Ο Μίκης και το δημοψήφισμα στην Κύπρο.
Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ,πρώην διευθύντρια της εφημερίδας Χαραυγή
Σαν σήμερα 20 χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου του 2004 ο κυπριακός λαός θα γράψει μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στις δέλτους της σύγχρονης ιστορίας του, το ανυπότακτο και περήφανο ΟΧΙ που πρόταξε στο δημοψήφισμα για την αποδοχή ενός εκτρωματικού σχεδίου που έφερε την επωνυμία του τότε Γ. Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.
Αφόρητες οι πιέσεις και όχι μόνο, προκειμένου ο λαός να ψηφίσει υπέρ ενός σχεδίου που θα κατάλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα νομιμοποιούσε ουσιαστικά την τουρκική εισβολή και κατοχή. Θα νομιμοποιούσε τον εκτοπισμό 200.000 Ε/κ, και το διαρκές έγκλημα της Τουρκίας κατά παράβαση του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου όπως αναφέρονται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και στην 4η Διακρατική προσφυγή της Κύπρου κατά της Τουρκίας με την δημιουργία δύο υβριδικών κρατιδίων τα οποία θα ελέγχονταν από τους κακούς δαίμονες της Κύπρου, Βρετανίας και ΗΠΑ.
Όλα τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας θα ακυρώνονταν το 541 (1983) και αργότερα το 550 τα οποία καταδίκαζαν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και καλούσε όλα τα κράτη μέλη του Διεθνούς Οργανισμού να μην το αναγνωρίσουν.
Πάνω από 350 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν μέσω κρυφών διαδρομών από προγράμματα του ΟΗΕ, (UNDP, UNOPS) και του USAID, προκειμένου να περάσει ως ολετήρας το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, ακυρώνοντας το δικαίωμα του κυπριακού λαού να απαλλαγεί από τον τούρκο εισβολέα. Τα κονδύλια αυτά δαπανήθηκαν σε πολιτικούς, κόμματα, ΜΜΕ, ΜΚΟ, δημοσιογράφους και σε άλλους παράγοντες για να επηρεάσουν τον λαό.
Είναι γνωστή η αντίδραση της αείμνηστης Στέλλας Σουλιώτου συντονίστριας το 2004 για την ανθρωπιστική βοήθεια του ΟΗΕ όταν αντιλήφθηκε αυτή τη συνομωσία. Υπέβαλε την παραίτηση της αλλά ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος δεν την έκανε αποδεκτή.Σήμερα δυστυχώς οι νοσταλγοί του Σχεδίου Ανάν βάλθηκαν να ξαναγράψουν την ιστορία. Να σβήσουν ένοχους και αμαρτωλούς που ήθελαν την Κύπρο να παραμένει εσαεί στο ζυγό Τουρκίας και ΝΑΤΟϊκής συμμορίας. Να φορτώνουν στον Μακάριο όλα τα λάθη ακόμα και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος της Κύπρου.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως ο αλήστου μνήμης Κόφι Ανάν μετά την απόρριψη του σχεδίου του σκύλιασε και ήθελε να τιμωρήσει τους Ε/κ επιχειρώντας να ακυρώσει στο Σ. Ασφαλείας τα ψηφίσματα 541 και 550 (για το παράνομο ψευδοκράτος). Οι έντονες διπλωματικές ενέργειες της κυπριακής κυβέρνησης απέτρεψαν κάτι τέτοιο καθότι η Ρωσία, η Κίνα και η Γαλλία πρόταξαν βέτο.
Η τεράστια προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη
Όταν έφυγε ο Μίκης, όλες οι ελλαδικές εφημερίδες πλημμύρισαν από αναφορές στη ζωή, τη δράση και το έργο του, καλλιτεχνικό και πολιτικό. Όμως, η «πλημμύρα» αυτή συνοδευόταν από μια ταυτόχρονη και περίτεχνη «λογοκρισία». Ελάχιστες έως μηδαμινές ήταν οι αναφορές στα τελευταία 18 χρόνια της δράσης του που σημαδεύτηκαν από την αντίθεσή του στο σχέδιο Ανάν, από την αντίθεσή του στα Μνημόνια, τις Δανειακές και το PSI, τη δημιουργία της Κίνησης Ανεξαρτήτων Πολιτών, την τοποθέτησή του υπέρ της ουδετερότητας της Ελλάδας με μια ιστορική ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών, την έντονη αποδοκιμασία της συνθηκολόγησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. με τους Πιστωτές και από την αντίθεσή του στην πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα στο μακεδονικό και το αίτημα για δημοψήφισμα.
