Έκανε φοβερή εντύπωση η αντοχή που έδειξε η Χρυσή Αυγή στις γειτονιές
του Πειραιά. «Μαύρες ψήφοι στη γειτονιά του Παύλου» ήταν ο τίτλος σχετικού
άρθρου στο Έθνος (21/5/14) και «Ποσοστά-ντροπή κατέγραψε η Χρυσή
Αυγή στις γειτονιές του Παύλου Φύσσα», την ίδια ημέρα το
news 247. Τους ίδιους τίτλους διαβάζουμε και όπου αλλού ασχολούνται με το ίδιο θέμα.
Ο δημοσιογράφος του «Έθνους»
έκανε και σχετικό ρεπορτάζ ανάμεσα στους κατοίκους των περιοχών, οι οποίοι αφού
εκφράσουν την απογοήτευση τους, την αποτροπή τους για την παρουσία των χρυσαυγιτών
στην περιοχή – ακόμα και στη γειτονιά του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα η Χ.Α. πήρε
υψηλό ποσοστό σε ψήφους, προσπαθούν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις για το φαινόμενο.
Ο ένας π.χ. λέει «Οι περισσότεροι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι νέοι που έχουν
μεσάνυχτα από εμφύλιο, Λαμπράκη και παρακράτος». Ο άλλος συμπληρώνει
«Ό,τι και να γίνεται σε αυτή τη χώρα, μετά από λίγο ξεχνιέται. Ο κόσμος δεν αλλάζει.
Είναι αγανακτισμένος, γι' αυτό ψηφίζει Χρυσή Αυγή». Ένας τρίτος αγανακτεί:«Στη
γειτονιά του Παύλου είναι ντροπή να πέφτουν χρυσαυγίτικες ψήφοι στην κάλπη. Είναι
προσβολή στη μνήμη του». Μια γέννημα θρέμμα Κερατσινιώτισσα, δεν
κρατιέται. «Εδώ δεν υπήρχε ούτε επί χούντας φασισμός. Έχουμε εργατιά και βγάζαμε
αριστερό δήμαρχο με μεγάλο ποσοστό». Τη συνάντησε σε ένα καφενείο, κοντά στο
σημείο της δολοφονίας του Παύλου, με άλλες τρεις γυναίκες από το Κερατσίνι. Όλες
βαθιά προβληματισμένες και απογοητευμένες από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Μετά
την Κυριακή, αυτό είναι το θέμα συζήτησης στα καφενεία της γειτονιάς του Φύσσα.
«Έχουμε κι εμείς παιδιά σαν τον Παύλο. Φοβόμαστε τι μπορεί να γίνει αν συνεχίσουν
οι φασίστες να ανεβαίνουν», λέει η Χριστίνα.
Και συνεχίζει το ρεπορτάζ ο καλός δημοσιογράφος: «Πολλοί περίμεναν
στο Κερατσίνι ελεύθερη πτώση της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία Φύσσα. Όπως ο
70χρονος Μιχάλης Δερέογλου, παλιός συνδικαλιστής. Τον συναντάμε σε ένα καφενείο,
μερικούς δρόμους από το σπίτι του Παύλου. «Είναι ντροπή για την περιοχή μας». Όπως
όλοι, προσπαθεί να εξηγήσει. Μιλάει για φτώχεια και άνεργους νέους. «Στον Άρη Αμφιάλης
από τα 100 παιδιά οι 70 είναι άνεργοι, άνθρωποι 15-30 ετών», μονολογεί. Οι χρυσαυγίτες
δεν σταμάτησαν, λέει, να προκαλούν. «Έκαναν εμφανίσεις βράδυ με μηχανές κι όπου
έβρισκαν κάποιον μαύρο έκαναν επεισόδια».
