Από περιέργεια μάλλον, διάβασα τις ομιλίες (τους λόγους όπως λέμε
συνήθως) του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά στα Ιωάννινα και το Σύνταγμα καθώς και του
κύριου αντιπάλου του Αλ. Τσίπρα στην Ομόνοια και το Ηράκλειο Κρήτης.
Παρά την ένταση της φωνής
τους προκειμένου να πείσουν το ακροατήριο για το δίκιο τους και να μεταδώσουν την
αναγκαία πεποίθηση ότι αυτοί και μόνο αυτοί λένε όχι μόνο την αλήθεια αλλά κρατάνε
και το κλειδί της λύσης όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σαν λαός και χώρα,
στο βάθος διακρίνονται τα κοινά στοιχεία τους.
Και οι δυο υπόσχονται
την «ανάπτυξη» με κάποιο «μαγικό» σχέδιο που διαθέτουν ή αν θέλετε μας το έχουν
αποκαλύψει πρόσφατα. Και οι δύο ορκίζονται σχεδόν ότι αυτοί – ο καθένας χωριστά
εννοείται – και μόνον αυτοί (το κόμμα τους δηλαδή) εγγυώνται την ενότητα και όχι
το διχασμό του λαού.
Και οι δύο αναφέρονται
στα κακά Μνημόνια. Ο πρώτος για να μας διαβεβαιώσει ότι σε πολύ λίγο βγαίνουμε από
αυτά μια και άρχισε η ανάκαμψη και ξανακερδίζουμε την εμπιστοσύνη της Ευρώπης, ο
δεύτερος για να μας βεβαιώσει ότι θα σταματήσει τον κατήφορο και για πρώτη φορά
θα διαπραγματευθεί η χώρα πολύ σκληρά ώστε να απαλλαγούμε από δαύτα.
Τι εννοούνε λέγοντας
«ανάπτυξη»; Το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι αύξηση του ΑΕΠ – που τα χρόνια
της κρίσης έχει μειωθεί δραματικά. Κάτι που θα φέρει και νέες θέσεις εργασίας. Καταπολέμηση
δηλαδή της ανεργίας. Βέβαια κάποτε καμαρώνανε οι κυβερνώντες – και μαζί τους χαιρότανε
κι ο λαός – γιατί η Ελλάδα είχε ρυθμό ανάπτυξης πολύ υψηλό. Γύρω στο 7-9%. Κάπως
έτσι αναπτύσσονταν και οι πέντε ασιατικές τίγρεις μέχρι που εξαντλημένες έπεσαν
κι αυτές σε βαθειά και παρατεταμένη κρίση. Όπως το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα και
λόγω της διεθνούς κρίσης.
Ανάπτυξη δεν σημαίνει
ή μάλλον δεν πρέπει να σημαίνει απλά και μόνο μεγέθυνση, αύξηση, μεγάλωμα του ΑΕΠ.
Γιατί το ΑΕΠ μπορεί να μεγαλώνει και με τρόπους καθόλου καλούς, υγιείς. Υπάρχουν
χώρες που το ΑΕΠ τους εξαρτάται από την παραγωγή π.χ. ναρκωτικών, όπως η Κολομβία
ή παλιότερα η Τουρκία με την καλλιέργεια της παπαρούνας. Μπορεί επίσης να οφείλεται
αποκλειστικά στον τουρισμό. Τη μετατροπή των κατοίκων της σε γκαρσόνια της Ευρώπης
ή του κόσμου. Μπορεί επίσης από μια πολύ σπουδαία μονοκαλλιέργεια ή από κάποιο ορυκτό
πλούτο που διαθέτει, όπως π.χ. πετρέλαιο. Η Κούβα επί Μπατίστα στηριζότανε, εκτός
από τα καζίνα και τον τουρισμό, στην καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου. Η επαναστατική
κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο, ιδιαίτερα δε ο Τσε, προσπάθησε να απατηθεί από αυτή
τη μονοκαλλιέργεια, χωρίς τελικά να το καταφέρει – η αλήθεια με την «φιλική» συνδρομή
της ΕΣΣΔ.
