Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Είτε με «λίστα μέτρων» είτε με «μηχανισμό δέσμευσης», η κυβέρνηση αποδέχεται να φουσκώσει τον λογαριασμό της λιτότητας στα 9 δισ., όσα ακριβώς απαιτούσε το ΔΝΤ.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το δελτίο τύπου που έστειλε στα «απεργούντα» ΜΜΕ το υπουργείο Οικονομικών με τις δηλώσεις του Ε. Τσακαλώτου μετά το Eurogroup, θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση δεν προέβαλε την παραμικρή ένσταση στη νέα απαίτηση των δανειστών να νομοθετηθούν έκτακτα «προληπτικά μέτρων ύψους 3,6 δισ. Ήταν προετοιμασμένη να αποδεχθεί την ετυμηγορία, με μια απλή υποσημείωση ως προς τη «συσκευασία». Ουσιαστικά, το Eurogroup δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επικυρώσει τον «συμβιβασμό της Ουάσιγκτον», δηλαδή τη φόρμουλα που πρότεινε το περασμένο Σάββατο ο Β. Σόιμπλε, κατά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, προκειμένου να γεφυρωθούν οι διαφορές ευρωπαϊκής τρόικας και Ταμείου ως προς τη δημοσιονομική απόδοση των μέτρων 5,4 δισ. (ή 3% του ΑΕΠ) που έχουν ήδη συμφωνηθεί.
Αν προσθέσετε τα συμφωνημένα 5,4 δισ. και τα 3,6 δισ. «προληπτικά» μέτρα που θα εφαρμοστούν αν δεν επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, έχετε ένα σύνολο 9 δισ. Σε ποσοστά επί του ΑΕΠ αντίστοιχα έχουμε 3%+2%=5%. Είναι ακριβώς τα νούμερα που από τις αρχές Φεβρουαρίου ο Πολ Τόμσεν είχε αναφέρει στο πολύκροτο άρθρο του στο site του Ταμείου. Δεν ξέρουμε αν ο Τόμσεν ήταν κοντά στον χώρο συνεδρίασης, αλλά υποθέτουμε πως θα απόλαυσε ως προσωπικό θρίαμβο την απόφαση του Eurogroup. Η προϊσταμένη του Κριστίν Λαγκάρντ, πάντως, δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τη χαρά της, ίσα ίσα δήλωσε «πολύ χαρούμενη για την ευρεία στήριξη στο θέμα των έκτακτων μέτρων».
Σε τελική ανάλυση, αποδείχθηκε ότι ο επικοινωνιακός λαβύρινθος που ακολούθησε η κυβέρνηση επιδιώκοντας την «απομόνωση» του ΔΝΤ- από την καταγγελία του άρθρου Τόμσεν και τις αντιδράσεις στη διαρρεύσασα συνομιλία του με Βελκουλέσκου, μέχρι την ανακοίνωση Eurostat που επικύρωσε το κατά Μνημόνιο πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% του ΑΕΠ- εξελίχθηκε σε φαύλο κύκλο. Το ΔΝΤ αναδεικνύεται κυρίαρχος της διαπραγμάτευσης και η ευρωπαϊκή τρόικα ακόμη πιο συσπειρωμένη γύρω από βασικές θέσεις του.
Υπάρχει και μια δεύτερη, λοξή ανάγνωση της εξέλιξης. Ο Ε. Τσακαλώτος λέει ότι προληπτικά μέτρα δεν είναι δυνατό να νομοθετηθούν, αλλά μπορεί να συμφωνηθεί ένας «αξιόπιστος μηχανισμός δέσμευσης» για τα 3,6 δισ. ευρώ. Για να αντισταθμίσει το πολιτικό βάρος αυτής της «δέσμευσης» η κυβέρνηση, διεκδικεί μια αντίστοιχη «δέσμευση» ελάφρυνσης του χρέους, ιδεωδώς στο έκτακτο Eurogroup της Μεγάλης Πέμπτης. Με αποχρώσεις, το ίδιο «πακέτο» διεκδικεί και το ΔΝΤ. Θέλει, δηλαδή, από τη μια πλευρά τη δέσμευση της κυβέρνησης για πρόσθετα μέτρα και από την άλλη τη δέσμευση των Ευρωπαίων για «αναδιαμόρφωση» του χρέους τώρα («τίποτα δεν κλείνει αν δεν κλείσουν όλα», είπε χαρακτηριστικά η Λαγκάρντ). Αυτός ο απαράβατος όρος του ΔΝΤ το καθιστά από αμείλικτο «εχθρό» σε απροσδόκητο «φίλο» της κυβέρνησης. Ο υπουργός Οικονομικών, άλλωστε, έριξε γέφυρα προσέγγισης με το ΔΝΤ δηλώνοντας: «Μένει να διαπιστώσουμε τις επόμενες μέρες κατά πόσο η πίεσή του είναι όντως ισοβαρής (σ.σ. και προς την κυβέρνηση και προς τους δανειστές)».
