Το ΔΝΤ, όπως και η Ε.Ε. και τα όργανα της, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι
διάφοροι άλλοι οικονομικοί και στρατιωτικο- πολιτικοί οργανισμοί (μην ξεχνάμε πρώτα
απ‘ όλους το ΝΑΤΟ), δεν έχουν δημιουργηθεί για να επιδιώξουν την ευημερία και ελευθερία
των λαών (των εθνών και των κρατών τους). Οι ίδιοι αυτοί οργανισμοί αυτό βέβαια
ισχυρίζονται και «πουλάνε» σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους. Είναι απαραίτητο
να πιστέψουν οι λαοί πώς όλοι αυτοί οι θεσμοί τα όργανα τους, στα οποία συμμετέχουν
μέσω των κυβερνήσεων τους, φροντίζουν με άδολη αγάπη γι αυτούς.
Ισχυρίζονται ότι φροντίζουν
για την οικονομική ανάπτυξη όλων των χωρών και λαών. Ότι ακριβώς γι αυτό τον λόγο
επενδύουν, παρέχουν δάνεια, εκδίδουν οδηγίες και κανονισμούς, διαμορφώνουν διεθνείς
νόμους και συγκροτούν στρατούς για να προασπίσουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη,
την ασφάλεια κάθε λαού και ανθρώπου.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν
πιστεύει τίποτα από αυτά, γιατί η ίδια η ζωή, η ίδια η «πολιτεία» όλων αυτών των
οργανισμών, ενώσεων κλπ κλπ κάθε ημέρα αποδείχνει το εντελώς αντίθετο: ότι δηλαδή
στην πραγματικότητα είναι θεσμοί, όργανα και ενώσεις του κεφαλαίου, του πολύ μεγάλου
κεφαλαίου, του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού. Ότι στην πραγματικότητα προσπαθούν
να «συντονίσουν» την δράση όλων αυτών των μερίδων του κεφαλαίου, έτσι ώστε να εξομαλύνονται
οι διαρκώς αναφυόμενες αντιθέσεις και συγκρούσεις τους από τη μια και από την άλλη
όλοι αυτοί μαζί να εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους σε βάρος των λαών τους. Με
κάθε μέσον: με την καθημερινή παραπλάνηση τους – την προπαγάνδα – και την «πλύση»
του εγκεφάλου τους, την ανοιχτή και καλυμμένη καταπίεση τους, τον εγκλωβισμό τους
σε πολιτικά σχήματα που παρά την «προοδευτική» ρητορεία τους σκοπό τους θα έχουν
ακριβώς την παραπλάνηση τους και τον ιδεολογικο-πολιτικό έλεγχο τους.
Αυτά όλα, μια μεγάλη μερίδα
των ανθρώπων, των «πολιτών» - της νεολαίας, όπως μας δείχνουν οι έρευνες και η ζωή
– τα αισθάνεται και τα καταλαβαίνει όλο και περισσότερο. Οι αντιδράσεις βέβαια ακόμα
ποικίλουν, δεν διαθέτουν ένα δικό τους ενιαίο κέντρο συντονισμού, με αποτέλεσμα
ακόμα να παραμένουν αποσπασματικές και γι αυτό αναποτελεσματικές.
Την συστηματική «αντι-προπαγάνδα»,
δηλαδή την «διαφώτιση» του λαού, τον καθημερινό προσανατολισμό των ανθρώπων και
των κινημάτων αντίδρασης και αντίστασης τους απέναντι σε αυτή την πολυποίκιλη καταπίεση
και εκμετάλλευση τους, προς μια ενιαία κατεύθυνση και στόχο, όλα αυτά πρέπει κανονικά
να είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο της «δουλειάς» των αριστερών φορέων και
κομμάτων.
