Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Η σύγκρουση στη Γάζα κλιμακώνεται όλο και περισσότερο. Ο ηρωικός αγώνας των Παλαιστινίων μαχητών, ενάντια στη μισητή μπότα του Σιωνισμού και του ομογάλακτου αδερφού του, του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού, έχει περάσει σε μια κρίσιμη φάση.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αποκτά βαρύνουσα σημασία, τόσο για τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, όσο και ευρύτερα για το διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, η σωστή "ανάγνωση" της συγκυρίας και η συνεπακόλουθη ορθή διατύπωση των καθηκόντων και των συνθημάτων πάλης του.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή διαφάνηκαν, στην πλευρά του κινήματος, δυο διαφορετικές λογικές στην προσέγγιση των εξελίξεων.
Η πρώτη, επέλεξε να προσεγγίσει τα γεγονότα ως ένα ακόμα επεισόδιο στη μακρά σύγκρουση του Παλαιστινιακού λαού με το σιωνιστικό καθεστώς, χωρίς να τοποθετεί την παρούσα φάση της σύγκρουσης αυτής στο ευρύτερο τοπίο της εν εξελίξει παγκόσμιας αντιπαράθεσης. Μιας αντιπαράθεσης που, ολοφάνερα, λαμβάνει χώρα σε όλα τα επίπεδα, ανάμεσα στον αποχαλινωμένο, επιθετικό και υπεραντιδραστικό δυτικό ιμπεριαλισμό με αιχμή το αγγλοσαξονικό μπλοκ από τη μια πλευρά και στον Άξονα της Αντίστασης που συγκροτούν χώρες, λαοί και κινήματα που δίνουν τη μάχη για την υπεράσπιση της εθνικής τους ύπαρξης, για την ήττα της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, από την άλλη.
Οι δυνάμεις που στέκονται στο έδαφος της παραπάνω ανάλυσης (διόλου τυχαία σε αυτές πρωτοστατεί το ΚΚΕ και η λοιπή "αριστερά των ίσων αποστάσεων"), μέχρι στιγμής αρνούνται ή αδυνατούν να αναδείξουν την οργανική σύνδεση της σύγκρουσης στη Γάζα και τη Δ. Όχθη με τη σύγκρουση στην Ουκρανία, στον Καύκασο, στη Συρία, στην Κορεατική Χερσόνησο, στην Δυτική Αφρική κι όπου αλλού οι δυνάμεις της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού επιτίθενται για να καθυποτάξουν κάθε χώρα, λαό και κίνημα που τους αντιστέκεται. Στις ανακοινώσεις, αναλύσεις, προκηρύξεις κλπ. αυτού του ρεύματος, το Παλαιστινιακό παρουσιάζεται μονοδιάστατα ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής της Παλαιστίνης από το Σιωνισμό και άρα αποτίναξης της και ίδρυσης του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.
Και λέμε "μονοδιάστατα" γιατί είναι απολύτως ΑΔΥΝΑΤΟ να δει κανείς το ζήτημα αυτό (όπως και το ζήτημα της αποκατάστασης της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, το πρόβλημα του Αρτσάχ, το πρόβλημα της εκδίωξης των Γάλλων αποικιοκρατών από το Νίγηρα, το Μάλι ή την Μπουρκίνα Φάσο κλπ.) έξω από τους ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ για την επίλυσή του. Μ'άλλα λόγια, η προσέγγιση αυτή πάσχει στο ίδιο ακριβώς θεμελιακό σημείο που πάσχουν και διάφορες αναλύσεις και "στρατηγικές" για τη νίκη του κινήματος στη χώρα μας: αγνοεί επιδεικτικά τη σημασία του διεθνούς συσχετισμού και, πιο ειδικά, τη σημασία που έχει το να ηττηθεί αποφασιστικά σε όλα τα επίπεδα ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ στην παρούσα φάση, ο ευρωατλαντισμός, ο δυτικός ιμπεριαλισμός με αιχμή του δόρατος τη συντριβή του αγγλοσαξονο-σιωνιστικού μπλοκ.
