Συνέντευξη στον Γιώργο Γκόντζο για το Άρδην τ. 128
Την επιστημονική του προσέγγιση καταθέτει ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής ο Σπύρος Σούρλας με αφορμή το Νομοσχέδιο για «τον γάμο των ομοφύλων». Ταυτόχρονα, αναδεικνύει ενδιαφέρουσες πτυχές για επίκαιρα θέματα που έχουν αναδειχθεί σε συζητήσεις σε πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.
Γ. Γκόντζος: Από την τρέχουσα συζήτηση με αφορμή τον γάμο των ομόφυλων και την τεκνοθεσία, ποια ζητήματα θετικά ή αρνητικά αναδείχτηκαν στην κοινωνία και ποιες σε κάθε περίπτωση οι αφετηρίες τους.
Σπ. Σούρλας: Αν υπάρχει κάτι θετικό είναι πως έγινε μια απόπειρα (χωρίς όμως σοβαρά επιχειρήματα) να υπενθυμιστεί πως κάθε άτομο, που έχει πολιτικά δικαιώματα στον τόπο, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, χώρας καταγωγής, θρησκείας και ερωτικής επιλογής, έχει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Μην ξεχνάμε βεβαίως πως, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν μειωθεί σημαντικά οι προκαταλήψεις, γεγονός που είναι σημαντικό να το θυμίσουμε. Δεν βρισκόμαστε πλέον στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Τα αρνητικά είναι πως τον τόνο από την πλευρά της lgbt κοινότητας τον έδωσαν οι γνωστοί «συνδικαλιστές», που κατά τη γνώμη μου δεν εκπροσωπούν τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας, και δημιούργησαν ένα κλίμα ακροτήτων και αστήριχτων θεωριών που αδικούν τα θέματα που τους αφορούν.
Θα προσέθετα μάλιστα πως, εκτός της αντιδραστικής ομοφοβίας, έχει προκύψει και μια επίσης ρατσιστική ομοφυλολαγνεία, που προσπαθεί να πείσει πως η συγκεκριμένη ερωτική επιλογή είναι ανώτερη όλων.
Την ίδια ώρα, από την μια πλευρά, ειπώθηκαν παντελώς ανάρμοστα πράγματα κατά των ομοφυλόφιλων, σε μικρότερη από το παρελθόν κλίμακα, και από την άλλη, με ευκολία θεωρήθηκε πως δεν υπάρχει πλέον οικογένεια, πως η μήτρα δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών, πως πρέπει να θεσμοθετηθεί γονέας 1 και 2 και ξεχάστηκε εντελώς η επιστήμη.
Ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής Σπύρος Σούρλας.
Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια δικαιώματα;
Ζούμε στην εποχή της πολυδιάσπασης των κοινωνιών, μέσω εκατοντάδων «δικαιωμάτων», που κάθε τόσο εμφανίζονται, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να κινδυνεύουν με διάλυση, από τη στιγμή που υπάρχει η πιθανότητα να στρέφονται όλοι εναντίον όλων, στο όνομα των «δικαιωμάτων». Το βλέπουμε και στον δυτικό κόσμο, όπου αρχίζει να επικρατεί ένας πλαδαρός κομφορμισμός, που οδηγεί τους πολίτες στο να δείχνουν αδιάφοροι σε μείζονα ζητήματα που μας απειλούν, όπως είναι ο αντισημιτισμός, ο φιλοπουτινισμός και ο ακραίος ισλαμισμός.
Οπότε καλό θα είναι να ορίσουμε ξανά την έννοια του δικαιώματος που τείνει να γίνει η νέα τυραννία.
Υπάρχει ένα ερώτημα: «Μα ερωτώνται γενικά τα παιδιά ποιους γονείς θέλουν να έχουν;» Υπάρχει απάντηση από κοινωνιολογική άποψη;
Αυτό είναι ό,τι πιο γελοίο και σκοταδιστικό έχει ακουστεί ανάμεσα σε διάφορα αστήρικτα επιχειρήματα… που επί της ουσίας ακυρώνει όλη την ιστορία της σύλληψης.
