Το μαύρο άσπρο επιχείρησαν να εμφανίσουν οι πολιτικοί απατεώνες του Μαξίμου και με αφορμή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018, που δόθηκε στην δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα και αναμένεται να ψηφιστεί από την Βουλή τις επόμενες μέρες. Ενώ πρόκειται για έναν αυτόματο οδηγό βαθιάς και παρατεταμένης λιτότητας, Σαμαράς και Βενιζέλος επέλεξαν να ξεχωρίσουν και να προβάλλουν κάτι εντελώς αυθαίρετες – μάλλον για τα πανηγύρια – προβλέψεις που περιλαμβάνει για το 2017 και το 2018, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να δικαιώσουν την πολιτική φτώχειας που επιβάλουν σήμερα.
Οι προβλέψεις ωστόσο που διατυπώνονται δεσμεύουν την οικονομική πολιτική σε μια πολυεπίπεδη και καλά κλειδωμένη λιτότητα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ενδιαφέρον μάλιστα έχει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ ανέδειξε τις αντιλαϊκές πλευρές του Μεσοπρόθεσμου, με ανακοίνωσή του, απέφυγε να δηλώσει πως ο ίδιος δεν πρόκειται να δεσμευτεί από αυτές τις προβλέψεις και θα τις ανατρέψει στην πράξη…
Το πρώτο που υπόσχεται το Μεσοπρόθεσμο είναι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Αν μάλιστα συμπεριλάβουμε και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που προηγήθηκαν τα δύο προηγούμενα χρόνια (2012-2013) ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2016 θα έχει μειωθεί σχεδόν κατά 100.000! Η διαφορά μεταξύ προσλήψεων και αποχωρήσεων από το 2012 μέχρι και το 2016, που πάντα καταλήγει σε αποχωρήσεις, είναι: 2012: 30.294, 2013: 31.442, 2014: 7.439, 2015: 9.367, 2016: 15.137. Άθροισμα …93.679 αποχωρήσεις εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι απολύσεις που έγιναν πέρυσι κι έχουν αναγγελθεί για φέτος. (Προβλέψεις για αύξηση του αριθμού των προσλήψεων που διατυπώνονται για το 2017 και 2018 είναι αντίστοιχης σοβαρότητας με τις προβλέψεις που διατύπωνε το ΔΝΤ για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2012). Μια τόσο σαρωτική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα σημάνει την υποβάθμιση των δημόσιων και δωρεάν παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους εργαζόμενους. Αναφέρει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο άλλωστε πως βασική δεξαμενή μείωσης είναι η παιδεία λόγω της αύξησης των ωρών εργασίας δασκάλων και καθηγητών. Επομένως, η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Το ίδιο ισχύει και σε άλλους τομείς του δημοσίου: υγεία, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ.
Ως αποτέλεσμα των απολύσεων και μαζικών συνταξιοδοτήσεων από το δημόσιο μειώνεται κάθετα το κονδύλι μισθών. Από 9,28 δισ. ευρώ που είναι το 2014 οι μισθοί της κεντρικής διοίκησης, φτάνουν το 2015 στα 9,04 δισ., το 2016 στα 8,78 δισ. ευρώ, το 2017 στα 8,55 δισ. και το 2018 στα 8,35 δισ. ευρώ. Κάθετα μειώνονται και τα κονδύλια που θα διατεθούν για ασφάλιση, περίθαλψη και κοινωνική προστασία. Ενώ το 2012 είχαν δοθεί 17,13 δισ. ευρώ και το 2013 δόθηκαν 15,92 δισ., φέτος θα δοθούν 13,76 δισ. και στο τέλος της χρονικής περιόδου του Μεσοπρόθεσμου (2018) 13,72 δισ. ευρώ.
Ενώ μισθοί και δαπάνες κοινωνικής πολιτικής συρρικνώνονται τάχιστα, οι φόροι αυξάνονται σταθερά. Με ταχύτερο δε ρυθμό οι έμμεσοι φόροι, που είναι οι πιο αντιλαϊκοί. Έτσι ενώ το 2013 ο προϋπολογισμός συγκέντρωσε 20,07 δισ. ευρώ από άμεσους φόρους, το 2018 οι άμεσοι φόροι θα έχουν φτάσει στα 22,98 δισ. Οι έμμεσοι φόροι θα έχουν φτάσει τον ίδιο χρόνο (2018) τα 28,30 δισ. ευρώ όταν φέτος αναμένονται στα δημόσια ταμεία από την έμμεση φορολογία 24,28 δισ. ευρώ.
Το ερώτημα που αυθόρμητα προκύπτει για το που καταλήγουν όλα αυτά τα λεφτά όταν το κονδύλι των μισθών και της κοινωνικής πολιτικής μειώνεται ενώ οι φόροι αυξάνονται όπως επίσης και τα αναμενόμενα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις (2014: 1,51 δισ. ευρώ, 2015: 2,24 δισ., 2016: 3,25 δισ., 2017: 2,84 δισ. και 2018: 2,99 δισ.) απαντιέται αν δούμε τους τόκους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που αυξάνονται σταθερά! Φέτος για τόκους (όπως υπολογίζονται σε δεδουλευμένη βάση) πρέπει να καταβληθούν 8,1 δισ. ευρώ, το 2015 θα καταβληθούν 9,2 δισ., το 2016 θα δοθούν 9,4 δισ. ευρώ, 10,6 δισ. το 2017 και 11 δισ. το 2018. Με μια απλή πρόσθεση διαπιστώνει κανείς ότι μόνο από φέτος ως το 2018 θα πληρώσουμε 5 δισ. παραπάνω για τόκους (χώρια τα χρεολύσια) απ’ ότι για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Ακόμη και ποσοτικά επομένως το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου δεν εντοπίζεται στους υποτίθεται υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά στο δημόσιο χρέος, η πληρωμή του οποίου προκαλεί αιμορραγία στον προϋπολογισμό κι επίσης επιβάλει απολύσεις και λιτότητα αποκλείοντας κάθε σκέψη χαλάρωσης της ακολουθούμενης πολιτικής.
Τέλος, αξίζει να κρατήσουμε πως παρά τις υπερφίαλες προβλέψεις που διατυπώνονται για την αύξηση του ΑΕΠ, ακόμη και το 2017 ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι ελλειμματικός. Το 2018 θα εμφανιστεί πλεόνασμα κι αυτό μάλιστα θα κινείται στην περιοχή του μηδενός. Επομένως με δημιουργική λογιστική προέκυψε, αυξάνοντας για παράδειγμα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως κάνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις με την συγκατάνευση της Τρόικας, χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο κονδύλι σαν αμορτισέρ…
Ανάρτηση από: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com
