Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Αν το καλοσκεφτείς έχει πλάκα. Και θα έπρεπε πράγματι να κάνουμε πλάκα, αν αυτό που συμβαίνει στην κατακερματισμένη «ενιαία ευρωπαϊκή αγορά» δεν μεταφραζόταν σε μελλοντική οικονομική οδύνη για τις υποτελείς τάξεις της Ε.Ε. Οι πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες ξαφνικά ξύπνησαν από τον λήθαργο της αλαζονείας και της αυτάρκειας. Και αναγνωρίζουν ότι η Ε.Ε., αντί για πιο ανοιχτή και ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο που ήθελε να γίνει, εξελίσσεται σε παρηκμασμένη περιφέρεια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Ακούγοντας τις ιερεμιάδες του Εμ. Μακρόν, του Σαρλ Μισέλ, του Ολαφ Σολτς, ή διαβάζοντας το ευρωπαϊκό μανιφέστο του δικού μας ΣΕΒ, που ξαφνικά ανακάλυψε την ανάγκη «επαναβιομηχάνισης» της Ευρώπης, αναρωτιέται κανείς αν όλοι τους μόλις προσγειώθηκαν στη Γη έπειτα από ένα τουλάχιστον 30ετές ταξίδι στο διάστημα. Ανακαλύπτουν ότι όσο έλειπαν αυτοί, lost in space, η Ε.Ε. έχει αποτύχει σε όλους τους μεγαλεπήβολους στόχους της και μένει πίσω σε ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, καινοτομία, αναπτυξιακή ικμάδα, ικανότητα να δημιουργεί θέσεις εργασίας, να προσελκύει παραγωγικά κεφάλαια, να στηρίζει το εισόδημα των κατοίκων της.
Η Ευρώπη χάνει στον πρωτογενή τομέα, δρέποντας τους καρπούς μιας τιμωρητικής προς τους αγρότες αναδιάρθρωσης, χάνει στον δευτερογενή τομέα έχοντας για δεκαετίες πριμοδοτήσει τη μετεγκατάσταση της μεγάλης βιομηχανικής παραγωγής σε άλλες ηπείρους, χάνει ακόμη και στον τριτογενή τομέα. Αν και έχει μετατραπεί σε οικονομία υπηρεσιών και κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών, αδυνατεί να ελέγξει τη φυγή των κερδοσκοπικών κεφαλαίων που κάνουν στην Ευρώπη και τις αρπαχτές τους πριν καταλήξουν σε φοροκαταφύγια όπου γης.
Οι μόλις προσγειωθέντες στη Γη ταξιδιώτες του διαστήματος, απορούν και εξίστανται για το πώς η οικονομία της Ε.Ε. συσσώρευσε τόσες ήττες απέναντι σε συμμάχους και αντιπάλους. Διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη χάνει από τους Αμερικανούς ιδρυτές της, χάνει από την ήρεμη κινεζική υπερδύναμη που αφομοίωσε κάθε χρήσιμη γνώση στην τέχνη του καπιταλισμού, χάνει ακόμη και από την κηρυγμένη εχθρό Ρωσία που κατάφερε να μετατρέψει σε εσωτερικό πλεονέκτημα την εξωτερική απομόνωσή της, χάνει από τις νέες μεγάλες συμμαχίες που διαμορφώνονται πάνω στο ουκρανικό ρήγμα της παγκοσμιοποίησης.
Η απογοήτευση των χαμένων στο διάστημα ευρωπαϊστών, που τώρα επενδύουν ελπίδες για φρεσκάρισμα του οράματος στους ακροδεξιούς Μελόνι, Βίλντερς, Ορμπαν (λίαν προσεχώς και Λεπέν), εκφράζεται σε διαστημικό κενό. Λες και οι ευρωπαϊκές ήττες προέκυψαν από κάποιο ανεξέλεγκτο φυσικό φαινόμενο. Αλλά είναι ξεκάθαρα δικό τους δημιούργημα. Η Ε.Ε. πρωτοστάτησε επί δεκαετίες στην απελευθέρωση των παγκόσμιων αγορών, πιστεύοντας ότι θα λεηλατήσει με άνεση πόρους των πρώην αποικιών της. Επεσε στην παγίδα που έστηνε για άλλους. Και ακόμη, επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες η Ε.Ε. αυτο-μεταρρρυθμίζεται για να μετατραπεί σε μια αυταρχική δημοσιονομική και νομισματική ένωση, εξαντλώντας την όποια ενότητά της σε κανόνες λιτότητας και ολοκλήρωσης της ενιαίας εσωτερικής αγοράς.
Το αποτέλεσμα είναι μια κανιβαλική ένωση μεταφοράς πλούτου εντός ευρωπαϊκών τειχών, από τις φτωχότερες στις ισχυρότερες χώρες της Ε.Ε. Στο μεταξύ, κοντινοί και μακρινοί εμπορικοί και παραγωγικοί εταίροι της έτρεξαν με υπερηχητικές ταχύτητες προς τα νέα πεδία παραγωγής πλούτου.
💬 Θεωρίες για την υπεραξίαΑν δεν ενεργήσουμε, γεγονότα που εμείς οι Ευρωπαίοι δεν θα μπορέσουμε να επηρεάσουμε θα μας ξεπεράσουν. Πιστεύω ότι εμείς οι Ευρωπαίοι αισθανόμαστε υπερβολικά ασφαλείς. Η πολιτική και οικονομική ηγεσία της Ευρώπης στον κόσμο, η οποία ήταν ακόμη αδιαμφισβήτητη στις αρχές του αιώνα, έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να υφίσταται. Θα διατηρηθεί η κυρίαρχη πολιτιστική επιρροή της Ευρώπης; Νομίζω ότι όχι, εκτός αν το υπερασπιστούμε και προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πολιτισμοί είναι πολύ φθαρτοίΚόνραντ Αντενάουερ, Ομιλία στο Grandes Conférences Catholiques, 25/9/1956Kibi2g@yahoo.gr,kibi-blog.blogspot.com
Ανάρτηση από: https://www.efsyn.gr/
