Γυρίστε πίσω στο Μισισίπι, γυρίστε πίσω στην Αλαμπάμα,
γυρίστε πίσω στην Τζόρτζια, γυρίστε πίσω στη Λουιζιάνα,
γυρίστε πίσω στις φτωχογειτονιές
και στα γκέτο των βόρειων πόλεών μας,
γνωρίζοντας ότι με κάποιον τρόπο αυτή η κατάσταση μπορεί ν’ αλλάξει και θ’ αλλάξει.
Ας μην κυλιστούμε στην κοιλάδα της απόγνωσης.
γυρίστε πίσω στην Τζόρτζια, γυρίστε πίσω στη Λουιζιάνα,
γυρίστε πίσω στις φτωχογειτονιές
και στα γκέτο των βόρειων πόλεών μας,
γνωρίζοντας ότι με κάποιον τρόπο αυτή η κατάσταση μπορεί ν’ αλλάξει και θ’ αλλάξει.
Ας μην κυλιστούμε στην κοιλάδα της απόγνωσης.
ΔΡ ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Η άνοιξη του 1965 ήταν μια ταραχώδης και άγρια εποχή για τις νότιες ΗΠΑ, καθώς άνθρωποι (κατά τα άλλα νόμιμοι πολίτες της χώρας) δεν είχαν καν το δικαίωμα ψήφου εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Ήταν η περίοδος κατά την οποίαν ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διοργάνωσε με τους συντρόφους του μια μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας από την πόλη Σέλμα μέχρι την Αλαμπάμα, με αιτήματα που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα και κεκτημένα. Λίγα χρόνια πριν, η Ρόζα Παρκς, μία μοδίστρα από την Αλαμπάμα, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άντρα, αντιστεκόμενη στην πολιτική φυλετικού διαχωρισμού που κυριαρχούσε. Γιατί τα σημειώνουμε όλα αυτά; Υπομονή.
Στην ομοσπονδία (αυτό το ήξερες;) των ονειρικών ΗΠΑ, οι οποίες χτίστηκαν πάνω στη γενοκτονία των Ινδιάνων (ή, καλύτερα, των Αμερικανών ιθαγενών) και στην κλοπή της γης τους, ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να καθίσουν στο λεωφορείο μέχρι τη δεκαετία του ’60. Υπάρχουν άνθρωποι που ψήφισαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’60, γυναίκες και παιδιά υπήρξαν θύματα άγριας βίας εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους, εξαιτίας του ότι απαιτούσαν το αυτονόητο. «Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τον χαρακτήρα τους», σημείωνε ο Δρ Κινγκ στην πιο γνωστή ομιλία του. Θα επανέλθουμε…
Ήταν κουραστικό (επιεικώς) και αποκαρδιωτικό το 2015. Εκεί που είχαμε συνηθίσει να αντιστεκόμαστε στο σάπιο ΔΗΣΑΚΕΛ, έχουμε χάσει την μπάλα. Πετάγονται διάφορες ομάδες και υποομάδες (ειδικά μετά τον Απρίλη και την εκλογή Ακιντζί) που φυσικά δεν έχουν καμιά ομοιότητα με τα χίλια λουλούδια του Μάο, τα ΜΜΕ είναι στην πλειοψηφία τους «εντός Προεδρικού», ενώ η νεολαία είναι ασφυκτικά απούσα σε όλους τους τομείς. Κι αν δεν είναι απούσα, παραμένει μίζερη εντός κομμάτων ή οργανώσεων που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα ή τα πραγματικά δικαιώματα αυτού του λαού.
Ζήσαμε πολλά το 2015. Επιβιώσαμε μπροστά σε έναν γελοίο υπουργό Οικονομικών που θεωρεί ότι είναι σοβαρό άτομο, αντέξαμε τις αλήστου μνήμης σκηνές με τις ελιές του Ακιντζί, τους καφέδες στο Μπουγιούκ Χαν, τις ζιβανίες στη Φανερωμένη, τα θέατρα, τις συναυλίες, τις συνομιλίες, τον Άιντα, τον Χάμοντ, τον Κέρι, «ξεπεράσαμε» ακόμα και τα σκάνδαλα του Ελεγκτή, τον «αδιάφθορο» Χάσικο, τα κομμωτήρια της Αθηνάς Κυριακίδου και στα αμπελοπούλια του Χαμπουλλά. Δεν είμαστε από σίδερο (μάλλον), αλλά αντέξαμε να έχουμε Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδηκαι «αντιπολιτευόμενο» τον Άντρο Κυπριανού. Εκπληκτικό και τρομακτικό.
Το 2016 μοιάζει σκοτεινό και ήδη γερασμένο. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Οι εκποιήσεις έχουν πάρει τον δρόμο τους, η εξιχνίασητων σκανδάλων δεν φαίνεται να βλάπτει εκείνους που πρέπει (αν και βλέπουν το φως της δημοσιότητας), ενώ όλο και περισσότερο πλανάται στην ατμόσφαιρα η δυσωδία της «λύσης». Μιας «λύσης» που δεν αποτελεί λαϊκό αίτημα, αλλά συμφωνία «ισχυρών» και άβουλων ηγετών που έχουν την πεποίθηση ότι θα αποδεχτούμε την τουρκοποίηση του τόπου μας ή την οριστική εξαφάνιση της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας.
Για να επιστρέψουμε στον Δρ Κινγκ, τη Ρόζα Παρκς και όλους αυτούς που αντιστάθηκαν στους φυλετικούς διαχωρισμούς που προσπαθούν να επιβάλουν στην Κύπρο του 2016, έχουμε κι εμείς «ένα όνειρο» για το νέο έτος.
Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτός ο λαός θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα στους λόφους του Πενταδάκτυλου θα δειπνήσουμε ελεύθεροι. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η Κύπρος, μια έρημη χώρα, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς για να περπατήσουμε ανεμπόδιστα από την Πάφο στην Καρπασία, από τη Μόρφου στην Κερύνεια, από την Αμμόχωστο στη Λευκωσία. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα (εντός 2016) ο κυπριακός Ελληνισμός θα δικαιωθεί, θα πάψει να αναλώνεται σε συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και ωχαδερφισμούς, θα σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή και τον θάνατο. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα θα χτίσουμε απ’ την αρχή τα χωριά και τις πόλεις μας, θα αλλάξουμε το χρώμα των πετρών στον Πενταδάκτυλο, θα γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα της κατοχής, θα πετροβολήσουμε τα καζίνο και τα μπουρδέλα του ψευδοκράτους. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα θα διεκδικήσουμε και θα κερδίσουμε αυτό που μας ανήκει, ότι θα δώσουμε πραγματικό νόημα στην ελευθερία και στην ανάσταση. Έχουμε ένα όνειροότι μια μέρα θα πατήσουμε κάθε είδους οδόφραγμα, θα περάσουμε γονατιστοί από κάθε κατεχόμενο χωριό μας, θα αγκαλιαστούμε, θα φιληθούμε και τότε, λεύτεροι πια, «θα δούμε τη σελήνη να ανατέλλει». Τα πάντα είναι κοινά.
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com
