Της Χρύσας Κακατσάκη
Το θέμα έκθεσης στις Πανελλαδικές αφορούσε την αναγκαιότητα της ιστορικής γνώσης και μνήμης. Μέχρι εδώ όλα καλά. Δεν θα σταθώ στα ιστορικά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και διαχρονικά «μαργαριτάρια» των πολιτικών, αλλά στις αντιφάσεις μεταξύ της επιλογής των μελών της εξεταστικής επιτροπής και τη στάση του Υπουργείου Παιδείας απέναντι στο μάθημα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Κατάργησε, χωρίς διαβούλευση και εξήγηση, τα ανανεωμένα προγράμματα σπουδών που περιλάμβαναν εκτός των άλλων και σύγχρονα θέματα όπως γενοκτονίες, Ολοκαύτωμα, συνδικαλισμός, δικαιώματα των μειονοτήτων, μετανάστευση. Στη Γ Λυκείου καταργήθηκε ως μάθημα γενικής παιδείας και έμεινε μόνο για τους υποψήφιους θετικών και οικονομικών επιστημών.
Στη Γ Γυμνασίου, σύμφωνα με τις οδηγίες, η Επανάσταση του ‘21 και η περίοδος του Καποδίστρια ξεπετάγονται με συνοπτικές διαδικασίες. Στα ΕΠΑΛ διδάσκεται μία ώρα τη βδομάδα μόνο στην Α Λυκείου. Στο κάτω κάτω γιατί πρέπει να ξέρουν οι αυριανοί ηλεκτρολόγοι και υδραυλικοί για τη μάχη του Μαραθώνα ή για τον Εμφύλιο;
Το σημαντικό είναι να έχουν δεξιότητες.
Και μια τελευταία παρατήρηση.
Για τα 200 χρόνια από το ‘21 είχαν προγραμματιστεί αρκετές εκδηλώσεις, ανεξάρτητα αν πήγαν άπατες λόγω πανδημίας. Κοντεύουμε στα μισά της χρονιάς και για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν έχει ανακοινωθεί ούτε έχει γίνει καμία εκ μέρους της επίσημης Πολιτείας. Εξαιρούνται φυσικά τοπικοί σύλλογοι και οργανώσεις.
Τι φοβάται η κυβέρνηση; Ότι θα μας κάνει ντα ο Ταγίπ, ότι θα θυμώσουν οι Σύμμαχοι αν αναφερθούμε στον ύπουλο ρόλο τους ή ότι θα ενοχληθούν οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί αν αποκαλυφθεί ότι η Deutsche Bank που ιδρύθηκε ΚΑΙ με ελληνικά κεφάλαια χρηματοδότησε τη γενοκτονία των Μικρασιατών και αγόρασε κοψοχρονιά όλα τα μαγαζιά τους όταν βρέθηκαν σε πανικό για την επικείμενη τραγωδία;
Ισως η Κεραμέως και η Μενδώνη, οι καθ’ ύλην αρμόδιες, να έχουν την άποψη ότι η Ιστορία είναι ένα Αλμανάκ με ηρωισμούς και επιτυχίες που κολακεύουν το ιδεολόγημα του ανάδελφου έθνους αλλά δεν πρέπει να περιλαμβάνει λάθη πολιτικών ηγεσιών, διαπλεκόμενα συμφέροντα και ασκήσεις αυτοκριτικής.
Στο όντως πολύ ωραίο κείμενο του Ραϋμόνδου Αλβανού λέει κάπου: « Οι νεκροί μας κυβερνούν». Οι κυβερνητικοί παράγοντες επομένως μπορεί να συντάσσονται με τον τίτλο βιβλίου της Διδώς Σωτηρίου «Οι νεκροί (μπορούν να) περιμένουν». Να έχουν ακουστά τη φράση του Κούντερα «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη» ούτε λόγος.
ΥΓ: Πολλοί ιστορικοί και λογοτέχνες έχουν αναφερθεί στον ρόλο των Συμμάχων. Ξεχωρίζει όμως η μαρτυρία της Δ. Σωτηρίου στα «Ματωμένα χώματα», γιατί έζησε από κοντά τα γεγονότα. Τι κάνουν οι ναύαρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι τής Αντάντ;
Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας!
Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια τής χαράς για να μη φτάνουν ίσαμε τ’ αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πώς μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!».
Αν γίνει κανένα επεισόδιο με την Τουρκία θα επιβεβαιωθεί ο Γκράμσι: Η ιστορία διδάσκει αλλά δεν έχει κανέναν μαθητή.
Ανάρτηση από: Χρυσα Κακατσακη
