Του Δημήτρη Καραμάνη και της Ελμίνας Κούκη
Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που το αστικό μπλόκ, με οδηγό το ακροδεξιό επιτελείο Σαμαρά, ανασυντάσσεται και επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα σε όλα τα μέτωπα. Ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, διάλυση του ΕΣΥ, σχέδιο Αθηνά, σχέδιο δράσης για την εργασία των νέων, ένταση του κρατικού…αυταρχισμού.
Απέναντι σε αυτό το blitzkrieg* του Σαμαρά, το κίνημα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δείχνουν ένα σάστισμα. Αποσπασματικές ενέργειες, επιμέρους στήριξη αγώνων μόνο δια της παρουσίας των κεντρικών στελεχών, αδυναμία έμπνευσης του κόσμου που εντάχθηκε στο κόμμα, αμηχανία. Να συνεννοηθούμε ξανά: Κανένα νέο κόμμα δεν θα φτιαχτεί, καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα έρθει αν δεν υπηρετήσουμε με συνέπεια τη μάχη της ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης. Τα σχέδια που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα παραμένουν σχέδια επί χάρτου στο βαθμό που κανένα από αυτά δεν θα είναι ικανό να μετρηθεί στην πρακτική, στους αγώνες, στη σύγκρουση με τον αντίπαλο. Ή θα απαντήσουμε στον Σαμαρά ή θα απαντάμε στους εαυτούς μας.Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η αντιπαράθεση με τους μνημονιακούς είναι περίπατος στο δάσος. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αρκούν κάποιες κεντρικές τοποθετήσεις, ένα καλό σύνθημα ή μια άρτια επικοινωνιακή στρατηγική για να τους ανατρέψουμε. Απεναντίας, ισχυριζόμαστε ότι ο στόχος της ανατροπής οφείλει να αποτιμάται καθημερινά, απαιτεί συστηματική δουλειά, σχεδιασμό και απόλυτη προσήλωση του όλου ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Υπ’αυτό το πρίσμα, βασικό κομμάτι θα πρέπει να είναι η εμπιστοσύνη στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, τις 400 και πλέον οργανώσεις βάσης, στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στον κοινωνικό τους χώρο και στη γειτονιά τους, δίνουν και θα δίνουν τη μάχη καθημερινά. Απαιτείται λοιπόν για να μπορέσουμε να αναζωογονήσουμε τον πολιτικό φορέα, που συνεχίζει να αποτελεί τη μοναδική ελπίδα της κοινωνίας για αξιοπρέπεια και δημοκρατία, να στρέψουμε ξανά το βλέμμα προς τους «απέναντι» και τους «από κάτω».
Ο κεντρικός κόμβος της στρατηγικής Σαμαρά, προεκλογικά και μετεκλογικά, είναι η ανάπτυξη. Ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε τρείς άξονες. Στοχοποίηση της δημόσιας περιουσίας (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΤΤ), ιδιωτικοποιήσεις, ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας. Στο πλαίσιο της επίτευξης αυτού του στόχου, ο Σαμαράς και το επιτελείο του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δίνουν μια μάχη πέρα από τα νούμερα και τους δείκτες. Δίνουν μια μάχη σκληρά ιδεολογική. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με ότι (μπορεί να) θυμίζει την έννοια του δημόσιου αγαθού και του κοινωνικού κράτους. Τα μπετά της ηγεμονίας τους ρίχνονται πάνω στο «αντιπαραγωγικό δημόσιο», στους «διεφθαρμένους συνδικαλιστές», στους «φακελάκηδες γιατρούς». Η πάλη για την ηγεμονία, από πλευράς μας, σε αυτό το επίπεδο είναι αναιμική. Δεν χτίζεται ηγεμονία σε σελίδες ή σε οθόνες. Χρειάζεται να δουλέψουμε ξανά πάνω στη λογική της υπεράσπισης των βασικών κοινωνικών αναγκών.
Αυτές οι ανάγκες για μας βρίσκονται εκτός της επικράτειας του εμπορεύματος, εκτός της λογικής του κέρδους. Δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να βάζει ταρίφα για τη νοσηλεία των πολιτών, να κόβει τα φάρμακα στους συνταξιούχους, να καταστρέφει δομές ψυχικής υγείας και εμείς να αφήνουμε τους συντρόφους στον τομέα της Υγείας να παλεύουν μόνοι με το «θηρίο». Δεν είναι δυνατόν, να στοχοποιείται ολόκληρος ο κλάδος των εργαζομένων στις δημόσιες μεταφορές (ποιός θυμάται τους εργαζόμενους στην Ολυμπιακή;), μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ, και εμείς να παρεμβαίνουμε δια αντιπροσώπων για να στηρίξουμε τα δίκαια αιτήματα τους. Δεν είναι δυνατόν τα Λιόσια και το Γραμματικό να ετοιμάζονται να γίνουν τόποι-χωματερές και εμείς να μην έχουμε έναν άρρηκτα δεμένο κινηματικό και κοινοβουλευτικό σχεδιασμό. Δεν είναι δυνατόν να έχει γίνει καθεστώς η δωρεάν εργασία και εμείς να καθόμαστε ανήμποροι σε γραφεία, ξύνοντας τα κεφάλια μας, αφήνοντας συντρόφους και συντρόφισσες που παρεμβαίνουν στα σωματεία τους αποκομμένους από ένα συνολικότερο σχεδιασμό.
