Γιώργος Τασιόπουλος *
Υποψἠφιος Δημοτικός Σύμβουλος
"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε»
Οδυσσέας Ελύτης
Διχασμένη η σχέση για κάθε ευαίσθητο
πολίτη της Αθήνας με την πόλη του. Από τη μία μεριά το συναισθηματικό δέσιμο
με το χώρο, με το φως, την τοπογραφία και την ιστορία, και από την άλλη, η ελάχιστη
ταύτιση με την απρόσωπη, ατομοκεντρική ή κολεκτιβοποιημένη σε γκέτο «ζωή» στις περισσότερες
γειτονιές της που φαίνεται να έχουν καταληφθεί από ένα εν ροή πλήθος τουριστών της
Airbnb ή εγκλωβισμένων μεταναστών.
Μετοίκησαν άθελά τους, διώχτηκαν
βίαια οι παλιοί κάτοικοι, που άλλοτε συναντιόνταν στις πλατείες αναβιώνοντας το
κοινόν της αρχαίας αγοράς και τώρα οι νέοι κάτοικοι της με άλλες συνήθειες διαβιούν
σε μια πνιγηρή πραγματικότητα, σε μια πόλη χωρίς να γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι΄
αυτήν. Παρόντες, απόντες.
Αθήνα, η πόλη των αστέγων, των χρεοκοπημένων Ελλήνων
Η ανάγκη για ζωή προηγείται του
κέρδους
Θα έπρεπε οι υποψήφιοι δήμαρχοι
να αφουγκράζονται τις αγωνίες των απλών πολιτών και κυρίως αυτών που ζουν στις φτωχογειτονιές
της πόλης. Πρώτο και κύριο για έναν ευαίσθητο δήμαρχο θα πρέπει να είναι ο
αγώνας για επανάκτηση των θεμελιωδών αναγκών του πολίτη της Αθήνας. Η ανάγκη για
εργασία των πολιτών, ζωτικό δημόσιο χώρο, ήλιο και πράσινο.
Θα πρέπει ο σύγχρονος τρόπος
ζωής να είναι καθολικός για όλους τους ανθρώπους με βάση τις ανάγκες τους, οι οποίες
δεν επιδέχονται ταξικές διακρίσεις. Τα Σεπόλια έχουν το ίδιο δικαίωμα με το
Κολωνάκι, ο Άγιος Παντελεήμονας με το Παγκράτι. Οι πολίτες της Αθήνας, ολόκληρες
συνοικίες τα τελευταία έτη βίωσαν το διωγμό. Αναγκάστηκαν να μετοικήσουν,
να βάλουν λουκέτο στα καταστήματά τους, να εγκαταλείψουν τις γειτονιές τους.
Για χάρη του κέρδους γειτονιές άλλαξαν χρήση, οι οικίες σε μεγάλη έκταση στο κέντρο
της Αθήνας μετατράπηκαν σε μικρά ξενοδοχεία Airbnb.
Δεν μπορεί να υπάρχει δήμος όπου
η κατοικία, με το απαραίτητο σύγχρονο συμπλήρωμα της την αναψυχή και η αγορά ως
χώρος συνάντησης των κατοίκων της πόλης, να μην έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι στις
υπόλοιπες περιφερειακές λειτουργίες.
Να επανευαγγελιστούμε στην ιερότητα
του τόπου
"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
Οδυσσέας Ελύτης
Μας πληγώνει η καθημερινότητα
μας. Δεν κλείνουμε τα μάτια, μας πνίγει από παντού. Μέσα στη θλίψη της απέραντης
μετριότητας δεν γνωρίζουμε άλλο μονοπάτι σωτηρίας από την επιστροφή στις πνευματικές,
υλικές και άυλες κληρονομιές μας και πρώτα απ' όλα στην ανάκτηση της συλλογικής
μας μνήμης.
"Σβήνοντας ένα
κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον»,
έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης. Η Αθήνα είναι ένα απέραντο αρχαιολογικό πάρκο και
ο υπαρκτός κίνδυνος των ημερών μας, κάτω από το πρόσχημα του ελεύθερου ανοίγματος
των χώρων στη λαϊκή ανάγκη αναψυχής και σε ανάλογες δράσεις είναι να υποταχθούμε
στην προτεραιότητα, την αρρώστια της εποχής, τον καταναλωτικό συβαριτισμό, που μπορεί
να οδηγήσει πολύ εύκολα σε μία πλήρη βεβήλωση του ιστορικού χώρου και σε σημαντικές
βλάβες για τα τόσα ευπαθή μνημεία, χωρίς σεβασμό στη μνήμη και το αύριο.