Εμείς τι σόι ανάπτυξη
θέλουμε; Απλώς μεγέθυνση του ΑΕΠ ή μια αυτοδύναμη ανάπτυξη που να μας καθιστά όσο
το δυνατό πιο ανεξάρτητους οικονομικά, άρα και πολιτικά. Και βέβαια ανάπτυξη, μεγέθυνση
ΑΕΠ δεν σημαίνει πώς ο πλούτος μοιράζεται «δίκαια», ότι δεν συνοδεύεται από μια
άνιση διανομή του. Άρα πρέπει να μας απασχολήσει και αυτό. Πως θα διανέμεται ο πλούτος;
Όπως είναι γνωστό «ο τρόπος παραγωγής
και ανταλλαγής μιας ορισμένης κοινωνίας και οι ιστορικές συνθήκες αυτής
της κοινωνίας, μας δείχνουν ταυτόχρονα και τον τρόπο της κατανομής των αγαθών»
[Φρ. Ένγκελς, «Αντι-Ντύρινγκ»]. Στον τρόπο παραγωγής ανήκουν δηλαδή και οι κοινωνικές
σχέσεις μέσα στις οποίες γίνεται η παραγωγή. Δηλαδή ποιος αποφασίζει για την παραγωγή
και ποιος παράγει. Ποιος ελέγχει την όλη διαδικασία της παραγωγής, της ανταλλαγής
και άρα τον τρόπο κατανομής των αγαθών.
Στην Ελλάδα του κ. Σαμαρά μάλλον είμαστε
βέβαιοι ποιοι θα το κάνουν αυτό. Για το τι θα παραχθεί έχουν σημαντικό λόγο τα κυρίαρχα
συμφέροντα και όργανα της ΕΕ. Από εκεί καθορίζεται τι και πόσο θα παραχθεί στην
αγροτική οικονομία πρώτα απ’ όλα. Τι επιτρέπεται να κατασκευάσουμε, π.χ. στα ναυπηγεία.
Και οι συνθήκες που θα συμβούν όλα αυτά: ανταγωνισμός, ελευθερία κίνησης κεφαλαίων,
εμπορίου κλπ. Δηλαδή κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι λεγόμενες «Αγορές». Το ποιος θα έχει
το διευθυντικό δικαίωμα κι αυτό είναι πολύ γνωστό. Οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής
και του χρήματος.
Ως προς αυτά ποιο θα είναι το καθεστώς
της παραγωγής, ανταλλαγής και κατανομής των αγαθών επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ; Εδώ δεν
ξέρουμε τίποτα. Μας έχει υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, ένα σχέδιο
εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αλλά τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά.
Αυτό το σχέδιο εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να εγκρίνεται ή όχι
από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ και τις Συνόδους κορυφής; Μετά από έγκριση θα εξασφαλίζονται
σχετικά κονδύλια – όπως αυτά του ΕΣΠΑ στα οποία αναφέρονται συχνά τα κορυφαία στελέχη
του ΣΥΡΙΖΑ – ή θα μας είναι αδιάφορο; Ποια θα είναι η σχέση της ελληνικής οικονομίας
με τις δημοσιονομικές νόρμες της ΕΕ ή με τον ελεύθερο ανταγωνισμό κλπ κλπ. Δηλαδή
με τις δημόσιες επιχειρήσεις. Για το ποιος θα ελέγχει τις επιχειρήσεις και θα αποφασίζει
: οι εργαζόμενοι ή τα αφεντικά δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος. Τα αφεντικά.
Τα άλλα είναι αυτοδιαχείριση και σοσιαλισμός και απαγορεύονται ρητά από τις συμφωνίες
της ΕΕ.
Αν πάρουμε αυτά υπόψη μας καταλαβαίνουμε
ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει μόνο για πολιτική αλλαγή και όχι για κοινωνική. Το
1981 η Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να εισάγει στοιχεία εργατικού ελέγχου – δηλαδή
αυτό που στη Γερμανία υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, το θέατρο δηλαδή της
Mitbestimmung, σε κάθε επιχείρηση. Μόνο που εδώ ούτε αυτό προχώρησε, έστω και ως
«παράσταση» συνδιοίκησης.
Ακόμα περισσότερο, αφού η περιλάλητη
Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ εκφυλίστηκε σταδιακά σε μεταρρύθμιση παντού για να καταλήξει
στον εκσυγχρονισμό, γεννάει απορία αυτό που είπε ο κ. Τσίπρας στο Ηράκλειο
Κρήτης:
«Ο Ελληνικός Λαός διψάει για μια
νέα Αλλαγή.
