Το πρώτο ήταν αυτό της «Διακήρυξης
της Πρωτοβουλίας για το έτος Κύπρου 14». Το σχολιάσαμε προχτές [1]. Γράφαμε ότι
«Ουσιαστικά η Διακήρυξη στηρίζει τη γραμμή Αναστασιάδη. Πιο συγκεκριμένα το έγγραφο
Αναστασιάδη-Ερόγλου του παρελθόντος Φεβρουαρίου, το οποίο οδηγεί σε λύση χειρότερη
του σχεδίου Ανάν» και «ότι τη Διακήρυξη αυτή υπογράφουν βουλευτές, στελέχη, παράγοντες
και διανοούμενοι που είχαν στηρίξει το σχέδιο Ανάν».
Η «Διακήρυξη» και η πρωτοβουλία
για το «Έτος Κύπρου 2014» ως φαίνεται δεν βρήκε σύμφωνους πάρα πολλούς μέσα στον
ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ καλά έκαναν να θελήσουν να εκφράσουν τη διαφωνία τους αυτή, ανοιχτά
και με το γνωστό σε αυτές τις περιπτώσεις τρόπο: Έγραψαν ένα δικό τους κείμενο,
σε αντιπαράθεση με αυτό της «Διακήρυξης» και κάτω από αυτό «μάζεψαν» κι αυτοί υπογραφές:
σε πρώτη φάση 62. Όλοι ανήκοντες στον ΣΥΡΙΖΑ: βουλευτές, υποψήφιοι βουλευτές ή νομάρχες,
στελέχη και μέλη του. Βέβαια ανάμεσα τους και ο Γιάννης Θεωνάς που στο μεταξύ είχε
προλάβει να υπογράψει και την «Διακήρυξη» (πρέπει δηλαδή να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση
ή άγνοια του Κυπριακού σε βάθος). Η «Διακήρυξη» υπογράφτηκε από εκπροσώπους όλου
του ανανικού φάσματος: δηλαδή και από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και «ανένταχτους» διανοούμενους.
Το δεύτερο αυτό κείμενο έχει
τίτλο: «40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ - 10 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ - ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Η ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΚΥΠΡΟΥ
- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ». Από πουθενά, σύμφωνα
με το κείμενο, δεν προκύπτει ότι υπάρχει διαφορά ουσίας, αντιπαλότητα, με το κείμενο
της «Διακήρυξης» [την οποία είχα επισυνάψει στην εναντίον της κριτική μου. Το ίδιο
θα επισυνάψω στο τέλος και το δεύτερο κείμενο].
Αν οι υπογράφοντες το
κείμενο της αυτό-θεωρούμενης «πατριωτικής αριστεράς» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αισθανόντουσαν
ότι η «Διακήρυξη» υποστηρίζει θέσεις με τις οποίες οι ίδιοι διαφωνούν – και μάλιστα
σε βάθος και πλάτος – και εν γνώσει τους ότι αυτές τις θέσεις τις υποστηρίζουν και
σύντροφοι τους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όφειλαν να καταθέσουν τις δικές τους απόψεις ανοικτά
ως διαφορετικές. Να επισημάνουν τα σημεία της διαφωνίας τους. Δηλαδή να διεξάγουν
συνειδητά την πάλη των δύο γραμμών που ως φαίνεται έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει
μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά το Κυπριακό. Έτσι πρέπει να διεξάγονται οι ιδεολογικοί
και πολιτικοί αγώνες και εντός των αριστερών κομμάτων. Ανοιχτά και καθαρά. Έτσι
όχι μόνο διαπαιδαγωγούνται τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος, οι οπαδοί του αλλά
και η κοινωνία ολόκληρη. Έτσι μαθαίνει να σκέφτεται σοβαρά για όσα συμβαίνουν γύρω
τους, τους αφορούν και χαράσσουν τις εξελίξεις. Θα έπρεπε να θυμούνται, τουλάχιστον
κάποιοι από αυτούς, ότι τέτοιες συγκρούσεις και ανοιχτές συζητήσεις γνώρισαν όλα,
μα όλα τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο. Οι ιδεολογικο-πολιτικές
συζητήσεις, διαφωνίες και συγκρούσεις απαγορεύτηκαν και ποινικοποιήθηκαν ουσιαστικά
επί εποχής Στάλιν. Ο ίδιος βέβαια ο Στάλιν θεωρούσε τις συγκρούσεις μέσα στο κόμμα
πολύ ζωογόνες. Ότι χάρη σε αυτές αναπτύχθηκε και νίκησε το κόμμα των Μπολσεβίκων.
