Του Βάσου Φτωχόπουλου
Τώρα, που Ελλάδα και Κύπρος έχουν φτάσει στον γκρεμό –ή, μάλλον, κρέμονται από τον γκρεμό, αντιμετωπίζοντας παρόμοια προβλήματα και παρόμοιους κινδύνους–, θα ήταν καλό να φωτίζαμε καλύτερα τις σχέσεις των δύο χωρών, για να αντλήσουμε κάποια συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να χαράξουμε, επιτέλους, μια ΕΝΙΑΙΑ πολιτική και στρατηγική για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προβλημάτων μας.
Είναι γνωστή σε όλους η αντιπαλότητα ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο κρατών, όπως και ανάμεσα σε Κύπριους και Ελλαδίτες. Τώρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, πρέπει –ή μάλλον επιβάλλεται– να βρούμε τρόπους και σε επίπεδο ηγεσιών μα πρωτίστως σε επίπεδο λαού, να οργανωθούμε και ΜΑΖΙ να παλέψουμε για να σώσουμε το έθνος των Ελλήνων.
Σ’ αυτό το σημείωμα δεν θα εξετάσουμε τις σχέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων, αν και το θέμα αυτό δεν έχει εξαντληθεί επιστημονικά, ούτε έχουμε επαρκείς και αξιόπιστες παρατηρήσεις για όλες του τις πτυχές. Σήμερα θα δούμε τις σχέσεις των Προέδρων της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μιλάμε για τους Πρόεδρους Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Σπύρο Κυπριανού, Γιώργο Βασιλείου, Γλαύκο Κληρίδη, Τάσσο Παπαδόπουλο, Δημήτρη Χριστόφια και Νίκο Αναστασιάδη. Δυστυχώς, και παρά τις διακηρύξεις τους περί του αντιθέτου, ΟΛΟΙ τους υπήρξαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ. Ακόμη και ο Μακάριος με τους όρκους του για ΕΝΩΣΗ, ακόμη και οι Κυπριανού και Παπαδόπουλος με τις εθνικές τους επιλογές, ΟΛΟΙ, σε τελευταία ανάλυση, ήσαν τόσο κυπροκεντρικοί, που κατέληγαν να υποτιμούν και να σνομπάρουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Δεν μιλάμε για τις κυβερνητικές δηλώσεις ΟΛΩΝ των αρχηγών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε αυτές όλοι ήσαν ελληνοπρεπέστατοι, τονίζοντας πάντα την αναγκαιότητα κοινής πολιτικής και κοινών αγώνων για τα όσα θα αποφάσιζαν οι πολιτικοί εδώ στην Κύπρο. Δηλαδή οι αρχηγοί μας έλεγαν ουσιαστικά: «Κοιτάξτε, είμαστε μαζί σας, φτάνει να κάνετε αυτό που θέλουμε εμείς», ανεξαρτήτως αν όλα αυτά τα διάνθιζαν με γαρνιτούρες τύπου κοινών αγώνων, κοινής Ιστορίας και πολιτισμού, κοινής μοίρας κτλ. κτλ. κτλ.
