(Φεβρουάριος 2016)
Της Catherine Shakdam
Σήμερα, οι πρόσφυγες πολέμου έχουν γίνει πρωτοσέλιδα των εαυτών τους. Είτε αναφέρονται ως μετανάστες ή αιτούντες άσυλο, η σημασιολογία της νέας αυτής κρίσης ωστόσο προδίδει μια πολύ παγκοσμιοποιητική ατζέντα – ακόμα πιο μηχανική, ακόμα πιο πολύ χειραγώγηση.
Με τον πόλεμο που μαίνεται στη Μέση Ανατολή, εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μπροστά στην πρόοδο του τρόμου. Παγιδευμένοι σε μια σύγκρουση που δεν την έφτιαξαν αυτοί, και κυνηγημένοι από τους στρατούς που επεδίωξαν μόνο την υποδούλωση ή / και αφανισμό τους, κοινότητες έχουν επιλέξει την εξορία αντί για τον θάνατο, κυνηγημένες από τα εδάφη τους από την κτηνωδία του πολέμου. Εν όψει αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας, η Ευρώπη άνοιξε τα σύνορά της, καλώντας μέσα, εκείνους που έχασαν τα πάντα … ή έτσι μας είπαν.
Είναι αυτή η «ανθρωπιστική» αφήγηση που αξιωματούχοι της Ε.Ε. έχουν προσφέρει εθελοντικά τόσο για τους ψηφοφόρους τους όσο και για τα μέσα ενημέρωσης – αυτή την ιδέα ότι τα Δυτικά έθνη έχουν ένα καθήκον φροντίδας και προστασίας στα εκατομμύρια των εκτοπισμένων από τον πόλεμο.
Πράγματι, οι δυτικές δυνάμεις είναι υπεύθυνες. Στην πραγματικότητα όχι … ο ρόλος τους υπερβαίνει κατά πολύ την ευθύνη, δεδομένου ότι η Μέση Ανατολή έχει καεί κάτω από την πυρκαγιά τους. Ας θυμηθούμε ποιες δυνάμεις στην πραγματικότητα μηχανεύτηκαν και εσκεμμένα εξήγαγαν αποσταθεροποίηση στην ΜΕΝΑ κατά την τελευταία δεκαετία. Από το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και την Υεμένη, στρατιωτικά πυρά έχουν ανάψει πολλούς ουρανούς, καταπίνοντας όλα στο πέρασμά τους.
Θα έλεγα ότι οι δυτικές δυνάμεις στέκονται ένοχες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η ευθύνη δεν είναι αρκετή μιας λέξης ισχυρής για να καθορίσουμε αυτό που στην πραγματικότητα προκάλεσαν σε πολλές ηπείρους.
Πόσες καμπάνιες και παρεμβάσεις θα πρέπει οι δυτικές πρωτεύουσες να προωθήσουν, να πουλήσουν, και να εφεύρουν για το κοινό ώστε να αναγνωρίσει ότι ο ΠΟΛΕΜΟΣ είναι πράγματι η κινητήρια φιλοδοξία πίσω από καθεμία και όλες τις πολιτικές ατζέντες; Αριστερά, δεξιά ή στο κέντρο, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν παίξει την ίδια μελωδία, απλά με διαφορετικό ρυθμό.
Η Ευρώπη άνοιξε τον εαυτό της στην ανθρώπινη τραγωδία έτσι ώστε οι παγκοσμιοποιητές να μπορούν να το έχουν αυτό. Το πραγματικό κόλπο εδώ είναι να καθορίσουμε το άπιαστο “αυτό”. Τι είναι αυτό που οι εξουσίες θέλουν με την Ευρώπη; Και το πιο σημαντικό, πώς οι πρόσφυγες ταιριάζουν μέσα;
Εγώ προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτή η ”προσφυγική κρίση” που βλέπουμε να παίζει στις οθόνες μας μπορεί να μειωθεί σε απλή διασπορά φόβου εναντίον των Μουσουλμάνων. Ναι, οι Μουσουλμάνοι έχουν γίνει τα εξιλαστήρια θύματα της Ευρώπης γιατί η πίστη τους κατέληξε να ομοιοκαταληκτεί με τον τρόμο, αλλά ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι ελάχιστα τα πόδια-στρατιώτες της ατζέντας που μιλά για παγκόσμιο έλεγχο, και παγκόσμιο ανασχεδιασμό.
Πέρα από την εμπορία ανθρώπων, τις συνδέσεις ναρκωτικών και την ποταπή σεξουαλική εκμετάλλευση, βρίσκεται ένα μεγάλο σχέδιο εκμετάλλευσης, όπου η κοινωνία στο σύνολό της αναδιατάσσεται, ευθυγραμμίζεται εκ νέου και εκ νέου προγραμματίζεται για να χωρέσει μέσα σε ένα σύστημα κοινωνικο-πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης – παρά την επιβολή του κοσμικού αθεϊσμού ως την νέα υπερ-κρατική θρησκεία.
