Τρείς και μία, όπως λέγαμε στο στρατό, μέχρι τις εκλογές. Κι ο λαός βρίσκεται σε μεγάλο «ζόρι» για το ποιον θα ψηφίσει. Το ίδιο βέβαια και ένα σοβαρό τμήμα των αριστερών. Οι ελπίδες για κάποιου είδους και έκτασης απαλλαγής από τα Μνημόνια (Ι+ΙΙ) και τα βάρη που τον είχαν εξουθενώσει, με βάση τα όσα υποσχότανε ο ΣΥΡΙΖΑ (το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πρώτα και καλύτερα), έσβησαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες (αν και στο τέλος είχαν και αυτοί αλλάξει) έφεραν ένα τρίτο και επαχθέστατο Μνημόνιο. Το χαρακτηρισθέν ως «αριστερό» μνημόνιο.
Με διαδικασίες βαθειά αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές – του τύπου ψεκάστε, σκουπίσατε, τελειώσατε – μέσα στο κατακαλόκαιρο ψηφίστηκαν όλοι οι σχετικοί για την εφαρμογή του νόμοι και περιμένουν κι άλλοι ακόμα.
Όσοι το ψήφισαν ισχυρίζονται πώς έτσι σώθηκε η χώρα και ο λαός από τα χειρότερα. Πρώτα απ’ όλα ότι έτσι εξασφαλίστηκε ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός και πορεία της χώρας». Αυτό το επαναλαμβάνει ιδιαίτερα η «αντιπολίτευση» της «συμπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ: δηλαδή τα γνωστά κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο και τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του: NOMOΣ 4334 ΦΕΚ Α’ 80/15 (Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.), ο ΝΟΜΟΣ 4335 τ. Α’ ΦΕΚ 87/2015 (Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν. 4334/2015 (Α΄ 80)) και ΝOMOΣ 4336 ΦΕΚ Α’ 94 (Συνταξιοδοτικές διατάξεις − Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας Χρηματοδότησης).
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα ίδια λέει αλλά προσπαθεί να δικαιολογήσει την «στροφή» της – την λεγόμενη «τούμπα» ή επί το «ελληνικότερον» κυβίστηση της – σε σχέση με αυτά που έλεγε και υποσχότανε στην αρχή. Όχι μόνο επικαλούνται ότι υπέγραψαν παρά τη θέληση τους – με το πιστόλι στον κρόταφο και ύστερα από φοβερούς εκβιασμούς – αλλά παίρνουν και όρκο πώς υπέγραψαν καλύτερη συμφωνία από αυτήν που θα υπέγραφαν Σαμαράς-Βενιζέλος, κι ότι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να διαπραγματευτούν, τώρα που έμαθαν πια, τη βελτίωση της, κλπ κλπ. Ο πρόεδρος μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συσπειρώσει τον κόσμο που τον ψήφισε τον Ιανουάριο, υψώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους προς την «αντιπολίτευση», ανοίγει όλα τα παλιά ντουλάπια και μπαούλα, με παλιά καταχωνιασμένα συνθήματα που ο ίδιος βέβαια δεν βίωσε και αισθάνθηκε να τον ηλεκτρίζουν όπως τους «παλιούς», και με περισσή αφέλεια και αυθάδεια προς την ιστορία, υπόσχεται πώς την Κυριακή «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, κερδίζουμε το αύριο» και ακόμα πώς «Στη κάλπη της Κυριακής ψηφίζουμε ΟΧΙ: ΟΧΙ στην παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος της υποτέλειας, της εξάρτησης, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Όχι στη ΝΔ, που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο, το σύστημα συμφερόντων της διαπλοκής και της εξάρτησης» [1]
Λέω ότι τα συνθήματα του αυτά είναι αφελή και προδίδουν αυθάδεια προς την ιστορία, γιατί ο λαός δεν μπορεί και ούτε ποτέ το κατόρθωσε να ξεμπερδέψει με το παλιό και να εξασφαλίσει τη μη παλινόρθωση του έτσι εύκολα, με μια επίσκεψη στο εκλογικό του τμήμα. Πρώτα-πρώτα αυτό που θεωρεί παλιό: το καθεστώς της υποτέλειας, της εξάρτησης και της διαφθοράς (αυτής που προέρχεται και συντηρείται από τα δύο πρώτα), αυτό που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από το 1830 (που στηρίχτηκε βέβαια στο περιβόητο «ψήφισμα της υποτέλειας», αν το έχει ακουστά) και επαναβεβαιώνεται κάθε τόσο (το 1945-49), την 21η Απριλίου 1967 και βέβαια με τα περιβόητα και γνωστά μας ΜΝΗΜΟΝΙΑ – το τελευταίο των οποίων φέρει την υπογραφή του – δεν κερδίζονται ούτε με υπογραφές μνημονίων, έστω και με το πιστόλι στον κρόταφο, ούτε με όρκους πίστης στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Το έχω ξαναγράψει: Όποιος δεν θέλει να ζει γονατιστός προτιμάει να πεθάνει περήφανος και όρθιος. Όπως χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους. Όπως π.