Του Βαγγέλη Βακόλα
Λοιπόν, Τσίπρας ; – “Ε τώρα δεν έχουμε άλλον, αυτός είναι: Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτός είναι…”.
Εννοείται πως όλοι θα θέλαμε να επιλέξουμε το βέλτιστον και όχι το μη χείρον. Όμως το πρόγραμμα των 18 σημείων του Σαμαρά δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Αλλά και ποιός να του την κάνει; Κανείς δεν ασχολείται μαζί του, σαν να μην είναι ο ένας από τους μόλις δύο, κατ’ ουσίαν, υποψήφιους πρωθυπουργούς. Αν ο Τσίπρας θυμίζει τον Παπανδρέου του 1981, ο Σαμαράς θυμίζει τον Παπανδρέου του 2009! Θα ανακουφίσει τους φτωχούς, θα ανακουφίσει όμως και τους πλούσιους με μειωμένους φόρους που θα φέρουν και επενδύσεις για ν’ ανακουφιστεί η οικονομία στο σύνολό της – τέτοια ανακούφιση, ούτε μετά από μιάς βδομάδας δυσκοιλιότητα δηλαδή. Μάλλον …ανακούφανση είναι. Συνεπέστερος θα ήταν αν μιμείτο ευθέως τον Καραμανλή του 1977: «εμένα ή το χάος!»
Η ανησυχία που προκαλεί ο Τσίπρας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό δείχνει πως αρκετοί πιστεύουν πως μπορεί και να πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του. Δεν είναι και μικρό πράγμα! Σε αντίθεση με τον Αντρέα Παπανδρέου που κέρδισε τις εκλογές το ’81 με πολύ πιο ακραία συνθήματα: έξω από την ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ, έξω οι βάσεις, έξω το νέφος σε 100 μέρες, έξω οι Πανελλήνιες… Στην πραγματικότητα, κανείς δεν πίστευε πως θα γίνει τίποτα απ’ όλ’ αυτά . Απλώς είχε έρθει η ώρα να αλλάξουμε και να ‘χουμε έναν να λέει και κανα όχι, πού και πού.
Φυσικά οι εποχές έχουν αλλάξει, οι συνθήκες είναι πολύ πιο κρίσιμες και οι «εθνάρχες» μάς έχουν τελειώσει. Κατά μία έννοια, καλά κάνει ο Τσίπρας και μαζεύει όσες μπορεί από τις ψήφους των αγανακτισμένων Ελλήνων – καλύτερα από το να σκορπίζονται σε χρυσαυγίτες και λοιπούς « καμμένους». Αν έρθει όμως η ώρα να γίνει πρωθυπουργός, δύσκολα θα νιώσει τόσο δυνατός που να τα βάλει με όλους και όλα και να καταγγείλει μιά κι έξω όλη τη δανειακή σύμβαση. Η Ευρώπη αλλάζει ραγδαία και οι Ελληνικές εκλογές έχουν ήδη παίξει το ρόλο τους, με το απειλητικό μήνυμά τους πως, όσο κι αν αποφύγατε και αναβάλατε τις εκλογές κυρία Μέρκελ και οι υπόλοιποι για να μην ερωτηθεί ο λαός, τελικά αυτός την απάντησή σας την έδωσε. Η ουσία μένει, η σκληρή Γερμανική μονεταριστική λογική δε δουλεύει πουθενά και πρέπει να αλλάξει. Όμως, καθώς η Γερμανική ηγεμονία όλο και στριμώχνεται και εξαγριώνεται, πρέπει να συμμαχήσουμε με τους αντιπάλους της, όχι να πάμε μόνοι μας. Είναι ανάγκη να παραμείνουμε όρθιοι τους επόμενους μήνες και το κρίσιμο δίλημμα είναι, τι μας κρατάει όρθιους και τι μας ρίχνει κάτω.
Υπάρχουν κάποια κόμματα που διακηρύσσουν το “πάση θυσία στην Ευρώπη” και “προς θεού όχι μονομερείς ενέργειες”, που δεν το καταλαβαίνω – και ειδικά από την πλευρά της ΔημΑρ που ούτε ψήφισε τα μνημόνια, ούτε τα θεωρεί επιτυχία, όπως οι ακατανόμαστοι. Ή θα εφαρμόσουμε τα μέτρα δίνοντας ίσως τη χαριστική βολή στην οικονομία, αφού δεν αντέχει άλλη ύφεση και θα έχουμε εκρήξεις, ή θα τα αναστείλουμε μονομερώς πιέζοντας την Ευρώπη να αποδεχτεί πως δεν μπορούν να εφαρμοστούν.
Φυσικά πρέπει να δοθεί έμφαση και στην εσωτερική μεταρρύθμιση (διαφθορά ,μίζες, φορολογία ,σύνταγμα, εκλογικός νόμος,ρήξη με τις ισχυρές συντεχνίες κ.λ.π.) Να ενισχυθεί η ελληνική παραγωγή ώστε να πάψουμε να εξαρτώμαστε από τις εισαγωγές.
Γι’ αυτό λοιπόν μας αρέσει δε μας αρέσει δεν έχουμε άλλη επιλογή ,παρά μόνον αυτή που αναφέρω στην αρχή…..σύντροφοι του ΚΚΕ ,της ΔΗΜΑΡ , της ΑΝΤΑΡΣΥΑ….και όλου του άλλου αριστερού χώρου.