Λίγο υπερβολικό λέτε; Ακούγεται πολύ παράξενο ή σαν συνωμοσία για τους φίλους με τους οποίους επιχειρηματολογείτε;
Σκεφτείτε το εξής: οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., η Άνγκελα Μέρκελ στην πρώτη θέση, έκαναν απολύτως βέβαιο ότι οι πρόσφυγες πολέμου θα βρουν το δρόμο τους σε καταπράσινα τοπία της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα εμπειρογνώμονες, όπως ο Scott Bennett, ένας πρώην Αμερικανός αξιωματικός μυστικών υπηρεσιών για ειδικές επιχειρήσεις, έχει από καιρό αποδείξει ότι τους πρόσφυγες τους “έκαναν να έρθουν στην Ευρώπη”, μέσα από ένα έξυπνο παιχνίδι γεωγραφικού λαιμού μπουκαλιού.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι πιο πιστοί σύμμαχοι της Ευρώπης στην Μέση Ανατολή αρνήθηκαν να ανοίξουν τα σύνορά τους για να προσφέρουν στην Ιορδανία και την Τουρκία κάποια ανακούφιση; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι όμοιοι της Σαουδικής Αραβίας ή της Αιγύπτου, για παράδειγμα, δεν κλήθηκαν να μοιραστούν το φορτίο των προσφύγων δεδομένου ότι γεωγραφικά συνδέονται με αυτή την κρίση, και θα μπορούσαν να απορροφήσουν κοινωνικά νεοεισερχόμενους δεδομένου ότι όλοι μοιράζονται εθνο-θρησκευτικούς δείκτες;
Σύμφωνα με μια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, οι έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου προσέφεραν μηδέν επίσημες υποδοχές επανεγκατάστασης σε Σύριους από το τέλος του 2014.
“Η χαμένη σύνδεση σε αυτό το τραγικό δράμα είναι ο ρόλος των Αραβικών χωρών, ειδικά των χωρών του Κόλπου”, είπε η Fadi al-Qadi, μια περιφερειακή εμπειρογνωμόνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ιορδανία, στο Time σε συνέντευξή της τον περασμένο Σεπτέμβριο. “Αυτά τα κράτη έχουν επενδύσει χρήματα, υποστήριξαν πολιτικά κόμματα και παρατάξεις, χρηματοδότησαν με όπλα κλπ, και ασχολούνται με μια μεγαλύτερη πολιτική συζήτηση γύρω από την κρίση”, πρόσθεσε.
Η Ευρώπη έχει παγιδευτεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό. Τα πραγματικά ερωτήματα που οφείλουμε να ρωτήσουμε είναι γιατί, και για να ταιριάξει σε ποιανού την ατζέντα. Προσωπικά πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ο ένοχος. Η Ευρώπη θα έλεγα έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο κοινωνικό πιάτο. Οι παγκοσμιοποιητές αναδιοργανώνουν την κοινωνία, ελπίζοντας ότι η επικάλυψη των διαφόρων εθνοτήτων, παραδόσεων και θρησκειών θα δικαιολογήσει μεγαλύτερη κρατική εποπτεία: δηλαδή κοινωνικές υπαγορεύσεις. Αρκετά έξυπνα προγραμματιζόμαστε για μια κοινωνική, στρατιωτική και οικονομική ανακατάληψη.
Τα πρόσφατα σχόλια του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον για την φερόμενη ”υποταγή” των μουσουλμάνων γυναικών και τον ρόλο τους στην προώθηση της ριζοσπαστικοποίησης παίζουν σ’ αυτό το σενάριο, όπου οι ταυτότητες όλων μας χρειάζονται ανάμειξη σε μία «αρμονική» μάζα.
Ας είμαστε σαφείς εδώ, οι εξουσίες κοιτούν πάνω μας σαν να ήμασταν εταιρική περιουσία και προϊόντα- και όλοι γνωρίζουμε πόσο οι εταιρείες αγαπούν τον ατομικισμό.
Αν συμφωνήσουμε να βγούμε από την ξενοφοβική φούσκα στην οποία οι επίσημοι μας κόλλησαν, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το νέο κύμα μετανάστευσης θα εξυπηρετήσει πραγματικά ατζέντες καπιταλιστών. Δεν έγιναν λάθη, δεν υπήρχε έλλειψη προνοητικότητας, μόνο χειραγώγηση.
Καθώς η βία που σχετίζεται με μετανάστες θα αναπαραγάγει κοινωνική οργή και άμεσες προσκλήσεις για ενέργειες εκ μέρους των κυβερνήσεών μας, οι κρατικοί οργανισμοί θα είναι σε θέση να εκδηλώσουν αυτές τις πολιτικές ελευθερίες, λέπτυνση που διαφορετικά δεν θα είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν. Και μετά φυσικά υπάρχει το μικρό θέμα του φθηνού εργατικού δυναμικού και της ανθρώπινης εκμετάλλευσης: εκείνοι που έγιναν άποροι θα έχουν μικρή ευκαιρία να μιλήσουν όταν πρόκειται για τις μελλοντικές συνθήκες εργασίας τους … διαβρώνοντας περαιτέρω αυτά τα δικαιώματα που όλοι θεωρούμε εκ του ασφαλούς.
Θα σας αφήσω να το χωνέψετε αυτό για μια στιγμή.
Ανάρτηση από: https://averoph.wordpress.com