Για τις μαύρες
ψήφους οι νέοι κατηγορούν τους ηλικιωμένους και οι μεγάλοι τους μικρούς. «Ηλικιωμένοι
είναι οι περισσότεροι», υποστηρίζει η Αλεξάνδρα, καταστηματάρχισσα. «35άρηδες μου
είπαν πως ψήφισαν για να τιμωρήσουν τους πολιτικούς επειδή δεν μπορούν τους αλλοδαπούς,
την ανεργία, τα Μνημόνια», συμπληρώνει η Κλαίρη, συνάδελφός της. «Και μεγάλοι και
μικροί ψηφίζουν, αλλά δεν το λένε. Κάποιοι επειδή παίρνουν τρόφιμα», μας λέει ο
83χρονος Θωμάς, καθώς περνά από την πλατειούλα της Π. Τσαλδάρη με το τεράστιο σύνθημα:
«Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει κόσμο, ξύπνα»... Στο καφενείο, η γυναικοπαρέα υποστηρίζει
πως οι χρυσαυγίτες πληρώνουν και λογαριασμούς ΔΕΗ για να εξασφαλίσουν ψήφους...
Παρακάτω,
λίγα μέτρα από το σημείο της δολοφονίας ένας 67χρονος συνταξιούχος αρνείται να μας
δώσει τα στοιχεία του, αλλά υποστηρίζει πως ο κόσμος ψηφίζει Χρυσή Αυγή «από αγανάκτηση,
επειδή θέλει να εκδικηθεί τους πολιτικούς».
«Ποιος φταίει κανένα στόμα, δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα», έλεγε ο Βάρναλης στην
«Υπόγεια την ταβέρνα» του. Δεν είναι όμως, ακριβώς έτσι. Η Χρυσή Αυγή διείσδυσε
στις γειτονιές του λαϊκού, προλεταριακού Πειραιά, εκεί που κάποτε ήτανε κάστρα της
Εθνικής Αντίστασης και της αριστεράς - όπως διείσδυσε αποτελεσματικότατα μάλιστα
στις εργατικές γειτονιές της Μασσαλίας και του Παρισιού το «Εθνικό Μέτωπο» του Λεπέν
και περιόρισε στο ελάχιστο το ΚΚ Γαλλίας – γιατί ακριβώς η αριστερά έλλειψε από
εκεί. Δεν είπε και δεν έκανε τίποτα για τα λαϊκά αυτά στρώματα. Μόνο λόγια και πράξη
καμία. Για να το πούμε ακριβέστερα η αριστερά – η εθνομηδενιστική αλλά και η «ταξική
διεθνιστική» - δεν θέλει πεισματικά να καταλάβει ότι η ανεξέλεγκτη παρουσία φτηνής
εργατικής δύναμης από τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, πλήττει ακριβώς την
εργατική τάξη της ίδιας της χώρας της, ανοίγοντας δρόμο στο φασισμό.
Όσο η αριστερά δεν ασχολείται σοβαρά με το ζήτημα της μετανάστευσης
αλλά περιορίζεται σε γενικές διεθνιστικές παρόλες και με το δάχτυλο σηκωμένο κατσαδιάζει
τους πάντες για εθνικισμό, ξενοφοβία, ρατσισμό κλπ. τόσο δεν θα μπορεί να ανακόψει
τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σήμερα και αύριο ενός πιο «κυριλάτου» φασιστικού κινήματος
στις εργατικές τάξεις και γειτονιές.
Ένας αναμφισβήτητος μαρξιστής, ιστορικός μεγάλου βεληνεκούς, ο μακαρίτης
πια G.E.M. de Ste. Croix γράφει στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ο ταξικός αγώνας στον
αρχαίο ελληνικό κόσμο- από την Αρχαϊκή Εποχή ως την Αραβική Κατάκτηση»:
«Για να υποστηρίξω την άποψη ότι η τάξη είναι πάνω απ’ όλα η συλλογική
κοινωνική έκφραση του γεγονότος της εκμετάλλευσης και όχι (στην αντίθετη άκρη) μιας
αυτοσυνείδητης και ενιαίας πολιτικής δραστηριότητας, θα προβάλω ένα σύγχρονο φαινόμενο
μείζονος ενδιαφέροντος: τη μεγάλη τάξη των σύγχρονων μεταναστών (ή απόδημων)
εργατών……..οι περισσότεροι από αυτούς τους μετανάστες δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα,
δεν ανήκουν σε συνδικάτα, και είναι κατά κανόνα ανίκανοι να αναλάβουν οποιαδήποτε
