Ο Απρίλης, θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως ο μήνας της Κύπρου. Την 1η Απρίλη του
1955, ξεκίνησε ο ηρωικός, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων αδελφών,
κατά των αποικιοκρατών Άγγλων, με αίτημα την (ανεκπλήρωτη) ένωση με την Ελλάδα.
Τον Απρίλη του 2004, έχουμε το σχέδιο «Ανάν». Το ιστορικό διάγγελμα του
γενναίου Παπαδόπουλου, στις 7-4-2004, με τα συγκλονιστικά λόγια: «Παρέλαβα κράτος, διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν
θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου και σε αναζήτηση κηδεμόνα». Καθώς
και το μεγαλειώδες δημοψήφισμα, στις 24-4-2004, του Κυπριακού Ελληνισμού, που απέρριψε
το σχέδιο «Ανάν», με ποσοστό 75,83%.
Επιπλέον, φέτος, έχουμε μια εμβληματική χρονιά. Την
μαύρη επέτειο των 50 χρόνων εισβολής και κατοχής του μισού νησιού, από τους
Τούρκους.
Είναι το πιο πρόσφατο τραγικό γεγονός του Ελληνισμού, με την μόνη πρωτεύουσα
διχοτομημένη!
Κι όμως, από την κυβέρνηση, κυριαρχεί το λάθος
«μήνυμα».
Αντί να έχει αφιερώσει όλο το 2024, στο μαρτυρικό νησί, με εκδηλώσεις μνήμης, διαμαρτυρίας και προβολής για τα 50 χρόνια
σκλαβιάς, γιορτάζει, αποκλειστικά, τα 50
χρόνια της Ν.Δ. και της μεταπολίτευσης. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τα
κομματικά παραρτήματα ανά την χώρα!
Φαίνεται πως, στις μέρες μας, η Κύπρος, κείται ακόμα μακρύτερα απ’ ότι παλιότερα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το ότι, ενώ τα δώσαμε όλα στον Ζελένσκι, ακόμα και το στρατιωτικό μας υστέρημα, δεν αξιοποιήσαμε στο ελάχιστο τον παραλληλισμό, που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, για εισβολή και κατοχή ενός κράτους σε ένα άλλο! Πέρα από το ουκρανικό, έρχεται και η αναγνώριση του Κοσσόβου, να υπονομεύσει την υπόσταση της Κύπρου. Κι όλα αυτά προστίθενται στην «διακήρυξη των Αθηνών», στην οποία δεν υπάρχει καμία αναφορά για το κυπριακό. Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε να συμπληρωθούν 400 χρόνια σκλαβιάς, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα;
Ευτυχώς, υπάρχει στην τηλεόραση η καταπληκτική σειρά «Famagusta», για να μας θυμίζει τα τραγικά γεγονότα του 1974. Η μόνη δημόσια αναφορά, για τα 50 χρόνια εισβολής και κατοχής.Δυστυχώς,
δυστυχέστατα, για την κυβέρνηση, στέλνει πολλά λάθος «μηνύματα». Πότε με τις
συναντήσεις με ολιγάρχες, πότε με την συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, πότε
με το ότι είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στην δικαιοσύνη αλλά οι πολιτικοί πιο ίσοι
από τους άλλους, πότε με την στήριξη της οικογένειας αλλά ψηφίζοντας τον γάμο
των ομοφύλων, πότε με την πάταξη της αισχροκέρδειας (η οικονομία
ισχυροποιείται, αλλά ο κόσμος φτωχοποιείται), πότε με την υγεία (στηρίζουμε την
δημόσια υγεία, ιδιωτικοποιώντας τις παροχές), πότε με την παιδεία (αφού το μόνο
που κυριαρχεί είναι η δήθεν «αξιολόγηση»), πότε με τα εθνικά – εξοπλιστικά που,
ενώ ξοδεύει αρκετά, δεν τολμά μια ανεξάρτητη, πατριωτική πολιτική, υπεράσπισης
των εθνικών μας συμφερόντων. Στρατευμένη στο άρμα της «συλλογικής μας πατρίδας»,
του ΝΑΤΟ, βαυκαλίζεται ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας!
Όταν
στέλνεις λάθος «μήνυμα», είναι αναπόφευκτό να λάβεις και αντίστοιχη απάντηση.
Επανερχόμενοι στο
κύριο θέμα μας, τα 50 χρόνια εισβολής
και κατοχής, ίσως θα έπρεπε, οι τοπικές κοινωνίες να αναλάβουν την ανάδειξη
αυτού του μείζονος ζητήματος, βροντοφωνάζοντας «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», ενάντια στην κυβερνητική λήθη. Άλλωστε, στην πόλη μας, έχουμε
την περηφάνεια, ότι το 4ο Νηπιαγωγείο Καρδίτσας, όπως και το 22ο
παλιότερα, έχουν βραβευτεί για δράσεις τους γύρω από το Κυπριακό.
Πόσο όμορφη θα
ήταν μια εκδήλωση των εκπαιδευτικών συλλόγων, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας,
πλαισιωμένη με τα δρώμενα των μικρών μαθητών και τιμώμενα πρόσωπα την ηρωίδα
δασκάλα της κατεχόμενης Καρπασίας, Ελένη Φωκά, και τον σκηνοθέτη της «Famagusta», Αντρέα Γεωργίου;
Να, μια πρόκληση
για τους συνδικαλιστές μας εκπαιδευτικούς, που θα ξεπερνάει τα στενά
συντεχνιακά καθιερωμένα.