Όχι, δεν τα ρωτάμε τα παιδιά, γιατί ούτε εμείς ξέρουμε τι παιδί θα προκύψει από ένα σπερματοζωάριο που θα γονιμοποιήσει ένα ωάριο και στη συνέχεια θα αρχίσει όλη αυτή η διαδικασία του «θαύματος της ζωής»….
Με τη λογική αυτή, ούτε εμάς μας ρώτησαν οι γονείς μας, και οι γονείς τους, τους δικούς τους γονείς, κ.ο.κ. Έχουμε αρχίσει να ακυρώνουμε και τα πολύ βασικά της επιστήμης. Πάντως, εδώ και άπειρα χρόνια, μεταφέρονται DNA και άλλα και προχωράει η ζωή.
Κρίμα που η φύση δεν ρωτάει τον Κίτσο και τη Σούλα τη στιγμή μιας παθιασμένης, ή και όχι, ερωτικής περίπτυξής τους πώς ακριβώς το θέλουν το παιδί, λες και είναι κρέπα…
Από ταξικής και κοινωνιολογικής άποψης, ποια είναι η γνώμη σας για την παρένθετη μητέρα;
Θα προτιμούσα την έννοια της «κοινωνικής διαστρωμάτωσης», γιατί τα περί ακραίας ταξικότητας οδήγησαν σε εκτρωματικούς ολοκληρωτισμούς. Προφανώς, οι πιο εύποροι συμπολίτες έχουν περισσότερες δυνατότητες για «ενοικίαση» παρένθετης μητέρας.
Με ανησυχεί η πιθανώς παράνομη εμπορία «ενοικιάσεως γυναικών», όπως και το ότι ο νόμος της κυβέρνησης Α. Σαμαρά προκάλεσε χάος και μειωμένη δυνατότητα ελέγχου από τη στιγμή που επιτράπηκε η παρένθετη μητέρα και σε μη Έλληνες πολίτες.
Πιστεύω πως πρέπει να περιοριστεί το μέτρο ξανά στους εγχώριους πολίτες και μόνο, και με πολύ αυστηρούς ελέγχους για ζευγάρια που αποδεδειγμένα, για ιατρικούς λόγους, αδυνατούν να συλλάβουν ακόμα και με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Επίσης, ο νόμος πρέπει να είναι πιο ελαστικός σε περιπτώσεις όπου συγγενείς των ενδιαφερομένων προθυμοποιηθούν να αναλάβουν τον ρόλο της παρένθετης μητέρας, αν και πάντα ελλοχεύουν ψυχολογικές επιπλοκές, που καλό θα ήταν να αντιμετωπίζονται μέσω προλήψεως από ειδικούς. Εδώ αναφέρομαι αυστηρά στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια.
Σε ποιο βαθμό συνδέονται ορισμένες απόψεις που διατυπώνονται με το κίνημα της woke κουλτούρας;
Η woke κουλτούρα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον φεμινισμό παλαιότερων εποχών που, παρά κάποιες ακραίες διατυπώσεις, προσέφερε πολλά στη βελτίωση της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία.
Η woke κουλτούρα είναι βαθύτατα αντιδραστική και σκοταδιστική και θυμίζει αντεστραμμένη ανδροκρατία. Ενοχοποιεί τον λευκό άνθρωπο για κάθε ατυχές ή και εγκληματικό συμβάν στις κοινωνίες, διαστρεβλώνει την ιστορία της αποικιοκρατίας και του δουλεμπορίου και ενοχοποιεί εσκεμμένα τους Δυτικούς, δίνοντας μάλιστα «άφεση αμαρτιών» κυρίως στους ισλαμιστές, τους οποίους και δικαιολογεί όταν εγκληματούν όπως, ή και χειρότερα, από τους λευκούς. Επίσης το κίνημα woke επιτίθεται και στις λευκές γυναίκες που δεν συμφωνούν με τις θέσεις του, χαρακτηρίζοντάς τες «δωσίλογες των ανδρών».
