Ένας «περίεργος» συναγωνισμός εκτυλίσσεται μεταξύ των νεοφιλελεύθερων
κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων και ενός μεγάλου – κυρίαρχου σήμερα – τμήματος της
αριστεράς, για το ποιο μπλοκ είναι πιο «ευρωπαϊκό» ή «φιλοευρωπαϊκό».
Το δικό μας – ελληνικό – φιλοευρωπαϊκό / ευρωπαϊκό και νεοφιλελεύθερο
μπλοκ είναι γνωστό: αποτελείται βασικά από τις «μνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις
(ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), συν βέβαια το ΛΑΟΣ, τη ΔΗΜΑΡ (που συμμετείχε στη συγκυβέρνηση για
ένα σημαντικό χρονικό διάστημα). Αλλά και οι μη-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις δεν
είναι όλες σώνει και καλά «αντι-ευρωπαϊκές». Ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ούτε βέβαια
και ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσονται κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής.
Ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων τάσσονται το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
το ΕΠΑΜ, το Σχέδιο Β’ του Αλέκου Αλαβάνου [προσφάτως βέβαια προσήλθε στο ευρωσκεπτικιστικό
μέτωπο]. Κύκλοι και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – όπως π.χ. το Αριστερό Ρεύμα, φλερτάρουν με
την ιδέα μιας αποχώρησης από την ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά αυτά όλα σε φραστικό
επίπεδο και πάντοτε βεβαιώνοντας ότι γι αυτούς προέχει η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ και
η από μέρους άνοδος στην «εξουσία»).
Φραστικά κατά της ΕΕ είναι και η Χρυσή Αυγή. Στο όνομα πάντοτε της
υπεράσπισης της Ελλάδας, του πολιτισμού της κλπ κλπ. Φραστικά όλα αυτά. Γιατί κάθε
πτυχή της πολιτικής της – κάθε λεπτό του ιστορικού παρελθόντος των ιδεών της – είναι
όχι μόνο αντιλαϊκή αλλά και αντεθνική. Άλλωστε δεν μπορεί να είναι διαφορετικά:
κάθε τι αντιλαϊκό είναι και αντεθνικό και κάθε τι αντεθνικό δεν μπορεί παρά να είναι
και αντιλαϊκό. Αυτό δεν ισχύει βέβαια μόνο για την Χρυσή Αυγή, αλλά ως γενική αρχή
και αλήθεια.
Σταθερά κατά της Ευρώπης των μονοπωλίων από τα γεννοφάσκια της, είναι
πάντοτε το ΚΚΕ – όπως ήταν βέβαια και η προδικτατορική ΕΔΑ.
Αυτά όλα τα θυμήθηκα διαβάζοντας ένα κείμενο που κυκλοφορεί, για
συλλογή υπογραφών προς υποστήριξη της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα, στην «Αυγή»
της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι ένα κείμενο παραχάραξης της πρόσφατης ιστορίας της
Ευρώπης – όχι απλά για τα «μάτια» του Αλ. Τσίπρα – αλλά και δικαιολόγησης ταυτόχρονα
όλων αυτών που για χρόνια τώρα υποστήριζαν την Ευρωπαϊκή προοπτική από τη σκοπιά
του ευρωκομμουνισμού – που εξελίχθηκε σε ευρωσοσιαλισμό κλπ. Να θυμίσω μόνο ότι
τις αυταπάτες που έσπερνε η ευρωκομμουνιστική αριστερά μας περί Ευρώπης – ο Λεωνίδας
Κύρκος υπήρξε κορυφαίος τενόρος της – δεν τις είχε ούτε τις υποστήριζε ακόμα και
λίγο πριν μας εγκαταλείψει ό Ανδρέας Παπανδρέου. Παρόλο βέβαια που και αυτός δεν
έφυγε από την ΕΕ και γενικά ακολούθησε τις βασικές επιλογές των μεγάλων αρχιτεκτόνων
της.
Το κείμενο υποστήριξης της υποψηφιότητας του Αλ. Τσίπρα αρχίζει με
μία πολύ «χαριτωμένη» διαπίστωση:
«Μια γενικευμένη δυσπιστία σκιάζει την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η πορεία που μεταμόρφωσε μεταπολεμικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες όχι μόνο σταμάτησε,
αλλά έχει ήδη αντιστραφεί.»