Ο Λαός με την ψήφο του στις ευρωεκλογές
θα ενεργοποιήσει τη Μηχανή της Ιστορίας, θα φέρει πιο κοντά τη Νέα Αλλαγή
που κανένας δεν θα μπορέσει να σταματήσει». Αν δεν
το είπε για να «συγκινήσει» τους παλιούς ΠΑΣΟΚους – θυμίζοντας τους την Αλλαγή
– τότε είναι μια εντελώς κούφια ρητορεία. Χρειάζεται πρώτα από όλα μια αποτίμηση
της πείρας της «παλιάς Αλλαγής», των λόγων αποτυχίας της και φυσικά να μας πει μετά
σε τι θα συνίσταται – και που θα διαφέρει η νέα από την παλιά Αλλαγή. Άλλωστε είναι
εντελώς υπερφίαλο να συνδέεται η νέα Αλλαγή με τις ευρωεκλογές και μάλιστα με εγγύηση
ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να σταματήσει. Δηλαδή εκεί που οι προσπάθειες για Αλλαγή
σταμάτησαν ή λοξοδρόμησαν ή εκφυλίστηκαν τι έλειπε: η εφυΐα του κ. Τσίπρα;
Την ίδια αμετροέπεια συναντάμε και στον
κ. Σαμαρά. Αυτός δεν υπόσχεται μια νέα Αλλαγή, αλλά μια Νέα Ελλάδα. Νέα Ελλάδα γιατί;
Θα αλλάξουν μήπως τα σύνορα της; Θα μετακομίσει σε άλλη Ήπειρο; Ή θα αλλάξει κοινωνικο-πολιτικό
σύστημα; Τίποτα από όλα αυτά. Καπιταλιστική και εξαρτημένη ήτανε, το ίδιο θα παραμείνει.
Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι:
Η Αριστερά της Υπέρβασης
των Διαχωριστικών Γραμμών.Ø
Η Αριστερά της Εθνικής Ενότητας, η Αριστερά
της Τόλμης και της Πράξης.Ø
Η Αριστερά της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Πολιτικής
καιØ Οικονομικής Σταθερότητας, της
Ανάπτυξης και της Κοινωνικής Αλλαγής.
Η Αριστερά της Υπεράσπισης
της Πατρίδας και των Δημοκρατικών Αξιών».
Μα μήπως για υπέρβαση των διαχωριστικών
γραμμών δεν μιλάει ακόμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης; Το «Ποτάμι» του δεν συμβολίζει
αυτή την υπέρβαση των ξεπερασμένων πια – όπως ισχυρίζεται διαχωριστικών γραμμών
«δεξιάς-αριστεράς» - και γιατί όχι κεφαλαίου – εργασίας ; Τι εννοεί λοιπόν ο πρόεδρος
του ΣΥΡΙΖΑ όταν μηρυκάζει τέτοια συνθήματα; Τα υπόλοιπα περί Εθνικής Ενότητας, τόλμης
κλπ τα βρίσκουμε άνετα στους λόγους και του κ. Σαμαρά. Μόνο που την εθνική ενότητα,
την τόλμη κλπ την αποδίδει στην δική του παράταξη.
Όσο για τα Μνημόνια ο κ. Σαμαράς τα
ξεπέρασε ή μάλλον τα ξεπερνάει, μια και η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο. Τόπε και
ο οίκος αξιολόγησης PITCH προχτές. Ανεβήκαμε κατηγορία. Τι άλλο θέλουμε! Ο κ. Τσίπρας
βέβαια θα τα επαναδιαπραγματευθεί τελικά. Δεν θα τα σχίσει με μιας. Γιατί υπάρχουν
κι εκείνοι οι 400 εφαρμοστικοί νόμοι που απαιτούν χρόνο για να αλλάξουν στη Νέα
Αλλαγή.
Το πιο ενθαρρυντικό, όμως, είναι ότι
και οι δύο αγωνίζονται και μας καλούν να ψηφίσουμε για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
«Θα νικήσουμε.
Για την Ελλάδα, για την Ευρώπη, για
τη δημοκρατία», βροντοφώναξε ο κ. Τσίπρας κλείνοντας
την ομιλία του (το λόγο του ή τα λόγια του) χτες στο Ηράκλειο Κρήτης.
«Όμως, εμάς
μας ενδιαφέρει και η Ελλάδα και η Ευρώπη!» απάντησε
συμπληρωματικά ο κ. Σαμαράς από τα Ιωάννινα και το Σύνταγμα χθες.
Αυτό το κοινό ενδιαφέρον για την Ευρώπη με καθησύχασε. Όχι τίποτα άλλο αλλά γιατί
έτσι θα νιώσω πιο ευρωπαϊκά βλέποντας τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Νάστε καλά και να το απολαύσετε.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
