Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα ανήκει
στην Δύση. Κάτι παραπάνω μάλιστα. Ανήκει ψυχή τε και σώματι, πιστεύει σε αυτήν.
Έτσι αποφάσισε και διέταξε η άρχουσα τάξη, η αστική τάξη της Ελλάδας, εδώ και
πολύ καιρό. Ως εκ τούτου η εξουσία στη χώρα μας βλέπει τα γύρω συμβαίνοντα με
τα δυτικά γυαλιά. Ακόμα χειρότερα. Βλέπει διαμέσου της προπαγάνδας της Δύσης.
Δηλαδή μέσα από αυτό που επιδιώκει η Δύση να αντιλαμβάνονται οι άλλοι γι’
αυτήν.
Φυσικά
η στρεβλή εικόνα που εκπορεύεται από μια τέτοια θεώρηση παράγει αυτοκρατορική
σιγουριά και κυριαρχία. Η Δύση, όπως και όλοι οι πρόσκαιρα ισχυροί στην
Ιστορία, πιστεύει ότι η κυριαρχία της στον κόσμο αυτό είναι αιώνια. Λάθος
πιστεύει. Δουλεύω εδώ και αρκετό καιρό ένα βιβλίο για τον σημερινό μας κόσμο.
Αυτό που καθημερινά διαπιστώνω είναι ότι ο κόσμος είναι πλέον ολότελα
διαφορετικός από αυτό που στη Δύση πιστεύουν ότι είναι.
Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος εδώ για να αναπτύξω κάτι το σε μένα προφανές. Θα σταθώ μόνο σε ένα μέγεθος. Αφορά την παραγωγή χάλυβα στον κόσμο. Βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του σιδήρου και πάνω στον χάλυβα στηρίζουμε τον υλικό πολιτισμό μας. Μηχανήματα, έργα, κτίρια, ό,τι υπάρχει γύρω μας ακουμπά πάνω σε αυτό το αγαθό. Και φυσικά, όποιος το παράγει βρίσκεται στην θέση του ισχυρού.
Η συνέχεια ΕΔΩ
