Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Η ιστορία έπαιξε περίεργο παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης στην περιοχή του Κουρίου και στα εδάφη που κατέχουν οι βρετανικές βάσεις. Η μνήμη έδωσε τα ρέστα της και επικράτησε, εις βάρος όσων αοριστολογούν για το παρελθόν και μας καλούν να κοιτάξουμε το μέλλον. Ο βρυχηθμός των μοτοσικλετών της Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού επεσήμανε την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού και απάλειψε τα πανηγύρια για την 70χρονη μοναρχία. Οι μοτοσικλετιστές γύρισαν την πλάτη στο «χάπι βάλεϊ» και κάρφωσαν το βλέμμα στους απαγχονισθέντες, στην ΕΟΚΑ, στην ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο.
Οι μεν κρύφτηκαν σε κάποια «χαρούμενη κοιλάδα» και γιόρτασαν μαζί με Κύπριες σοπράνο, άλλους στην ορχήστρα, μα και «βρακάδες» του δικοινοτικού (φευ) μουσικοχορευτικού ομίλου, οι δε ακολούθησαν τη τη μνήμη. Οι μεν φόρεσαν -σαν παλιάτσοι- τη λεγόμενη «union jack», αισθανόμενοι κάποια σύζευξη με τη βασίλισσα και τα χρυσά της λούσα, οι δε βάδισαν σε δρόμους γνώριμους, ανηφορικούς και ανώμαλους, μακριά και διακριτά από τα μπλόκα της αστυνομίας των βάσεων. Οι μεν απήλαυσαν τις χορωδίες του αγγλικού στρατού, τις φολκλόρ μελωδίες, βασάνισαν τη νύχτα με το μεσαιωνικό «god save the queen», οι δε πήραν άλλον δρόμο, τον δρόμο της αρετής.
Όμως, η σύγκρουση των δύο κόσμων ήταν αναπόφευκτη, η ιστορία το επέβαλε και φρόντισε γι’ αυτό. Τα λούσα της μοναρχίας υποτιμήθηκαν, η «κυριαρχία» των αποικιοκρατών αμφισβητήθηκε, τα παιδιά της ΕΟΚΑ γύρισαν την πλάτη στη γιορτή του θανάτου. Η μνήμη έτρεξε ξανά και το φονικό δεν ξεχάστηκε. Ένας ρότσος τοποθετήθηκε στον αγώνα της μνήμης, της αυτοδιάθεσης, της αποαποικιοποίησης, της ελευθερίας. Ο θυρεός δεσπόζει στο Προεδρικό, ο αρμοστής λέγεται αρμοστής, οι βάσεις αυτοαποκαλούνται «κυρίαρχες», μα τίποτα δεν ξεχνιέται. Όσα χάππενινγκ κι αν διοργανώσουν οι αντιπρόσωποι του παλατιού και του σκότους, τίποτα δεν ξεχνιέται.*Στις 2 Ιουνίου 1953, η Κύπρος ως αγγλική αποικία γιόρταζε τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, πριν εβδομήντα χρόνια. Στην Πάφο, όπως και σε άλλες πόλεις, υπήρχε αναβρασμός καθώς αγγλικές σημαίες και πανό, μαγάριζαν τις πλατείες, τα σχολεία, τα ιστορικά σύμβολα του κυπριακού Ελληνισμού. Στην πλατεία 28ης Οκτωβρίου, η διαδήλωση των μαθητών ήταν επεισοδιακή και ένας 15χρονος με τ’ όνομα Ευαγόρας, ανέλαβε να κατεβάσει τη σημαία των αποικιοκρατών. Ο μαθητής, ποιητής που θα γινόταν αντάρτης και ήρωας, υπέγραψε την πρώτη του επαναστατική πράξη και απάντησε τοιούτω τρόπω στον ανήσυχο πατέρα του: «Να πιάσει τα κατουρημένα της και να φύγει».
Ανάρτηση από: https://ardin-rixi.gr/