Πουθενά δεν υπονοείται στο κείμενο
μια τέτοια αντίθεση. Ας υποθέσουμε και δεχτούμε ότι δεν ήθελαν να προκαλέσουν μια
τέτοια ανοικτή κόντρα διότι αυτό θα έκανε κακό στο κόμμα, «θα ‘ ριχνε νερό στο μύλο
της αντίδρασης», στη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Ότι προτίμησαν να διατυπώσουν – χωρίς
πολεμικές κραυγές – τις δικές του εντελώς διαφορετικές θέσεις για το Κυπριακό και
το όλο θέμα να το λύσουν εντός των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάποια διάσκεψη, συνέδριο,
κλπ. Έχοντας κάνει μια τέτοια υπόθεση ξαναδιαβάζουμε το κείμενο, το αντιπαραβάλουμε
με αυτό της «Διακήρυξης» και προσπαθούμε να καταλάβουμε που διαφέρουν επί της ουσίας.
Όχι δηλαδή στο στυλ γραφής, τη φιλολογική πλευρά του κειμένου. Ας το προσπαθήσουμε
μαζί:
Στην πρώτη παράγραφο μαθαίνουμε
αυτό που όλοι πια γνωρίζουν και συμφωνούν. Εκτός βέβαια από κάποιους πολύ νεοφιλελεύθερους
που φροντίζουν να απαλλάξουν τις ΗΠΑ από κάθε ανάμειξη στο πραξικόπημα.
Στη δεύτερη παράγραφο,
το κείμενο αναγνωρίζει ότι τίθεται ευθέως η «ανάγκη απάντησης στο κρίσιμο ερώτημα
τί είναι το Κυπριακό. Είναι το Κυπριακό μια διαφορά δύο κοινοτήτων ή κατ’ ουσίαν
το πρόβλημα υφίσταται εξαιτίας των ανοιχτών εξωτερικών επεμβάσεων της Τουρκίας εναντίον
ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, επεμβάσεων που έχουν ήδη επιβάλει τον ακρωτηριασμό
της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Βορρά και απειλούν ευθέως την κυριαρχία της στα ελεύθερα
εδάφη διά της προσπάθειας επιβολής μιας πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά λύσης
που καταργεί κάθε έννοια κράτους Δικαίου και βασικής δημοκρατικής αρχής;»
Εδώ σηκώνει κανείς τα χέρια
ψηλά. Αλήθεια, τι μας λέει το κείμενο για το τι είναι τελικά το Κυπριακό; Αν δεν
είναι διαφορά δύο κοινοτήτων, τι ήταν αυτό το ζήτημα και πως και γιατί φτάσαμε στην
επέμβαση της Τουρκίας; Και γιατί η προσπάθεια επιβολής μιας «πρωτοφανούς στα
παγκόσμια χρονικά λύσης που καταργεί κάθε έννοια κράτους Δικαίου και βασικής δημοκρατικής
αρχής». Ποια βασική δημοκρατική αρχή καταργείται και πώς; Αν, π.χ., βασική δημοκρατική
αρχή είναι αυτή της σχέσης πλειοψηφίας / μειοψηφίας, του σεβασμού της θέλησης και
των αποφάσεων της πλειοψηφίας από τη μειοψηφία με ταυτόχρονο βέβαια σεβασμό
από την πλειοψηφία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – όταν δε πρόκειται η μειοψηφία
αυτή να αποτελεί και μειονότητα ακόμα περισσότερο – πώς αυτό σχετίζεται με την Κύπρο;
Εδώ δηλαδή πρέπει να πεις
