Τελικά, τα προβλήματα των «58», είναι το εξής ένα. Να βρεθεί φωτογενής και γλαφυρός σαραντάρης, για να ηγηθεί του σχηματισμού τους στις εκλογές του Μαϊου, αλλά και του αναγεννημένου από τις στάχτες του κεντροαριστερού χώρου.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το προϊόν που πουλάς, αλλά το περιτύλιγμα. Κάτω από το γλασσέ χαρτί, τα κουρέλια μιας αποτυχημένης σοσιαλδημοκρατίας και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, τραγουδάνε ακόμη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ντόπιος πολιτικός κόσμος (αν μπορεί αυτός ο κόσμος να δικαιούται τον ορισμό του «πολιτικού»), αναζητά έναν από μηχανής θεό για τη σωτηρία του.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, μέσα στη ΝΔ, όλοι μουρμουρίζανε ότι «έχουμε κόμμα, αλλά δεν έχουμε αρχηγό». Προσπαθώντας ν’ αναχαιτίσουν τη γοητεία του τυχοδιωκτισμού με τον οπορτουνισμό και τη στρεψοδικία, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου στη δική τους παράταξη, γεμίζοντας την φράξιες και συνιστώσες, που η μια υπονόμευε την άλλη κι όλες μαζί ακύρωναν κάθε πιθανότητα προσέγγισης στην πολυπόθητη εξουσία.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, πίστεψαν ότι στο πρόσωπο ενός σχετικά διάσημου ακτιβιστή, θα έβρισκαν τη φυσιογνωμία που θα προσέλκυε νεαρούς ανήσυχους ψηφοφόρους για να μπορέσουν επιτέλους να «πιούν νερό από την πηγή», σύμφωνα με την χαριτωμένη έκφραση του Γ.Παρασκευόπουλου.
Όπως και στην περίπτωση της ΝΔ με τον Μητσοτάκη, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση, ο οπορτουνισμός μόνο μπελάδες φέρνει. Την ώρα που οι οι Πράσινοι πιστεύανε πως κρατούσαν επιτέλους το δέκα το καλό, ο επικεφαλής τους τούς καπέλωνε κανονικά, πραγματοποιώντας συμμαχίες και πολιτικές διακηρύξεις που δεν είχαν αποφασιστεί από τα όργανα.
Άρχισαν έτσι μια σειρά από ηχηρές παραιτήσεις, ενώ υπάρχουν ήδη δύο οικολογικές εκλογικές λίστες, και αναμένεται και τρίτη με τις ευλογίες του Κον Μπεντίτ.
Για τους Οικολόγους, είναι το δεύτερο όμοιο αμάρτημα (το δις εξαμαρτείν). Η πρώτη ήταν το 1989 με τους Οικολόγους Εναλλακτικούς, ένα μωσαϊκό οικολόγων (διανοουμένων και ακτιβιστών) με τα υπολείμματα του αριστερίστικου χώρου, πάλι σε μια προσπάθεια δημιουργίας ενός κόμματος- ρυθμιστή της πολιτικής ζωής, κατά τα πρότυπα των Γερμανών Πρασίνων.
Επακολούθησαν απερίγραπτες εξοντωτικές διαμάχες, με όλους να εκστρατεύουν εναντίον όλων, σε μια προσπάθεια ηγεμόνευσης του νέου σχήματος, που φυσικά δεν μακροημέρευσε.
Τώρα, η Ελεάννα Ιωαννίδου ανακαλύπτει πως η πολιτική ατζέντα του Β. Πισσία απέχει από τις δικές της αρχές και αξίες. Όμως οι απόψεις του Β. Πισσία ήταν γνωστές εδώ και αρκετά χρόνια, όπως γνωστή ήταν και «η σιωπηρή αποδοχή απαράδεκτων πρακτικών από ολοκληρωτικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής», από τον καιρό της παντοδυναμίας του διαβόητου Σαντάμ Χουσεϊν ακόμη.
Όπως το ίδιο γνωστές ήταν και οι απόψεις και τοποθετήσεις του Καρυπίδη, τον οποίο η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε και η ΚΕ αποδέχθηκε σαν υποψήφιο περιφερειάρχη, δίνοντας το δικαίωμα ακόμη και στον Τράγκα, να αποκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ «μπακάλικο πολιτικών ιδεών», μαγαζί που αρπάζει κάθε ρετάλι που του προσφέρεται, αρκεί έτσι να μαζέψει ψήφους.
Η «υπόθεση Καρυπίδη», αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς γύρω του στήθηκε μια λυσσαλέα διαμάχη «προεδρικών» και «λαφαζανικών», όπου όμως το πραγματικό αίτιο ήταν η διατήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών στην πρόκριση υποψηφίων. Οι ατασθαλίες του Καρυπίδη ανακαλύφθηκαν μονάχα όταν η λαφαζανική παράταξη ηττήθηκε στην υποψηφιότητα του Οδυσσέα Βουδούρη.
Η μόνη δροσερή πνοή μας έρχεται από την Χαλκιδική. Εκεί οι κάτοικοι κάνανε πέρα τα κόμματα και τις διαιρέσεις και προχωράνε στη ανάδειξη υποψηφίων μέσα από λαϊκές συνελεύσεις.
Ίσως γιατί είναι το μοναδικό μέρος όπου η Ελλάδα ακόμη αντιστέκεται. Κι όταν οι Έλληνες αντιστέκονται, ανακαλύπτουν ξανά το «κοινόν», τη συναδέλφωση και την πολιτική.