Ο γρίφος που απομένει προς επίλυση είναι η νομική μορφή που μπορεί να έχει το πακέτο «προληπτικών μέτρων» 3,6 δισ., είτε ο κατά Ε. Τσακαλώτο «μηχανισμός δέσμευσης» για αντίστοιχα μέτρα. Αν το παράθυρο που άφησε ανοικτό υπέρ της εκδοχής Τσακαλώτου ο πρόεδρος του Eurogroup ικανοποιεί τελικά όλες τις πλευρές, πρωτίστως το ΔΝΤ, πρακτικά αυτό μόνο μια μορφή να πάρει: ενός νέου Μνημονίου. Το οποίο δεν μπορεί να περιορίζεται στο δημοσιονομικό στόχο 2% του ΑΕΠ, αλλά πρέπει να περιγράφει και τις πηγές χρηματοδότησής του. Το πιο κοντινό σ’ αυτόν τον - προς το παρόν εικαζόμενο- μηχανισμό δεν είναι άλλο από το αυτοτελές Μνημόνιο που πρέπει να υπογράψει η κυβέρνηση με το ΔΝΤ, αν το τελευταίο συμφωνήσει να μπει ως χρηματοδότης στο πρόγραμμα. Κι αυτό, όπως γνωρίζουμε, κι έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, έχει ήδη γραφτεί ως σχέδιο, με βάση την εκδοχή του ΔΝΤ για το δημοσιονομικό κενό της τριετίας μέχρι το 2018. Θα πρόκειται για το «τέταρτο Μνημόνιο» που θα υπογράψει η «δεύτερη φορά Αριστερά».
Ανάρτηση από: http://www.dikaiologitika.gr
Είτε με «λίστα μέτρων» είτε με «μηχανισμό δέσμευσης», η κυβέρνηση αποδέχεται να φουσκώσει τον λογαριασμό της λιτότητας στα 9 δισ., όσα ακριβώς απαιτούσε το ΔΝΤ.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το δελτίο τύπου που έστειλε στα «απεργούντα» ΜΜΕ το υπουργείο Οικονομικών με τις δηλώσεις του Ε. Τσακαλώτου μετά το Eurogroup, θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση δεν προέβαλε την παραμικρή ένσταση στη νέα απαίτηση των δανειστών να νομοθετηθούν έκτακτα «προληπτικά μέτρων ύψους 3,6 δισ. Ήταν προετοιμασμένη να αποδεχθεί την ετυμηγορία, με μια απλή υποσημείωση ως προς τη «συσκευασία». Ουσιαστικά, το Eurogroup δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επικυρώσει τον «συμβιβασμό της Ουάσιγκτον», δηλαδή τη φόρμουλα που πρότεινε το περασμένο Σάββατο ο Β. Σόιμπλε, κατά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, προκειμένου να γεφυρωθούν οι διαφορές ευρωπαϊκής τρόικας και Ταμείου ως προς τη δημοσιονομική απόδοση των μέτρων 5,4 δισ. (ή 3% του ΑΕΠ) που έχουν ήδη συμφωνηθεί.
Αν προσθέσετε τα συμφωνημένα 5,4 δισ. και τα 3,6 δισ. «προληπτικά» μέτρα που θα εφαρμοστούν αν δεν επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, έχετε ένα σύνολο 9 δισ. Σε ποσοστά επί του ΑΕΠ αντίστοιχα έχουμε 3%+2%=5%. Είναι ακριβώς τα νούμερα που από τις αρχές Φεβρουαρίου ο Πολ Τόμσεν είχε αναφέρει στο πολύκροτο άρθρο του στο site του Ταμείου. Δεν ξέρουμε αν ο Τόμσεν ήταν κοντά στον χώρο συνεδρίασης, αλλά υποθέτουμε πως θα απόλαυσε ως προσωπικό θρίαμβο την απόφαση του Eurogroup. Η προϊσταμένη του Κριστίν Λαγκάρντ, πάντως, δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τη χαρά της, ίσα ίσα δήλωσε «πολύ χαρούμενη για την ευρεία στήριξη στο θέμα των έκτακτων μέτρων».