ότι το Κυπριακό ήτανε ζήτημα ελεύθερης έκφρασης και υλοποίησης της θέλησης της
πλειοψηφίας των κατοίκων του νησιού για το μέλλον τους· ότι η συντριπτική
πλειοψηφία του νησιού, που ήτανε ελληνική, ήθελε πάντοτε να απαλλαγεί από τους δυνάστες
της – τους Τούρκους και μετά τους Άγγλους – και να ενωθεί με τους υπόλοιπους Έλληνες,
την Ελεύθερη Ελλάδα – αλλά αυτό δεν το ήθελαν οι Τούρκοι αρχικά – όταν ήταν οι κυρίαρχοι
του νησιού – και κατόπιν οι Άγγλοι αποικιοκράτες, για να εξηγήσεις σε τι συνίσταται
η ουσία του Κυπριακού. Λοιπόν οι Έλληνες της Κύπρου – μια και το νησί εδώ και
2.500 ήτανε ελληνικό και αυτοί αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του (82% και
πάνω) – ήθελαν πάντοτε να ελευθερωθούν από τους ξένους επικυρίαρχους τους και να
Ενωθούν με την Ελλάδα. Οι Άγγλοι αποικιοκράτες επειδή δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, επειδή
ήθελαν την Κύπρο δική τους αποικία και βάση τους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου
και Μέσης Ανατολής, εφαρμόσανε εδώ την παλιά τους τέχνη του «διαίρει και βασίλευε».
Θυμήθηκαν ότι υπάρχει και μια τουρκική μειοψηφία / μειονότητα(2) στο νησί
– και παρόλο ότι η Τουρκία είχε παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου με τη
Συνθήκη της Λωζάννης – η οποία δεν ήθελε την Ένωση. Δηλαδή η ίδια η Βρετανική Αυτοκρατορία
[και παρόλο ότι αγγλικός λέων είχε πιάσει κοτόψειρες, όπως πολύ εύστοχα έγραφε ο
Δ. Ψαθάς] ώθησε, καθοδήγησε την Τουρκία να αρνηθεί την αρχή της Δημοκρατίας και
του Διεθνούς Δικαίου στην περίπτωση της Κύπρου και μάλιστα αυτή τη στρέβλωση τελικά
την επέβαλε διεθνώς. Ακόμα και στα μυαλά των προοδευτικών, αριστερών και κομμουνιστικών
κομμάτων και των ανθρώπων τους.
Έτσι, λοιπόν, διαστρεβλώθηκε
η φύση του Κυπριακού: από αντι-αποικιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελληνοκυπρίων,
με αίτημα του την Αυτοδιάθεση-Ένωση, παρουσιάστηκε, στρεβλώθηκε και έτσι παρουσιάζεται
σήμερα και γίνεται αποδεκτό και από την αριστερά, ως ζήτημα συμβίωσης των δύο κοινοτήτων.
Όπου το δεύτερο colpo grosso υπήρξε η εξαφάνιση της πλειοψηφίας (του 82% του ελληνικού
πληθυσμού του νησιού) με την ταχυδακτυλουργία της ύπαρξης τώρα πια δύο πολιτικά
ίσων κοινοτήτων. Δεν έχει σημασία αν ό ένας είναι ψηλός 82 μέτρα και ο άλλος μόλις
18 (και λιγότερο). Σημασία έχει ότι είναι ίσοι πολιτικά μια και είναι άνθρωποι!!
Δεν πρόκειται εδώ για ύψος ανθρώπων αλλά για δύο κοινότητες. Πολιτικά
ίσες. Κάτι τέτοιο πουθενά δεν έχει υποστηριχθεί, όσον αφορά ζητήματα εθνικής απελευθέρωσης.
