Πολύ έγκαιρα και ενάντια στον αρχικό «αντι-μνημονιακό» ενθουσιασμό και τη ρητορεία είχα γράψει για το προβλήματα που περικλείονται ακριβώς σε αυτό το «μέτωπο».
Με ένα μικρό άρθρο μου στην εφημερίδα «ΔΡΟΜΟΣ» και με τίτλο «Οι «αμνήμονες»* και «αντι-νεοφιλελεύθεροι» ( 11/9/2010 τ. 30) είχα υπογραμμίσει πως «το «αντι-μνημονιακό» μέτωπο δεν είναι ούτε συμπαγές ούτε ομοιότροπο και προπαντός δεν υιοθετεί τις ίδιες προοπτικές. Δηλαδή δεν βασίζεται, δεν στηρίζεται, δεν «οικοδομείται» πάνω σε κοινές αντιλήψεις για τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και συνεπώς ούτε σε κοινές λύσεις / προοπτικές.» Και συνέχιζα περί του «αντι-νεοφιλελύθερου» μετώπου : «Το ίδιο ισχύει και για το «μέτωπο» ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό» - πιο στενό βέβαια από αυτό του «αντι-μνημονίου». Στο «μέτωπο» ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ανήκει και ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Γ. Παπανδρέου. Όλα τα κείμενα και οι αποφάσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τάσσονται ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Οι διάσημοι οικονομολόγοι πού πρόσκεινται στη Διεθνή και συμβουλεύουν και τον ίδιο – όπως οι νομπελίστας Τζ. Στίγκλιτζ και Π. Κρούγκμαν καθώς κι ο Τζέημς Γκάλμπραιηθ – είναι κι αυτοί πολέμιοι του νέο-φιλελευθερισμού. Και είναι πολέμιοι του διότι είναι υπέρ του καπιταλισμού. Θέλουν να διασώσουν τον καπιταλισμό από το νεοφιλελευθερισμό που τον εκθέτει σε σοβαρούς κινδύνους. Είναι σε αυτό πολύ καλοί μαθητές του Κέϋνς. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο «αντι-νεοφιλελεύθεροι» είναι και «Αντι-σοσιαλιστές». Με την έννοια ότι είναι αντικομμουνιστές. Δεν θέλουν μια άλλη μη-καπιταλιστική κοινωνία. Θέλουν ένα καπιταλισμό με «ανθρώπινο» πρόσωπο. Μόνο που αυτό δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων τόσο στον αναπτυγμένο όσο – και πολύ περισσότερο – στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Την περιφέρεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος. Πέρα από το γεγονός πώς αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν και σοβαρές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που θα επέβαλαν ένα τέτοιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό – μια σοσιαλδημοκρατία παλιού τύπου.
Το «αντι-μνημονιακό» και «αντι-νεοφιλελεύθερο» μέτωπο δεν αντιτίθενται, δεν στρέφεται σώνει και καλά ενάντια στον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, συνεπώς δεν επιδιώκει ούτε αγωνίζεται ούτε πρόκειται να αγωνιστεί ως όλον για μια άλλη κοινωνία – σοσιαλιστική, όπως την όρισαν οι Μαρξ-Ένγκελς και όλοι οι επαναστάτες μαθητές τους, κι όπως την διεκδίκησαν δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, αγωνιστές της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων μαζών σε όλο τον κόσμο.»
Για το ίδιο ζήτημα επανήλθα με άρθρο μου στην ίδια εφημερίδα και τίτλο «Προβλήματα του αντι-μνημονιακού μετώπου και η Αριστερά» (βλ. ΔΡΟΜΟΣ 15/6/2012, τ. 120 – αναδημοσιεύτηκε και στον ΟΙΣΤΡΟ, 19/6/12). Δυστυχώς οι προβλέψεις μου φαίνεται ότι επαληθεύονται.
Η «πάλη των γραμμών» για τον ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που μέχρι χτες δεν ήτανε εμφανής, σε όσους δεν είναι ιδιαίτερα ασκημένοι να διαβάζουν κάτω και ανάμεσα στις γραμμές, αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια. Η επιστολή Αλέξη Μητρόπουλου ενάντια σε συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη. Εμφανή σημάδια έχουν αφήσει βέβαια η επίσκεψη των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στον Ράϊχενμπαχ, τα άρθρα και οι συνεντεύξεις του Γ. Μηλιού στην ΑΥΓΗ [ 21/9/12 και 21/10/12 και ΕΠΙΚΑΙΡΑ 28/6/12 τ. 141 ], και σε αντίθεση με αυτά η ομιλία του Γ. Δραγασάκη - στη δεύτερη ημέρα του Διήμερου «Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ή κοινωνική δικαιοσύνη» [ βλέπε και άκου στο http://www.left.gr/article.php?id=9889 .]
Σε αυτή σωστά επισημαίνει ότι ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει σήμερα προβλήματα «κατοχικού τύπου», όπως επίσης ότι δεν μπορούμε να έχουμε πρώτα ανάπτυξη και μετά επιβίωση, πρέπει να το αντιστρέψουμε: δεν μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη χωρίς επιβίωση. Μια ομιλία προσεκτικά «γειωμένη» και όχι προσκολλημένη σε «αντικαπιταλιστικές» ρητορείες, όπως π.χ. αυτές όχι μόνο του Γ. Μηλιού, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. Είναι γνωστό ότι οι παντός είδους «πούροι» αντικαπιταλιστές – συνήθως μάλιστα φανατικοί πολέμιοι της θεωρίας του ιμπεριαλισμού του Λένιν και όσων ακολουθούν αυτή θεώρηση – δεν θέλουν να ακούνε τη λέξη «Κατοχή», ΕΑΜ κλπ. Άλλοι γιατί είναι βαθύτατα «αντιεθνικιστές» και φανατικοί «Διεθνιστές» (1) και άλλοι – όπως το ΚΚΕ – γιατί γι αυτούς υπάρχει μόνο η «ελληνική πλουτοκρατία». Που σημαίνει ότι και για το ΚΚΕ δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός, όπως τον ανέλυε ο Λένιν. Και σε αυτό υπάρχει σύμπλευση με όλο αυτό το ρεύμα των «φιλο-ιμπεριαλιστών» στους κόλπους του μαρξισμού, όπως λέει ο Σαμίρ Αμίν, που στην Ελλάδα κύριος και συνειδητός εκφραστής του είναι ο Γιάννης Μηλιός με το περιοδικό του ΘΕΣΕΙΣ και που επηρεάζει και μια σειρά αντιμνημονιακούς πολιτικούς χώρους της αριστεράς – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ και μεγάλη μερίδα τροτσκιστών.
