Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Το ψηφοδέλτιο που ανακοινώθηκε από τη διοίκηση ουσιαστικά του Ολυµπιακού, για να διεκδικήσει τον τρίτο δήµο της χώρας, τον Πειραιά, προκάλεσε έκπληξη και ερωτηµατικά. Επικεφαλής του ψηφοδελτίου είναι το δεξί χέρι του Βαγγέλη Μαρινάκη στην ΠΑΕ Γιάννης Μώραλης, ενώ αναµένεται να συµµετάσχει στο ψηφοδέλτιο ο πατήρ ή ο υιός Κόκκαλης. Το ψηφοδέλτιο απαρτίζεται από παράγοντες του επιχειρηµατικού κόσµου. Το ερώτηµα είναι γιατί ο Μαρινάκης και ο κύκλος των επιχειρηµατιών γύρω του επιλέγουν να κατέβουν στη σηµερινή συγκυρία στην πολιτική αρένα, όταν ο πρόεδρος δήλωνε ότι θεωρεί «το ποδόσφαιρο και τον Ολυµπιακό πολύ πιο γοητευτικά απ’ την πολιτική» ή όταν ο αφορισµός «no politics» έκφραζε, όχι τυχαία, τη φίλα προσκείµενη προς τη Χρυσή Αυγή Θύρα 7, που ελέγχεται απ’ τον ίδιο.
Μια απόπειρα ποδοσφαιρικού χρωµατισµού στα κίνητρα αυτής της επιλογής είναι, αν όχι αβάσιµη, πάντως δευτερεύουσα και επιφανειακή. Η εκτίµηση δηλαδή ότι οφείλεται στην κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάµεσα στον Μαρινάκη και το δήµαρχο Β. Μιχαλολιάκο λόγω της αποδοχής απ’ αυτόν του ποσού των 50.000 ευρώ απ’ τον νέο ηγέτη της ΑΕΚ ∆. Μελισσανίδη για ανακαίνιση του ∆ηµοτικού Θεάτρου της πόλης. Ωστόσο τα αίτια ανάγονται σε πολύ µεγαλύτερο και σοβαρότερο βάθος.
Πρώτον, ανάγονται στη χαρακτηριστική για τον ολοκληρωτικό καπιταλισµό αδιαµεσολάβητη παρέµβαση της οικονοµίας στην πολιτική. Ειδική αλλά και επικίνδυνη έκφραση αυτού του φαινοµένου αποτελεί η περίπτωση επιχειρηµατιών διαπλεκόµενων µε τµήµατα της πολιτικής ελίτ, µε ταυτόχρονη απόκτηση ιδιοκτησίας ΜΜΕ, αλλά και λαοφιλών ποδοσφαιρικών ή και µπασκετικών οµάδων µε ευρύ και φανατικό οπαδικό κοινό, το οποίο µε διάφορα µέσα χειραγωγούν θέτοντάς το υπό την προσωπική τους επιρροή και εξουσία. Η αξία χρήσης του οπαδικού κοινού είναι τεράστια στη διαπραγµάτευση των προέδρων µε το πολιτικό σύστηµα και στη δηµιουργία προστατευτικού τείχους για τις πολυσχιδείς (και παράνοµες σ’ ορισµένες περιπτώσεις) δραστηριότητές τους.
Το φαινόµενο όµως και της προσωπικής εµπλοκής µεγαλοεπιχειρηµατιών στην πολιτική, που έχουν ήδη εµπλακεί και σε κορυφαίες ποδοσφαιρικές οµάδες, είναι σχετικά πρόσφατο και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Πρώτος διδάξας ο Μπερλουσκόνι. Μαθητής του στα καθ’ ηµάς ο Βαγγ. Μαρινάκης, αλλά και ο γνωστός και µη εξαιρετέος Αχ. Μπέος που διεκδικεί το δήµο του Βόλου! Η υπερσυγκέντρωση στα χέρια αυτών των επιχειρηµατιών άµεσης εξουσίας οικονοµικής, πολιτικής, τηλεοπτικής και αθλητικής και ο έλεγχος ενός προσωπικού στρατού φανατικών και αφοσιωµένων στον πρόεδρο οπαδών φαλκιδεύει και αυτή τη διάτρητη αστική δηµοκρατία. Την υπερσυσσώρευση δύναµης χρησιµοποιούν, για να εξυπηρετούν συγκεκριµένα οικονοµικά και πολιτικά συµφέροντά τους και να αποκτήσουν κυρίαρχη θέση στα οικονοµικοπολιτικά δρώµενα.
