Η συνέντευξη* του συγγραφέα Θεόδωρου Ζιάκα εκκινεί από την προβληματική της σχέσης μεταξύ Έθνους και Παράδοσης, η οποία με τη σειρά της συσχετίζεται προς την κριτική που έχει δεχθεί από τη μαρξιστική, ταξική ανάλυση. Η ίδια προβληματική, στη διαπλοκή της με πλήθος παρατηρήσεις φιλοσοφικής και ιστορικής υφής, διαπερνά και συνέχει τη σύνολη συνέντευξη. Το Έθνος οριοθετείται εν σχέσει προς τις δυτικές προσλήψεις του και συγχρόνως αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της θεώρησης περί τέλους της νεωτερικότητας. Συγχρόνως τίθεται το θέμα του έθνους εν σχέσει προς την αρχαία και βυζαντινή ελληνική παράδοση. Τονίζεται εμφατικά η οικουμενική παράδοση του βυζαντινού ελληνισμού που η συρρίκνωσή της υπό τις συνθήκες του νέου ελλαδικού κράτους αποτελεί την κατεξοχήν πηγή της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής ατομικότητας για να προβεί στη συνέχεια σε σύγκρισή της με το είδος της ατομικότητας που αναπτύχθηκε στη Δύση. Αφού εντοπιστούν τα χαρακτηριστικά της κρίσης που διέρχεται η χώρα και συσχετιστούν με την κρίση του σύνολου νεωτερικού υποδείγματος, ο Θεόδωρος Ζιάκας θα μας δώσει το περίγραμμα του πνευματικού προσανατολισμού που θα μας επιτρέψει να ελπίζουμε στη υπέρβαση της κρίσης.
*Η συνέντευξη δόθηκε στα μέσα Ιουνίου 2014 στον Λεωνίδα Σταματελόπουλο, μέλους της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Νέο Πλανόδιον και διαχειριστή του ιστολογίου «Μέσα Ελλάδα».
Ανάρτηση από: http://www.antifono.gr
