Ενωση Ανθρακος και Χάλυβα. Κοινή Αγορά. Ευρωπαϊκή Οικονομική Ενωση. Η μεταπολεμική πορεία της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου. Η άνοδος της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς. Ο Μάης του 1968 και η επακολουθήσασα συρρίκνωση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Η παράλληλη άνοδος και ο επακολουθήσας εκφυλισμός των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ανά την υφήλιο. Η αντεπανάσταση του Ρηγκανοθατσερισμού. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η μετεξέλιξη του Ρηγκανοθατσερισμού σε παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού στην Κίνα. Η ολική επαναφορά του πολέμου ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών. Η αποτυχία της εναλλακτικής Αριστεράς, κυρίως στη Λατινική Αμερική, αλλά και παντού αλλού. Η καθιέρωση της ομογενοποιημένης σκέψης. Το αντισύστημα ως διέξοδος τυραννικότερη από το σύστημα. Συμβολικώς,
η επιστροφή του 2014 στο 1914. Ενας πολυπολικός κόσμος που γεννά τις ίδιες αντιθέσεις σε βαθύτερο επίπεδο, παρενδεδυμένες σε πόλεμο των πολιτισμών. Η πιο άγρια ταξική διαίρεση, που ομιλεί την πιο πονηρή γλώσσα που ομίλησε ποτέ η ανθρωπότητα από κτίσεως της Βαβέλ. Η δημιουργία μιας τερατώδους καφκικής γραφειοκρατίας (στον δημόσιο τομέα) και μιας αδίστακτης κάστας μάνατζερ (στον ιδιωτικό τομέα). Η υποχώρηση των αστικών δημοκρατιών και η παλινόρθωση του φασισμού. Και του πεζοδρομίου και των σαλονιών. Η προοδευτική μετάλλαξη, ο εκφυλισμός, η ενσωμάτωση της Αριστεράς στο σύστημα (αλλά και ο σεχταριστικός αναχωρητισμός). Η αποσύνδεση της Αριστεράς από τις μάζες.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση ως ένωση ανεξαρτήτων κρατών, κυρίαρχων εθνών και ελεύθερων λαών εξέπνευσε. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Το μόρφωμα που υπήρξε και υπάρχει στη θέση της, διανύει πλέον αντιστρόφως την έως τώρα πορεία του. Από Ευρώπη των 28, επέστρεψε στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, στην Ευρώπη του Διευθυντηρίου των πέντε, του άξονα των δύο και εν τέλει στην Ευρώπη του Δ’ Ράιχ. Το ευρώ δεν είναι τίποτε
άλλο από τις μεραρχίες πάντσερ των Τραπεζών και των Πολυεθνικών. Η Ευρώπη επιστρέφει σε μια χυδαία οικονομική ένωση, εφόσον ουδέποτε μπόρεσε να δημιουργήσει μια πολιτική ένωση, μάλιστα με έναν αντίστοιχο ευρωπαϊκό πατριωτισμό. Και ακριβώς για αυτό, το κυρίαρχο ευρωπαϊκό εποικοδόμημα ανέπτυξε έναν αντεθνικό λόγο χαρακτηρίζοντας τις εθνικές ταυτότητες εθνικιστικές. Αυτό, σε συνδυασμό με την ταξική συντριβή των εργαζομένων, δημιούργησε ένα τέρας
που αντιμετωπίζει τους λαούς ως πληθυσμούς, τις χώρες ως οικονομικές ζώνες και τα έθνη ως εμπόδια για την καταλήστευση των εργαζομένων και την πολιτική τους υποδούλωση. Η καθαίρεση του ελληνικού Συντάγματος από τα Μνημόνια είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, του μεταμοντερνισμού και του πολυπολιτισμού, η Βρετανία εξέρχεται από την Ενωση, η Σκωτία θέλει να εξέλθει από τη Βρετανία, η Ακροδεξιά διεκδικεί παντού πλειοψηφίες και το επίπεδο ζωής των εργαζομένων στη Γερμανία καθορίζει η Ατζέντα Σρέντερ αντί του Πινοτσέτ. Και στη Γαλλία ο εργατικός νόμος Ολάντ αντί του Μουσολίνι.