Είναι ανατριχιαστικό πώς οι φορείς της woke σιωπούν στα εγκλήματα του Πούτιν και της Χαμάς, γεγονός που δείχνει πως διαπνέονται από πουτινισμό και αντισημιτισμό. Στην ουσία, η woke μισεί τον έρωτα, τις ερωτικές σχέσεις, και χαρακτηρίζει όλους τους λευκούς άνδρες «δυνάμει βιαστές»..
Συγχρόνως ακυρώνει τη Γενετική, την Ιατρική και τη Βιολογία με αστήρικτες σκοταδιστικές θεωρίες του τύπου «το φύλο είναι κοινωνική κατασκευή».
Η woke, μαζί με τον πουτινισμό, την ισλαμολαγνεία και τον αντισημιτισμό, είναι οι μεγαλύτεροι εσωτερικοί εχθροί της Δύσης. Θα έλεγα πως στον διάλογο του νομοσχεδίου επικράτησαν αυτές οι αντιδραστικές φωνές, που προκαλούν αποστροφή ακόμα και σε μετριοπαθείς ανθρώπους που δεν θα είχαν, επί της ουσίας, την παραμικρή αντίρρηση στο κυβερνητικό νομοσχέδιο..
Να προσθέσω εδώ πως και η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης είναι προβληματική και με ελλιπή ενημέρωση, γιατί χρησιμοποιεί εν μέρει αντιλήψεις της woke, γεγονός που οδηγεί σε μικρότερη στήριξη του νομοσχεδίου.
Επίσης έχει αφήσει την εξωκυβερνητική στήριξη του νοσμοσχεδίου σε φανατικούς οπαδούς της woke, που διατυπώνουν αστήρικτες θέσεις.
Όπως έχει επιτυχώς αναφέρει και ο στοχαστής Ian Buruma, η woke κουλτούρα είναι μια νεοκαλβινική σέχτα κάποιων που θεωρούνται «εκλεκτοί», και δεν διαφέρει από τον σταλινισμό.
Θα πρότεινα στους αναγνώστες του Άρδην να διαβάσουν το αριστουργηματικό βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Λευκός άνδρας: Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος.
Με βάση την ιδιότητά σας και τα έως τώρα στοιχεία, καταθέστε τις απόψεις σας για πτυχές του νομοσχεδίου σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων και τα δύσκολα θέματα που έχουν αναδειχθεί…
Η πρώτη διαπίστωση είναι πως δεν γίνεται σοβαρός διάλογος για το θέμα.
Όταν ο υπεύθυνος από την κυβέρνηση το μόνο που έχει να πει είναι μια κακή δήλωση περί «συμπεριληπτικότητας», δείχνει πως γίνεται αντιγραφή εννοιών που έχουν ήδη αποτύχει στην Ευρώπη. Τίθεται το ερώτημα: υπάρχει ακόμα στιγματισμός της ομοφυλοφιλίας στη χώρα;
Ναι, υπάρχει, αλλά σαφώς σε πολύ μικρότερο βαθμό σε σχέση με 30 χρόνια πριν.
Υπάρχουν μη απενοχοποιημένοι gay, που αρνούνται να μιλήσουν για τις ερωτικές τους επιλογές;
Ναι, υπάρχουν. Και απέναντι σε αυτούς υπάρχουν φανατικοί ομοφυλολάγνοι που επιθυμούν να κάνουν outing και δηλώνουν πως η ομοφυλοφιλία είναι ανώτερη ερωτική επιλογή και πως όλοι κατά βάθος είμαστε gay. Για τα δύο παραπάνω θέματα είναι αναγκαία μια καλύτερη ενημέρωση στα σχολεία, εντελώς επιστημονική, όπου δεν είναι ανάγκη να πηγαίνει μια queer να διαβάζει ποιήματα στα παιδιά.