Είναι πρώτης τάξης ζήτημα λοιπόν, η στροφή προς τις κοινωνικές ανάγκες και την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Ο χώρος, με τη δυναμική και την επιρροή του, έχει τη δυνατότητα το επόμενο διάστημα να οργανώσει την παρέμβαση του από την ηγεσία μέχρι τη βάση, πάνω στους άξονες εργασία-υγεία-παιδεία-περιβάλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα πρέπει να επανέλθει για να «ανακαταλάβει τους δρόμους». Η κινηματική νηνεμία, προδίδει αμηχανία και η αμηχανία, φόβο. Ας το ξεκαθαρίσουμε σε όλους τους τόνους: Το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι η ίδια η εξαθλίωση.
Παράλληλα με την υπόθεση της ανατροπής, θα πρέπει να δούμε με συγκεκριμένο τρόπο τα ζητήματα του προγράμματος. Εδώ χρειάζεται μια πρώτη επισήμανση. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε τις απαντήσεις, στα λόγια του αντιπάλου. Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα, δεν επανοηματοδοτούνται, όσο και αν τις «ντύσουμε». Αντιθέτως, η κοινωνική ευημερία, η συνεργατικότητα και η αλληλεγγύη, συγκροτούν τμήματα μιας νέας αφήγησης απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο των εννοιών. Σε αυτά τα πλαίσια, οφείλουμε να δούμε τα συγκεκριμένα βήματα. Το σχέδιο της αναδιανομής («μνημόνιο για τους πλούσιους», φορολογία μεγάλων επιχειρήσεων) που συνιστά επιθυμιτό κόμβο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της Αριστεράς, αν δεν κωδικοποιηθεί σε μια συγκεκριμένη πρόταση για το φορολογικό, θα μείνει στην ιστορία ως μια εξαιρετική ιδέα.
Ένα νέο σχέδιο για τους συνεταιρισμούς, για την αγροτική παραγωγή, για την ενίσχυση των δικτύων «χωρίς μεσάζοντες» στη διανομή των αγροτικών προϊόντων, οφείλει να πάρει συγκεκριμένη μορφή. Τέτοια παραδείγματα, συγκεκριμένης κατεύθυνσης που θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα δημιουργήσουν πολλαπλασιαστικά οφέλη αναφορικά με την επιρροή και το εύρος της παρέμβασης του, σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το καθεστώς ρευστότητας που υπάρχει στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει, ότι το 27% της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν αποτελεί σταθερά, αλλά σημείο εκκίνησης που η δική μας παρέμβαση θα κρίνει αν θα προσαρμοστεί προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Κλείνοντας, για να μπορέσουμε να προσανατολιστούμε στα παραπάνω, απαιτείται να ξαναβρούμε ανάμεσα μας μια νέα αλήθεια. Μια αλήθεια που θα υπερβάινει τις επιμέρους αλήθειες του καθενός και της καθεμιάς, που αναζητά σε εξηγήσεις περί πιθανής δεξιάς στροφής ή ιδεολογικών εκπτώσεων, τα αίτια της αμηχανίας όλων μας. Χρειαζόμαστε να «ξεθάψουμε την αλήθεια από τα ερείπια του αυτονόητου», όπως μας προτρέπει ο Μπρέχτ. Αυτή η νέα αλήθεια είναι η κοινωνική χρησιμότητα. Αυτή αποτελεί τον οδοδείκτη για να υπηρετήσουμε το στόχο της ανατροπής. Αυτή η αλήθεια αρκεί για να ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ φόβητρο για τους κυρίαρχους και όπλο για τους υποτελείς.
* Kεραυνοβόλος πόλεμος (blitzkrieg) ονομάστηκε η πολεμική τακτική του Γερμανικού στρατού κατά το B΄παγκόσμιο πόλεμο. H τακτική αυτή περιλάμβανε αιφνιδιαστικές, σαρωτικές επιθέσεις, ταυτόχρονα και σε πολλά μέτωπα, οι οποίες αποσυντόνιζαν τον αντίπαλο.
Ανάρτηση από : http://www.rednotebook.gr