χ. ο Ν. Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του, ο Πλουμπίδης και τόσοι άλλοι. Απαλλαγή από το καθεστώς της υποτέλειας και της εξάρτησης σημαίνει αγώνες λαϊκούς και παρατεταμένους. Δύσκολα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ βέβαια, και τον Τσίπρα. Ούτε έτσι εύκολα ξεμπερδεύουμε με το παλιό. Ούτε η Γαλλική Επανάσταση ξεμπέρδεψε – παρόλο που εκεί δούλεψε η λαιμητόμος – ούτε η Ρωσική, ούτε η Κινέζικη, ούτε καμία. Δυστυχώς, δυστυχέστατα το παλιό επανήλθε με νέους πρωταγωνιστές: αυτούς που κάποτε το «ανέτρεψαν». Το πώς και το γιατί είναι μεγάλο θέμα για την αριστερά, ιδίως για όσους εξακολουθούν να είναι ασυμβίβαστοι. Αλλά από τέτοια ανοιχτά ερωτήματα δεν καταλαβαίνει ούτε ο Τσίπρας ούτε η παρέα του. Αυτό που τους απασχολεί είναι πώς θα παραμείνουν αυτοί στην εξουσία, όχι πώς θα ασκήσει ο λαός την εξουσία. Στην πραγματικότητα κι όχι στα παχιά λόγια των νέο-εξουσιαστών του.
Η εκλογική μάχη – ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας – διεξάγεται πάνω στο ίδιο πεδίο, στο ίδιο πρόγραμμα, από «συμπολίτευση» και «αντιπολίτευση» - εξαιρώ ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ κλπ που όμως δεν πρόκειται να παίξουν σημαντικό ρόλο. Το κοινό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ είναι το Μνημόνιο ΙΙΙ. Κι όπως πολύ σωστά έγραψε και στην ΑΥΓΗ (ΕΝΘΕΜΑΤΑ 6/9/15) ο Βασίλης Παπαστεργίου «Τα Μνημόνια δεν είναι «άθροισμα μέτρων» αλλά πολιτικό πρόγραμμα»[2]. Και αυτό το πολιτικό πρόγραμμα των δανειστών, των Βρυξελλών [του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, όπως είχε προλάβει να το χαρακτηρίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου], των λύκων ιμπεριαλιστών του Ευρωπαϊκού / Δυτικού κεφαλαίου, είναι που επιβλήθηκε τελικά στην Ελλάδα, παραμερίζοντας και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ και το «καινούργιο» τους σκαρίφημα προγράμματος.
Δεν μπορώ να ξέρω – ούτε καμία πρόβλεψη θέλω να κάνω – τι θα ψηφίσει τελικά ο λαός. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα πάντως θα είναι απόλυτα κατανοητό και ερμηνεύσιμο. Δεν θέλω επίσης να υποδείξω σε κανέναν φίλο ή γνωστό τι να ψηφίσει. Όχι ακριβώς: να αποφύγει να ψηφίσει κάποιον που ψήφισε, στήριξε και θα στηρίξει το Μνημόνιο, το πρόγραμμα δηλαδή της συνέχισης της εθνικής υποτέλειας, εξάρτισης και διαφθοράς. Όχι μάλιστα να αποφύγει να ψηφίσει κάποιον από αυτούς – αλλά συνειδητά να μην τους ψηφίσει. Είτε ψηφίζοντας κάποιον άλλο – μικρό ή μεγάλο – είτε τέλος εκφράζοντας τη βαθειά διαφωνία του με άκυρο (το λευκό δείχνει πώς δεν έχουμε γνώμη). Η «μοίρα» του λαού δεν θα αλλάξει με τις εκλογές. Μόνο με συνειδητό και παρατεταμένο, πολύμορφο και πολυποίκιλο αγώνα.
[1] Δεν διευκρινίζει βέβαια αν το ΟΧΙ της 20ης Σεπτεμβρίου θα έχει, από πλευράς του, την ίδια τύχη με το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου, όπου σε μηδέν χρόνο ερμηνεύτηκε και έγινε ΝΑΙ.
[2] Η υποδοχή και αξιολόγηση του «αριστερού» Μνημονίου, από μια μεγάλη μερίδα της διανόησης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν το ίδιο αφελής και ενθουσιαστική. Αυτό αποτυπώθηκε στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της Αυγής, πολύ καθαρά.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