Οι άνθρωποι που τόσο απλόχερα και με «καθαρή καρδιά» είχαν στηρίξει
όλες τις «σοσιαλιστικές» και «ανανεωτικές» ελπίδες τους στην ιδέα της ευρωπαϊκής
ενοποίησης, τώρα βλέπουν ότι αυτή η υπόθεση δεν προχωράει. Εκείνο που δεν θέλουν
να δουν και ίσως δεν μπορούν και να καταλάβουν, είναι το «γιατί» αυτή η πορεία
– όπως την θέλανε και φανταζόντουσαν – σταμάτησε και μάλιστα έχει ήδη αντιστραφεί.
Μάλιστα είναι τόση και τέτοια η απορία τους που εξακολουθούν να αποδίδουν στην
«πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης» τη μεταπολεμική μεταμόρφωση των ευρωπαϊκών
κοινωνιών!!
Τις αιτίες που οδήγησαν στη
σταδιακή διαμόρφωση της ΕΕ – από την αρχική ΕΚΑΧ, στην ΕΟΚ και τελικά σε αυτό που
είναι τώρα – τις διαβάζει κανείς πολύ εύκολα σε δεκάδες σοβαρές μελέτες ιστορικές
και οικονομικές. Παντού διαπιστώνει μεγάλα συμφέροντα και πολιτικές στοχεύσεις.
Συμφέροντα και στοχεύσεις καθαρά ιμπεριαλιστικές, των μονοπωλίων, της καθυπόταξης
των ευρωπαϊκών λαών, της ανάσχεσης του λεγόμενου «κομμουνιστικού κινδύνου» και της
επέκτασης της «ρωσικής αρκούδας».
Πολύ εύκολα θα μπορούσαν όλα
αυτά να τα διαβάσουν και σε ιστορίες που κυκλοφορούν και διανέμονται ακόμα και με
εφημερίδες, όπως π.χ. «Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο» του Tony Judt (εκδ. Αλεξάνδρεια
2012 και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Πρέπει, επίσης, σε κάποιους
«παλιούς» - αλλά βέβαια και στους οικονομολόγους τους – να είναι γνωστό εκείνο το
συλλογικό «Η Ελλάς στον λάκκο των λεόντων», υπό τη διεύθυνση του Νίκου Κιτσίκη,
όπου η ΕΔΑ τότε εξηγούσε με ατράνταχτα επιστημονικά επιχειρήματα τι θα πάθαινε η
οικονομία και κοινωνία της χώρας μέσα στην ΕΟΚ. Πρέπει επίσης να τους είναι γνωστά
όσα η δεξιά έλεγε και έγραφε υπέρ της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και την
εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας προκειμένου να διασωθεί το κοινωνικο-οικονομικό
σύστημα[1].
Στο άρθρο μου «Το εθνικό ζήτημα,
η Αριστερά και η Δεξιά σήμερα», σε ένα κομμάτι του με τίτλο «Διεθνής κινητοποίηση
για τον περιορισμό της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας», έγραφα συγκεκριμένα:
«Το 1977, πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη η «Τριεθνής Σύσκεψη» (διεθνής
οργανισμός των πολυεθνικών εταιριών ΗΠΑ, Καναδά, Ιαπωνίας και Ευρώπης), στην οποία
προήδρευσε ο Μπρζεζίνσκι –με συμμετέχοντες τους Χένρυ Κίσσιγκερ, Ντάβιντ Ροκφέλλερ,
Γιόζεφ Στράους, Βατανούκι (εκπρόσωπος του ιαπωνικού κεφαλαίου), Τζιάννι Ανιέλλι
κ.ά.– και η οποία κατέληξε σε σημαντικές αποφάσεις.
Η σύσκεψη είχε για μοναδικό θέμα συζήτησης τα μέτρα που έπρεπε να
ληφθούν για να ξεπεραστεί η κρίση του καπιταλισμού. Οι λύσεις που προτάθηκαν συνοψίζονται
σε έξι σημεία:
1. Προγραμματισμένες οικονομίες σε επίπεδο εθνικό και διεθνές, για
να αυξηθεί το ατομικό εισόδημα.
2. Πειθαρχημένη εργασία.
3. Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας.
4. Χρηματοδοτούμενα πολιτικά κόμματα.
5. Περιορισμένη εκπαίδευση.
6. Ελεγχόμενος Τύπος.
