Της Στέλλας Πατρώνα *
Περιστατικό πρώτο – Δημόσιος Τομέας
( Διεκπεραίωση υπόθεσης στο Υπουργείο Εσωτερικών)
Να ξεκινήσω από το καινοφανές!
Έχετε δει δημόσια υπηρεσία να λειτουργεί «ινκόγκνιτο» και να μη δίνει αριθμό πρωτοκόλλου;
Εγώ πάντως για πρώτη φορά είδα χθες. Πρόκειται για διεύθυνση του υπουργείου εσωτερικών, στην οποία με παρέπεμψαν από τα κεντρικά του υπουργείου και βρίσκεται στον πρώτο όροφο κτιρίου της οδού Υπατίας στην Αθήνα. Το κτίριο αυτό φέρει στην είσοδο μια υπερμεγέθη ταμπέλα του ΙΕΚ που στεγάζεται σ' αυτό και καμιά ένδειξη ότι στεγάζει και δημόσια υπηρεσία.
Κατόρθωσα να την εντοπίσω ρωτώντας στη γραμματεία του ΙΕΚ κι έτσι βρέθηκα μπροστά σε μια κλειστή γυάλινη πόρτα με την ταμπέλα της διεύθυνσης που αναζητούσα και με μια μικρότερη ταμπελίτσα που γράφει «Χτυπήστε» χωρίς να υπάρχει κουδούνι....
Χτύπησα λοιπόν τη γυάλινη πόρτα τρεις – τέσσερις φορές με το χέρι μου κι ενώ είχα αρχίσει να απελπίζομαι και σκεφτόμουν με ποιο τρόπο θα κατόρθωνα να επικοινωνήσω με τους μέσα - ω του θαύματος! – εμφανίστηκε μια υπάλληλος, η οποία άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω στο διάδρομο ξανακλείνοντας την πόρτα πίσω της, με ρώτησε τι θέλω κι αφού άκουσε την περίπτωση, ξαναμπήκε – εννοείται ξανακλείνοντας την πόρτα - για να βρει – υποτίθεται - την αρμόδια υπάλληλο.
Σε λίγα λεπτά ξαναβγήκε η ίδια. Της είπα πιο αναλυτικά τα δεδομένα για την αίτηση που ήθελα να καταθέσω και αφού της έδειξα τα σχετικά έγγραφα και με διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν σωστά, ακολούθησε ο εξής απίστευτος διάλογος:
- Ξέρετε, επειδή δεν έχουμε υπάλληλο για πρωτόκολλο, θα πρέπει να μας στείλτε την αίτηση και τα έγγραφά σας με κούριερ...»
- Εύγλωττη σιωπή από εμένα και γουρλωμένα μάτια λόγω έκπληξης...
- Ναι, είμαστε μόλις δύο υπάλληλοι και δεν μπορούμε να τηρούμε πρωτόκολλο ....μου διευκρινίζει
- Και αριθμό πρωτοκόλλου πως θα έχω; Και πως θα ξέρω ότι παραλάβατε τα έγγραφα, τα οποία μάλιστα πρέπει να είναι πρωτότυπα κι έκανα πολύ κόπο να συγκεντρώσω; ψελλίζω όταν συνέρχομαι από την έκπληξη....
- Θα μας πάρετε τηλέφωνο κι ο αριθμός αποστολής από τον κούριερ θα είναι ο αριθμός πρωτοκόλλου σας...
Περιστατικό δεύτερο: (ΕΛ.ΤΑ, τα οποία ανήκουν πλέον κατά 90% στο Ελληνικό Δημόσιο και κατά 10% στην Τράπεζα EFG Eurobank Ergasias,)
Αφού «τελείωσα» με τον παραπάνω «επιτυχημένο» τρόπο τη δουλειά μου στο υπουργείο εσωτερικών, έσπευσα να γυρίσω στον Πειραιά για να προφθάσω ανοιχτό το Ταχυδρομείο, το οποίο, αν και κεντρικό, λειτουργεί πλέον μόνο μέχρι τις 14:45.