Θα πρέπει να διαφυλάξουμε το
Αττικό τοπίο όπως απέμεινε από άλλες, περαιτέρω θεμελιακές παραμορφώσεις και τα
λάθη του παρελθόντος, η εξαφάνιση τοπόσημων όπως του Ιλισσού, που θυσιάστηκαν στο
βωμό της προόδου, δεν πρέπει να έχουν συνέχεια. Δεν πρέπει να αφήσουμε απροστάτευτα
τα εκατοντάδες μικρά εκκλησάκια, ζωντανά μνημεία της βυζαντινής μας κληρονομιάς
γύρω από την Ακρόπολη, απροστάτευτα και ασυντήρητα. Η αδιαφορία μας θυμίζει την
βαυαρική στάση, όταν γκρέμισαν 70 βυζαντινές και νεώτερες εκκλησίες για να χτίσουν
τη σημερινή Μητρόπολη της Αθήνας. Η πρόσφατη προσπάθεια ανέγερσης υπερμεγεθών
ξενοδοχείων στη σκιά της Ακρόπολης, κρύβοντας το φως του Παρθενώνα, πρέπει να μην
ξανατολμηθεί. Ούτως ή άλλως η δόμηση στο λεκανοπέδιο και η ασφυκτικά πυκνή
- χίλιοι κάτοικοι ανά εκτάριο- επιδρά αρνητικά και έχει αρνητικές επιπτώσεις στην
ποιότητα ζωής της πόλης.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης,
ο Παρθενώνας και το Ερέχθειο δεν πρέπει να ειδωθούν ξέχωρα από τον περιβάλλοντα
χώρο των λόφων της Αττικής. Η κακή αισθητική του τοπίου της Αθήνας, ενός μολυσμένου
περιβάλλοντος, αισθητικά, ατμοσφαιρικά, οπτικά, ηχητικά μοιάζει με ένα τείχος ασχήμιας
που φυλακίζει τα μεγαλύτερα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς τον
Παρθενώνα, το Ερέχθειο, την Πνύκα. Αποτελεί ύβρη που πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί.
Όταν βγεις στην Ομόνοια και πάρεις
το δρόμο για την Ακρόπολη, αντικρίζοντας το Παρθενώνα, η δυσοσμία του περιβάλλοντος
χώρου δημιουργεί αισθήματα θλίψης και οργής στον επισκέπτη. Η πολιορκία του ιερού
τόπου από ένα ρυπαρό περιβάλλον, φτηνομάγαζα και αρπαχτές που οδηγεί η οικονομική
κατάρρευση της χώρας δεν επιτρέπεται. Έτσι, εκεί που γεννήθηκε η φιλοσοφία,
οι τέχνες, η δημοκρατία είναι χώρος εσωτερικής κάθαρσης και συλλογικής πνευματικής
συνεύρεσης ανώτερων ανθρώπων, δεν ταιριάζει η φτήνια τα φτηνά καταναλωτικά κίνητρα
τα ταπεινά εμπορικά κριτήρια.
Οι επιλογές για την Αθήνα πρέπει
να είναι ριζοσπαστικές και να μην έχουν λαϊκιστικό πνεύμα. Η Αθήνα, ο ιστορικός
της πλούτος, η τοπογραφία της είναι φορτωμένη με μνήμες και συμβολισμούς. Ο τρόπος
προσέγγισης και χρήσης αυτής της μνήμης πρέπει να είναι για τους επισκέπτες πολιτισμένος
και στοχαστικός.
Δεν έχει ανάγκη η Αθήνα
το εύκολο άνοιγμα σε ένα φιλοθεάμον, συχνά βαρβαρίζον κοινό. Στόχος είναι
η ευαισθητοποίηση και η διαπαιδαγώγηση του κοινού, η μύηση των Αθηναίων πολιτών,
η ανάγκη της ψυχικής τους ενότητας με την ιστορία, τη μνήμη. Είναι ανάγκη ν΄ αποκτηθεί
κουλτούρα σεβασμού των κατοίκων στην ιστορία της Αθήνας. Όταν οι θεσμοί αγνοούν
την ιστορία και το πολιτιστικό κεφάλαιο της πόλης, τότε αδυνατούν να
σχεδιάσουν το μέλλον της πόλης. Είναι υποχρέωση του Δήμου της Αθήνας και των
σχολείων της ο εγγραμματισμός των μαθητών, στην ιστορική και φυσική γνώση του χώρου
που ζουν. Η εκπόνηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων όπου θα οργανώνονται από ειδικευμένους
παιδαγωγούς και θα δώσουν τη δυνατότητα σε μαθητές αλλά και ενήλικες να αγαπήσουν
βιωματικά την πόλη τους. «Ελιμπίσθικα το ανέφικτο», είχε γράψει ο Πικιώνης
σε μια υποσημείωσή του και κάπου αλλού μας έδειξε τον τρόπο, «Λίγο περισσότερη
ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία και αλλάζουν όλα».
