Της Κίνησης Πολιτών Άρδην
Τα αποτελέσματα των κυπριακών εκλογών επιτρέπουν, σε όλα τα κόμματα και τους υποψηφίους, να είναι ικανοποιημένοι ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ωστόσο, στους χαμένους για άλλη μια φορά είναι η ίδια η Κύπρος. Και αυτό γιατί αν εξαιρέσουμε το ελπιδοφόρο 25% που συγκέντρωσε ο ανεξάρτητος αντιομοσπονδιακός υποψήφιος Γιώργος Λιλλήκας, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που προκύπτουν απ’ τα αποτελέσματα, συνιστούν επικίνδυνα πισωγυρίσματα. Με άλλα λόγια το 25% του Λιλλήκα αν και εντυπωσιακό για τα δεδομένα της Κύπρου, δεν ήταν αρκετό για να ανακόψει την πορεία προς την καταστροφή. Μια πορεία που με τον Αναστασιάδη στην ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας θα επιταχυνθεί.
Κερδισμένο το ΔΗΣΑΚΕΛ:
Η ανάδειξη του Αναστασιάδη στην Προεδρία επαναφέρει το φάντασμα του σχεδίου Ανάν, που συνεπάγεται τουρκοποίηση του νησιού. Ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο ίδιος άνθρωπος που με σθένος και φανατισμό υπερασπίστηκε το σχέδιο Ανάν που δώριζε στην Τουρκία το κράτος του οποίου είναι σήμερα πρόεδρος. Είναι ο άνθρωπος που δηλώνει θαυμαστής του Ερντογάν και που υποστηρίζει ότι, στη συζήτηση για το θέμα μεταφοράς του φυσικού αερίου από την Κύπρο στην Ευρώπη, καλό θα ήταν να συμμετέχει και η κατοχική Τουρκία! Επίσης στο επίπεδο της οικονομίας, το αγαπημένο παιδί της Μέρκελ, η οποία έσπευσε στην Κύπρο προεκλογικά για να τον υποστηρίξει, βλέπει ως επιτακτική ανάγκη την υπογραφή του μνημονίου και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, επικαλούμενος από τη μια τα «τετελεσμένα» της αθλιότερης ομολογουμένως μέχρι τώρα διακυβέρνησης που γνώρισε το νησί, και τρίβοντας τα χέρια γεμάτος ικανοποίηση από την άλλη, όντας επικίνδυνος νεοφιλελεύθερος.
Το ΑΚΕΛ, με τη σειρά του, έστρωσε με ροδοπέταλα τον δρόμο στον Αναστασιάδη. Πρώτον, με τη δραματική για την κοινωνία της Κύπρου διακυβέρνησή του (απαράδεκτες υποχωρήσεις στο Κυπριακό, έκρηξη στο Μαρί με 13 νεκρούς, οικονομική κρίση με διάλυση της δωρεάν δημόσιας υγείας κ.λπ., ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο, αυταρχισμό, αποεθνικοποίηση της παιδείας κ.α.) κατάφερε να δημιουργήσει έναν αντιακελικό ρεύμα στην κοινωνία, το οποίο συγκροτήθηκε μόνο και μόνο στη βάση της ανάγκης να μην ξανακυβερνήσει το ΑΚΕΛ. Και, φυσικά, σε μια μικρή κοινωνία, όπως η Κύπρος, δεν θα μπορούσε να καρπωθεί τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του αντιακελικού ρεύματος κάποιος άλλος εκτός από τον δήθεν μεγάλο αντίπαλο του Χριστόφια, που στα μάτια της πλειονότητας των Κυπρίων είναι ο Αναστασιάδης. Δεύτερον, όλοι γνώριζαν ότι η επιλογή Σταύρου Μαλά, ενός ανθρώπου που καμία σχέση δεν είχε με την πολιτική πριν μερικούς μήνες, ήταν επιλογή ήττας με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Έτσι το ΑΚΕΛ έχει τριπλό λόγο για να χαίρεται με τα αποτελέσματα. 1) κατάφερε ανέλπιστα, ακόμη και για το ίδιο, να κρατηθεί ζωντανό χωρίς μεγάλο κόστος, αφού ούτε κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχός του δεν κάηκε από την ήττα του δευτέρου γύρου, αλλά ούτε η πτώση των ποσοστών του ήταν τόσο μεγάλη. 2) από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του δίνεται η ευκαιρία να ξαναβάλει τη φιλολαϊκή – αριστερή φορεσιά του και, προκειμένου να συσπειρώσει ξανά τη βάση του, να ασκεί κριτική στη νέα κυβέρνηση ωσάν να είναι άμοιρο ευθυνών για τα επικείμενα κακά που θα υποστεί ο κυπριακός ελληνισμός. 3) Το σημαντικότερο όμως θετικό στοιχείο για το ΑΚΕΛ είναι ότι η πολιτική της ομοσπονδίας και του ενδοτισμού θα συνεχιστεί, μιας και τα κατάφεραν να πολώσουν την κοινωνία στη βάση του ψευτοδιλήμματος αριστεράς-δεξιάς και έτσι να κόψουν το δρόμο στον Λιλλήκα.