Έφθασα στην πόρτα του ταχυδρομείου ακριβώς στις 14:20, ασθμαίνουσα μεν αλλά ευτυχής γιατί ήμουν εκεί 25 λεπτά πριν έρθει η ώρα να κλείσει, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι με περίμενε μια νέα έκπληξη. Μια ευγενέστατη – η αλήθεια να λέγεται – γυναίκα σεκιούριτι με σταμάτησε ακριβώς στην είσοδο, ανακοινώνοντας σ' εμένα και σ' άλλους τρεις ατυχείς που ήθελαν επίσης να μπουν , ότι είχε εντολή από τον διευθυντή να μην επιτρέψει σε κανέναν την είσοδο, γιατί ήταν ήδη εκατό άτομα μέσα και στην περίπτωση που παρέβαινε την εντολή θα έχανε τη δουλειά της....
Σημειωτέον ότι το Ταχυδρομείο Πειραιά τις παλιές καλές εποχές ως κεντρικό ταχυδρομείο λειτουργούσε καθημερινά μέχρι τις 19:00 με πάνω από έξι ταμεία και ήταν έκπληξη για μένα όταν στις αρχές του μήνα διαπίστωσα ότι λειτουργεί μόνο μέχρι τις 14:45 και πλέον μόνο με δύο ταμεία...
Περιστατικό τρίτο (Ιδιωτικός τομέας – ACS):
Αφού λοιπόν είχαν την παραπάνω κατάληξη και οι δύο δουλειές που επιχείρησα να κάνω γύρισα στο γραφείο μου, όπου με περίμενε μια ειδοποίηση από την ΑCS. Τηλεφωνώ λοιπόν για να δω πως κι από που θα παραλάβω την επιστολή μου στο τηλέφωνο που αναφέρει η ειδοποίηση και μου απαντά μια ωραία γυναικεία φωνή αυτόματου τηλεφωνητή «Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;».....
Βεβαίως, η εξυπηρέτηση μέσω αυτόματης τηλεφωνήτριας (ή όπως αλλιώς λέγεται το συγκέκριμενο σύστημα) είναι γνωστό ότι αποτελεί κακόγουστη φάρσα. Έτσι, αφού επανέλαβα πάνω από τρεις φορές τον αριθμό αποστολής και το μόνο που μου απαντούσε ήταν ότι δεν παρελήφθη η επιστολή, δηλαδή αυτό που ήδη γνώριζα και ήταν ο λόγος που τηλεφωνούσα, τα παράτησα και κατέληξα ότι θα πρέπει να πάω στο πλησιέστερο κατάστημα της ASC για να κάνω τη δουλειά μου....
Τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι παρά οι γνωστές “μικρές” ταλαιπωρίες που, αν και μικρές, μπορούν να κάνουν δύσκολη την καθημερινότητά μας και οδηγούν στην εμπέδωση της αντίληψης ότι είμαστε αδύναμοι μπροστά σε παντός είδους αυθαιρεσίες. Τα αίτια τους είναι εμφανή: Η υποστελέχωση δημόσιων υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων, η περιφρόνηση στις ανάγκες και τα δικαιώματα των πολιτών και ο αυταρχισμός που κρύβεται κάποιες φορές πίσω από την ευγένεια των ενδιάμεσων και άλλες φορές πίσω από τις κλειστές πόρτες των δημόσιων υπηρεσιών και τους σεκιουριτάδες που τις φυλάνε.
Με άλλα λόγια είναι ψηφίδες της μεγάλης εικόνας της “νέας” Ελλάδας που διαμορφώνεται. Μιας Ελλάδας που συγκεντρώνει όλα τα κακά της παλιάς μεγεθυμένα στο έπακρο, δημιουργεί καινούρια κακά και εξαλείφει όσα καλά μέχρι τώρα διέθετε η κοινωνία μας. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση, όχι για να την αποδεχθούμε, αλλά για να βρούμε τρόπους να την αλλάξουμε.
* Η Στέλλα Πατρώνα είναι δικηγόρος, μέλος του Δικτύου Ενεργών Καταναλωτών - Δ.Ε.ΚΑ και της πρωτοβουλίας "Δρόμος Ανοιχτός"
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr/