Οι Κύπριοι αρχηγοί ήσαν αρκετά έξυπνοι, ώστε να μην αφήνουν τα πράγματα να φτάνουν στα άκρα. Ήξεραν, για παράδειγμα, πως χωρίς τη συμπαράσταση της Ελλάδας η Κύπρος θα ήταν μια μπουκιά για τους Τούρκους ή άλλους επίδοξους νηστικούς της περιοχής μας. Ήξεραν ότι ο μόνος λόγος που οι Τούρκοι δεν προχωρούσαν στην κατάληψη και της υπόλοιπης νήσου ήταν η ύπαρξη της Ελλάδας, έστω και με τα γνωστά χάλια της. Αυτό ισχύει και σήμερα. Αν αύριο η Ελλάδα εξαφανιστεί, τίποτα δεν θα σταματήσει την Τουρκία να καταλάβει όλη την Κύπρο, τίποτα δεν θα σταματήσει ούτε το Ισραήλ ή την Αίγυπτο να κάνουν το ίδιο, για να υπερασπιστούν, δήθεν, τα εθνικά τους συμφέροντα. Όσοι είναι αφελείς, ας πιστεύουν κάτι άλλο.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για την ελλαδική ηγετική ελίτ. Η λεκτική τους συμπαράσταση δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Τα φιλοκυπριακά λέγονταν άλλοτε για εσωτερική κατανάλωση και, στους πιο πρόσφατους καιρούς, με την ελπίδα ότι όντως οι Κύπριοι θα τα καταφέρουν και θα δέσουν τελεσίδικα την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας κι έτσι ένας από τους μεγάλους ελλαδικούς πονοκεφάλους θα πάψει να υφίσταται.
Από τον Μακάριο ως τον Αναστασιάδη, οι αρχηγοί μας έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα εκατοντάδες φορές. Έχουν καθίσει με Ελλαδίτες πολιτικούς, πνευματικούς, εκπαιδευτικούς, καλλιτεχνικούς και άλλους παράγοντες σε χιλιάδες συσκέψεις. Παρά ταύτα η γύμνια τους ήταν εμφανής. Κανένας Πρόεδρός μας δεν είχε φίλους Ελλαδίτες παρά ελάχιστους, κυρίως της ίδιας ανθελληνικής σχολής. Κανένας Πρόεδρός μας δεν πήγε σε ένα θέατρο, σε μια συναυλία, σε μια ταβέρνα, σε μια γκαλερί, δεν έκανε μια βόλτα έστω στο Θησείο, κανένας δεν πήγε σε ένα μουσείο (εκτός αν ήταν να εγκαινιάσει καμιά έκθεση), κανένας δεν πήγε σε κάποιο ξωκλήσι να ανάψει ένα κερί, κανένας δεν έκανε ένα μπάνιο στα νερά του Αιγαίου, κανένας δεν περπάτησε στο κέντρο της πόλης να δει την άλλη Αθήνα. Γιατί άραγε;
Ας δούμε στα γρήγορα έναν έναν τους Προέδρους μας.
- Ο Πρόεδρος Μακάριος είχε σχέσεις μόνο με τα πιο συντηρητικά στοιχεία της ελλαδικής Εκκλησίας, στην αρχή με τους Χίτες και αργότερα με παράγοντες των συντηρητικών κόμματων. Είναι πολύ γνωστές οι διενέξεις του, ακόμη και με τους δημοκρατικά εκλεγμένους του ελληνικού λαού.
- Ο Κυπριανού, που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε το κέντρο, ακολούθησε τα χνάρια του Μακαρίου, έχοντας ουσιαστικές σχέσεις μόνο με παράγοντες της πολιτικής, και μάλιστα της πολιτικής που ήθελε «την Κύπρο να αποφασίζει και την Ελλάδα να συμπαρίσταται». Όλοι γνωρίζουμε την εθνοκτόνα πολιτική αυτού του δόγματος.
- Ο Βασιλείου, παρότι μιας σχολής διαφορετικής από την παλιά πολιτική φάρα των Κυπρίων πολιτικών και παρότι η οικογένειά του έζησε χρόνια στην Ελλάδα, ήταν ουσιαστικά αμερικανάκι από την ημέρα της γέννησής του. Παιδί του μάρκετινγκ, δεν είχε καμιά σχέση με τις αξίες του Ελληνισμού και εν γένει με τις μη εισηγμένες σε χρηματιστήρια αξίες, όπως ο πολιτισμός και η πνευματικότητα.