Σε τελική ανάλυση, αποδείχθηκε ότι ο επικοινωνιακός λαβύρινθος που ακολούθησε η κυβέρνηση επιδιώκοντας την «απομόνωση» του ΔΝΤ- από την καταγγελία του άρθρου Τόμσεν και τις αντιδράσεις στη διαρρεύσασα συνομιλία του με Βελκουλέσκου, μέχρι την ανακοίνωση Eurostat που επικύρωσε το κατά Μνημόνιο πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% του ΑΕΠ- εξελίχθηκε σε φαύλο κύκλο. Το ΔΝΤ αναδεικνύεται κυρίαρχος της διαπραγμάτευσης και η ευρωπαϊκή τρόικα ακόμη πιο συσπειρωμένη γύρω από βασικές θέσεις του.
Υπάρχει και μια δεύτερη, λοξή ανάγνωση της εξέλιξης. Ο Ε. Τσακαλώτος λέει ότι προληπτικά μέτρα δεν είναι δυνατό να νομοθετηθούν, αλλά μπορεί να συμφωνηθεί ένας «αξιόπιστος μηχανισμός δέσμευσης» για τα 3,6 δισ. ευρώ. Για να αντισταθμίσει το πολιτικό βάρος αυτής της «δέσμευσης» η κυβέρνηση, διεκδικεί μια αντίστοιχη «δέσμευση» ελάφρυνσης του χρέους, ιδεωδώς στο έκτακτο Eurogroup της Μεγάλης Πέμπτης. Με αποχρώσεις, το ίδιο «πακέτο» διεκδικεί και το ΔΝΤ. Θέλει, δηλαδή, από τη μια πλευρά τη δέσμευση της κυβέρνησης για πρόσθετα μέτρα και από την άλλη τη δέσμευση των Ευρωπαίων για «αναδιαμόρφωση» του χρέους τώρα («τίποτα δεν κλείνει αν δεν κλείσουν όλα», είπε χαρακτηριστικά η Λαγκάρντ). Αυτός ο απαράβατος όρος του ΔΝΤ το καθιστά από αμείλικτο «εχθρό» σε απροσδόκητο «φίλο» της κυβέρνησης. Ο υπουργός Οικονομικών, άλλωστε, έριξε γέφυρα προσέγγισης με το ΔΝΤ δηλώνοντας: «Μένει να διαπιστώσουμε τις επόμενες μέρες κατά πόσο η πίεσή του είναι όντως ισοβαρής (σ.σ. και προς την κυβέρνηση και προς τους δανειστές)».
Ο γρίφος που απομένει προς επίλυση είναι η νομική μορφή που μπορεί να έχει το πακέτο «προληπτικών μέτρων» 3,6 δισ., είτε ο κατά Ε. Τσακαλώτο «μηχανισμός δέσμευσης» για αντίστοιχα μέτρα. Αν το παράθυρο που άφησε ανοικτό υπέρ της εκδοχής Τσακαλώτου ο πρόεδρος του Eurogroup ικανοποιεί τελικά όλες τις πλευρές, πρωτίστως το ΔΝΤ, πρακτικά αυτό μόνο μια μορφή να πάρει: ενός νέου Μνημονίου. Το οποίο δεν μπορεί να περιορίζεται στο δημοσιονομικό στόχο 2% του ΑΕΠ, αλλά πρέπει να περιγράφει και τις πηγές χρηματοδότησής του. Το πιο κοντινό σ’ αυτόν τον - προς το παρόν εικαζόμενο- μηχανισμό δεν είναι άλλο από το αυτοτελές Μνημόνιο που πρέπει να υπογράψει η κυβέρνηση με το ΔΝΤ, αν το τελευταίο συμφωνήσει να μπει ως χρηματοδότης στο πρόγραμμα. Κι αυτό, όπως γνωρίζουμε, κι έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, έχει ήδη γραφτεί ως σχέδιο, με βάση την εκδοχή του ΔΝΤ για το δημοσιονομικό κενό της τριετίας μέχρι το 2018. Θα πρόκειται για το «τέταρτο Μνημόνιο» που θα υπογράψει η «δεύτερη φορά Αριστερά».
Ανάρτηση από: http://www.dikaiologitika.gr