Τρέμω και μόνο στην ιδέα πως αύριο θα πρέπει ο λαός να αντιμετωπίσει ένα σχέδιο λύσης που φαίνεται να ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις της Τουρκίας. Τρέμω στην ιδέα πως εάν ο λαός της Κύπρου υπερψηφίσει αυτό το σχέδιο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα μου μείνει πατρίδα. Τρέμω στη σκέψη πως στο πηδάλιο των διαπραγματεύσεων βρίσκεται ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος δεν σεβάστηκε την ετυμηγορία του λαού το 2004, που απέρριψε πανηγυρικά μια λύση τύπου ΔΔΟ και, βάζοντας πάνω από όλα τον εγωισμό του, προσπαθεί να φέρει ένα παρόμοιο ίσως και χειρότερο σχέδιο από αυτό του Ανάν. Τρέμω όταν βλέπω τον ηγέτη των Τ/κ να αναφέρεται ξεκάθαρα σε λύση δύο κρατών με καταπάτηση σωρείας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Τρέμω όταν βλέπω συμπατριώτες μου σε συζητήσεις για την εισβολή και την κατοχή να σχολιάζουν με ένα κυνικό «get over it» αναφερόμενοι στα πιο πάνω. Τρέμω που κάθε 20 του Ιούλη τα «αδέρφια» μας πανηγυρίζουν για την «ειρηνευτική επιχείρηση», πετώντας επιδεικτικά με τα αεροπλάνα τους πάνω από το κεφάλι μας, ενώ οι μανάδες των αγνοουμένων ακόμη κλαίνε στα οδοφράγματα.
Τρέμω να βλέπω κάθε χρόνο όλο και πιο λίγα άτομα στις αντικατοχικές εκδηλώσεις στα οδοφράγματα, ενώ την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο, τα καφέ και τα μπαράκια να είναι ασφυκτικά γεμάτα με νεολαία. Τρέμω στο άκουσμα της είδησης πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα παρευρεθεί στο κατεχόμενο από τους Τούρκους αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας για να παρακολουθήσει θεατρική παράσταση μαζί με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων. Τρέμω που ξαφνικά το θύμα έγινε ο θύτης. Τρέμω που κάποιοι συμπατριώτες μου, για να δικαιολογήσουν τα τεκταινόμενα της εισβολής, ξεστομίζουν ένα «Εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» και η συζήτηση τελειώνει. Τρέμω που μας θέλουν να ξεχάσουμε πως υπάρχει κατοχή. Τρέμω που το «Δεν Ξεχνώ» θεωρείται πλέον αναχρονιστικό και εθνικιστικό. Τρέμω που, βάσει των λεγομένων τους, οι Κερυνειώτες δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους. Τρέμω που, βάσει της προπαγάνδας τους, αυτή είναι «η τελευταία μας ευκαιρία». Τρέμω στη σκέψη πως οι έποικοι στα κατεχόμενα ίσως έχουν ήδη ξεπεράσει σε αριθμό τους Έλληνες της Κύπρου. Τρέμω που ο Πρόεδρος του κράτους θέλει να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Ελλάδα. Τρέμω που ο ίδιος αναφέρεται σε εισβολές των μητέρων πατρίδων, όπως ακριβώς έπραττε ο «αριστερός» προκάτοχός του.
Δεν είμαι ούτε απορριπτικός ούτε λυσοφοβικός. Αντιθέτως, θεωρώ πως μία λύση πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια τα οποία δεν θα διχάζουν τον λαό, αλλά θα τον ενώνουν πραγματικά. Βάσει του τι ακούσαμε μέχρι σήμερα, η λύση που βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι πλήρως διχοτομική, αφού συν τοις άλλοις προβλέπει τη δημιουργία δύο κρατών με καθαρά φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. 41 χρόνια είναι πολλά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βρεθεί λύση για χάρη της λύσης. Μακάρι, φυσικά, να είναι όλα ψέματα και αυτό που θα έρθει να είναι κάτι καλό και ελπιδοφόρο. Ας μη γινόμαστε, όμως, έρμαια της προπαγάνδας τους. Να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να πράξουμε αυτό που πρέπει για τη διάσωση της πατρίδας μας.
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com
