Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Οι μεγάλοι ηγέτες

Του Γιώργου Αλεξάτου

Κορυφαίος νεοέλληνας πολιτικός θεωρείται ο Ελευθέριος Βενιζέλος και όλες οι αναφορές στο πρόσωπό του επικεντρώνουν στο αναγεννητικό έργο που ανέλαβε και έφερε σε πέρας κατά την πρώτη δεκαετία της πρωθυπουργίας της. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος -κι εγώ μαζί- με την επεκτατική πολιτική που συνόδευσε αυτή την περίοδο. Κανένας δεν τον εγκωμιάζει για την τετραετία 1928-32, όταν κύριο στοιχείο της πολιτικής του ήταν η εδραίωση ενός καθεστώτος συντηρητικού σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Κανένας, πλέον -εδώ και δεκαετίες- δεν εγκωμιάζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή της οχταετίας της ΕΡΕ. Στον Καραμανλή της αποκατάστασης της δημοκρατίας μετά το 1974 αναφέρονται αυτοί που τον επαινούν.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου της πρώτης τετραετίας του κοινωνικού συμβολαίου είναι αυτός που επευφημείται. Τι να πει κάποιος -όσο "ανδρεϊκός" και να ΄ναι- για τον Ανδρέα των σκανδάλων και της μετά το 1993 νεοφιλελεύθερης πολιτικής;

Ο Ρούσβελτ ξεχώρισε χάρη στο Νιου Ντιλ, ο Ντε Γκολ χάρη στην Αντίσταση, τις μεταπολεμικές εθνικοποιήσεις και τον τερματισμό της γαλλικής αποικιοκρατίας.

Αναφέρομαι σε πολιτικούς μας αντιπάλους, για να πω αυτό που σκέφτομαι για τον "πρώτη φορά Αριστερά" σημερινό πρωθυπουργό.
Αν ακόμη και οι αστοί πολιτικοί κρίνονται από το αν συμμερίζονταν τα λαϊκά συμφέροντα (στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των αστικών συμφερόντων), πώς θα κριθεί τελικά ένας πολιτικός που αυτοπροσδιορίζεται σαν αριστερός και συνέδεσε το όνομά του με μια πολιτική κοινωνικής καταστροφής;

Ανάρτηση από: http://tsak-giorgis.blogspot.gr