Οι «λύσεις» αυτές αποτελούσαν μια «μεγάλη στρατηγική», που θα επιδιωκόταν
να εφαρμοστεί σε όλες τις εκβιομηχανισμένες μη σοσιαλιστικές χώρες, και είχαν σκοπό
να αναστηλώσουν, κάτω από μια επιστημονική φόρμα, το καπιταλιστικό σύστημα διά μέσου
ενός αυταρχικού περιορισμού της λαϊκής συμμετοχής στη δημοκρατική εξέλιξη των κοινωνιών.
Δημοκρατία και καπιταλισμός δεν μπορούν να συμφωνήσουν πια, παραδέχονται σήμερα
οι διασημότεροι οικονομολόγοι των πολυεθνικών εταιριών του κόσμου, κι ακριβώς γι’
αυτό κατέληξαν να προτείνουν τις «έξι λύσεις» για να μπορεί να κυβερνάται στο μέλλον
μια «καπιταλιστική δημοκρατία».
Όλο το σχέδιο προβλεπόταν να βασιστεί στην κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω
σε μια Ενωμένη Ευρώπη που θα καθοδηγείται από ένα κέντρο εξουσίας. Σύμφωνα με δηλώσεις
του Ανιέλλι, η «Ενωμένη Ευρώπη θα είναι χρήσιμη για
να μπορέσει να διαλύσει το κομμουνιστικό βάρος στην Ιταλία και τη Γαλλία, βοηθώντας
την Ευρώπη να ξαναβρεί την δύναμη για να διασώσει τη λειτουργία του κοινωνικού της
συστήματος».
Η ουσία της στρατηγικής και των λύσεων: Πολυεθνική δικτατορία για
να σωθεί ο καπιταλισμός.[2]
Εύκολα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει σε αυτές τις λύσεις όσα προωθούνται σήμερα
σε εθνικό και πανευρωπαϊκό πεδίο: Δραστικός, μέχρι εξαφάνισης, περιορισμός της εθνικής
κυριαρχίας. Αντίστοιχος περιορισμός της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Η διάσωση
των συμφερόντων του αστισμού, του κεφαλαίου, των πολυεθνικών απαιτούν και τα δύο:
καταπάτηση της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει,
άλλωστε, χωρίς το άλλο την εποχή του ιμπεριαλισμού.
Οι εγχώριοι στυλοβάτες του ιμπεριαλισμού, της εθνικής υποτέλειας
και εξάρτησης υιοθέτησαν τα έξι αυτά σημεία και έχουν κάνει ήδη πολλά προς αυτή
την κατεύθυνση. Προπαντός συνέχισαν και συνεχίζουν καθημερινά τον πόλεμο κατά του
τρισκατάρατου έθνους και του εθνικισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας και, συνεπώς,
της λαϊκής κυριαρχίας. Της ίδιας της δημοκρατίας. Το «ρεφρέν» τροποποιείται. Δεν
κινδυνεύει τώρα πια το έθνος από τον ξενοκίνητο σλαβοκομμουνισμό. Τώρα φταίει ο
εθνικιστικός μαρξισμός, η «εθνικιστική Αριστερά», που εμποδίζει τις υπερεθνικές
ενότητες, στήριγμα και προϋπόθεση της γενικής «προόδου και ευημερίας». Ανακηρύσσουν,
χωρίς ενδοιασμό, οι «πούροι» εθνικόφρονες το έθνος και την εθνική ανεξαρτησία ξεπερασμένα.
Εντείνουν την επίθεση ενάντια στην Αριστερά ως «εθνικιστική» και γι’ αυτό αντιδραστική.
Για να στηρίξουν την αναγκαιότητα των υπερεθνικών ενώσεων –με ό,τι αυτό προαπαιτεί
και συνεπάγεται–, δεν διστάζουν να επικαλεστούν ακόμα και το «διεθνιστικό» μαρξισμό.