Λέμε πώς αυτός πρέπει να είναι
«κανονικά» ο σκοπός ύπαρξης και λειτουργίας των αριστερών πολιτικών φορέων. Το
«σύστημα» - δηλαδή όλοι αυτοί που προαναφέραμε πώς ζούνε από την εκμετάλλευση και
καταπίεση λαών, εθνών, κρατών, κλπ – προτεραιότητα του έχει να προλαβαίνει τέτοιες
προσπάθειες, να ακυρώνει σκοπούς και μέσα της ίδιας της ανατροπής του. Εκτός από
τη άσκηση ανοιχτής βίας ενάντια σε λαούς, έθνη, κράτη κλπ – που προκαλούν και την
ανάλογη ενίοτε αντίδραση / αντίσταση – χρησιμοποιεί (το σύστημα και οι άνθρωποι
του) και άλλους πιο «ραφινάτους» τρόπους καταστολής των λαϊκών αντιδράσεων/ αντιστάσεων.
Τρόπους που φτάνουν μέχρι και την «ανάδειξη» στην Εξουσία, ανθρώπων και κομμάτων
που θα βοηθήσουν στην υποταγή των λαών με την χορήγηση «ηρεμιστικών» πολιτικών συνταγών.
Ένα μικρό παράδειγμα: Δεν είναι
άσχημο, αντίθετα φαίνεται πολύ αποδοτικό, να βρίζουμε το «σύστημα» ή κάποια όργανα
του, π.χ. το ΔΝΤ, ή να αποκαλύπτουμε πόσο μας ρουφάνε αυτά το «αίμα», ενώ παραδίπλα
κάποια άλλα όργανα προσπαθούν να εμποδίσουν τέτοιες συμπεριφορές. Άρα ο αγώνας μας
είναι να σχηματίσουμε μέτωπο συνεργασίας μαζί τους ώστε να αλλάξουμε σιγά-σιγά τους
συσχετισμούς «καλών-κακών» στοιχείων του συστήματος, προς όφελος των λαών, εθνών,
κρατών κλπ. Δηλαδή είναι πολύ πιο αποδοτικό να σπέρνουμε αυταπάτες για τρόπους επίλυσης
προβλημάτων και σε αυτό ενεργότατο ρόλο να παίζουν άνθρωποι και φορείς που να παριστάνουν
τους εχθρούς, τους πολέμιους του «συστήματος». Το σχέδιο αυτό έχει δοκιμαστεί και
έχει αποδώσει, έχει πετύχει σπουδαία αποτελέσματα. Και το «σύστημα» αρχικά είχε
ενδοιασμούς γι αυτό. Αλλά σιγά-σιγά κατάλαβε πόσο πιο αποδοτικό για λογαριασμό του
είναι.
Θα έχετε καταλάβει πώς στο μυαλό
μου έχω την πρακτική της κυβέρνησης μας αλλά και της αντιπολίτευσης της. Η πρώτη
διαρκώς διαμαρτύρεται γιατί το ΔΝΤ είναι αυτό που είναι αλλά ως λύση προτείνει την
καλύτερη συνεργασία με όλους αυτούς που υπηρετεί το ΔΝΤ. Διαρκώς επικαλείται την
πίστη του στην Ευρωπαϊκή Ένωση (των μονοπωλίων), ή στις αξίες του Διαφωτισμού (ξεχνώντας
βέβαια ότι ο Διαφωτισμός υπηρέτησε, έκφρασε, την άνοδο των αστικών τάξεων και του
κεφαλαιοκρατικού συστήματος – κι ότι τέλος πάντων του ασκήθηκε σοβαρή κριτική από
πιο νέες θεωρίες, όπως αυτές του σοσιαλισμού). Συνεχώς επαναλαμβάνει τις ίδιες αρχές
με αυτές της Ν.Δ., όπως του «ευρωπαϊσμού», του οικουμενισμού, του αντι-εθνικισμού,
του αντι-λαϊκισμού κλπ κλπ, χωρίς να έχει πουθενά δώσει σε όλα αυτά το δικό της
περιεχόμενο.
