Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιβιώνει, λίγους μήνες μετά την εκλογική έκρηξή του, οφείλεται στο ότι το παλιό πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να ανανεωθεί, πολύ περισσότερο να αντικατασταθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να εισαγάγει στην πολιτική ζωή νέα ήθη αλλά δεν τα κατάφερε. Η ανθρωπογεωγραφία του είναι απαγορευτική.
Ένα απλό παράδειγμα: θα ήταν απολύτως λογικό, με βάση τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, να θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ θέμα Σκουριών. Κανείς δεν θα μπορούσε να του προσάψει τίποτε, δεδομένου ότι έδωσε σκληρούς αγώνες για την οικολογική ανάδειξη του θέματος.
Δεν το έκανε, όμως. Το κάνει τώρα, με τρόπο που θυμίζει πολύ τις ημέρες του παρελθόντος. Καθώς ο κύβος ερρίφθη για τις εκλογές και θα πρέπει να συσπειρώσει τον μέγιστο δυνατό αριθμό ψηφοφόρων, η κυβέρνηση θυμήθηκε ότι έχει ανοικτό θέμα με τις Σκουριές και τους οικολόγους. Και αποφάσισε την προσωρινή αναστολή των εργασιών της εταιρείας, για ποιον λόγο λέτε; Διότι η εταιρεία πραγματοποίησε περιβαλλοντική μελέτη στη Φινλανδία και όχι στην Ελλάδα!
Η απόφαση, όπως σημειώνεται παραπάνω, είναι προσωρινή. Γιατί; Για να αρθεί μετά τις εκλογές ή μετά από δικαστικές αποφάσεις.
Την ώρα που η κυβέρνηση αναζητά διεθνείς επενδυτές για να αρχίσει να αλλάζει κάτι στην οικονομία, επιδεικνύει μια απαγορευτική συμπεριφορά για την αξιοπιστία της. Αν το έκανε για λόγους που είχαν σχέση με το μοντέλο ανάπτυξης –και την πολιτική της ιδεολογία, κατά συνέπεια– ουδέν πρόβλημα. Δεν έχει εναλλακτική πρόταση ανάπτυξης, ούτε, πλέον, ιδεολογικές εμμονές. Το κάνει για μικροπολιτικούς, κομματικούς λόγους, ενόψει εκλογών. Και αυτό είναι που ενοχλεί. Περισσότερο από όλα, η χώρα χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας για να αρχίσει να ανεβαίνει την ανηφόρα της οικονομικής ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου. Και η συμπεριφορά της κυβέρνησης δεν δημιουργεί ελπίδες.
Χειρότερα είναι τα πράγματα στην παιδεία. Εκεί που βρίσκεται (κατά κοινή, παγκόσμια ομολογία) το μέλλον κάθε τόπου. Η μόνη επένδυση για μια χώρα, το λαό της και, κυρίως τη νέα γενιά της, είναι η επένδυση στην εκπαίδευση και την παιδεία. Και εκεί είναι που η κυβέρνηση επέδειξε μια ακατανόητη αβελτηρία. Ο αρμόδιος υπουργός οδηγεί, χωρίς αντιδράσεις, όλα τα επίπεδα της παιδείας σε έναν επικίνδυνο –προς τα κάτω– εξισωτισμό.
Αφού διέλυσε, με την καταχρηστική επίκληση της ισότητας, κάθε προσπάθεια αριστείας στη Μέση Εκπαίδευση, και εγκατέλειψε τα Πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα την υποβάθμισή τους, αυξάνει τώρα και τα δίδακτρα στα ιδιωτικά σχολεία, ώστε η πρόσβαση στα καλύτερα από αυτά να καθίσταται απολύτως απαγορευτική για τους οικονομικά ασθενέστερους.
Ο κυβερνητικός δήθεν εξισωτισμός επιβαρύνει τους οικονομικά αδύναμους, διότι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες της υποβάθμισης της παιδείας.
Καλά πανεπιστήμια σημαίνει καλή εκπαίδευση των νέων στην Ελλάδα. Η υποβάθμισή τους θα τους οδηγήσει στο εξωτερικό και αυτήν τη δυνατότητα δεν την έχουν πολλοί. Δεν υπάρχει πιο ταξική πολιτική από αυτήν. Στο όνομα, βεβαίως, της Αριστεράς.
Τραγική είναι η πολιτική της κυβέρνησης και στο μεταναστευτικό. Μάλλον, τραγικά ανύπαρκτη. Ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκήρυσσε την πολυπολιτισμική του ιδεολογική επιλογή, ικανοποιώντας και την αμερικανική παγκοσμιοποίηση και τις τριτοδιεθνιστικές ρίζες των στελεχών του, τηρουμένων των χρονικών αναλογιών (τη θέση του διεθνούς προλεταριάτου κατέλαβε, προφανώς, ο διεθνώς καταπιεζόμενος).