Πόσο πολύ προηγήθηκαν οι παλιοί αστοί διανοούμενοι και πολιτικοί
των σημερινών ντελάληδων του «κοσμοπολιτισμού», των οπαδών της «λογικής κατά του
εθνικισμού». Όλων των πρώην «αριστερών» που ανακαλύπτουν τα καλά της παγκοσμιοποίησης,
της σύγκλισης, τη νέα Μεγάλη Ιδέα που δεν είναι άλλη από την ΟΝΕ.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι τον αγώνα για τη «σωτηρία του έθνους»
τον πρόβαλαν και τον αντιπαρέθεσαν στον αγώνα του λαού για να γίνει αφεντικό του
τόπου και του εαυτού του. Στο έθνος και το εθνικό συμφέρον του λαού, των εργαζομένων
αντιπαρέθεσαν το έθνος και το εθνικό συμφέρον το δικό τους. Ο αγώνας για την εξασφάλιση
της ταξικής κυριαρχίας τους, με τη στήριξη και τη βοήθεια των διεθνών ομογάλακτών
τους, παρουσιάστηκε ως αγώνας υπεράσπισης του έθνους. Ο αστικός κόσμος θεωρεί τον
εαυτό του έθνος. Θεωρεί ότι το έθνος κινδυνεύει να χαθεί –όπως και ο πολιτισμός,
η γλώσσα, κ.λπ.– αν χάσει την εξουσία πάνω στις εργαζόμενες μάζες του έθνους. Αυτό,
όμως, δεν είναι αλήθεια. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ίδιοι βιάστηκαν να θεωρήσουν το
έθνος νεκρό».
Δε μπορεί λοιπόν σήμερα να αιφνιδιάζονται
και μελαγχολικά να διαπιστώνουν ότι «Μια γενικευμένη δυσπιστία σκιάζει την πορεία
της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Δεν σκιάζει την ευρωπαϊκή πορεία μια γενικευμένη
δυσπιστία. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές και ενδο-καπιταλιστικές αντιθέσεις είναι η αιτία
όλης αυτής κατάστασης. Αλλά όταν δεν θέλεις να μιλάς για τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό,
όπως π.χ. ο Γ. Μηλιός – το επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά και ας γίνομαι κουραστικός,
μια και πεισματικά πολλοί είναι εκείνοι που δεν θέλουν να το παραδεχτούν και να
ανοίξουν μέτωπο με τις ιδέες του – ή όταν δεν θέλεις να δεις κατάματα την πραγματικότητα,
ότι δηλαδή ο κόσμος είναι άνισα χωρισμένος, σε μητρόπολη και περιφέρεια (όπως πρόλαβε
να το δείξει ο Μαρξ), σε ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο, τότε όλα σου φαίνονται ξαφνικά
και παράξενα που οφείλονται στη δυσπιστία. Και από πού πηγάζει και συντηρείται αυτή
η δυσπιστία;
Ακόμα αν δεν πάρεις υπόψη σου
όλα αυτά αναγκάζεσαι να λες – για να ωραιοποιήσεις και το παρελθόν και δικαιολογήσεις
και τις απόψεις σου – ότι αυτή η ευρωπαϊκή πορεία «μεταμόρφωσε μεταπολεμικά
τις ευρωπαϊκές κοινωνίες». Μα και βέβαια ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής διαρκώς
μεταμορφώνει τις κοινωνίες από τη στιγμή που πρωτο-δημιουργήθηκε και τελικά κυριάρχησε.
Τα γράφει αυτά και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Οι σύγχρονοι μικροαστοί προυντονικοί
μας απλά πίστεψαν σε έναν καπιταλισμό χωρίς αντιφάσεις και κρίσεις. Πίστευαν και
το διαλαλούσαν ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να απαλλαγούμε από τις σταλινικές πρακτικές
και τη σοβιετική αυτοκρατορία. Και μόλις, επί τέλους, το κατορθώσαμε (;) νάσου η
κρίση, να και ο αυταρχισμός και ξανά και πάλι ο κίνδυνος του φασισμού. Τι φοβερή
εξάπλωση της δυσπιστίας!!!
Αφού συνεχίζει με κλάψες το
κείμενο υποστήριξης της υποψηφιότητας του Αλ. Τσίπρα, ψέγει στη συνέχεια την Ευρώπη
γιατί «έχει πάψει να παίρνει διεθνείς πρωτοβουλίες. Είναι απούσα από τη διεθνή
πολιτική. Δεν παρεμβαίνει στη διαδικασία ρύθμισης των όρων της παγκοσμιοποίησης.