Αλλά για όλα αυτά απαιτείται σοβαρή προετοιμασία για το πώς θα παρουσιάζεται στα παιδιά το ζήτημα, από μια κυβέρνηση που να μην παλινωδεί μεταξύ εκείνων που είναι υπέρ και εκείνων που είναι κατά, ενώ συγχρόνως θα έχει σοβαρές επιστημονικές επιτροπές που να δίνουν οδηγίες.
Τέθηκε και προηγουμένως το θέμα, αλλά θα επιμείνω. Ή θα έχουμε κοινωνίες πολιτών ή θα έχουμε πολυδιασπασμένες ομάδες «δικαιωμάτων».
Η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει το δεύτερο εντελώς λανθασμένα, γιατί οι Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως ερωτικής επιλογής, χρώματος, θρησκείας και τόπου καταγωγής, έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Σχετικά με την έννοια της «συμπερίληψης», μια προσέγγιση. Το νομοσχέδιο κινείται σε σωστή κατεύθυνση, αν και βέβαια προκαλεί και λίγο θυμηδία το πώς εκείνοι που μιλούν μόνιμα για κυρ-Παντελήδες οικογενειάρχες, θέλουν να γίνουν και αυτοί gay κυρ-Παντελήδες οικογενειάρχες μέσω του γάμου…
Ασφαλώς ναι στον γάμο και ναι στην τεκνοθεσία. Όχι στην παρένθετη μητέρα.
Τα παρατημένα παιδιά των ιδρυμάτων μακάρι να βρουν θαλπωρή σε καλοπροαίρετους ανθρώπους. Αυτό είναι πάνω από όλα, ακόμα και από εύλογες αμφιβολίες στο κατά πόσον ένα gay ζευγάρι μπορεί να δώσει σε ένα παιδί πρότυπα ρόλων…
Να γίνει επίσης κατανοητό πως δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς και τέλεια παιδιά.
Αυτά είναι ουτοπίες ολοκληρωτικών ιδεολογιών και ενός κάκιστου παιδοκεντρισμού, που στην ουσία κάνει κακό στα παιδιά.
Αυτοί που εμφανίζονται πολέμιοι του νομοσχεδίου διαπράττουν πολλαπλά λογικά σφάλματα:
α) Ακυρώνουν τις αρχές του σοβαρού συντηρητισμού (είναι σαφές πως δεν έχουν διαβάσει Ρότζερ Σκρούτον), που επιθυμεί όσο το δυνατόν κοινωνική ειρήνη και κοινωνίες πολιτών.
β) Ξεχνούν πως ο καπιταλισμός με Δημοκρατία και Ελευθερία είναι το κοινωνικό σύστημα που έχει επιβιώσει, ακριβώς επειδή έχει ενσωματώσει ζητήματα που στο παρελθόν φαίνονταν «επαναστατικά».
γ) Ο Μάης του ’68, που διάφορα αριστερά «παρτάλια» τον φέρνουν ακόμα και σήμερα ως σημείο αναφοράς, αποδυναμώθηκε, ακριβώς επειδή κεντροδεξιές και κεντρώες κυβερνήσεις, αφοσιωμένες στη Δημοκρατία, απορρόφησαν κάποια από τα τότε αιτήματα και τα ενσωμάτωσαν εντελώς ακίνδυνα.
Με τρομάζει πάντως η ιδέα πως, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, θα εγερθούν και άλλες απαιτήσεις, όπως η «παρένθετη μητέρα» αλλά και η επιβολή στα επίσημα έγγραφα του «Γονέας 1 και 2», γεγονός που θα ακυρώσει ακόμα και την οικογενειακή μνήμη και την αναφορά σε μανάδες και πατεράδες με τα ονόματά τους, οδηγώντας κοινωνίες σε λήθη.
Ανάρτηση από: https://ardin-rixi.gr/
