Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ, τα ίδια λάθημα η έξοδός μας προς το φως στολίδια έχει αυτά τα λάθη.Ας ανταμώσουμε επιτέλους κι ο Θεός ας μας φιλήσειως του Απρίλη τις βροχές που θα λουστεί και θα νικήσει.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Εδώ, στο χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι, κάθε Πρωταπριλιά επιλέγουμε να μην πούμε ψέματα. Άλλωστε, έχουμε άλλη γιορτή εμείς. Δεν έχουμε χρόνο για αστειάκια και σάτιρες.
Κάθε Πρωταπριλιά, σταματούν σχεδόν όλες οι άλλες σκέψεις, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε την καταραμένη ζωή που μας επέλεξε. Κάθε Πρωταπριλιά, ο νους μας πάει αλλού, πάει στα Σπήλια, στον Μαχαιρά, στην Ευρύχου, στα Φυλακισμένα Μνήματα, στην Κοκκινοτριμιθιά, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, στη Σεβέρειο. Κάθε Πρωταπριλιά, από πιτσιρικάδες, πέφτουμε σε συλλογισμούς που μας αναγκάζουν να πάρουμε ανάσες. Κάθε Πρωταπριλιά, ενώ έπρεπε να σκύβουμε το κεφάλι και να ντρεπόμαστε, εμείς γελάμε, ανταμώνουμε και ανταλλάζουμε ευχές.
Πού να καταλάβουν οι συνομήλικοί μας γιατί ανταλλάζουμε ευχές; Αυτούς τους έχουν πει άλλα. Τους έχουν μιλήσει για τον Γρίβα, που δολοφονούσε αριστερούς, τους έχουν μιλήσει για την ΕΟΚΑ, την τρομοκρατική ΕΟΚΑ. Τους έχουν ακόμα μιλήσει για τους καλούς Άγγλους, που ήρθαν να μας ελευθερώσουν. Πώς θα πήγαιναν αλλιώς να σπουδάσουν στο Λονδίνο και στο Ρέντινγκ;
Είναι πράγμα δυσνόητο το τι βιώσαμε και βιώνουμε σε τούτον τον τόπο. Είναι δύσκολο να κατανοήσει ένας ξένος ή ένας που θα ήθελε να είναι ξένος γιατί τρέμουμε μπροστά στην αγχόνη του Παλληκαρίδη, του Καραολή και του Δημητρίου. Δεν καταλαβαίνουν γιατί καίγεται το χέρι μας όταν αγγίζουμε την πέτρα του Αυξεντίου στον Μαχαιρά. Δεν αντιλαμβάνονται τι σημασία έχει η Πρωταπριλιά για εμάς που δεν θέλουμε να λέμε ψέματα.
Και σήμερα, 60 χρόνια μετά, συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Επιμένουμε να μη λέμε ψέματα.
Είναι διαφορετική η φετινή Πρωταπριλιά. Τα περιθώρια στένεψαν, δεν είμαστε πια πιτσιρικάδες που αρκούνται στα μνημόσυνα.
Πρέπει να πάρουμε εκείνο το «ΟΧΙ» του Αυξεντίου, όσο βαρύ κι αν είναι, παππού Μόντη, και να το κάνουμε δικό μας. Να ανεβούμε τα μονοπάτια του Παλληκαρίδη και να σηκώσουμε τη σημαία του Γιάλλουρου. Έχουμε φτάσει στα όριά μας. Τις πέτρες των μαθητών του Παγκυπρίου πρέπει να ρίξουμε κι εμείς. Όποιο κι αν είναι το τίμημα. Όσα κι αν χάσουμε ρίχνοντάς τες. Δεν είμαστε πια πιτσιρικάδες. Πρέπει να πάρουμε το «Ου περί χρημάτων» του Μάτση και να το μετουσιώσουμε στον δικό μας αγώνα.
Δεν είμαστε πια πιτσιρικάδες. Δεν θα περιμένουμε την εξουσία να μιλήσει για ανατρεπτικά κινήματα. Δεν θα περιμένουμε την άλλην εξουσία να διαδηλώσει ως αντιπολίτευση. Τελείωσαν τα ψέματα.
60 χρόνια μετά, ας πάρουμε άλλη μια ανάσα. Η ψυχή μας παραμένει ΕΟΚΑ, όσο κι αν θέλουν να την ξεπαστρέψουν. Σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι μόνο σε αυτούς που έπεσαν. Τα ψέματα τελείωσαν.
Δεν είμαστε πιτσιρικάδες. 60 χρόνια μετά την Πρωταπριλιά του ’55. Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες. Είμαστε όλοι παιδιά της ΕΟΚΑ.
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com