Η παγκοσμιοποίηση των αγορών και οι τεχνολογικές εξελίξεις ρυθμίζονται σε βάρος
του κοινωνικού και δημοκρατικού κεκτημένου των ευρωπαϊκών λαών. Μέσα σ' αυτό το
πλαίσιο, αναζωπυρώνονται ναζιστικά και φασιστικά κινήματα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να αποτελέσει διεθνή παράγοντα και παράδειγμα
σταθερότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης. Διαφορετικά, θα μοιάζει ολοένα περισσότερο
με τους ανταγωνιστές της».
Αχ αυτή η Ευρώπη που έχει «χαθεί»
από την παγκόσμια πιάτσα. Όποιος πραγματικά δεν βλέπει την Ευρώπη ως Ευρώπη των
μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – αυτών δηλαδή που μέχρι τώρα δύο φορές
την αιματοκύλισαν, που υπήρξαν πρωτοπόρες στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό[3] και το φασισμό,
μπορεί ν’ απορεί ξανά και ξανά για την πανταχού παρούσα «απουσία» της. Που είναι
ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική και αντιλαϊκή. Δηλαδή όταν η Ελλάδα – και όχι μόνο
- μετατρέπεται σε «αποικία χρέους» δεν υπάρχουν κάποιοι που είναι αποικιοκράτες;
Κι αυτοί οι αποικιοκράτες δεν ανήκουν στην εποχή του ιμπεριαλισμού;[4]
Αυτή λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση
δεν έχει πάψει να παίρνει πρωτοβουλίες. Απλά δεν μπορεί μόνη της, χωρίς τον επικεφαλής
ακόμα ιμπεριαλιστή, τις ΗΠΑ, να τις φέρει σε πέρας. Δεν μπορεί βέβαια να πάρει παγκόσμιες
πρωτοβουλίες. Αλλά δεν θα κλάψουμε γιατί δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Αυτή η Ευρώπη
δεν μπορεί να παίξει διεθνή ρόλο παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας. Όποιος λέει
τέτοιες ανοησίες απλά είτε ονειρεύεται είτε θέλει μια Ευρώπη νέο-αποικιοκρατική
και ιμπεριαλιστική χωρίς αμερικανική εποπτεία, δηλαδή αυτοδύναμη και ανεξάρτητη.
Η Ευρώπη που ονειρεύονται οι
συντάκτες του κειμένου – στην καλύτερη περίπτωση – θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος
παράγοντας ΜΟΝΟ αν είχε πάψει να είναι καπιταλιστική-μονοπωλιακή και ιμπεριαλιστική.
Και δεν θα πάψει να είναι τέτοια αν π.χ. ανέβουν τα ποσοστά των ευρω«σοσιαλιστών»
ή της ευρωπαϊκής αριστεράς που στηρίζει τον Τσίπρα. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει
δουλειά πολλή.»
Και βέβαια αυτή η δουλειά, αυτή
η νέα Ευρώπη, δυστυχώς από ό,τι φαίνεται και από την πείρα, δεν θα είναι το αποτέλεσμα
μιας μεγάλης ειρηνικής, δημοκρατικής επανάστασης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, που θα
επαναπροσδιορίσει τους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πέρα από την ιστορία μας το βεβαιώνει η ίδια η πραγματικότητα.
Μόλις προχτές διαβάσαμε τα στοιχεία της Eurostat σύμφωνα με τα οποία Μεγαλώνει το
χάσμα Βορρά και Νότου στην ανεργία. Δέκα φορές πάνω η ανεργία στον Νότο σε σχέση
με τη Γερμανία. Η μισή Ευρώπη ευημερεί και η άλλη μισή μαραζώνει. «Μια
Ευρώπη δύο ταχυτήτων αποτυπώνουν οι τεράστιες διαφορές στην οικονομική κατάσταση
ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά που ευημερεί και τον Νότο που αναγκάζεται να εφαρμόζει
σκληρά προγράμματα λιτότητας, πληρώνοντας το τίμημα της ύφεσης και των υψηλών ποσοστών
ανεργίας».
Με βάση αυτά τα στοιχεία ο υποψήφιος της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς
για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε συνέντευξη στην Ντόιτσε
Βέλε, αναφέρθηκε στο θέμα του χάσματος μεταξύ του Βορρά και του Νότου Όπως είπε,
πρέπει να συνδυαστεί η δημοσιονομική πειθαρχία με την ανάπτυξη και «να κλείσουμε
το χάσμα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ευρώπης γιατί δεν αντέχω να βλέπω την Ευρώπη
να διαιρείται σε δύο κατηγορίες, τους ενάρετους του Βορρά και τους αμαρτωλούς του
Νότου»[5].
Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε
ότι αυτό το χάσμα δεν πρόκειται να κλείσει γιατί είναι ενδημικό φαινόμενο του καπιταλισμού
/ ιμπεριαλισμού, που τώρα στην κρίση του θα μεγαλώσει περισσότερο. Εκείνο που πρέπει
να πούμε είναι ότι αυτό το χάσμα έχει σοβαρό αντίκτυπο και στην πάντοτε προσδοκώμενη
εκδίπλωση των αγώνων της εργατικής τάξης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και την ενότητα
τους. Το χάσμα ανάπτυξης και ανεργίας διασπά και δεν ενώνει τις εργατικές τάξεις
του Βορρά από εκείνες του Νότου. Μπορεί να μην το επιθυμούμε, αλλά έτσι συμβαίνει
– έχει συμβεί στο παρελθόν – και τώρα. Μπορεί η εργατική τάξη του Βορρά να μην ευημερεί
όσο η αστική τάξη της ή τα μεσαία στρώματα, αλλά βρίσκεται σε καλύτερη οικονομική
κατάσταση από τα «ταξικά αδέλφια της» του Νότου. Ποτέ στο παρελθόν μαζικά δεν έδειξε
την αλληλεγγύη της σε αυτούς που υποφέρουν και που χάρη στην άθλια οικονομική κατάσταση
τους οι εργάτες των πλούσιων χωρών αποκομίζουν κάποια ψίχουλα παραπάνω. Ο Ένγκελς
το είχε προσέξει πριν 150-160, ο Λένιν έγραψε τον «Ιμπεριαλισμό» του για να δείξει
πώς ακριβώς σε αυτά τα χάσματα φυτρώνει ο οπορτουνισμός. Οι φωστήρες της ανανέωσης
δεν θέλουν να το καταλάβουν. Ονειρεύονται σεισμό σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μόλις ο
ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Λέω διακυβέρνηση και όχι εξουσία, γιατί
η εξουσία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Το κείμενο υποστήριξης κλαψουρίζει
στη συνέχεια γιατί η Ευρώπη «Δεν παρεμβαίνει στη διαδικασία ρύθμισης των όρων
της παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση των αγορών και οι τεχνολογικές εξελίξεις
ρυθμίζονται σε βάρος του κοινωνικού και δημοκρατικού κεκτημένου των ευρωπαϊκών λαών.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, αναζωπυρώνονται ναζιστικά και φασιστικά κινήματα, η ξενοφοβία
και ο ρατσισμός».
Εδώ πια τα όρια της αφέλειας
(;) εξαφανίζονται. Είναι δυνατό να ζητάς από το διευθυντήριο του ευρωπαϊκού-διεθνοποιημένου
πια – κεφαλαίου [που έτσι το αποκαλούσε ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου] να αυτορυθμιοστεί,
να ανακόψει την παγκοσμιοποίηση του ή μάλλον να την προσαρμόσει στις ανάγκες των
ευρωπαϊκών λαών; Είναι δυνατό να ζητάς από το κεφάλαιο να κάνει το σοσιαλισμό; Εδώ
πια δεν είσαι αφελής. Είσαι πια «χρήσιμος» ηλίθιος ή συνειδητός ή όχι αδιάφορο,
πράκτορας του.
Στην συνέχεια, το ίδιο
πάντοτε κείμενο, μας εκθέτει το όραμα της Αριστεράς για την Ευρώπη. Θα ρωτήσετε
γιατί μόνο για την Ευρώπη και όχι και τον υπόλοιπο κόσμο. Έ ! καλά είπαμε να είμαστε
Διεθνιστές, αλλά πρώτα από όλα «πατριώτες ευρωπαίοι».
«Είναι η ώρα της Αριστεράς
να πάρει το λόγο.
Να απευθυνθεί στην ευρωπαϊκή κοινωνία, η οποία συνδιαμορφώθηκε από
τις ιδέες και τους αγώνες της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.
