Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σπλαχνοσκόπος για να αντιληφθεί τα σημάδια κατάρρευσης γύρω μας, Η γη τρέμει κάτω απ’ τα πόδια της κοινωνίας και του κράτους. Κάθε μέρα που ξημερώνει κακά νέα προστίθενται (καλά νέα πλέον είναι τα μη νέα) και νέα μέτρα βαραίνουν τον βίο μας.
1. Η εκπαίδευση πάσχει. Στις παλιές παθογένειες προστίθενται νέες που αποτυπώνουν την υποτέλεια στις εξωχώριες επικυρίαρχες δυνάμεις και τις εταιρείες. Το δημόσιο σύστημα υγείας αργοπεθαίνει, αφήνοντας όλο και πιο πολλούς ασθενείς χωρίς αρωγή. Η λειτουργία του επαφίεται πλέον μόνο στο φιλότιμο του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού.
2. Τα φορολογικά βάρη και οι περικοπές έχουν οδηγήσει σε στάση πληρωμών επιχειρηματιών προς επιχειρηματίες, προς το κράτος, του κράτους προς τις εταιρείες και τους πολίτες, ενώ η απλήρωτη εργασία μετατρέπεται σε επιδημία. Ταυτοχρόνως, θάλλει η «ευέλικτη απασχόληση» και η έξοδος των επιχειρήσεων από τη χώρα διογκώνεται. Την ίδια στιγμή, τίποτα στην ιταμή συμπεριφορά των τραπεζών απέναντι στους πολίτες δεν έχει αλλάξει.
3. Κανένα αναπτυξιακό πρόγραμμα πουθενά.
4. Ενα - ένα τα επαγγέλματα και μία - μία οι τάξεις βγαίνουν στον δρόμο. Επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, γεωργοί, κτηνοτρόφοι και ψαράδες, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, συνταξιούχοι -όλοι όσοι έχουν πεταχθεί στον δρόμο- βγαίνουν στους δρόμους.
5. Η κοινωνική εξαθλίωση βαθαίνει. Παιδιά προστίθενται στα παιδιά που υποσιτίζονται ή πεινούν. Η φτώχεια των νοικοκυριών θεριεύει. Η απελπισία, η κατήφεια, η θλίψη ενδημούν στα σπίτια. Οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Ουδείς γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα. Οικογένειες, σχέσεις, φιλίες διαλύονται. Ντροπή, οργή, θυμός κυκλοφορούν στους δρόμους. Ζόφος. Ανθρωποι εναντίον ανθρώπων παντού.
6. Οι «εκκρεμότητες» της κυβέρνησης με τους δανειστές-δυνάστες οξύνονται. Το Ασφαλιστικό (που φτιάχνεται σε συνθήκες κρίσης, για να κρατήσει τις συνέπειες της κρίσης ολοζώντανες και στο μέλλον) προκαλεί συζητήσεις περί όνου σκιάς (προτάσεις Κατρούγκαλου), ενώ κατευθυνόμαστε όλοι στα σαγόνια του θηρίου (προτάσεις τρόικας).
Τα εργασιακά, τα κόκκινα δάνεια, όλα βαίνουν κατά κρημνών, με μια κυβέρνηση που προσπαθεί να κρύψει κάτω απ’ το χαλί το αίμα, οδηγώντας την ίδια στην απαξίωση και τη χώρα στην άβυσσο. Την ίδια
στιγμή οι απαιτήσεις των δανειστών μεγαλώνουν, ήδη μιλούν για νέα μέτρα αξίας έως και 9 δισ. με ορίζοντα το 2018-2020, ενώ ήδη έχει αρχίσει να ακούγεται πως πρόκειται να ζητήσουν και νέα «νέα μέτρα» ακόμα μεγαλύτερουκόστους - να «κλαίνε τα παγκάκια»…
7. Ο εθνικός πλούτος κάνει φτερά. Δεν είναι μόνο οι πρωτοφανείς για κράτος εκχωρήσεις λιμένων, αεροδρομίων, υδάτων και πόρων (πλην όμως συνήθεις στα προτεκτοράτα), είναι και η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας. Για την οποίαν ο κ. Τσίπρας είχε καταγάγει τη μεγάλη νίκη (στις περίφημες 17 ώρες που μας συγκλόνισαν όλους) να μπορούμε να την ξεπουλήσουμε οι ίδιοι. Τώρα οι δανειστές προβάλλουν την απαίτηση να διεκπεραιώσουν από μόνοι τους και αυτήν τη λεηλασία. Οσα δεν φτάνει ο σμπίρος, τα φτάνει ο γκαουλάιτερ. (Προσωπικώς δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να έχει υπογράψει ακόμα και γι’ αυτό , ήδη από τότε, ο αδάμαστος Αλέξης.)
8. Οι προοπτικές της χώρας στη σχέση της με τους δανειστές-δυνάστες γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες. Το προσφυγικό , η εθνική ασφάλεια, το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελίσσονται αναλόγως της υποτέλειας, της εξάρτησης και της αύξουσας αδυναμίας της χώρας.
9. Ταυτοχρόνως οι εξελίξεις στην Ενωση βαίνουν ακόμα πιο έντονες προς μια δυστοπία όπου υποχωρεί η αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός εξελίσσεται σε απροκάλυπτη οικονομική δικτατορία και ο πόλεμος σε καθημερινό εργαλείοεπίλυσης (και δημιουργίας) διαφορών. Η ευρύτερη περιοχή γύρω μας αποσταθεροποιείται και οι Δυνάμεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας αποχαλινώνονται.