Μετά την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, δεκάδες οικονομικά τείχη του Ταξικού Αίσχους έχουν ξεφυτρώσει παντού στην Ενωση. Κι εκείνοι που έλεγαν ότι θα καταργήσουν τα εθνικά σύνορα έχουν γεμίσει με ματωμένα εθνικιστικά σύνορα μεγάλο μέρος της ηπείρου από τη Γιουγκοσλαβία έως τις «δημοκρατίες» της Βαλτικής ή τη μαύρη τρύπα της Ουκρανίας. Η Γερμανία επανεξοπλίζεται. Παραμένει υπεργολάβος των ΗΠΑ, αλλά διεκδικεί πλέον «το δικαίωμά της να υπερασπίζεται διά των όπλων τα οικονομικά της συμφέροντα παντού στον πλανήτη» (νέο αμυντικό δόγμα Σταϊνμάγερ).
Η Ελλάδα παρακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια αυτές τις εξελίξεις υπό το κράτος του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύση» στην πιο ελεεινή του μορφή. Με εμφύλιο πόλεμο, με δικτατορία, με την Κύπρο κατακρεουργημένη. Την κατίσχυση της Δημοκρατίας με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την προσωρινή έξοδο απ’ το ΝΑΤΟ και κάποιες δειλές εθνικοποιήσεις, ακολούθησε η δημαγωγική και καταστροφική περίοδος Ανδρέα, ο ψευδεπίγραφος εκσυγχρονισμός Σημίτη -με την «ισχυρή Ελλάδα» της ψευδούς ευμάρειας- η άφρων είσοδος στην ευρωζώνη και η προδοτική υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων. Η σύνολη νεότερη ελληνική ιστορία στα διακόσια έτη από την επανάσταση του 1821 δεν είναι παρά παραλλαγές της ξενοκρατίας στη χώρα. Η οποία ζει σήμερα την επαχθέστερη εκδοχή αυτής της ξενοκρατίας μετά τη ναζιστική κατοχή.
Η χώρα εξέπεσε από το καθεστώς ουραγού «συμμάχου» σε καθεστώς υποτελούς κολίγου για τα επόμενα 99 έτη. Ως το καλοκαίρι του 2015 η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές υπήρξε σ’ αυτήν τη χώρα δύναμη αντίστασης στις ξενικές κατοχές και δύναμη ανατροπής της ταξικής καταπίεσης και εξαθλίωσης - και παραμένει τέτοια, πλην ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση Τσίπρα,
μετά από μια μακρά υπονόμευση της Αριστεράς από πεμπτοφαλαγγίτικες μπαρούφες πολυπολιτισμικής και πολιτικής ορθότητος, βρέθηκε σαν «έτοιμη από καιρό» να υποκύψει στους ξένους ιμπεριαλιστές και να προδώσει τη λαϊκή εντολή για το αντίθετο.
Ο Τσίπρας και η παρέα του (για να μην πω η κλίκα του) στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μείνουν στο ευρώ για να αποφύγουμε τη δημοσιονομική καταστροφή - και καταστραφήκαμε. Για να μην περικοπούν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις - και συνεχίζουν να περικόπτονται. Για να σωθούν οι επιχειρήσεις - και συνεχίζουν να κλείνουν. Η ανεργία, το σύστημα υγείας, όλα βαίνουν προς το χειρότερο - ο κατάλογος είναι μακρύς, δεν θα συνεχίσω.
Τρεις αριθμοί είναι αρκετοί: το δημόσιο χρέος αυξάνεται, το ιδιωτικό χρέος αυξάνεται, το ΑΕΠ μειώνεται. Το πράγμα δεν βγαίνει. Η κυβέρνηση το ξέρει. Το Βερολίνο το ξέρει (αλλά αυτό θέλει). Και σε μας τι έχει απομείνει; Τα ψέματα, ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός. Η κυβέρνηση πουλάει τρέλα στην κοινωνία και η κοινωνία «απορεί τι χρη δραν».