Να σταθεί απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό της ακροδεξιάς, απέναντι
στην αναζωπύρωση ναζιστικών και φασιστικών κινημάτων
Να πάρει πρωτοβουλίες για τον εκδημοκρατισμό της λήψης αποφάσεων
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την απόκτηση
αρμοδιοτήτων ελέγχου και έγκρισης των αποφάσεων. Για επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών
συνθηκών και του δημόσιου χρέους των επιμέρους χωρών. Για φιλοπεριβαλλοντική στροφή
της βιομηχανικής παραγωγής. Για τη μεταρρύθμιση των μεταναστευτικών πολιτικών».
Πόσο προσαρμοσμένα στους ακαδημαϊκούς που έχουνε γράψει όλη
αυτή τη φλυαρία. Να πάρει η αριστερά το λόγο – όπως ζητάνε και τον παίρνουν τα συνέδρια
τους - , να απευθυνθεί στην ευρωπαϊκή κοινωνία που μόλις είδαμε είναι διαιρεμένη
με χάσματα ανεργίας και ευημερίας, να ενισχυθεί το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για να
εκλέγονται περισσότεροι από δαύτους κλπ κλπ. Πουθενά η λέξη αγώνας, πουθενά τα κάλεσμα
σε αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, πουθενά όργανα δημοκρατίας, εργοστασιακά
συμβούλια κλπ κλπ. Ούτε υποψία ότι όλα αυτά σημαίνουν – θα σημάνουν – σκληρούς κοινωνικούς
αγώνες γιατί και οι «άλλοι» δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Ταξίδι στο όνειρο.
Και χάρισμα η κριτική αυτής της Ευρώπης, του κεφαλαίου στην ακροδεξιά που εκφράζοντας
ευρωσκεπτικισμό προσεγγίζει ακριβώς αυτά τα κοινωνικά στρώματα που σαρώνονται από
τις καπιταλιστικές ευρωπαϊκές πολιτικές.
Για όλα αυτά και για τα υπόλοιπα
που δεν θα σχολιάσουμε γιατί βρίσκονται στην ίδια ρότα καλούμαστε – οι λαοί της
Ευρώπης – να ψηφίσουμε ως μόνη ελπίδα για «μια μεγάλη ειρηνική, δημοκρατική επανάσταση
σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, που θα επαναπροσδιορίσει τους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης»,
για «μια νίκη της αριστεράς στις Ευρωεκλογές που θα ενδυναμώσει τους αγώνες για
την ανατροπή της ευρωπαϊκής πολιτικής λιτότητας και θα ενισχύσει τις δυνάμεις που
αντιστέκονται στη διαίρεση της Ευρώπης σε σαφώς διαχωρισμένες κοινωνικοοικονομικές
ζώνες.», να ψηφίσουμε Τσίπρα.
Τσίπρας, το παντοδύναμο ευρωπαϊκό
Vim – σκουπίζει, καθαρίζει, στεγνώνει. Θα ανατρέψει την ευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας
χωρίς να αλλάξει – να ανατρέψει – τα βάθρα του οικονομικο-κοινωνικού συστήματος.
Διότι ξεπερνώντας τον Μαρξ που ισχυριζότανε ότι η διανομή του πλούτου εξαρτάται
από τον τρόπο παραγωγής του, ο Τσίπρας και η ευρωπαϊκή παρέα του βρήκανε επιτέλους
ότι η διανομή του πλούτου είναι ανεξάρτητη από τον τρόπο παραγωγής του. Έτσι δεν
χρειάζεται να αλλάξουμε τις παραγωγικές σχέσεις κλπ κλπ.
Όσο για τις δυνάμεις που διαχωρίζουν σε οικονομικές ζώνες την Ευρώπη
δεν τις λέμε για να μη τις ματιάσουμε. Όλα αερικά. Για πρώτη φορά λοιπόν θα κατορθώσουμε
να αποκτήσουμε μια σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς να θίξουμε τον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.
Αφού, άλλωστε είναι και ανύπαρκτος ή έστω αόρατος. Με ιδιότητες υδρογόνου: άοσμος,
άγευστος, άχρωμος.
Τελειώνει το κείμενο με τη μεγάλη ρήση:
«Ας μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά είναι ιστορικά μια κατεξοχήν ευρωπαϊκή
δύναμη. Χωρίς την Αριστερά, το μέλλον της Ευρώπης δεν θα είναι ευρωπαϊκό».
Πραγματικά η αριστερά υπήρξε αρχικά μια ευρωπαϊκή δύναμη.
