Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2023 η συμμετοχή
ήταν 53,74%. Στις εθνικές εκλογές του 2019 ήταν 57,78%. Στις εθνικές εκλογές
του Ιανουαρίου του 2015, η συμμετοχή ήταν 63,94%. Στις εθνικές εκλογές
του Οκτωβρίου του 2009 ήταν 70,95%. Και στις εθνικές εκλογές του 1981 (για να
πάμε στα κάπως πιο παλιά), η συμμετοχή ήταν 78,61%.
Κοινώς μέσα σε 40 χρόνια η συμμετοχή από το σχεδόν 80%
έπεσε στο σχεδόν 50%. Ή για να το θέσουμε με άλλους όρους, σύμφωνα με τη
διπλωματική εργασία του κου Μαγκλαβέρα Κωνσταντίνου στο τμήμα Πολιτικών
Επιστημών του ΑΠΘ, από το 2009 έως το 2019, η αποχή εκτοξεύθηκε από το 29,15%
στο 42,22% (σελ. 27). Στην ίδια εργασία αποτυπώνεται το συμπέρασμα ότι ένα
μεγάλο μέρος όσων απέχουν, απέχουν μακρόχρονα και σταθερά από τις εκλογές. Από
εκλογικής απόψεως έχουν επιλέξει (αυτοκαταστροφικώ τω τρόπω) να μην έχουν φωνή
για πολύ καιρό.
Κοινώς, έχουμε (και) σε επίπεδο αριθμών την αποτύπωση
ενός αστικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος (κάκιστα) όχι μόνο υπηρετεί τους
λίγους, όχι μόνο καθοδηγείται από ακόμα λιγότερους αλλά και κινείται θεσμικώς
από ένα μικρό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, εντός του οποίου καθορίζει την
κοινοβουλευτική πλειοψηφία και επομένως την κυβέρνηση, ένα ελαχιστότατο τμήμα
του συνολικού εκλογικού σώματος και λαού.
Η σημερινή (Κέντρο)αριστερά
Για όποιον παρακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ-Ανδρουλάκη, του ΣΥΡΙΖΑ-κόμματος Κασσελάκη, αλλά και μικρότερων σχηματισμών κυρίως από την Αριστερά, η άρνηση αντιμετώπισης αυτής της πραγματικότητας λόγω της “βολικής αγκαλιάς” του συστήματος εξουσίας προς τις κομματικές γραφειοκρατίες είναι προφανής και εντελώς αποκαρδιωτική. Τόσο τα κόμματα κεντρικώς, όσο και το μεγαλύτερο μέρος των υποψηφίων, συνεπακόλουθα βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία προσέγγισης των κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είτε απέχουν, είτε ακολουθούν αντικειμενικώς αδιέξοδες, τυχοδιωκτικές και συστημικές στην ουσία τους επιλογές.
Τα νέα στρώματα μη-προνομιούχων, σε αντίθεση με όσα συνέβησαν σε καταλυτικό βαθμό το 1981 και σε μικρότερο αλλά επίσης καταλυτικό βαθμό την περίοδο 2012-2015 δε συνομιλούν με την (Κέντρο)αριστερά, δεν την εμπιστεύονται και δικαίως θεωρούν ότι δεν έχει (ουσιαστικές τουλάχιστον) διαφορές με τη Δεξιά. Μπορεί η συμπεριφορά τους να είναι αυτοκαταστροφική και αδιέξοδη, συχνά δεδομένου ότι δε διοχετεύεται ούτε σε κάποιον επαναστατικό, ούτε σε κοινοβουλευτικό δρόμο, αλλά ως προς το αισθητήριό της είναι ορθή.Η συνέχεια ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