Ο Τσίπρας κατάφερε ιστορικό πλήγμα στην Αριστερά. Και συνέχισε την πολιτική στραγγαλισμού της Ελλάδας, ακριβώς όπως έκαναν οι προκάτοχοί του. Από τα προγενέστερα κόμματα του δικομματισμού, το ένα, το ΠΑΣΟΚ, πολύμορφο πλέον, προσπαθεί να αναγεννηθεί με ζόμπι ανασυνθέσεις και το άλλο, η Ν.Δ., κλίνει
τον λαϊκισμό σε όλες τις πτώσεις, αδημονώντας να γίνει Κουίσλιγκ στη θέση του Κουίσιλιγκ. Η Αριστερά που εξήλθε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ τείνει να περιθωριοποιηθεί, το ΚΚΕ έχει πιάσει τα γεφύρια, το Ποτάμι εκφυλίζεται (και ξεφτιλίζεται), ενώ ο Λεβέντης και η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά τα πιο χυδαία συμπτώματα της εθνικής μας παρακμής.
Η Ελλάδα είναι πολιτικώς άοπλη.
Ο λαός είναι καθισμένος στους καναπέδες. Φοβισμένος, απελπισμένος, αμήχανος, οργισμένος - όλοι, πλην Λακεδαιμονίων, με κοινό παρονομαστή τον καναπέ. Οι τελευταίοι που είδαμε να αγωνίζονται στους δρόμους σε μαζική κλίμακα ήταν οι συνταξιούχοι - οι παππούδες μας. Εύγε τους και ντροπή μας.
Η γενιά των 500 ευρώ, των 100 ευρώ και των 10 ευρώ δεν βρίσκεται στους δρόμους, ουδείς την εμπνέει. Ο Τύπος έχει παίξει, στην πλειοψηφία του, αισχρότατο ρόλο στην υποδούλωση της Ελλάδας, ανάλογον με τον ρόλο του Τύπου διεθνώς. Χωρίς τον Τύπο η ομογενοποιημένη σκέψη δεν θα αποβλάκωνε τον πλανήτη.
Και στην Ελλάδα και στον κόσμο οι υπερπλούσιοι και κατά μέγα μέρος οι πλούσιοι τρώνε τους πολίτες, ψητούς, βραστούς και φρικασέ. Είναι σαν τους μαφιόζους. Που το πρωί σκότωναν ανθρώπους, το μεσημέρι έτρωγαν με τα παιδιά τους, το βράδυ κοιμούνταν ήσυχοι και την Κυριακή πήγαιναν στην εκκλησία. Αυτούς υπηρετεί σήμερα ο Τσίπρας. Τους μαφιόζους που πίνουν διά των μνημονίων το αίμα της χώρας. Και αυτό προκαλεί στους Ελληνες απελπισία. Απογοήτευση. Φως
από πουθενά. Τα λυχνάρια των Λακεδαιμονίων υπάρχουν, αλλά είναι λίγα. Οι στρατηγικοί κίνδυνοι που βρίσκονται ante portas εις όσα αφορούν την ακεραιότητα της χώρας και οι στρατηγικοί κίνδυνοι που ενδημούν στο Πραιτώριο (γνωστόν ως Μαξίμου) κάνοντας το αυτεξούσιο της πατρίδας μπαίγνιο της κομαντατούρ των μαφιόζων
απειλούν πλέον και οι δύο το ίδιο την ίδια μας την ύπαρξη.
Η πολιτική κατατονία του ελληνικού λαού οφείλεται στην πολιτισμική του αποκοπή από την ιστορία και την ταυτότητά του. Από την υπαρξιακή του ποιητική.
Συμπέρασμα: Θα το βγάλετε εσείς. Το δικό μου είναι ένα: «πολίτες στα όπλα» - αν όπλα είναι η ταξική αφύπνιση, η ταύτιση της ταξικής συνείδησης με την ταξική θέση, η αγάπη για την πατρίδα - αν πατρίδα είναι το ενδιαφέρον για τον πλησίον. «Πολίτες στα όπλα» - αν όπλα είναι ο έρωτας για την ελευθερία, για τα γράμματα και τη δικαιοσύνη. «Πολίτες στα όπλα», αν
η πόλις, το πολίτευμα, η πολιτική και ο πολιτισμός έχουν αξία στην καρδιά μας και στο μυαλό μας για τη ζωή μας…
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