Το ΔΗΚΟ, το οποίο έχει απολέσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας προκειμένου να κατέχει ξανά θέσεις εξουσίας, σε ποσοτικό επίπεδο βγήκε χαμένο. Ωστόσο, παρότι ένα μεγάλο μέρος της βάσης του, περίπου οι μισοί ψηφοφόροι του, στήριξαν Λιλλήκα στον πρώτο γύρο, δεν είναι καθόλου παράξενο να τους δούμε αρκετούς να επιστρέφουν στο κόμμα, όντας «εθισμένοι στην εξουσία». Στα θετικά είναι πάντως ότι, οι πιο δραστήριοι και σκεπτόμενοι με πολιτική ανιδιοτέλεια νεολαίοι του ΔΗΚΟ, συμμετείχαν στο επιτελείο Λιλλήκα και έχουν εναντιωθεί ανοικτά στο κόμμα, αποχωρώντας (ελπίζουμε) ανεπιστρεπτί από αυτό.
Το ΑΚΕΛ, με τη σειρά του, έστρωσε με ροδοπέταλα τον δρόμο στον Αναστασιάδη. Πρώτον, με τη δραματική για την κοινωνία της Κύπρου διακυβέρνησή του (απαράδεκτες υποχωρήσεις στο Κυπριακό, έκρηξη στο Μαρί με 13 νεκρούς, οικονομική κρίση με διάλυση της δωρεάν δημόσιας υγείας κ.λπ., ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο, αυταρχισμό, αποεθνικοποίηση της παιδείας κ.α.) κατάφερε να δημιουργήσει έναν αντιακελικό ρεύμα στην κοινωνία, το οποίο συγκροτήθηκε μόνο και μόνο στη βάση της ανάγκης να μην ξανακυβερνήσει το ΑΚΕΛ. Και, φυσικά, σε μια μικρή κοινωνία, όπως η Κύπρος, δεν θα μπορούσε να καρπωθεί τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του αντιακελικού ρεύματος κάποιος άλλος εκτός από τον δήθεν μεγάλο αντίπαλο του Χριστόφια, που στα μάτια της πλειονότητας των Κυπρίων είναι ο Αναστασιάδης. Δεύτερον, όλοι γνώριζαν ότι η επιλογή Σταύρου Μαλά, ενός ανθρώπου που καμία σχέση δεν είχε με την πολιτική πριν μερικούς μήνες, ήταν επιλογή ήττας με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Έτσι το ΑΚΕΛ έχει τριπλό λόγο για να χαίρεται με τα αποτελέσματα. 1) κατάφερε ανέλπιστα, ακόμη και για το ίδιο, να κρατηθεί ζωντανό χωρίς μεγάλο κόστος, αφού ούτε κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχός του δεν κάηκε από την ήττα του δευτέρου γύρου, αλλά ούτε η πτώση των ποσοστών του ήταν τόσο μεγάλη. 2) από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του δίνεται η ευκαιρία να ξαναβάλει τη φιλολαϊκή – αριστερή φορεσιά του και, προκειμένου να συσπειρώσει ξανά τη βάση του, να ασκεί κριτική στη νέα κυβέρνηση ωσάν να είναι άμοιρο ευθυνών για τα επικείμενα κακά που θα υποστεί ο κυπριακός ελληνισμός. 3) Το σημαντικότερο όμως θετικό στοιχείο για το ΑΚΕΛ είναι ότι η πολιτική της ομοσπονδίας και του ενδοτισμού θα συνεχιστεί, μιας και τα κατάφεραν να πολώσουν την κοινωνία στη βάση του ψευτοδιλήμματος αριστεράς-δεξιάς και έτσι να κόψουν το δρόμο στον Λιλλήκα.