Που βέβαια μετά την Κομμούνα του Παρισιού οι Μαρξ-Ένγκελς έστειλαν τη Διεθνή στην
Αμερική. Και που οι νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις έγιναν έξω από τα σύνορα
της: στη Ρωσία, την Κίνα, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Κούβα κλπ. Άσχετα από το που
κατέληξαν όλες αυτές οι προσπάθειες. Στην Ευρώπη, πάντως, μετά το 1871, μετά κάποιες
ανεπιτυχείς προσπάθειες στην Ουγγαρία, το Μόναχο και το Βερολίνο, τον Ισπανικό εμφύλιο
πόλεμο και τον ελληνικό, η αναπτυγμένη Ευρώπη δεν έδωσε τίποτα. Οι χώρες που απελευθερώθηκαν
από το Κόκκινο Στρατό είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Όπως και η αποκομμένη Αλβανία.
Μέχρι τώρα, πάντως η Ευρώπη
πορεύτηκε χωρίς την αριστερά ή μάλλον σε διαρκή πόλεμο μαζί της. Ότι η αριστερά
όλα αυτά τα χρόνια αγωνίστηκε και πρόσφερε, καμία αντίρρηση. Αλλά δεν πρέπει να
μας διαφεύγει ότι αυτή τη στιγμή είναι ηττημένη. Ελπίζω πως αυτή η ήττα κάποια στιγμή
θα ξεπεραστεί. Γιατί αν αυτό δεν συμβεί όχι το μέλλον της Ευρώπης δεν θα είναι ευρωπαϊκό
– αν με αυτό εννοούμε ότι πια θα καταστεί ανοιχτά αποικία των ΗΠΑ ή πιθανό της Κίνας.
Διαφορετικά αυτός ο φόβος είναι αποτέλεσμα ανοησίας. Αν, λοιπόν, αυτό το κοινωνικο-οικονομικό
σύστημα κρατήσει ακόμα μερικά χρόνια, τότε μπορεί να επιβεβαιωθεί ο φόβος του ΄Ιστβαν
Μέσαρος, ότι δηλαδή μπορεί η ανθρωπότητα να καταστραφεί και τότε δεν θα επιστρέψουμε
στη βαρβαρότητα αλλά στην αγριότητα.
[1] Αυτά όλα τα έχω πολλές φορές αναφέρει
σε άρθρα μου. Ενδεικτικά: Ελ. ΡΙΖΑ «Το εθνικό ζήτημα, η Αριστερά και η Δεξιά σήμερα»
Monthly Review Τεύχος Νο 15 (80) Μάρτιος 2006, και «Πρόκειται για «ιδιότυπο μεταμοντέρνο
πραξικόπημα»»; http://istrilatis.blogspot.gr/2011/11/blog-post_8541.html
[2] Βλ. Γιάννης Τσένης,
«Πολυεθνική δικτατορία», Τα Νέα, 5/11/1977
[3] Για του λόγου το αληθές βλ. John A. Hobson «Ιμπεριαλισμός»
1902 (ελληνική έκδοση 2013 – Εκδόσεις ΚΨΜ, Νικολάϊ Μπουχάριν «Ιμπεριαλισμός και
παγκόσμια οικονομία» (1916) ελληνικά Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο 2004, Wolfgang J.
Mommsen«Ο Ιμπεριαλισμός- οι πνευματικές, πολιτικές και οικονομικές ρίζες του» εκδ.
ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ 2007 και φυσικά Λένιν «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»,
καθώς και Ν. Πουλαντζάς «Φασισμός και Δικτατορία» και τα έργα των Σουήζυ «Μονοπωλιακός
καπιταλισμός» και Χάρρυ Μάγκντοφ «Η εποχή του ιμπεριαλισμού». Δεν αναφέρω τυχαία
τους συγγραφείς και τα έργα τους. Ανήκουν σε αυτούς που αποφεύγουν όπως ο διάολος
το λιβάνι οι «θεωρητικοί» της ευρωκομμουνιστικής ανανέωσης που βρίσκονται στα υψηλότερα
κλιμάκια σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ.
[4] Βλ. Ντέϊβιντ Χάρβεϋ «Ο νέος ιμπεριαλισμός» εδκ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, ΑΘΗΝΑ
2006
[5] Βλ. Γ. Κανελλόπουλος, «Ανεργία: Μεγαλώνει
το χάσμα Βορρά και Νότου» ΤΑ ΝΕΑ 17/4/14 και http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231312155
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