δράση για να υποστηρίξουν τη θέση τους. Ακόμα κι αν καταρχάς τους επιτραπεί κάποια
συνδικαλιστική δράση, δεν υπάρχει καμιά σχεδόν δυνατότητα να επιδοθούν σε αυτήν,
και να θέσουν έτσι σε κίνδυνο την όλη τους κατάσταση προκαλώντας την παράλογη εχθρότητα
των ντόπιων (Castels και Kosack:Immigrant Workers and Class Structure in
Western Europe, 1973). Οι μετανάστες είναι επομένως, περισσότερο εκτεθειμένοι σε
ανελέητη εκμετάλλευση απ’ ό,τι οι ντόπιοι εργάτες, και συχνά υπόκειται σε ένα βαθμό
«πειθαρχίας» που ο ντόπιος εργάτης δεν θα ανεχόταν. Αυτό μπορεί να έχει όχι μόνο
οικονομικές αλλά και κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες, που να επεκτείνονται πολύ
πέρα από τον κύκλο των ίδιων των μεταναστών. Όπως λένε οι Castels και
Kosack, «η μετανάστευση συντείνει στο να δοθεί σε τμήματα της ντόπιας εργατικής
τάξης η συνείδηση μιας ντόπιας «εργατικής αριστοκρατίας» που υποστηρίζει η συναινεί
στην εκμετάλλευση ενός άλλου τμήματος της εργατικής τάξης. Έτσι η μετανάστευση συμβάλλει
στην σταθεροποίηση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος όχι μόνο οικονομικά αλλά και
πολιτικά, γεγονός που βέβαια σημειώνεται με μεγάλη επιδοκιμασία από μέλη της άρχουσας
τάξης στις χώρες υποδοχής.»[1]
Κάποια πράγματα έχουν ελαφρώς αλλάξει από τότε που τόσο ο Ste
Croix έγραψε τούτες τις γραμμές όσο και οι Castels και Kosack τις δικές
τους. Τι συγκεκριμένα. Οι μετανάστες δεν βοήθησαν να δημιουργηθεί σε ένα τμήμα της
ντόπιας εργατικής τάξης η συνείδηση μιας «εργατικής αριστοκρατίας», αλλά βοήθησαν
και το κεφαλαιοκρατικό σύστημα να «κατεβάσει» και το βιοτικό επίπεδο της δικής του
εργατικής τάξης, εντείνοντας τον μισθολογικό ανταγωνισμό μεταξύ ντόπιων και ξένων
εργατών. Όπως επίσης και τον ανταγωνισμό εξ αυτού για την κατάληψη των πιο
χαμηλών θέσεων εργασίας. Στις μεγάλες βιομηχανίες των κεντρικών χωρών της Ευρώπης
– π.χ. τη Γερμανία στη βαριά βιομηχανία της οποίας εργάστηκα ως μετανάστης/ πολιτικός
πρόσφυγας – οι εργάτες δουλεύουν με το κομμάτι (κατ’ αποκοπή) (AKKord). Το οποίο
οι μετανάστες, στην απέλπιδα προσπάθεια τους να το υπερβούν προκειμένου να
κερδίσουν περισσότερα χρήματα, το «σπάνε». Με αποτέλεσμα οι χρονομέτρες, τα μαντρόσκυλα
του αφεντικού να ανεβάζουν τον αριθμό των κομματιών που πρέπει να παράξει ο εργάτης
στο 8ωρο. Αυτό οδηγεί σε προστριβές μεταξύ ντόπιων και ξένων εργατών, διάσπαση και
ενίοτε εθνικιστικό μίσος. Γιατί οι ξένοι εργάτες απλούστατα δεν είναι γερμανοί
/ ντόπιοι και ανασύρεται η εθνική τους προέλευση στην κόντρα τους με τους ντόπιους.[2]
Η ανεργία λοιπόν καθοριστικός παράγοντας για την διείσδυση της Χρυσής
Αυγής. Γιατί την συνδέουν με την παρουσία των ξένων εργατών. Αυτή η εξήγηση της
– απλοϊκή σίγουρα – αλλά εύκολα αποδεκτή από νέους που πέρα από την ανεργία που
τους μαστίζει δεν διαθέτουν καμιά συνδικαλιστική και πολιτική παιδεία. Κι εδώ είναι
η ευθύνη και των μεγάλων: των παππούδων, των γιαγιάδων, των γονιών και συγγενών
που σπάνια μιλάνε στα παιδιά τους για το παρελθόν, την Ιστορία τους. Ακριβώς η αποκοπή
από την Ιστορία βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε πρώτη προτεραιότητα από πλευράς συστήματος.