- Ο Κληρίδης της εθνικόφρονος παράταξης ήταν άλλο ένα σχήμα οξύμωρο. Εθνικιστής, ίσως θα έλεγαν πολλοί, μόνο που ήξερε καλά τις ανάγκες της ντόπιας αγοράς. Ήξερε πως, χωρίς τον λεκτικό πατριωτισμό και τη λεκτική αγάπη προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, ΔΕΝ θα είχε κόμμα. Γι’ αυτό ήταν βουτηγμένος στις φανφάρες και τις κορώνες. Διά της ομοιοπαθητικής, ο Κληρίδης κατάφερε και έκανε την ΕΟΚΑ ΒΗΤΑ να υπερασπιστεί το Σχέδιο ΑΝΑΝ!!! Είναι γνωστό πως ο Κληρίδης το μόνο πράγμα που έκανε στην Ελλάδα ήταν να βρίσκεται με τον Αβέρωφ και να συζητούν για τη… σοφία της αγγλικής πολιτικής.
- Ο Παπαδόπουλος έτρεφε σχεδόν απέχθεια προς τους Ελλαδίτες. Αποδεχόταν ελάχιστους Ελλαδίτες, παρότι αυτοί τον έσωσαν άπειρες φορές και παρότι ήσαν οι Ελλαδίτες κυρίως που στάθηκαν ανάχωμα στο Σχέδιο Ανάν. Μιλώ για τους Έλληνες πρέσβεις στην Κύπρο, μιλώ για τους δημοσιογράφους που τον συμβούλευαν, μιλώ για τον απλό κόσμο που τον λάτρεψε. Ο θαυμασμός του προς τους Άγγλους δεν του επέτρεπε να έχει καθαρό μυαλό.
- Στη συνέχεια ο Χριστόφιας, ως γνήσιο παιδί του αγγλικού εργατικού ιμπεριαλισμού, είχε κάθε λόγο να μισεί την Ελλάδα. Αλλά αυτός μισούσε ακόμη και τους ανθρώπους του (ομοδόξου τού ΑΚΕΛ) ΚΚΕ. Είχε πάντα μια αίσθηση… ανωτερότητας, που πήγαζε από το γεγονός ότι αυτός έγινε Πρόεδρος και είχε ένα κόμμα του 30%, ενώ το ΚΚΕ έμεινε στα πενιχρά ποσοστά του 5-9% του εκλογικού σώματος.
- Ο Αναστασιάδης, βαδίζοντας στα χνάρια του Κληρίδη, είναι ικανός να δείξει κι αυτός την αγάπη του για την Ελλάδα φέρνοντας άλλους S 300 στην Κύπρο –προκειμένου, βεβαίως, να πάρει ο τάδε κι ο δείνα τις μίζες τους– και μετά να τους στείλει στην Ελλάδα ως δώρο, αφού πρώτα θα έχει καταφέρει, με την εξαγγελία ή την άφιξή τους, να δημιουργήσει μια κρίση που θα μας κάνει να δεχτούμε ΟΛΑ τα σχέδια των Τούρκων.
Ποιο είναι, λοιπόν, το κοινό χαρακτηριστικό όλων των Προέδρων μας; Μα η αγγλολαγνεία τους και ο άκρατος και άκριτος θαυμασμός τους προς ό,τι το αγγλικό. Όλοι τους ανεξαιρέτως είχαν αυτή την ασθένεια. Νοείται, όμως, ότι δεν μπορεί να είσαι θαυμαστής των Άγγλων και των Ελλήνων ταυτοχρόνως. Οι Άγγλοι αναιρούν τους Έλληνες και οι Έλληνες αναιρούν τους Άγγλους.
Είναι καιρός οι φοιτητές μας να αρχίσουν να μελετούν και άλλες πτυχές της Ιστορίας μας. Είναι καιρός να γίνουν μελέτες και μεταπτυχιακές εργασίες γι’ αυτά τα φαινόμενα. Αυθαιρέτως τώρα θέτω κάποια στοιχεία για περαιτέρω προβληματισμό. Ψάξτε και μόνοι σας… Θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα!
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