Για παράδειγµα, η αντίθεση Μαρινάκη – Μελισσανίδη είναι πραγµατική, αλλά δεν οφείλεται σε ποδοσφαιρικές διαµάχες. Απορρέει απ’ τον πόλεµο συµφερόντων των δύο επιχειρηµατιών, που το τελευταίο διάστηµα είχε οξυνθεί λόγω αντιπαλότητας για την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Άλλες ερµηνείες φέρουν τον Μαρινάκη να εκπροσωπεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο στην ενίσχυση του ρόλου του σ’ ένα διαρκώς µεταβαλλόµενο οικονοµικό και πολιτικό περιβάλλον και ιδιαίτερα στην απόσπαση ισχυρής µερίδας στην προωθούµενη εκχώρηση του λιµανιού και των λειτουργιών του στην Κόσκο. Εξάλλου, όταν οξύνονται οι ταξικές και ενδοαστικές αντιθέσεις, αυξάνει η ανάγκη άµεσης παρέµβαση των καπιταλιστών στην οικονοµία χωρίς διαµεσολάβηση πολιτικών και συνδικαλιστών. Από πολιτική άποψη, η κίνηση Μαρινάκη απειλεί ν’ αποσπάσει το δήµο απ’ τη Ν∆, µπορεί όµως να έχει και ευρύτερες πολιτικές βλέψεις: Να ενισχύσει δηλαδή το πολιτικό βάρος του Μαρινάκη σε ευρύτερο επίπεδο. Με δεδοµένη τη φηµολογία για τις σχέσεις του Μαρινάκη µε τη Χρυσή Αυγή µια εκδοχή του ευρύτερου πολιτικού ρόλου που επιδιώκει αφορά την εξασφάλιση οργανικού πολιτικού ρόλου για τα φασιστικά στοιχεία σ’ ένα αναµορφωµένο πολιτικό περιβάλλον. Φαίνεται ότι ο πρόεδρος ανήκει στους οικονοµικοπολιτικούς παράγοντες που µεθοδεύουν τη µετάλλαξη της Χρυσής Αυγής σε µια συστηµική ευρωπαϊκού τύπου ακροδεξιά δύναµη, ενσωµατωµένη και ακίνδυνη για το σύστηµα, που θα αποτελεί εφεδρεία µιας δεξιόστροφης συγκυβέρνησης. Αναµφισβήτητη πιστοποίηση της εκλεκτικής συγγένειας εφοπλιστών και Χρυσής Αυγής αποτελεί η υποστήριξη από τη Χρυσή Αυγή των φοροαπαλλαγών τους στη Βουλή και η δολοφονική επίθεση των Χρυσαυγιτών κατά συνδικαλιστών στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, γιατί «µε τις υπερβολικές απαιτήσεις τους διώχνουν τα πλοία απ’ την Ελλάδα».
Τα τελευταία χρόνια µεταξύ της Χρυσής Αυγής και της ελεγχόµενης πλήρως απ’ τον Μαρινάκη Θύρας 7 χαλκεύτηκαν ισχυροί δεσµοί. Στον κυρίαρχο σύνδεσµο Porto Leone έχουν εµφανώς επικρατήσει αντιλήψεις φιλικές προς τη Χρυσή Αυγή. Μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, ενώ σύσσωµοι οι σύνδεσµοι των άλλων σωµατείων καταδίκασαν το έγκληµα, ο Porto Leone αποτέλεσε παραφωνία. Έµβληµα και άλλοθι το no political και η άρση των ταξικών αντιθέσεων στους κόλπους της Ολυµπιακής οικογένειας. Αµφότεροι προέρχονται απ’ το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Χρυσής Αυγής.
Ο λαϊκός και εργατικός Πειραιάς µε περγαµηνές και θυσίες στους αγώνες δεν πρέπει ν’ ανεχτεί τα τυχοδιωκτικά παιχνίδια των επιχειρηµατιών…
Ανάρτηση από: http://prin.gr
