«Υπάρχει μια διέξοδος/είπε ο παλιάτσος στο ληστή»
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλος λαός με τόσο μεγάλο απόθεμα παροιμιών και γνωμικών, εύστοχες οι περισσότερες από αυτές, απόσταγμα λαϊκής σοφίας αιώνων.
Ακούγοντας ας πούμε κανείς, την ανακοίνωση του Δικτύου Σπιθών του Μ. Θεοδωράκη για «κινηματική αποχή» στις εκλογές της 20/9, μάλλον θα θυμηθεί την παροιμία με την αλεπού και τις αγουρίδες. Οι «Σπίθες», κατά την πρόσφατη πικρή ομολογία του ακούραστου Μίκη, έχουν καταντήσει «λυχνάρι». Η αποχή λοιπόν είναι ένας εύσχημος τρόπος αποφυγής της πικρής πραγματικότητας. Με παραπλήσια λογική, η «Συμμαχία Αμεσοδημοκρατών» και η «Κίνηση Πολιτών Άρδην», καλούν κι αυτές σε αποχή.
Διαφορετική είναι η τοποθέτηση της ΚΟΕ, που καταρχήν αποφεύγει να δώσει «γραμμή» στους οπαδούς της για το τι να ψηφίσουν, κλίνοντας όμως σαφώς προς το «λευκό- άκυρο», καθώς διαπιστώνει πως ο ίδιος ο λαός κλίνει στην επιλογή του «Κανένα», άρα η επιλογή της ακουμπά στο λαϊκό αίσθημα. Ο επικεφαλής της μάλιστα, δηλώνει πως ο ίδιος θα ρίξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού γράψει επάνω μιαν καταγγελία και την υπογράψει καταλλήλως.
Οπωσδήποτε, ο Ρούντι Ρινάλντι είναι αρκετά γνωστός στο χώρο της Αριστεράς και όχι μόνον, οπότε και είναι πιθανόν η εύρεση του υπογεγραμμένου ψηφοδελτίου του να σχολιαστεί. Μπορεί επίσης να σχολιαστεί και το γεγονός ότι μπορεί να βρεθούν και άλλα υπογραμμένα ψηφοδέλτια. Μόνο που τα σχόλια μπορεί να είναι και πικρόχολα, αφού έτσι κι αλλιώς τέτοιες ενέργειες προκαλούνται από συγκινησιακή φόρτιση και φανερώνουν μάλλον την οργή για την προδοσία από τους πρώην συντρόφους.
Με κανένα τρόπο όμως δεν θα βγει το συμπέρασμα της «αποστροφής» ή της εναντίωσης του λαού σε μιαν πραγματικά εκβιαστική εκλογική διαδικασία. Η ίδια η πείρα έχει αποδείξει άλλωστε, ότι το ποσοστό των λευκών – άκυρων είναι μάλλον σταθερό σε όλες τις εκλογές, ενώ εκείνο που αυξομειώνεται ανάλογη με τη σημασία των εκλογών είναι το ποσοστό της αποχής.
Στην περίπτωση λοιπόν της ΚΟΕ, η παροιμία που μάλλον ταιριάζει είναι πως όποιος έχει καεί στο χυλό, φυσά και το γιαούρτι.
Μια ακόμη παρατήρηση είναι πως όλοι, μα όλοι όσοι προπαγανδίζουν την αποχή αλλά και το λευκό-άκυρο, παραδέχονται ταυτόχρονα πως αυτές οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές, αφού θα σφραγίσουν εξελίξεις και θα καθορίσουν το μέλλον του τόπου και του λαού για αρκετά χρόνια.
Όταν όμως οι εκλογές είναι τόσο σημαντικές όπως λένε, είναι καθήκον καθενός να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να εμποδίσει τα σχέδια της ολιγαρχίας και των πολιτικών που τις μεθοδεύουν με σκοπό να δέσουν το λαό με πιο χοντρές αλυσίδες. Και φυσικά, ούτε η αποχή, ούτε το λευκό ή το άκυρο μπορούν να πετύχουν κάποιαν ανάσχεση στα σχέδια των αντιδραστικών.
Μονάχα μια πλατειά ενότητα, βασισμένη σε μια μίνιμουμ συμφωνία, θα μπορούσε να συγκεντρώσει και να αναδείξει την οργή και την αγανάκτηση ενός έστω και μικρού, αλλά πάντως σημαντικού τμήματος της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας, δημιουργώντας προϋποθέσεις για την ανασύσταση της ενότητας του λαού που είχε δημιουργηθεί τις μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος.
