιου τομέα και την υπερσυγκέντρωση αυτού του τομέα στο λεκανοπέδιο της Αθήνας.
Η διατήρηση αυτού του οικοδομήματος είναι η κύρια έγνοια και άγχος όλων των κομμάτων και κυβερνήσεων από την αρχή της κρίσης, γιατί εκεί συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος του πελατειακού τους συστήματος, αλλά και των στελεχών των ίδιων των κομμάτων.
Ταυτόχρονα, η διατήρηση του καθιστά αδύνατη κάθε προσπάθεια περιστολής δαπανών, δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος και τελικά εξόδου στις αγορές, στο ποθητό δηλαδή Ελντοράντο του δανεισμού και της αναπαραγωγής του ίδιου του πολιτικού συστήματος και της άρχουσας τάξης.
Ήδη, η κυβέρνηση Τσίπρα δέχεται πιέσεις από τους δανειστές για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας μέσω απολύσεων υπεράριθμων, επίορκων και διεφθαρμένων, κάτι που προσκρούει στο θεσμό της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Να λύσει το πρόβλημα της ανικανότητας του μεγαλύτερου αριθμού των ΔΥ με τη στασιμότητα τους σε βαθμό και μισθό, κάτι που προσκρούει στο ισχύον σύστημα.
Να εξαλείψει τα ειδικά μισθολόγια και να βάλει λουκέτο σε φορείς φαντάσματα του Δημοσίου, στους εκατοντάδες εποπτευόμενους φορείς των υπουργείων που συνεχίζουν να υπάρχουν χωρίς αντικείμενο και έργο. Εδώ όμως έρχεται σε αντίθεση με το «βαθύ κράτος» και τα κατώτερα τμήματα της άρχουσας τάξης.
Οι σύγχρονοι Στάβλοι του Αυγεία βρίσκονται εδώ, μαζεμένοι κυρίως στο λεκανοπέδιο. Μόνο που ο Ηρακλής που θα τους καθαρίσει δεν έχει γεννηθεί ακόμη.
Έχουν γεννηθεί όμως καινούργια κόμματα και υπάρχει πιθανότητα τον επόμενο χρόνο μέσα στη Βουλή να βρίσκεται κάποιο απ’ αυτά.
Ποιος τη χάρη μας.
