Του R. Mineiro
Η αύξηση του κόστους ζωής (φόροι, ιδιωτικοποίηση των “δημοσίων αγαθών/υπηρεσιών”-”διαφθορά”, “ανταγωνιστικοί” μισθοί πείνας) που συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη, την κερδοφορία και τη συγκέντρωση του τεράστιου πλούτου της χώρας σε ολοένα και λιγότερα χέρια, την καθιστά φυσικά ολοένα και περισσότερο αβίωτη για τους φτωχότερους και όσους ξεπέφτουν, για τους οποίους δεν μένει παρά το συνεχές στρίμωγμα απ’ την αστυνομία. Η κοινή αίσθηση της απουσίας μέλλοντος στην νεότερη γενιά, δεν μπορεί πια να καλύπτεται απ’ τον πληθωρισμό θεαμάτων ποδοσφαιρικού, καρναβαλικού ή θρησκευτικού τύπου, απαιτεί την ίδια τη ζωή.
Η αύξηση του κόστους ζωής (φόροι, ιδιωτικοποίηση των “δημοσίων αγαθών/υπηρεσιών”-”διαφθορά”, “ανταγωνιστικοί” μισθοί πείνας) που συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη, την κερδοφορία και τη συγκέντρωση του τεράστιου πλούτου της χώρας σε ολοένα και λιγότερα χέρια, την καθιστά φυσικά ολοένα και περισσότερο αβίωτη για τους φτωχότερους και όσους ξεπέφτουν, για τους οποίους δεν μένει παρά το συνεχές στρίμωγμα απ’ την αστυνομία. Η κοινή αίσθηση της απουσίας μέλλοντος στην νεότερη γενιά, δεν μπορεί πια να καλύπτεται απ’ τον πληθωρισμό θεαμάτων ποδοσφαιρικού, καρναβαλικού ή θρησκευτικού τύπου, απαιτεί την ίδια τη ζωή.
Μπορούμε να δούμε, στους δρόμους, την μεγαλύτερη συνεισφορά του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Ευχαριστούμε Fifa.
Οι υπουργοί και τα μονοπώλια της ενημέρωσης, σαστισμένοι, ομολογούν την πλήρη αδυναμία τους να κατανοήσουν την τρέχουσα εξέγερση. Απομονωμένοι στους τεχνητούς παραδείσους τους, παρακολουθούν με τρόμο τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα. Είναι εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, που περιμέναμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Η μέρα έφτασε, “κάθε νύχτα, δίνει τη θέση της στην αυγή, και το σκοτάδι στις ακτίνες του ήλιου”. “Η Βραζιλία ξύπνησε”, αυτές τις λέξεις βρίσκουμε σε πανώ σε κάθε διαδήλωση. Ξύπνησε για να αρχίσει να ονειρεύεται.
Στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας, οι προνομιούχοι είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να κοιμηθούν. Η επαγρύπνηση των επιτιθέμενων γίνεται πια πολύ πιο γοητευτική από τους υπερασπιστές των παλιών οχυρών.
Οι κυρίαρχες και αντιδραστικές τάξεις, εκθέτουν στην μέση του δρόμου τη στρατηγική τους για να διαλύσουν το κίνημα. Την περασμένη εβδομάδα τους είδαμε να επιτίθενται μέσα απ’ τα φερέφωνά τους. Ο Arnaldo Jabor μας είπε ότι αυτή η νεολαία δε θέλει τίποτα, ο Luiz Datena μας περιέγραψε ως βάνδαλους και ταραχοποιούς. Έγινε σαφές ότι η καταστολή δεν κατάφερε παρά να δυναμώσει την εξέγερση, κι έτσι η συζήτηση άλλαξε. Χθες, ο Jabor έκανε λόγο για μια νέα γενιά που έχει ιδανικά. Ο Datena μίλησε στο CQC [1], για το ότι παρότι ασχολείται με την αστυνομική δημοσιογραφία, η ειδικότητά του είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τί αλλαγή μέσα σε μια βδομάδα! Τώρα, οι “ειδικοί σε θέμα ασφαλείας” προάγονται σε ειδικούς επί των διαδηλώσεων. Έχουμε εξοικειωθεί με το να βλέπουμε εκπομπές πάνω στο πώς πρέπει να φερόμαστε μπροστά σε μια κριτική επιτροπή, ή πώς να μας προσλάβουν σε μια επαγγελματική καριέρα. Αλλά τώρα η καινοτομία είναι να βλέπουμε τους δημοσιογράφους των ίδιων μέσων να μας δίνουν μαθήματα για το πώς πρέπει να διαδηλώνουμε, και τί να κάνουμε ή να μήν κάνουμε στις πορείες μας.
Οι ίδιοι τύποι που φιλοδοξούν να μας δώσουν μαθήματα, παίρνουν σήμερα μαθήματα από μας. Και το μάθημα επαναλαμβάνεται βαρετά, ασταμάτητα, σε όλα τα ΜΜΕ: “οι διαδηλωτές οφείλουν να είναι ειρηνικοί”, “είναι όμορφο να βλέπει κανείς τους νέους ντυμένους στα λευκά”, “η πλειοψηφία των νέων θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά, αλλά μόνο μια μικρή ομάδα ακραίων πέταξε πέτρες ενάντια στους αστυνομικούς”.