Κατάφεραν να μιλάνε σχεδόν όλες οι ελλαδικές εφημερίδες ακόμα και για το πιο ασήμαντο περιστατικό και της εφηβείας του Μίκη, όχι όμως για όλα τα παραπάνω που απετέλεσαν το κύριο έργο του και τον πολιτικό του αγώνα επί περίπου δύο δεκαετίες, στο κέντρο της οποίας υπήρχε μια «κόκκινη γραμμή», η μαχητική υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας και της Κύπρου, γραμμή που τον έφερε σε σύγκρουση με το αμερικανόδουλο ελλαδικό και κυπριακό κατεστημένο και τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους πάτρωνες Ελλάδας και Κύπρου.
Η «τελευταία πορεία» του Θεοδωράκη, που τον έφερε σε μετωπική σύγκρουση με το κατεστημένο, άρχισε με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν με τη δήλωσή του της 21.4.2004, δήλωση που συνέβαλε ασφαλώς τα μέγιστα στο συγκλονιστικό αποτέλεσμα του 76% των Ελληνοκυπρίων που απέρριψαν το σχέδιο Ανάν τότε. Λίγες μέρες αργότερα ο Μίκης έκανε μια αναλυτική και συντριπτική ανασκευή του σχεδίου Ανάν με άρθρο του στην Καθημερινή σε μεγάλο βαθμό εμπνεόμενος από το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (Η Αρπαγή της Κύπρου, το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004), για το οποίο έγραψε μάλιστα χαρακτηριστικά ότι «πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες».
Με δεδομένο ότι ο Μίκης εργάσθηκε στο παρελθόν για τη συμφιλίωση του ελληνικού και του τουρκικού λαού, με δεδομένο επίσης ότι υπήρξε η σημαντικότερη πολιτικο-καλλιτεχνική μορφή της ελληνικής αριστεράς, με τεράστια ακτινοβολία στην Κύπρο, η τοποθέτησή του «τσιμέντωσε» το ελληνοκυπριακό Όχι, δίνοντας τη δυνατότητα στους Κυπρίους πολίτες να αντισταθούν στους τόσους και τόσους «νενέκους» αριστεράς και δεξιάς, αλλά και στις ισχυρότατες, ιταμές πιέσεις Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ελλαδιτών ιθυνόντων.
Τον Ιούνιο του 2011, στη διάρκεια της συνδιάσκεψης του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών Σπίθα, που είχε ιδρύσει ο ίδιος, ο Μίκης πήρε τον λόγο και αναφέρθηκε στα «παρασκήνια» της περιόδου εκείνης λέγοντας, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Φιλελεύθερος:
Για να δείτε πώς γράφεται η Ιστορία. Όταν αναγγέλθηκε το σχέδιο Ανάν, εγώ ήμουν από αυτούς που ήταν πάντα υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας και κυρίως της διευθέτησης των διαφορών των δύο κοινοτήτων, να γίνει μια ενιαία Κύπρος, το είδα θετικό, δεν το διάβασα κιόλας το σχέδιο Ανάν. Με παίρνει τηλέφωνο ο Πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, με ρωτάει: «Δε μου λες, ποια είναι η άποψή σου για το σχέδιο Ανάν;». Λέω «είναι μάλλον θετική». «Σε παρακαλώ πολύ, είναι φίλος σου ο Χριστόφιας, δεν τον ρωτάς τι σκέπτεται αυτός; Γιατί και ‘μεις εδώ δεν ξέρουμε ακόμα, μάλλον και ‘μεις θετικό το βλέπουμε». Παίρνω τον Χριστόφια του λέω «Δημήτρη τι συμβαίνει;». «Είναι θετικό», λέει, «είναι πολύ θετικό». Ξαναπαίρνω τον Καραμανλή του λέω είναι θετικό. Εκείνη τη στιγμή ο Δημήτρης (Κωνσταντακόπουλος) βγάζει ένα βιβλίο όπου κάνει φύλλο και φτερό το σχέδιο Ανάν («Η Αρπαγή της Κύπρου», Λιβάνης, Αθήνα 2004). Το διαβάζω απνευστί. σε μια νύκτα μέσα. Σπεύδω και παίρνω τον Καραμανλή του λέω προσοχή, κίνδυνος! Αλλά έπρεπε να πάρω και τον Χριστόφια ο οποίος, το κόμμα του, ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, όπως ξέρετε, στην αρχή. Του στέλνω το βιβλίο, του λέω διάβασε το βιβλίο, σταμάτα και κάνε πίσω.