Και σε αυτό βοηθάνε και μεγάλα τμήματα της αριστεράς: να θυμηθούμε τις κυρίες Ρεπούση
και Δραγώνα και τη συμπαράσταση που κέρδισαν από διανοούμενους, καθηγητές μάλιστα
της αριστεράς. Μένει βέβαια το ΚΚΕ που διαρκώς τη θυμάται. Αλλά ο τρόπος που το
κάνει και οι ευθύνες του για την ήττα και η σύνδεση του με το μοντέλο που κατέρρευσε,
συν η άκριτη υποστήριξη του, αφήνουν τη Χρυσή Αυγή ελεύθερη να αλωνίσει.
Μένει κάτι ακόμα: η έλλειψη εργατικής και αριστερής αλληλεγγύης.
Η Χρυσή Αυγή διαθέτει, ως φαίνεται χρήμα για να καλύπτει άμεσες και μικρές ανάγκες
των χειμαζόμενων, κερδίζοντας έτσι υποστήριξη. Η αριστερά, τα συνδικάτα, οι σύλλογοι
τους που είναι; Τι κάνουν; Η μικρο-μεσοαστική αριστερά των βορείων προαστίων που
έχει κυριαρχήσει με τα «ατομικά» της προβλήματα και προτάγματα: ατομικά δικαιώματα
ως προς τη σεξουαλική συμπεριφορά τους κλπ, τον «αντιεθνικισμό», τον πολυπολιτισμό
της κλπ δεν μπορεί – και εν πολλοίς δεν θέλει – συναναστροφές με τον πραγματικό
λαϊκό κόσμο.
Έτσι πολιτικά και πρακτικά μένει αποσβολωμένη και αδρανής. Ένα τελευταίο
παράδειγμα είναι η απόφαση του συνδυασμού «Το Λιμάνι της Αγωνίας» σχετικά με τη
στάση του στο 2ο γύρο των εκλογών. Έχοντας έρθει τρίτο – αποκλειστεί από τον δεύτερο
γύρο – έπρεπε να πάρει μια απόφαση: ποιον από τους δύο διεκδικητές θα του Δήμου
Πειραιά θα στηρίξει. Ανασύροντας από το μπαούλο του τις καλύτερες στιγμές του Νίκου
Ζαχαριάδη [«τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»] κατέληξε κανέναν.
Παραθέτει τα κακά και των δύο αντιπάλων: του συνδυασμού Μώραλη/Μαρινάκη
και του απερχόμενου δημάρχου Β. Μιχαλολιάκου, κυρίως δεν από ποιους στηρίζονται
καταλήγει ότι από τη μια η «Η υποψηφιότητα Μώραλη (Μαρινάκη -
Κόκκαλη)»:
«Αθροίζει
μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα, οικονομικό κατεστημένο, άγρια οικειοποίηση θρησκευτικού
συναισθήματος με ευθύνη και της ηγεσίας της Πειραϊκής Εκκλησίας, γηπεδικό
οπαδισμό, μηχανισμούς και ψήφους της Χ.Α., εκπροσώπους του πιο φθαρμένου
αυτοδιοικητικού προσωπικού του Πειραιά και του πολιτικού προσωπικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
και της Ν.Δ.
Βρίσκεται
έξω από τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έξω από οποιαδήποτε μορφή αυτοδιοικητικής
παράδοσης. Κινείται εκτός κανόνων. Είναι η παραπολιτική, η σκοτεινή πλευρά της πολιτικής.
Πρόκειται
για μια ομάδα ολιγαρχών, με νεοφεουδαρχική αντίληψη και πρακτικές. Στην ουσία
πρόκειται για μια συμπαράταξη Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Χρυσής Αυγής, όπου όμως
οι ρόλοι αλλάζουν»,
ενώ
από την άλλη «Η υποψηφιότητα Μιχαλολιάκου»:
Είναι υπόλογη
γιατί :
Άφησε απροστάτευτη
την πόλη και τον Δήμο από τις μνημονιακές επιλογές με τις οποίες ταυτίστηκε. Στήριξε
τις επιλογές Σαμαρά, αλλά και στηρίχθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Ενίσχυσε οργανωμένα συμφέροντα, μικρά και μεγάλα. Ο Δήμος Πειραιά παραμένει υπερχρεωμένος,
ενώ οι δημότες δεν έχουν ωφεληθεί ούτε ένα ευρώ από αυτά τα χρέη.