Η ευαισθησία στο δράμα που βιώνουν άνθρωποι σε διάφορες περιοχές από την καταπίεση των καθεστώτων τους ή τους πολέμους που προκάλεσαν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι απολύτως συμβατή με τη δημοκρατία και τους πολίτες που την υπηρετούν, αλλά η στοχευμένη αποδόμηση των στοιχειωδών μονάδων λειτουργίας της παγκόσμιας κοινότητας (των κρατών εθνών), αποτελεί πολιτική σκοπιμότητα την οποία υπηρέτησε η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση. Συμπαρατάχθηκε με τις δυνάμεις που υπέγραψαν τα γνωστά «Δουβλίνα», χαρακτήρισε εθνικιστές ή αντιεκσυγχρονιστές όσους άσκησαν κριτική βλέποντας το μέλλον, και τώρα υφίσταται τις συνέπειες. Δεν μπορεί να αντιδράσει, και λόγω ιδεοληψίας και λόγω αδυναμίας παραγωγής πολιτικής και λόγω του δεσμευτικού πλαισίου του «Δουβλίνο 2», κυρίως. Άρνηση αυτής της δέσμευσης σημαίνει έξοδος από τη Συνθήκη του Σέγκεν – κάτι το οποίο δεν θα τολμήσει με τη στροφή που έκανε η κυβέρνηση.
Η ανθρωπογεωγραφία του, τώρα. Πρόκειται για τον ορισμό του οπορτουνισμού. Θα παρακάμψω τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την προεδρική ομάδα για την τακτική τους μέχρι να δουν το φως το αληθινόν, και θα εστιάσω στην «Αριστερή Πλατφόρμα», τον ορισμό της πολιτικής ηθικής. Καταψήφισαν την κυβέρνηση στο θέμα του μνημονίου, κι αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί να τους καταλογιστούν ευθύνες, εφόσον διαφωνούν. Το να επιμένουν, όμως, μόνο και μόνο για να κρατήσουν τις βουλευτικές έδρες τους, να μην γίνουν εκλογές και να χαρακτηρίζουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο εκβιασμό, ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και της πολιτικής ηθικής. Τι ζητούν; Να καταψηφίζουν τα νομοσχέδια που φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή και που θα είναι επώδυνα για το λαό αλλά να απολαύουν της κυβερνητικής εξουσίας; Αυτός είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού.
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να καταταγεί και η Πρόεδρος της Βουλής με τα ηθικά και κοινωνικά της κηρύγματα. Καλά κάνει και διακηρύσσει αρχές πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά θα πρέπει και η ίδια να τις τηρεί. Η περίπτωση της εμμονής της να διατηρήσει τη μητέρα της στο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δεν είναι αίσιος οιωνός για τη μελλοντική της πολιτική στάση. Ακόμη κι αν η μητέρα της ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο για τη θέση αυτή, δεν θα έπρεπε να την τοποθετήσει. Με βάση, πάντα, όσα διακηρύσσει η κ. Πρόεδρος.
Πολλά, μέλη, στελέχη και οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος τώρα απολαμβάνουν τη νομή της εξουσίας και δεν πολυενδιαφέρονται για όσα τους ενοχλούσαν όσο κυβερνούσαν οι φθαρμένοι, πράγματι, πολιτικοί σχηματισμοί. Πού βρίσκονται οι «αγανακτισμένοι» ή οι «μπαχαλάκηδες» (γιατί αναρχικοί στην Ελλάδα, αν υπάρχουν, θα είναι λίγοι); Αρκετοί από τους φερόμενους ως αντιεξουσιαστές έχουν αναλάβει διάφορες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και, φυσικά, σιώπησαν. Γνώριμη τακτική από εποχής πασοκοκρατίας. Η «αξιοπρέπεια» και η υπερηφάνειά τους, τις οποίες διεκήρυσσαν κατά τις μαζικές διαδηλώσεις, υποχώρησαν με την κατάληψη μιας θέσης. Ακόμη και με μια μνημονιακή κυβέρνηση.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, επίσης, διαβάσαμε δηλώσεις του είδους «νομίζαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα ανησυχούσαν και θα ικανοποιούσαν τα αιτήματά μας», ή «υποσχεθήκαμε πολλά», κτλ. κτλ., που αν δεν λέγονται για να δικαιολογήσουν την κυβερνητική στροφή και αδυναμία υλοποίησης στοιχειωδών δεσμεύσεων, αποκαλύπτουν ανθρώπους αφελείς, και κατά συνέπεια επικίνδυνους να κυβερνήσουν.
Εν κατακλείδι, ο χυλός του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει σιγά-σιγά μικροαστική μορφή, καταλαμβάνοντας το χώρο που κατείχε παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, κι αυτό με τις ευλογίες του Σόιμπλε, του οποίου οι δηλώσεις τις τελευταίες ημέρες εξέπληξαν τους πάντες. Η Νέα Δημοκρατία δυσκολεύεται να αναγεννηθεί και το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς έναν αργό θάνατο.
Ο Τσίπρας κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο νικητής των επερχόμενων εκλογών, αλλά το πολιτικό του κεφάλαιο θα απομειώνεται όσο ακολουθεί τακτικές του παρελθόντος. Και τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν αυτήν την εμμονή του στο παρελθόν. Κρίμα…
Ανάρτηση από: http://www.pontos-news.gr