Η πρόβλεψη του Μίκη ότι το σχέδιο Ανάν θα παρέμενε ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από την Κύπρο και την Ελλάδα επαληθεύτηκε το 2016, όταν οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας (και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης) συμφώνησαν με την σύγκλιση παράνομων διασκέψεων στην Ελβετία για να καταφέρουν να υιοθετήσουν το σχέδιο Ανάν, παρακάμπτοντας την πρόβλεψη για δημοψήφισμα, τη εμπνεύσει της αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, της σατανικής και εγκληματικής μορφής Βικτόρια Νούλαντ. Ο Μίκης βρέθηκε και πάλι στο μετερίζι, γράφοντας, υπό τον τίτλο «Όχι στο νέο έγκλημα», ότι «στην Γενεύη οι Αμερικανοί μαζεύουν γύρω από ένα τραπέζι τους υπάκουους υπηκόους τους για να στραγγαλίσουν τους απείθαρχους ελληνοκύπριους, να τους αφοπλίσουν αφήνοντας ανέπαφο τον τουρκικό στρατό» προτού απευθύνει μια δραματική έκκληση στον τότε πρωθυπουργό Τσίπρα και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο για να δράσουν ώστε να αποφευχθεί μια «νέα ανεπανόρθωτη εθνική καταστροφή».
Μίκης: Χαιρετίζω το βέβαιο και βροντερό ΟΧΙ των αδελφών μας Ελληνοκυπρίων
Αθήνα, 21η Απριλίου 2004
Είχα αποφασίσει να μην τοποθετηθώ σε σχέση με το προσεχές δημοψήφισμα στην Κύπρο, με την ελπίδα ότι ο Ελληνοκυπριακός Λαός θα αφηνόταν απερίσπαστος να εκπληρώσει το κυριαρχικό του δικαίωμα.
Όμως δύο παράγοντες ήρθαν να μεταβάλουν αυτήν την απόφαση: Πρώτον, η σε βάθος μελέτη του σχεδίου Ανάν, που μου αποκάλυψε τον απολύτως αρνητικό του χαρακτήρα, και δεύτερον, οι πρωτοφανείς και απροκάλυπτες πιέσεις Αμερικανών και άλλων αξιωματούχων προς την κατεύθυνση ΝΑΙ. Πιέσεις που αποκαλύπτουν με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι πίσω από το σχέδιο Ανάν ουσιαστικά κρύβονται τα συμφέροντα της Αγγλίας και των ΗΠΑ, που τα πρώτα συνδέονται με το καθεστώς των βρετανικών βάσεων στη Μεγαλόνησο και τα δεύτερα με τους οικονομικο-γεωπολιτικούς και κυρίως στρατιωτικούς σχεδιασμούς της υπερδύναμης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Γίνεται έτσι φανερό ότι στο βωμό αυτών των συμφερόντων θυσιάζεται το μέλλον όλων ανεξαρτήτως των Κυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων. Και είναι τουλάχιστον παράλογο το ότι τη στιγμή ακριβώς που η Κύπρος γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλούνται οι κάτοικοί της να υποστούν ένα ελεγχόμενο μόρφωμα εξουσίας, που γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στα δημοκρατικά κεκτημένα και αξίες της Ευρώπης!