10. Στο εσωτερικό ουδέν έχει αλλάξει. Η διαπλοκή καλά κρατεί, με τις υποσχέσεις για αγώνα εναντίον της να μετατρέπονται σε σχέσεις μαζί της, η διαχείριση της πραγματικότητας να παραμένει όπως πάντα επικοινωνιακή, η διοίκηση του κράτους, όπως πάντα, εχθρική για τον λαό και δουλική για τους κρατικοδίαιτους - με όλες τις υπόλοιπες παθογένειες, πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια και τα συναφή, να αναπαράγονται. Και να… ιδεολογικοποιούνται.
11. Δεν διαθέτουμε Σύνταγμα. Διαθέτουμε Μνημόνιο. Και νέο Μνημόνιο αρχίζει να ετοιμάζεται.
12. Η κυβέρνηση απαξιώνεται. Διασύροντας την Αριστερά, στο όνομα της οποίας ενεργεί ως νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά. Διαπράττει έτσι ζημιά ιστορικών διαστάσεων, και για την Ελλάδα, και για την Ευρώπη. Λύνοντας ήσσονος σημασίας αστικά προβλήματα (όπως το σύμφωνο συμβίωσης), έχει παραδώσει την εργατική τάξη κι όλους τους εργαζομένους βορά στα πολυεθνικά θηρία. Τα οποία την εξευτελίζουν καθημερινώς, με απόλαυση. Ο κ. Τσίπρας πρόκειται να πληρώσει σκληρά το προπατορικό αμάρτημα να φέρει τον λαό προ των πυλών, ακόμα κι αν ύστερα άνοιξε την Κερκόπορτα.
13. Πολιτική παρακμή. Παράλληλα με την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ από το πρόγραμμά του (και από τις αρχές του, διότι αρχές που αποδεικνύονται κούφιες, αρχές δεν είναι), νέες δυνάμεις του παλιού (Ποτάμι, Λεβέντης) ήρθαν να παίξουν παιχνίδι, ενώ το βρόμικο παιχνίδι της Χρυσής Αυγής έμεινε να συνεχίζεται σε ένα γήπεδο όπου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις παίζεται ράγκμπι, μιλάμε για ποδόσφαιρο και βλέπουμε χόκεϊ επί χόρτου.
Η κυβέρνηση Τσίπρα κατάφερε μέσα σε έναν μόνο χρόνο να ανασύρει απ’ το χρονοντούλαπο της ιστορίας, στο οποίο την έστειλε ο λαός, τη Δεξιά (και τις παραφυάδες της). Μάλιστα στο σκληρό, λόγω της ανάλγητης πολιτικής που προτείνει, πρόσωπο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Αποσύνθεση κι επανασύνθεση του παλαιοκομματισμού της μεταπολίτευσης μέσα σε πολύ πυκνό πολιτικό χρόνο. Ο κ. Τσίπρας κατάφερε μέσα σε ένα έτος
να μετατρέψει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» σε κάτι που μπορεί να έχει ως εναλλακτική τον κ. Μητσοτάκη κι όσα σέρνει μαζί του. Καπηλευόμενος την Αριστερά, ο κ. Τσίπρας την έκαμε χλεύη του κ. Σόιμπλε - μεγαλύτερο αμάρτημα απ’ αυτό δεν υπάρχει.
Διότι χρησιμότερη στον λαό και στην πατρίδα δύναμη απ’ την Αριστερά (κι όχι μόνον στις παρούσες συνθήκες) δεν υπάρχει. Διασύροντας την Αριστερά ο κ. Τσίπρας αφόπλισε τον λαό.
Ο κ. Τσίπρας οδηγεί την Ελλάδα απ’ το κακό, που της έκανε ο ίδιος, στο χειρότερο που θα της κάνει ο κ. Μητσοτάκης.
Συμπέρασμα. Η κυβέρνηση παραπαίει. Η Ελλάδα καταρρέει. Ενα μέρος του λαού θα συνεχίσει να αγωνίζεται. Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς (που ούτε αυτήν θα βλέπει με καλό μάτι επί μακρόν μεγάλο μέρος του λαού) γίνεται ξανά προϋπόθεση για να αντέξει η πατρίδα το κακό που την έχει βρει και εν τέλει να απαλλαγεί απ’ αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ.
Τσίπρα, απ’ αυτήν την έποψη, αποτελεί παρελθόν. Απ’ όταν χρεώθηκε να κάνει τη βρόμικη δουλειά για τους Επικυρίαρχους, το ζητούμενο για αυτούς είναι το ποιος θα την τελειώσει καλύτερα. Αν δεν τα καταφέρει ο κ. Τσίπρας να περάσει τα μέτρα (που, αν επιχειρούσε να περάσει ο κ. Σαμαράς, θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες), θα τα καταφέρει ο κ. Μητσοτάκης. Οι Επικυρίαρχοι έχουν πάντα λύσεις, ο λαός δεν έχειόταν εξαπατάται και αφοπλίζεται. Αυτό πέτυχαν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτόν διάκονοι. Προσωρινώς!
Διότι ο λαός, παρά την απογοήτευσή του, θα συνεχίσει να μην αντέχει τη ζωή του. Και συνεπώς η Ιστορία θα κινηθεί…
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
