Του Νίκου Ντάσιου
Σ’ όλη την μεταπολίτευση όσοι ασχοληθήκαμε με τα κοινά, συναντούσαμε μια άποψη αριστερής προελεύσεως κατά την οποία η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι μια τεχνητή αντιπαράθεση που χρησιμοποιείται από τις πολεμικές βιομηχανίες για ν’ αυξάνουν τις πωλήσεις όπλων, καθώς κι ότι οι πολεμικές συγκρούσεις αποτελούν αστικές διενέξεις για τα συμφέροντα τους που δεν αφορούν τους λαούς, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αυτός που ανέτρεψε αυτά τα αφηγήματα είναι ο Ερντογάν, ο οποίος με την ρητορική του σταδιακά μας θύμισε ότι οι πόλεμοι Ελλάδας-Τουρκίας ξεκινούν από το Μάτζικερτ –πολύ πριν την εδραίωση του καπιταλισμού-, ότι ο τουρκικός λαός κανένα πρόβλημα δεν έχει να ζει και να εκμεταλλεύεται περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων που κατακτήθηκαν στην Μικρά Ασία, στον Πόντο και στην Κύπρο κι ότι σε αντίθεση με τον Ελληνισμό, στην Τουρκία την απόλυτη εξουσία διαχρονικά είχε ο στρατός και το Κράτος που διατηρείται δια της κατακτήσεως.
Όπως άλλωστε κατέδειξαν σημαντικοί Έλληνες διανοούμενοι, από τον Ψυρούκη έως τον Κονδύλη και τον Γιώργο Καραμπελιά, η ελληνική αστική τάξη, διεθνοποιημένη και εξαρτημένη, ήθελε πάντα τον κατευνασμό βλέποντας την Τουρκία ως πληθυσμιακό μέγεθος που της επέτρεπε ν’ αυξάνει τα κέρδη από τις πωλήσεις και δεν θα είχε πρόβλημα εθνικής υποχώρησης προκειμένου να τα διατηρήσει.
