Ένα κόμμα, κάθε κόμμα, αποτελεί έναν οργανισμό με την έννοια και
του οργανωτικού αλλά και του ιδεολογικού μηχανισμού μέσω του οποίου διεξάγεται η
πολιτική αντιπροσώπευση τμημάτων της κοινωνίας.
Ο ρόλος αυτός του κόμματος καθορίζεται από την ιδιαίτερη μορφή
που παίρνει αυτή η αντιπροσώπευση ανάλογα με το εκάστοτε πλαίσιο εντός του οποίου
διαμορφώνεται ιστορικά το φαινόμενο της κρατικής εξουσίας.
Μια «ουδέτερη» προσέγγιση της Πολιτικής Επιστήμης θέλει τα κόμματα
να μην υπερβαίνουν τις νομικές και κανονιστικές ιδιότητές τους. Ότι, δηλαδή, αποτελούν
ενώσεις προσώπων που στη βάση της κοινής τους ιδεολογίας αποσκοπούν στην εκπροσώπηση
των μελών τους και φίλων τους απέναντι στην κρατική εξουσία μέχρι και στην από μέρους
τους ανάληψη και άσκηση της εξουσίας.
Ακόμα παραπέρα η «στενή» Πολιτική Επιστήμη δεν βλέπει στα κόμματα
παρά εκείνους τους φορείς που επιτελούν λειτουργίες εναρμόνισης των πολυποίκιλων
επιδιώξεων των διαφόρων κοινωνικών ομάδων στο πλαίσιο της διακυβέρνησης, που παίζουν
έναν ιδιαίτερο ρόλο στη στελέχωση του κράτους, και που τελικά αποτελούν τον ιμάντα
που φέρνει σε διασύνδεση την κοινωνία με το κράτος.
Όμως το πολιτικό κόμμα είναι πολύ πιο σύνθετη έννοια από μια
«απλή» εκπροσώπηση. Και τούτο διότι αυτή η σχέση εκπροσώπησης των κοινωνικών συμφερόντων
στο πολιτικό επίπεδο δεν συντελείται στον δοκιμαστικό σωλήνα μιας κοινωνίας που
δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις, αντικρουόμενα συμφέροντα ή συγκρούσεις.
Το «κομματικό φαινόμενο», σε όλες τις ιστορικές συνθήκες που
κατέστησαν αναγκαία την γένεση και την αναπαραγωγή του, καθορίζεται και με τη σειρά
του αναπαράγει τον κοινωνικό και πολιτικό ανταγωνισμό από τον οποίο γεννήθηκε.
Ένα κόμμα, κάθε κόμμα, όπως προκύπτει από την αειθαλή πολιτική ανάλυση
του Αντόνιο Γκράμσι για το «κομματικό φαινόμενο», καθορίζει το λόγο, το πρόγραμμα
και τις συμμαχίες του σύμφωνα με τα συμφέροντα της «θεμελιακής κοινωνικής ομάδας» που εκπροσωπεί.
Αυτό είναι το στοιχείο που καθορίζει την κατεύθυνση του πολιτικού
του προγράμματος, του ιδεολογικού του μηνύματος, αλλά που διαμορφώνει και τα οργανωτικά
του χαρακτηριστικά, όπως αυτά αντανακλώνται στον τρόπο λήψης των αποφάσεων, στο
επίπεδο συνοχής του κόμματός, της συμμετοχής των μελών του, της στράτευσης και της
πειθαρχίας τους, της εμπιστοσύνης στις μεταξύ τους σχέσεις κλπ.
Το κόμμα, όπως σωστά προσδιόριζε ο Γκράμσι, είναι όχι μόνο μια
ένωση φυσικών προσώπων, αλλά και μια έκφραση της ηθικής και διανοητικής σύνδεσής
τους.
Αλλά, τελικά, αν θέλεις να δεις τον χαρακτήρα του κάθε κόμματος
πρέπει να απαντήσεις στο εξής κομβικό ερώτημα: «Ποιος εκπροσωπεί ποιόν και γιατί;».
Ως εκ τούτου, τόνιζε ο Ιταλός επαναστάτης και διανοητής, η
ιστορία ενός κόμματος δεν είναι παρά η ιστορία μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
Μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Που, όμως, η ομάδα, η τάξη αυτή, δεν είναι
απομονωμένη. Έχει τους φίλους της, εκείνους με τους οποίους μοιράζεται κοινές επιδιώξεις,
έχει τους αντιπάλους της, έχει τους εχθρούς της.
Μέσα σ’ αυτό το πολύπλοκο πλαίσιο της κοινωνίας και του κράτους
είναι που γεννιέται και διαμορφώνεται η ιστορία ενός κόμματος. Γεγονός που οδηγεί
στο συμπέρασμα πως για μπορέσει να μιλήσει κανείς για το πώς γράφεται η ιστορία
ενός κόμματος σημαίνει ότι πρέπει να δει πως γράφεται γενικά η ιστορία μιας χώρας.
Η Νέα Δημοκρατία, κόμμα που εκφράζει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, που η «θεμελιακή κοινωνική ομάδα» της οποίας
τα συμφέροντα εκπροσωπεί δεν είναι άλλη από την άρχουσα αστική τάξη, έχει από χτες
αρχηγό της τον κ.Μητσοτάκη.
Το γεγονός, δε, ότι η ΝΔ έχει από χτες αρχηγό της τον κ.Κυριάκο Μητσοτάκη, συνιστά εξέλιξη
προφανώς καθοριστική για την ιστορία του συγκεκριμένου κόμματος. Αλλά και - υπό
το πρίσμα των σκέψεων που προηγήθηκαν – συνιστά εξέλιξη ενδεικτική για τις συνθήκες
που επικρατούν στον τόπο και για τον πώς επενεργούν στον τρόπο που γράφεται η Ιστορία
σε μια χώρα που τελεί υπό τα ΔΝΤ, τις τρόικες και τα εγχώρια συναφή.
***
«…κι όλο μουρμούριζες
βραχνά: “Φάλτσο η πορεία…”»
Σαν σήμερα, στις 11 Γενάρη
1910, γεννιόταν ο Νίκος Καββαδίας. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον Θάνο Μικρούτσικο που επέλεξε να
ντύσει με την μουσική του ευφυΐα τους στίχους του ποιητή.
Μέχρι το 1975 που ο Καββαδίας πέθανε, δεν είχαν πωληθεί
ούτε 10.000 αντίτυπα των ποιητικών του συλλογών. Από την πρώτη μελοποίηση του«Σταυρού του Νότου», τρία χρόνια μετά
τον θάνατό του και μέχρι το 2015, πουλήθηκαν πάνω από 500.000 αντίτυπα των ποιητικών
του δημιουργιών και εκατομμύρια δίσκοι του μελοποιημένου έργου του.
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
