Ρώτησε ο ειδικός επί των κομμουνιστικών θεωριών, ταγματάρχης Καραβίδης, τον κακόμοιρο στρατιώτη Καραμαζόφ στο μάθημα πολιτικών φρονημάτων των φαντάρων του: “Ατομικές ελευθερίες έχουν; Μπορείς να βγεις στην Ερυθρά Πλατεία και να πεις ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας;”.
Ούτε 30 χρόνια δεν πέρασαν από την Λούφα και Παραλλαγή του Νίκου Περάκη και η ίδια απορία με αυτήν του "Φον Κανάρη" στο προαύλιο του στρατοπέδου δεν έχει σήμερα απαντηθεί. Ή μήπως έχει;
Απολαμβάνεις τις ατομικές σου ελευθερίες; Μπορείς να βγεις στην πλατεία Συντάγματος και να πεις “Ο Αντώνης Σαμαράς είναι μαλάκας;”. Μπορείς. Χιλιάδες το κάνανε. Και μαλάκα τον είπανε και κλέφτη και χίλια δυο πράγματα. Όχι μόνο το Σαμαρά, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα.
Άρα κανείς μας δεν έχει πρόβλημα με τις ατομικές του ελευθερίες. Όσοι μιλούν για χούντα και απολυταρχία είναι γραφικοί. Σωστά; Πολύ σωστά.
Η χούντα των συνταγματαρχών απαγόρευε οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον του σύστηματος. Οι καταδότες θα μαρτυρούσαν μια αντικαθεστωτική κουβέντα και μέσα σε λιγότερο από μια ώρα θα βρισκόσουν σε κάποιο υπόγειο να μετράς σπασμένα πλευρά και χαμένα δόντια.
Βασανισμοί “αντιφρονούντων”, όμως, δεν υπάρχουν πια. Η δικαιοσύνη έχει εκπολιτιστεί και όποιος συλλαμβάνεται να παρεκτρέπεται οδηγείται στα δικαστήρια, σύμφωνα πάντα με τις νόμιμες διαδικασίες ενός σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με αυτούς που εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους. Είναι ικανοί επαγγελματίες, και μέσα από την τέχνη, τη δημοσιογραφία ή την ερασιτεχνική τους ενασχόληση με το ίντερνετ και τα νέα μέσα, εκφράζουν την άποψη τους.
Όπως δεν βασανίζονται άνθρωποι, έτσι ακριβώς δεν φιμώνονται φωνές. Η πένα κάθε αρθρογράφου, η γλώσσα κάθε παρουσιαστή, το πληκτρολόγιο κάθε μπλόγκερ και η παράσταση κάθε δημιουργού είναι ελεύθερη να παρουσιάσει στο κοινό αυτό που πιστεύει και πρεσβεύει. Γιατί στη δημοκρατία, ο κόσμος είναι εκείνος που θα αποδεχτεί ή θα εξοστρακίσει την παραφωνία.
Τι γίνεται, όμως, αν όντως διαδηλωτές βασανίζονται, άνθρωποι της τέχνης διώκονται, φωτογράφοι κακοποιούνται, συλληφθέντες διαπομπεύονται και συντάκτες βλέπουν τη φωνή τους ή τα γραπτά τους να λογοκρίνονται; Τι συμβαίνει όταν τα λόγια ενός δημόσιου προσώπου ενοχλούν κάποιο μέλος της πολιτικής ηγεσίας και κάποιον επιχειρηματία ή απειλούν την τραπεζική σταθερότητα;
Το πρόσωπο αυτό θα χάσει τη δουλειά του. Μικρό το κακό, θα πει κάποιος, σε σύγκριση με τα βασανιστήρια των ΕΑΤ ΕΣΑ, των ταγματασφαλιτών και των λοιπών σαδιστικών δυνάμεων της χούντας των συνταγματαρχών.
Φυσικά και είναι μικρό το κακό. Στη μία περίπτωση ο άνθρωπος γινόταν σταχτοδοχείο ενώ στην άλλη βρίσκεται απλά χωρίς κανένα οικονομικό πόρο να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένεια του.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ζεις μέσα σε μια πολιτεία που σου επιτρέπει να πεις τον σύντροφο Αντώνη μαλάκα, χωρίς όμως αυτό να σου εγγυάται το βιοποριστικό σου μέλλον;
Τι γίνεται όταν απορείς αν μια λίστα καταθετών ή μια δημόσια δέσμευση μηνύσεων ή μια “πλαστή” καταγγελία βασανιστηρίων δεν είναι τελικά όσο αθώα νομίζεις;
Όχι δεν έχουμε χούντα. Το λέω ειλικρινά. ΔΕΝ έχουμε χούντα. Ακόμη μπορούμε να μαζευτούμε πάνω από τρία άτομα και να φωνάξουμε είστε κλέφτες. Ακόμη μπορώ να γράψω σε ένα μπλογκ ότι ο Άδωνις είναι μαλάκας.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν το κάνω επώνυμα;
Τι γίνεται όταν ο Αντώνης ή ο Άδωνις ή ο κάθε Δένδιας αποφασίσουν να ασχοληθούν μαζί μου, γιατί αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να προδικάζεις ιατροδικαστικές αναφορές και να τις συνοδεύεις με μηνυτήριες εξαγγελίες κατά παντός υπευθύνου;
Πώς με αντιμετωπίζουν όταν δημοσιεύω μια καθόλα αθώα λίστα που είχε την τάση να εξαφανίζεται από υπουργό σε υπουργό;
Πού θα καταλήξω αν πω όχι πια στα τάγματα εφόδου μαυροντυμένων δολοφόνων;
Θα λογοκριθώ. Θα συλληφθώ. Θα απολυθώ. Θα βασανιστώ. Θα διαπομπευτώ. Θα στιγματιστώ.
Όχι λοιπόν, δεν έχουμε χούντα. Απλά δεν μπορούμε να πούμε αυτό που πιστεύουμε δημόσια. Τουλάχιστον όχι στην “κρατική τηλεόραση”. Αλλά ούτε και στην ιδιωτική σελίδα του facebook. Μηδέ στη θεατρική παράσταση, αλλά ούτε και στον ιδιωτικό δανειοδοτημένο σταθμό. Όχι από τη Σταδίου μέχρι την Ομόνοια και τους παράπλευρους δρόμους της πλατείας Συντάγματος, ούτε μπροστά από τα “λουλουδάδικα”.
Δεν έχουμε χούντα. Όσο μπορώ και το λέω αυτό, δεν έχουμε. Φτάνει να μην αρχίσω να ψιθυρίζω κάτι άλλο δεξιά κι αριστερά. Τότε ίσως και να έχουμε.
(“Αυτοί είναι η ενημέρωση” ήταν το σλόγκαν της εκπομπής Αρβανίτη - Κατσίμη που με εντολή Λιάτσου κόπηκε εξαιτίας (;) ενός σχολίου για το Νίκο Δένδια. Ναι, όντως. ΑΥΤΗ είναι η ενημέρωση. Αρκεί να περιορίζεται στο ερώτημα “το πουλί ή τον βασιλιά”).
Ανάρτηση από : http://dostoglouermis.blogspot.de