Είναι όμως ολοφάνερο ότι καμία σοβαρή ελπίδα νίκης δεν υπάρχει για το Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα χωρίς την συνδρομή αυτών ακριβώς των διεθνών πολιτικών όρων. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, στρατιωτικής υποστήριξης, διπλωματικής υποστήριξης, οικονομικής και πολιτικής υποστήριξης, το Παλαιστινιακό εθνικό κίνημα φάνηκε ότι αδυνατεί να επικρατήσει στην αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, έχοντας μάλιστα γύρω του κι έναν "αραβικό κόσμο" που στην καλύτερη περίπτωση είναι ουδέτερος, αν όχι έτοιμος να προχωρήσει σε κάθε είδους συναλλαγή με τους εχθρούς του Παλαιστινιακού λαού. Ακόμα και το Ιράν που είναι το μόνο που μέχρι σήμερα κρατά στάση αταλάντευτα στο πλευρό της Παλαιστίνης, δεν έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα να τα βάλει με τη συνασπισμένη Δύση και να βγει νικητής.
Δεν είναι στις προθέσεις του άρθρου να αναδείξει τα αίτια αυτής της "στενόμυαλης" προσέγγισης. Άλλωστε, δεν εξηγείται με τον ίδιο τρόπο η στάση όλων των δυνάμεων που την υιοθετούν. Είναι σαφές ότι για κάποιες δυνάμεις, είναι συνειδητή επιλογή γιατί με αυτό τον τρόπο αποφεύγουν να θέσουν στον εαυτό τους καθήκοντα που τις οδηγούν σε ρήξη με το καθεστώς και με το γραφειοκρατικό τους "βόλεμα" εντός του. Για άλλες, πάλι, είναι προϊόν αδιέξοδων και λαθεμένων ιδεολογικών αφετηριών. Από τέτοιες, άλλωστε, ουκ ολίγες στην καθ'ημάς Αριστερά...
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η προσέγγιση αυτή, ανεξάρτητα από προθέσεις, αδυνατεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης γενικά, αλλά και του ίδιου του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού ειδικότερα. Η Αριστερά πρέπει να βρει τρόπους, συνθήματα και τακτικές που να προωθούν στο λαό την αντίληψη - που φυσικά είναι 100% αλήθεια - ότι η Παλαιστίνη δεν "κείται μακράν", αντίθετα βρίσκεται "πολύ κοντά", δίπλα μας. Οι εξελίξεις στην περιοχή, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την κλιμάκωση της αντιδραστικής επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα, με την περαιτέρω συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας και της αναβάθμιση των κινδύνων εμπλοκής της χώρας στους ΝΑΤΟικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Ο λαός μας έχει κάθε λόγο να συνταχθεί με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, του ρωσικού λαού, του συριακού λαού, όλων των λαών που μάχονται ενάντια στον ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ, τη δυτική νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης σε μια δίκαιη υπόθεση, αλλά πρώτα-πρώτα για να υπερασπίσει τα δικά του συμφέροντα, ενάντα στα ματοβαμμένα συμφέροντα της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατικής πανούκλας.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό, κατανοούμε γιατί η δεύτερη προσέγγιση, αυτή την οποία υποστηρίζουμε ως "Ομάδα '52", αλλά και άλλες δυνάμεις που κινούνται στη γραμμή της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας, είναι η μόνη ρεαλιστική και ορθή ανάγνωση της κατάστασης. Όχι ασφαλώς επειδή υποτιμούμε την σχετική αυτοτέλεια του κάθε ξεχωριστού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ή τον ηρωισμό των μαχητών της Παλαιστινιακής αντίστασης. Αλλά γιατί έχουμε καθαρό ότι, αναγκαίος όρος για να είναι ο αγώνας τους μακροπρόθεσμα και οριστικά νικηφόρος είναι να δοθεί ως οργανικό τμήμα του συνολικότερου νικηφόρου αγώνα για την ήττα του δυτικού ιμπεριαλισμού και σιωνισμού.
Η καλύτερη λοιπόν συμβολή ώστε τα συνθήματα για "αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη" και για "αναγνώριση δυο κρατών στα σύνορα του 1967" να μην περιοριστούν σε φιλολογικές διακηρύξεις, είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε, απ'άκρου σ'άκρο της χώρας να αντηχήσουν ΜΑΖΙ με τα υπόλοιπα συνθήματα του αντιιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού και πατριωτικού αγώνα:
ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ!
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!
ΝΙΚΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΑΝΤ, ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ 1967 ΤΩΡΑ!
ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΤΗΝ ΕΕ - ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ!
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΏΤΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ!
Με αυτό το πλαίσιο πάλης, είναι επιτακτική ανάγκη να ξεδιπλωθούν το επόμενο διάστημα μαζικές, ενωτικές, μαχητικές πρωτοβουλίες κλιμάκωσης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Κάθε δύναμη θα κριθεί από το πόσο και πώς θα συμβάλλει στην ανάπτυξή του. Ιδού η Ρόδος, σύντροφοι!
Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/
