Ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική αξία του Χρόνη Μπότσογλου, με την οποία δεν θα ασχοληθούμε εδώ, ο Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, είχε περιγράψει ανάγλυφα μια ιστορία για την σχέση «μοντερνισμού» και «παράδοσης»:
«Η παρόλα μου θα τελείωνε εδώ, αν δεν ερχόταν όταν έγραφα αυτό το κείμενο, παραμονή της Παναγίας, να με δει ένας μαθητής μου. Ρωτούσε για τη συνέχεια και τη ρήξη, για τα κενά και τα πλήρη στην τέχνη, για την παράδοση. Εγώ επέμενα στη ρήξη (απομεινάρι ενός μοντερνιστικού πνεύματος;), του έλεγα πως όφειλε να με απαρνηθεί και να απορρίψει την τέχνη και τις ιδέες μου, ιδεολογήματα δηλαδή του κώλου, απομεινάρια της αμφισβήτησης του ’60. Μου απάντησε: «Ναι, δάσκαλέ μου, να σ’αρνηθώ, όμως πρώτα να γνωρίσω ποιος είσαι και τι έχεις κάνει!»
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