Το κύριο άρθρο της σημερινής «Αυγής» (28/4/16) «Το πείραμα δεν μπορεί
να συνεχιστεί...», παρά την αγανάκτηση του για την στάση του ΔΝΤ και το ναυάγιο
των διαπραγματεύσεων, ουσιαστικά καλύπτει – δεν αποκαλύπτει – την λειτουργία και
τους «νόμους» του συστήματος. Δεν πρόκειται για «πείραμα», αυτό που προσπαθούν να
επιβάλλουν στον ελληνικό λαό και την χώρα μας. Αυτή είναι η «λογική» του συστήματος.
Που βέβαια δεν είναι όλα τα μέλη του τόσο παράλογα και να μην καταλαβαίνουν πώς
κάπου υπάρχουν κάποια όρια. Κάποιες αντοχές, που πέρα από αυτές υπάρχει ο κίνδυνος
να σπάσει η αλυσίδα – μέρος της οποίας είναι και η «για πρώτη/δεύτερη φορά αριστερο-δεξιά
κυβέρνηση». Αλλά όποιος «προοδευτικός» λανσάρει την δυνατότητα εκμετάλλευσης της
«αντίθεσης» «καλού και κακού μπάτσου», κάνει μεγάλη ζημιά στον λαό γιατί προσφέρει
μεγάλη βοήθεια στο σύστημα.
Εγκλωβίζει τον λαό σε αυτή την
«αντίθεση» καλού τάχατες και κακού εκμεταλλευτή/ καταπιεστή/ δανειστή, κρατώντας
τον έτσι αδρανή αντί να τον κινητοποιήσει και οργανώσει για την διεκδίκηση και υλοποίηση
δικών του σχεδίων για μια δικιά του λεύτερη και περήφανη ζωή: οικονομία, κοινωνικές
και ανθρώπινες σχέσεις κλπ. Δηλαδή δεν έρχεται σε αντίθεση και δεν αντιπαλεύει την
βαθειά ριζωμένη αστική λογική της υποτέλειας, της εξάρτησης από κάποιον έξω
από τον εαυτό μας – σαν λαός και σαν άτομα.
Και να, που σε έναν «καλό» που προσπάθησε να στηριχτεί η
κυβέρνηση μας, η κυβέρνηση Ομπάμα, δια στόματος του υφυπουργού Οικονομικών της,
υπεύθυνος για διεθνή θέματα, Νέιθαν Σιτς, είπε ότι η Ελλάδα δεν θα έχει πρόσβαση
στους μηχανισμούς έκτακτης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης του ΔΝΤ (exceptional
lending facilities) στην επόμενη φάση του προγράμματος διάσωσης, αφού πρώτα βέβαια
υποστήριξε το ΔΝΤ «που επιμένει για αναδόμηση του ελληνικού προγράμματος διάσωσης
ώστε το χρέος να γίνει διατηρήσιμο με περισσότερες μεταρρυθμίσεις από την Αθήνα
και ελάφρυνση χρέους από τους Ευρωπαίους», σύμφωνα με το πρακτορείο
Reuters. Όποιος μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του και να καταλάβει τι λέει ο
αμερικανός επίσημος, οι μεταρρυθμίσεις – αυτές δηλαδή που αφορούν την πλήρη υποταγή
του λαού και των εργαζόμενων, προκειμένου να λειτουργήσει το σύστημα πιο αποτελεσματικά
παραμένουν πρώτη προτεραιότητα και αν αυτό δεν γίνει, όπως το ζητάει το ΔΝΤ, δεν
θα συμμετάσχει στο επόμενο πρόγραμμα «διάσωσης/υποδούλωσης», κάτι βέβαια που δεν
θα δεχτούν οι ευρωπαίοι «εταίροι και σύμμαχοι». Κι ύστερα η «Αυγή» και τα τσακάλια
της μας γράφουν για «πειράματα». Η διάδοση της «υποτέλειας» μέσα από αντι-πειραματική
ρητορική φτάνει στο τέλος της.
Ανάρτηση από:http://istrilatis.blogspot.gr