Το ΔΗΚΟ, το οποίο έχει απολέσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας προκειμένου να κατέχει ξανά θέσεις εξουσίας, σε ποσοτικό επίπεδο βγήκε χαμένο. Ωστόσο, παρότι ένα μεγάλο μέρος της βάσης του, περίπου οι μισοί ψηφοφόροι του, στήριξαν Λιλλήκα στον πρώτο γύρο, δεν είναι καθόλου παράξενο να τους δούμε αρκετούς να επιστρέφουν στο κόμμα, όντας «εθισμένοι στην εξουσία». Στα θετικά είναι πάντως ότι, οι πιο δραστήριοι και σκεπτόμενοι με πολιτική ανιδιοτέλεια νεολαίοι του ΔΗΚΟ, συμμετείχαν στο επιτελείο Λιλλήκα και έχουν εναντιωθεί ανοικτά στο κόμμα, αποχωρώντας (ελπίζουμε) ανεπιστρεπτί από αυτό.
Ο Λιλλήκας και οι προοπτικές του 25%
Ο Λιλλήκας, έχοντας ως πολιτική παρακαταθήκη το Όχι στο σχέδιο Ανάν, το οποίο αποτελεί ένα υπερκομματικό στοιχείο πολιτικής συνοχής της κοινωνίας, και επίσης για πρώτη φορά μετά την τουρκική εισβολή ένα καθαρό αντιομοσπονδιακό 25%, θέτει όντως τις βάσεις για κάτι θετικό. Η εξέλιξή του θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες. Ο πρώτος αφορά καθαρά τον ίδιον και έχει να κάνει με τον τρόπο που θα διαχειριστεί το εκλογικό του ποσοστό, τις πολιτικές προτεραιότητες που θα θέσει και με ποιους όρους είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί με κόμματα ή ομάδες από αυτά τα οποία, αργά ή γρήγορα, θα του απευθύνουν πρόσκληση συνεργασίας. Η μέχρι τώρα στάση του πάντως είναι ασυνήθιστα αξιοπρεπής για τα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου. Ο δεύτερος παράγοντας ο οποίος υπερβαίνει τον Λιλλήκα έχει να κάνει με την ταχύτητα και την τροπή των εξελίξεων στο Κυπριακό, το θέμα της οικονομίας (μνημόνιο) και του φυσικού αερίου. Δυστυχώς, χρειάζεται χρόνος για να διαμορφωθεί, να μαζικοποιηθεί και να ριζώσει στη συνείδηση της κυπριακής κοινωνίας ένα αντιστασιακό κίνημα που να μπορεί να υπερβαίνει τα παλιά στεγανά, να απαντά στην πραγματικότητα της τουρκικής κατοχής, του μνημονίου και της νεοκυπριακής κοινωνικής παρακμής. Ένα καθόλα ελληνικό κίνημα με αυτογνωσία και αυτοσυνείδηση, που να παρεκκλίνει από την κυρίαρχη ιεράρχηση των αξιών της ενδοτικής πολιτικής ηγεσίας, αλλά και της υπερκαταναλωτικής νεοκυπριακής κοινωνίας. Αυτός λοιπόν ο χρόνος, με τον Αναστασιάδη τιμονιέρη, δεν υπάρχει. Έστω, όμως, σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία ο Λιλλήκας έχει μια ιστορική ευθύνη: να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία που εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός σωτήριου για τον ελληνισμό κινήματος.
28 Φεβρουαρίου 2013
Κίνηση Πολιτών Άρδην
Κίνηση Πολιτών Άρδην
Εκδήλωση για τις κυπριακές εκλογές
Συζήτηση για τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά και την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο και την Ελλάδα, διοργανώνει η Κίνηση Πολιτών Άρδην. Την Παρασκευή 8 Μαρτίου στις 19:30, με ομιλητές τους: Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη του περ. Άρδην, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο, δημοσιογράφο-συγγραφέα, Θέμο Στοφορόπουλο, επίτιμο πρέσβη, Χρήστο Πέτρου, Άρδην Κύπρου, και συντονιστή τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο, αντιστράτηγο ε.α. Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στον νέο χώρο του Άρδην, Ξενοφώντος 4, στον 6ο όροφο, στην πλ. Συντάγματος.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