Το περίεργο για την ΚΟΕ, είναι πως στο παρελθόν είχε επιλέξει – και σωστά- το δρόμο της ενότητας, εντασσόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από πέντε χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ήταν οι δύο μεγάλες δυνάμεις στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, που είχαν τη δυνατότητα δράσης και παρέμβασης σε εθνικό επίπεδο. Καθώς το ΚΚΕ δεν δέχονταν συνεργασία παρά μονάχα με τον εαυτό του, η συνεργασία και σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μονόδρομος για την δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου έκφρασης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης και την ανάσχεση των σχεδίων της ολιγαρχίας και των πολιτικών της εκπροσώπων.
Το ότι η ΚΟΕ -αλλά και άλλες συνιστώσες-, δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν σωστά τις δυνατότητες που τους έδινε αυτή η συνεργασία, θα πρέπει φυσικά να την/τις προβληματίσει.
Στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ του 2010/2011, βρίσκεται σήμερα η «Λαϊκή Ενότητα». Σίγουρα η στάση της και η δράση της από την 25η Ιανουαρίου και μετά και ιδιαίτερα μετά την 5η Ιουλίου, είναι οπορτουνιστική, προσπαθώντας να αλώσει σε ένα δίχτυ οπαδών/ψηφοφόρων κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης, αδιαφορώντας και τορπιλίζοντας κάθε διάθεση συνεργασίας και σύμπραξης.
Κυριακή κοντή γιορτή, για να χρησιμοποιήσουμε μιαν ακόμη παροιμία. Είναι μάλλον σίγουρο, αυτό δείχνουν τα προγνωστικά, πως η επομένη των εκλογών θα την βρεί με το προ του 2012 ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και μια φθίνουσα πορεία, καθώς ούτε αυτή την κατάσταση θα μπορεί να διαχειριστεί, όπως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί και την ισχυρή θέση της μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του, καθώς δεν είχε να προβάλει θέσεις και προτάσεις που να βοηθούν το λαό και τη χώρα, παρά μονάχα αοριστίες, πολυλογία, διοικητική και πολιτική ανικανότητα και τυχοδιωκτισμό.
Η πρόταση λοιπόν για συνεργασία και σύμπραξη όλων των δυνάμεων που εναντιώνονται στα σχέδια της ολιγαρχίας και του πολιτικού κατεστημένου, έστω και με παραχωρήσεις, σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα αλλαγής του πολιτικού συστήματος προς όφελος του λαού και της χώρας, εξακολουθεί να είναι στην ημερήσια διάταξη ώστε να σχηματισθεί μια εναλλακτική πρόταση (όχι εξουσίας, πρέπει επιτέλους να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες) αλλά οργάνωσης και αντίστασης του λαού στα σχέδια της ολιγαρχίας.
Μπορεί η μάχη των εκλογών να έχει ουσιαστικά χαθεί, καθώς δεν δόθηκε ποτέ, κατά την προσφιλή ρήση του Αλέξη Τσίπρα. Όμως ο πόλεμος της ολιγαρχίας εναντίον της κοινωνίας δεν έχει τελειώσει. Η νίκη της ολιγαρχίας θα έχει ολοκληρωθεί όταν η πολιτική κρίση που σοβεί από το 2010 θα έχει λήξει με την πλήρη ενσωμάτωση του λαού στο καινούργιο δικομματικό σύστημα και τον πλήρη εξανδραποδισμό και υποδούλωση της κοινωνίας στο μνημονιακό συνεχές.
Καιρός φέρνει τα λάχανα, λοιπόν. Μπροστά μας εξακολουθεί να βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος που πρέπει να καταστραφεί, ο κόσμος του σάπιου πολιτικού συστήματος που γεννά μνημόνια, χρέη και ξένη εξάρτηση. Κι ένας κόσμος ολόκληρος που πρέπει να κερδηθεί, ο κόσμος της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας και προκοπής, της πολιτικής και κοινωνικής ανόρθωσης του λαού.
Η πραγματοποίηση αυτού του ονείρου, προϋποθέτει θα λέγαμε την εστίαση της προσοχής και της πολιτικής δραστηριότητας στον Καθένα/κάθε μία, για τη συγκρότηση πολλών μικρών στην αρχή, αλλά διάσπαρτων σε όλη την επικράτεια εστιών διαμαρτυρίας και συλλογικών δράσεων πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης και αλληλεγγύης.
Έχει αποδειχθεί πως ο Καθένας/Κάθε μία, μέσα στην κοινή δράση αποκτά την τάση να ξεπερνά την εγωιστική ατομικότητα, κλίνοντας προς την συλλογικότητα. Ακόμη κι ένας λαός με έντονο το αίσθημα της ατομικότητας όπως ο ελληνικός, το έχει αποδείξει αυτό πολλές φορές.
