Την Κυριακή, 10/11/13, κατά την διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση μομφής, ο Π. Λαφαζάνης «θυμήθηκε» ξαφνικά τη λίστα Λαγκάρντ.
Εύλογα λοιπόν, διατυπώθηκε μισοαστεία το ερώτημα.
-Διάβασε μήπως το κείμενο σου («Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία»); http://blogvirona.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6413.html
Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι ένα γραπτό της ασημαντότητας μου να λειτούργησε θεραπευτικά στην περίπτωση της αμνησίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μάλιστα, εντός των ημερών ο Π. Λαφαζάνης ξαναθυμηθεί την υπόσχεση επαναφοράς μισθών και συντάξεων στα προ μνημονίων επίπεδα, τότε μάλλον θα έχει βρεθεί το φάρμακο για την θεραπεία της αμνησίας (της Αριστεράς βεβαίως).
Επειδή όμως σε κάθε θεραπεία τα πρώτα στάδια είναι τα αποφασιστικά, οπότε οι φαρμακευτικές δόσεις πρέπει να είναι πολύ ισχυρές, θα πρέπει και στη συγκεκριμένη περίπτωση να συνεχισθούν και να ενταθούν μάλιστα οι υπενθυμίσεις, με την ελπίδα πως το φαρμακευτικό σόκ θα ενεργοποιήσει τον αμυντικό μηχανισμό του οργανισμού του ασθενούς (της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ).
Θα πρέπει να επιμείνουμε σ’ αυτό, γιατί παρά τη διολίσθηση του σε «πραγματιστικές» θέσεις (δεξιά στροφή θα το έλεγε προ 25ετίας το μέλος του ΚΚΕ Π. Λαφαζάνης), ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει τις ελπίδες των εργαζομένων και ασθενέστερων τάξεων της χώρας μας για την αναχαίτιση της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης και της δημιουργίας και εγκαθίδρυσης κράτους Δικαίου, όρου απαραίτητου για ύπαρξη μιας κοινωνίας πολιτών.
Για να μπορέσει όμως να παίξει αυτό το ρόλο, πρέπει να πραγματοποιήσει την υπέρβαση, να γίνει η έδρα της συνείδησης και ο χώρος οργάνωσης της ίδιας της κοινωνίας και όχι μόνον των πολιτών με αριστερή τοποθέτηση. Να γίνει κόμμα «νέου τύπου», να «διαλυθεί» μέσα στην κοινωνία, να γίνει η ίδια η κοινωνία οργανωμένη πολιτικά.
Η μέχρι τώρα πορεία, δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την πεπατημένη των κομμάτων «εξουσίας». Ένα αριστερό πολιτικό κόμμα, που θα αναλάβει την εξουσία σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή, διορίζοντας τα στελέχη του για να την διαχειριστούν, τα «δικά μας αριστερά παιδιά», αυτή τη φορά.
Έτσι όμως διατηρείται ο χωρισμός κοινωνίας και πολιτικής εξουσίας. Το «κοινωνικό κράτος», στο βαθμό που θα μπορεί να επιτευχθεί, θα εκπορεύεται από την πολιτική εξουσία, στην ουσία θα είναι μια καινούργια πελατειακή σχέση και το χειρότερο, θα εξαρτάται από τη διατήρηση της αριστερής συνείδησης των μελών του κυβερνώντος κόμματος.
Εδώ θα πρέπει όλοι να θυμηθούμε, ότι ο Μάρξ άσκησε την «Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκόττα» εξαιτίας της εγκατάλειψης από μέρους του Σοσιαλδημοκρατικού Γερμανικού Κόμματος της απαίτησης και πάλης για την πραγμάτωση της κοινωνίας των πολιτών και της προσχώρησης του στις θέσεις των Λασσαλιστών που επαγγέλονταν την απόσπαση από το κεφάλαιο παραχωρήσεων και τη διεύρυνση του «κοινωνικού κράτους». Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι η ηγεσία του SPD, απαγόρευσε τη δημοσίευση αυτής της κριτικής του Μάρξ για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, κάνοντας τον Μάρξ να δηλώσει πως «αν είναι έτσι οι μαρξιστές, ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής».
Σαν πελατειακή σχέση, το κοινωνικό κράτος αλλά και η απελευθέρωση από τον δανειακό ζυγό που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καταδικασμένα να καταρρεύσουν και να αναιρεθούν, όπως κατέρρευσε και το πείραμα του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία το 1936.
Μονάχα η υπέρβαση του σημερινού πολιτικού συστήματος, με την τοποθέτηση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών στη θέση του διαχειριστή, ενσαρκωτή και θεματοφύλακα του, είναι εγγύηση για την απελευθέρωση της χώρας από τα νύχια των δανειστών και την απόκτηση και διατήρηση κοινωνικών δικαιωμάτων.