Οι ειρηνευτικές συνομιλίες, κύριοι, ήρθαν πολύ αργά. Γιατί εσείς και οι δημοσιογράφοι των μέσων σας δεν ενθαρρύνατε τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν φορώντας λευκά αντί να καταστρέφουν τις φαβέλλες για χάρη της διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ρίο ντε Τζανέιρο; Γιατί δε στείλατε την κρατική ασφάλεια του Rousseff να δώσει λουλούδια στους εξεγερμένους εργάτες του Jirau; Και γιατί η ομοσπονδιακή αστυνομία δεν αντέδρασε μ’έναν ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο αντί να δολοφονεί τους Ινδιάνους Terena του Mato Grosso do Sul;
“Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;”
Η φιλειρηνική φλυαρία του Datena είναι θεατρική. Μην τους πάρετε στα σοβαρά, γιατί οι κύριοι και οι κυρίες θα είναι οι ίδιοι που θα ζητήσουν τα κεφάλια των πιο ριζοσπαστών διαδηλωτών ως παραδειγματική τιμωρία. Η εργατική τάξη γνωρίζει την αιμοδιψία της αντίδρασης των αστών. Στην Κομμούνα του Παρισιού, οι επαναστάτες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα του να μη τσακίσουν την ηττημένη άρχουσα τάξη. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν η μπουρζουαζία ξαναπήρε στα χέρια της τη γαλλική πρωτεύουσα.
Η ρητορική που υψώνεται ως απάντηση, υπερασπιζόμενη τις διαδηλώσεις μας ως ειρηνικές διατρέχει τον κίνδυνο να αποστειρώσει την εξέγερσή μας. Φτάνουν να ισχυριστούν πως “οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο των πολιτικών, γιατί έτσι δεν μπορούν να βρουν καμμιά δικαιολογία για να μας καταστείλουν”. Οι κύριοι αυτοί όμως δεν έχουν ανάγκη καμμιά διαδήλωση για να μας καταστείλουν, αρκεί να είναι κανείς φτωχός, μαύρος, απ’ τις φαβέλλες, για να νιώθει στο πετσί του καθημερινά τις απειλές και τη βία της αστυνομίας του παλιού καθεστώτος.
Να λέμε ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι “πιο αποτελεσματικές” είναι απλά μαλακίες. Το να βγούμε απλά στους δρόμους δεν είναι αρκετό. Πάρτε για παράδειγμα τις διαδηλώσεις των “Diretas Já” το 1984. Εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο, στο τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος, για να διεκδικήσουν άμεσα προεδρικές εκλογές. Όλες οι συναθροίσεις διαπνέονταν από το ίδιο ειρηνικό και συντεταγμένο πνεύμα. Ένα χαστούκι στο πρόσωπο της δικτατορίας, είπαν φυσικά οι ειδικοί των διαδηλώσεων. Το αποτέλεσμα; Μια ήττα για τον λαό. Παρά τα πλήθη στους δρόμους, η τροπολογία απορρίφθηκε απ’ το εθνικό κογκρέσσο και ο Tancredo Neves εξελέγη πρόεδρος μέσω μιας έμμεσης ψηφοφορίας ενός ειδικού εκλογικού σώματος.
“Η βία είναι η μαμή της ιστορίας”
Γιατί η εξέγερση είναι η βία του λαού. Γιατί “είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι”. Και γιατί η βία όλων των διαδηλώσεων που απλώνονται στη χώρα δεν είναι τίποτα μπροστά στη βία του φασίστα βουλευτή Alckmin. Γιατί μπρος στην αντίδραση της νεολαίας, οι βιτρίνες έγιναν θρύψαλα, οι τράπεζες λεηλατήθηκαν, τα λεωφορεία πυρπολήθηκαν. Εμείς ζωγραφίσαμε την απόγνωση στο πρόσωπο του Collor και τον αναγκάσαμε να παραιτηθεί, ώστε να αναλάβει ο βοηθός του ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Τώρα, οι έφηβοι καλύπτουν τα πρόσωπά τους και εισβάλλουν στη Βουλή του Ρίο και καταλαμβάνουν την οροφή του Κογκρέσσου.
Η ιστορία ξαναγράφεται στα γκραφίτι πάνω στα μνημεία του παρελθόντος. Στις κραυγές των νέων ινδιάνων που χορεύουν γύρω από ένα αυτοκίνητο που καίγεται. Είμαστε όλοι ινδιάνοι Guarani-Kaiowas, Terena, Tapebas, Munduruku [2]
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή, το ξεκίνημα μιας νέας ιστορίας για την ελευθερία μας. Τι ευτυχία να ζούμε αυτήν τη στιγμή. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να τελειώσω το γράμμα μου γιατί ο κόσμος έχει βγει στον δρόμο και η παρουσία μου είναι πολυτιμότερη εκεί.
“Το όνομά μου είναι εξέγερση, και είναι γραμμένo σε μια πέτρα”.
Σημειώσεις:
Αποσπάσματα εντός εισαγωγικών: Castro Alves, Bertold Brecht, Karl Marx, Mao Tsetung και Carlos Drummond.
[1] CQC: μια χιουμοριστική εκπομπή.
[2] αυτόχθονες λαοί της Βραζιλίας
Ανάρτηση από: http://rioters.espivblogs.net