Με αυταρχισμό
και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές προς τους πολίτες, τους αντιπάλους του, αλλά και
προς τους εργαζομένους του Δήμου καλλιέργησε την ευνοιοκρατία και την αδιαφάνεια,
όλα αυτά που έστρωσαν το χαλί για την υποψηφιότητα Μώραλη, της οποίας έγινε πρόδρομος.
Συμπεριφέρθηκε
συχνά ως τοπικός κομματάρχης, αν και δήλωνε ότι κόμμα του είναι ο Πειραιάς. Χρησιμοποίησε
το Κανάλι 1 και τους μηχανισμούς του Δήμου για να επιτίθεται στην αντιπολίτευση,
ενώ δεν υπερασπίστηκε τον πειραϊκό λαό απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου……».
Θα προσέξτε, όμως, ότι πουθενά δεν υπάρχει η λέξη Χρυσή Αυγή. Ο κ. Μιχαλολιάκος
δεν κατηγορείται πουθενά ότι είχε σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή, σε αντίθεση με τον Μπερλουσκόνι
του Πειραιά. Δεν ήτανε, όμως, αντιμνημονιακός – δεν προστάτεψε την πόλη από
το Μνημόνιο [ακριβώς πώς μπορούσε να το κάνει δεν μας το λέει, άλλωστε ούτε και
τα κόμματα του αντιμνημονιακού μετώπου δεν κατάφεραν να μας προστατέψουν από τα
χαράτσια κλπ κλπ].
Να λοιπόν που η παρουσία ή η σχέση της Χρυσής Αυγής στην εκλογική μάχη του Πειραιά
δεν παίζει ρόλο για το «Λιμάνι της Αγωνίας». Να υποθέσουμε ότι έτσι προσπαθούν οι
άνθρωποι του να ευθυγραμμιστούν με υπόγειες συμφωνίες μεταξύ Μαρινάκη και Δούρου;
Ό,τι θέλουμε μπορούμε να υποθέσουμε. Οι υποθέσεις δεν διώκονται.
Η αριστερά δεν μπορεί να καυχηθεί ότι διέθετε πάντοτε το καλύτερο πολιτικό κριτήριο.
Γι αυτό έκανε πολλά λάθη: μεγάλα και μικρά. Από τη συγκυβέρνηση το 1989 με τη δεξιά
του Μητσοτάκη μέχρι αυτό που μόλις περιγράφουμε. Το κακό είναι ότι θα κάνει και
άλλα. Που όπως πάντοτε θα πληρώσει ο ελληνικός λαός.
[1] G.E.M. de Ste.
Croix «Ο ταξικός αγώνας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο- από την Αρχαϊκή Εποχή ως την
Αραβική Κατάκτηση”, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΠΠΑ, ΑΘΗΝΑ 1997, σελ.
101
[2] Για το ζήτημα της
μετανάστευσης βλ. σχετικά στην ιστοσελίδα του Monthly Review: «ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ- του Λ. Ρ.
8/12/2005», «Σύντομη παρέμβαση για τους μετανάστες του ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
(31/07/2009)», Μετανάστευση, μετανάστες, ιμπεριαλισμός και
αριστερά - Του Κλεομένη Κωνσταντίνου [27/11/2005] , Με τους μετανάστες
πρακτικά τι κάνουμε; του ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (03/08/2009), Ο κ. Πάνος Τριγάζης
και οι μετανάστες -του ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (28/07/2009) - Η σχέση
εθνικού και κοινωνικού του ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΙΖΑ (05/08/2009), Άλλη μια φορά
για τη μετανάστευση του Λευτέρη Ριζά http://gregordergrieche.blogspot.com/2011/01/blog-post_5715.html#more
και στον ΟΙΣΤΡΟ τα άρθρα μου Λευτέρης Ριζάς: «Το τυρί και η φάκα»
http://istrilatis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_30.html#!/2013/05/blog-post_30.html
, «Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός»
http://istrilatis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8.html#!/2013/01/blog-post_8.html «Πάλι για τον ρατσισμό»
http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2013/05/blog-post_23.html
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