Κατόπιν όλων αυτών χαιρετίζω το βέβαιο και βροντερό ΟΧΙ των αδελφών μας Ελληνοκυπρίων που το θεωρώ ισότιμο με τα μεγάλα ΟΧΙ των Ελλήνων και επί πλέον σαν απαρχή Αντίστασης στον αγώνα για την υπεράσπιση της τιμής και της αξιοπρέπειας της Πατρίδας μας.
Μίκης Θεοδωράκης
Υστερόγραφο: Είναι σημαδιακό το γεγονός ότι η δήλωσή μου αυτή έχει ημερομηνία 21 Απριλίου… Ακριβώς σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια, είχα την τιμή να βροντοφωνάξω μέσα από την παρανομία ένα άλλο ΟΧΙ!.
Η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας
Την Κυριακή σε άρθρο του ο εκδότης της εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ Δ. Διονυσίου επιχειρεί ακόμα μια χυδαία παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας σε σχέση με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Αφού κάνει μια επιδερμική αναφορά στους υποστηρικτές του ΟΧΙ και του ΝΑΙ συγκρίνει την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 με την συνομωσία κατά της Κύπρου το 1974. Καμιά αναφορά στις αναρίθμητες απόπειρας δολοφονίας του Μακαρίου από τη CIA, τα τηλεγραφήματα του Χ. Κίσιγκερ στους πράκτορες που έδρευαν στη Μέση Ανατολή για να δολοφονηθεί ο Μακάριος.
Απλά παίρνει αναφορές από το βιβλίο κάποιου Χρήστου Π.Παναγιωτίδη εξ ‘Ελλάδος, ο οποίος πρόσφατα το παρουσίασε στην Κύπρο με τίτλο «Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η Κυπριακή Καταστροφή του 1974».
«Συγκρίνοντας αυτές τις δύο ήττες, (κατά την άποψή του Δ.Δ), μπορεί κάποιος να εντοπίσει και μια τεράστια διαφορά.
Η Ελλάδα, μετά τον πόλεμο του 1922 είχε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο έφεραν άρον – άρον από το Παρίσι για να διαπραγματευτεί τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923. Στην Κύπρο, μετά την εισβολή του 1974, επέστρεψε ο Μακάριος από την Αθήνα, επίσης για να διαπραγματευθεί. Ποια η διαφορά των δύο;
Ο Μακάριος Γ’ επέστρεψε στην ηττημένη Κύπρο το 1974 με κλάδους ελαίας και συγχωροχάρτια. Δεν έβλεπε την επόμενη μέρα για τους Κύπριους αλλά για τον ίδιο, ζητώντας τη συγκατάβαση των πρώην συνεργατών του της ΕΟΚΑ Β, τους οποίους ήθελε να εξευμενίσει για να συνεχίσει να κυβερνά …».
Καμιά αναφορά του εν λόγω εκδότη ότι ακόμα και μετά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974 οι δολοφονικές απόπειρες κατά της ζωής του Μακαρίου συνεχίστηκαν. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1975 ο Μακάριος έστειλε νομοσχέδιο στη Βουλή η οποία και ψήφισε τον περί Πραξικοπήματος νόμο.
Το αποκορύφωμα των όσων εμετικά γράφει ο εκδότης του ΠΟΛΙΤΗ είναι: «… αλλά ο Μακάριος δεν ήταν Βενιζέλος. Ήταν ο Δημήτριος Γούναρης, ο οποίος νόμιζε ότι μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση, να διαβεί τον Σαγγάριο και να καταλάβει την Άγκυρα. Ο Μακάριος κήρυξε μακροχρόνιο αγώνα και άφησε στο πόδι του τους Σπύρο Κυπριανού και Τάσσο Παπαδόπουλο για να τηρήσουν τις υποθήκες του».
Σήμερα ο κυπριακός λαός θυμάται και είναι υπερήφανος γιατί στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του αρνήθηκε να υποταχθεί στις πιέσεις και στον χρηματισμό και είπε όχι στους αργυραμοιβούς και αργυραμοιβόμενους σώζοντας την Κύπρο από την Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Ανάρτηση από: https://kosmodromio.gr/