Να κάνουμε την Αθήνα Πόλη και
Πρωτεύουσα
Αθήνα για την Ελλάδα
Ανάγκη για ένα σχέδιο σωτηρίας
Είναι φανερό και στη προεκλογική
περίοδο, ότι θα έπρεπε τουλάχιστον στις τοπικές εκλογές να λειτουργεί η αγορά, ο
διάλογος, η συζήτηση, η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, η αμεσοδημοκρατική πρακτική
να είναι κυρίαρχη και τα πρόσωπα και οι συλλογικότητες να προκύπτουν μέσα από τις
ζυμώσεις της τοπικής κοινωνίας. Άλλωστε είναι μακρά η παράδοση στον χρόνο, λόγω
του κοινοτικού αυτοδιοικητικού τρόπου, τόσο στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όσο και
στα ρωμαίικα βυζαντινά χρόνια. Αυτό το πνεύμα έμεινε ζωντανό έως την απελευθέρωση
του νεοελληνικού κράτους και γι΄ αυτό οι τόσες εσωτερικές επαναστάσεις στις περιφέρειες
του ελλαδικού κράτους απέναντι στον συγκεντρωτικό τρόπο διακυβέρνησης που ήθελαν
να επιβάλουν οι Βαυαροί. Σήμερα παραμένει ζωντανή στης ενοριακές εκκλησίες της Αθήνας.
Είναι ανάγκη η διοίκηση στον
δήμο μας να ασκείται από ένα πολυκεντρικό σύστημα υποκέντρων που θα ανακουφίσει
το ιστορικό κέντρο και ταυτόχρονα θα διατηρήσει την τοπική ταυτότητα των γειτονιών
της Αθήνας, τη συνεχή ύπαρξη των τοπικών αγορών και τη διατήρηση των κέντρων της
κοινοτικής πολιτιστικής ζωής σε όλο τον δήμο.
Η Αθήνα αντιμετωπίζει, σε μεγέθυνση
μάλιστα, όλα τα προβλήματα των μεγαλουπόλεων όπως το χάος, την πνευματική ακαταστασία,
τον διαχωρισμό της σε πλούσιες και φτωχές αστικές περιοχές, την παραβατικότητα,
την κερδοσκοπική εκμετάλλευση των μνημείων της, τον πολιτικό και πολιτιστικό συγκεντρωτισμό,
την καταπάτηση των δημόσιων χώρων της, την ίδια την ιστορίας της.
Δηλαδή, την αντίθεση ανάμεσα
στο συλλογικό και το ατομικό συμφέρον. Η στάση των παρελθουσών υπευθύνων στη διοίκηση
της πόλης ήταν πάντα στην αρχή επικριτική και απορριπτική για την καταστροφή της
πόλης, στη συνέχεια συμβιβαστική με τη θλιβερή εικόνα και τέλος υποστηρικτική
των ημίμετρων αποδοχής της χαοτικής κατάστασης στην πόλη μας. Η αντιμετώπιση
των προβλημάτων δεν μπορεί να αφεθεί με τυφλή εμπιστοσύνη, στα χέρια των τεχνοκρατών
και στις ικανότητές τους, ερήμην των πολιτών της Αθήνας. Στην διελκυστίνδα εκσυγχρονισμός
ή παράδοση γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί η κοινωνία να ζει με την ιστορική της μνήμη
σαν μοναδική δικαίωση και αυτοσκοπό, αλλά να σχεδιάζουμε το αύριο, όπως λέει ο Γιώργος
Καραμπελιάς, με εκσυγχρονισμό της παράδοσης.
Η γνώση, το συναίσθημα, η ιστορία
πρέπει να συνυπάρχει με την επιχειρηματικότητα. Βεβαίως καμία συλλογική ζωή και
δράση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ένα σχέδιο μία οργανωτική δομή μία συγκροτημένη
αποφασισμένη αυτοδιοικητική ομάδα με μορφωτική επάρκεια και θέληση να εργαστεί για
να μεταμορφώσει το χάος σε πόλη.
Εμείς στην δημοτική κίνηση «Αθήνα
για την Ελλάδα», αισιοδοξούμε και έχουμε την ικανότητα να προτείνουμε λύσεις
σωτηρίας απέναντι στους κενούς, παράλληλους, κοινότοπους μονολόγους των κομματανθρώπων
της εξουσίας, των πριγκίπων και διαδόχων των πολιτικών οικογενειών, των λεγεώνων
του φασιστικού μίσους .
«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης.
"Αθήνα πρωτεύουσα του Ελληνισμού
και όχι παράσιτο της παγκοσμιοποίησης"
*Γεννήθηκα στη Μεσσηνία, είμαι δάσκαλος και έχω σπουδάσει Θεολογία
όπου και έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Με ιδιαίτερη τιμή αποδέχτηκα
την πρόσκληση συμμετοχής στο ψηφοδέλτιο «Αθήνα για την Ελλάδα» με επικεφαλής υποψήφιο
δήμαρχο Αθηναίων, τον συνεπή αγωνιστή, κορυφαίο διανοούμενο, Γιώργο Καραμπελιά.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com