Η πάλη των γραμμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν αποτελεί καμία έκπληξη ούτε και βέβαια κανένα ανοσιούργημα. Κάθε άλλο. Εκφράζει – αντανακλά – αυτό που γίνεται στην ίδια τη ζωή. Αυτό που έγινε σε κάθε κόμμα σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό / αντιμπεριαλιστικό. Το ζήτημα είναι αυτό να αναγνωρίζεται, να λέγεται και ανοιχτά να διεξάγεται. Δηλαδή να καταλαβαίνουμε ποιες γραμμές συγκρούονται, ποια διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα και προοπτικές εκφράζουν αυτές οι «γραμμές» και μέσα σε ποιο πλαίσιο και όρια μπορούν να συνυπάρχουν και να αγωνίζονται από κοινού.
Αυτή την πραγματικότητα κάνουν πάντοτε προσπάθεια να αποκρύψουν οι συντηρητικές, αντιπρολεταριακές και κατά βάθος αντεπαναστατικές δυνάμεις μέσα στο κάθε φορά «αριστερό» στρατόπεδο. Για να παραλύσουν, εξοστρακίσουν, απονομιμοποιήσουν, έτσι αυτή την πάλη, ιδίως από την πλευρά των επαναστατικών δυνάμεων.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι στην πορεία για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αυτή η διαπάλη θα εκτυλιχτεί σε πλάτος και βάθος, σε όλα τα επίπεδα: ιδεολογικό-πολιτικό, προγραμματικό, οργανωτικό, συμμαχιών, τακτικής, στρατηγικής κλπ. Από την έκβαση της θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αλλά και της πορείας του λαϊκού κινήματος σε όλους τους στόχους του: από την απαλλαγή μας από το Μνημόνιο μέχρι το τι θα ακολουθήσει.
Από την πλευρά μας – δεν μιλάω αυστηρά προσωπικά – δεν θα φοβηθούμε να διεξάγουμε ένα τέτοιον θεωρητικό, ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα. Γι’ αυτό θα επανερχόμαστε συχνά άνω σε θέματα που θεωρούμε ότι αφορούν την δρομολόγηση της πορείας της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1- Το εντυπωσιακά «παράδοξο» είναι πως αυτή η κατηγορία, των «Διεθνιστών» πολέμιων κάθε ιδέας έθνους ή εθνισμού δεν πρόσεξαν αυτό που έγραψε ο Έρικ Χομπσμπάουμ, για τον οποίο τα «Διεθνιστικά» «ΕΝΘΕΜΑΤΑ» της Αυγής [7/10/12], αφιέρωσαν μια έκδοση τους: «Ο διεθνισμός, που αποτελεί έναν άλλο δρόμο σε σχέση με τον εθνικισμό, είναι ένα πιο περίπλοκο εγχείρημα.Μπορεί να είναι είτε ένα πολιτικά κενό σύνθημα, όπως υπήρξε, στην πράξη, για το διεθνές εργατικό κίνημα, οπότε δεν σημαίνει τίποτα συγκεκριμένο, είτε ένας τρόπος για την εξασφάλιση της ομοιομορφίας σε ισχυρούς συγκεντρωτικούς οργανισμούς όπως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ή η Κομιντέρν. Ο διεθνισμός σήμαινε ότι, ως καθολικός, θα ασπαζόσουν τα ίδια δόγματα και θα μετείχες στις ίδιες πρακτικές, ανεξάρτητα με το ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι· το ίδιο συνέβαινε θεωρητικά και στην περίπτωση των κομμουνιστικών κομμάτων. Σε ποιο βαθμό αυτό συνέβη πραγματικά και σε ποιο στάδιο έπαψε να συμβαίνει --ακόμα και στην Καθολική Εκκλησία-- είναι ένα άλλο ζήτημα. Πάντως, δεν εννοούμε αυτό με τον όρο «διεθνισμός». Το έθνος-κράτος ήταν και παραμένει το πλαίσιο για όλες τις πολιτικές αποφάσεις, στη χώρα μας ή στο εξωτερικό. Μέχρι σχετικά πρόσφατα, η δράση των εργατικών κινημάτων --στην πράξη, όλες οι πολιτικές δραστηριότητες-- αναπτυσσόταν σχεδόν εξολοκλήρου στο πλαίσιο ενός κράτος. Ακόμα και εντός της Ε.Ε., η πολιτική εξακολουθεί να λειτουργεί με εθνικούς όρους. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει υπερ-εθνική εξουσία δράσης -- μόνο ένας συνασπισμός χωριστών κρατών. Πιθανόν το φονταμενταλιστικό Ισλάμ να αποτελεί μια εξαίρεση, καθώς διεισδύει σε όλα τα κράτη, αλλά αυτό δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί.
Ανάρτηση από : http://istrilatis.blogspot.gr/2