Αν σε ένα κείμενο περί Κυπριακού
και λύσης του δεν γίνεται αναφορά σε αυτό το ζήτημα, δηλαδή ότι εδώ υπάρχει μια
πλειοψηφία και μια μειοψηφία και η δημοκρατική αρχή επιτάσσει η πλειοψηφία να κυβερνά
και η μειοψηφία να ελέγχει – με διασφαλισμένα και εγγυημένα τα δικαιώματα
της, δικαιώματα όχι απλά μειοψηφίας αλλά μειονότητας – και γίνεται αναφορά γενικά
και αφηρημένα για κατάργηση «κάθε έννοια κράτους Δικαίου και βασικής δημοκρατικής
αρχής», δεν λες τίποτα περί της ουσίας του Κυπριακού. Συνεπώς δεν μπορείς να
ασκήσεις σοβαρή κριτική στο σχέδιο Ανάν ούτε στο κείμενο συμφωνίας Αναστασιάδη
και Ερόγλου. Και που την τελική υλοποίηση της απαιτεί το κείμενο της «Διακήρυξης».
Διαφωνούν οι 62 με αυτή την
λύση ναι ή όχι και γιατί; Αν διαφωνούν με αυτό το σχέδιο τότε πρέπει να το πούνε
και να διαφωνήσουν έτσι και με τους 102 και με τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που αποδέχονται
την ύπαρξη των δύο πολιτικά ίσων κοινοτήτων και γι αυτό αποδέχονται και συμφωνούν
με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αυτή τη λύση αποδέχεται βέβαια
και το ΑΚΕΛ κι εκεί έχει μπλεχτεί σε αντιφάσεις το ΚΚΕ. Που από τη μια αναγνωρίζει
ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία αποτελεί καλυμμένη διχοτόμηση και ιμπεριαλιστικό
σχέδιο και από την άλλη σέρνεται να συμφωνεί με το «αδελφό» ΑΚΕΛ!!
Αφού το κείμενο των «αριστερών
πατριωτών» του ΣΥΡΙΖΑ κάνει «ντρίπλα» στο βασικό ζήτημα του τι είναι το Κυπριακό,
μετά θυμάται το κυπριακό μνημόνιο και συνεπώς την κοινή μας τύχη – μα όλοι οι λαοί
που υφίστανται την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και λεηλασία με αυτή την έννοια έχουν
κοινή τύχη, κοινότητα συμφερόντων [να απαλλαγούν από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά] και
γι αυτό υπάρχει βάση στην εκδήλωση του διεθνισμού. Ο Διεθνισμός δεν είναι θέμα αισθητικής
η αφηρημένων ιδεών. Είναι κι αυτός θέμα διεκδίκησης κοινών συμφερόντων και προοπτικής].
Το Κυπριακό, όμως, προϋπάρχει της εποχής των Μνημονίων. Η λύση του δεν εξαρτήθηκε
ούτε τώρα εξαρτάται από τα Μνημόνια στην Ελλάδα-Κύπρο. Ότι οι ιμπεριαλιστές και
οι συνεργοί τους σε Ελλάδα-Κύπρο, θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν κρίση, μνημόνια,
σεισμούς και καταποντισμούς, προκειμένου να κάμψουν το φρόνημα του λαού σε Κύπρο
κι Ελλάδα, προκειμένου να επιβάλλουν τη δική τους λύση, αυτό είναι αναμενόμενο.
Η αναφορά και σύνδεση του Κυπριακού με τα μνημόνια γίνεται γιατί – πιστεύουν οι
62 ότι έτσι θα επηρεάσουν «θετικά» την εσωκομματική κοινή γνώμη. Αλλά αυτό είναι
δική τους εκτίμηση ή αυταπάτη, που, όμως, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια της
ουσίας του Κυπριακού.
Προστέθηκαν και μερικές
λέξεις για τη γεωπολιτική αξία της Κύπρου [τώρα με τους υδρογονάνθρακες όλοι θεωρούν
εαυτούς υποχρεωμένους να αναφερθούν και σε αυτό] [3] και έτσι πιστεύουνε ότι «πιάνουν»
το Κυπριακό από όλες τις διαστάσεις του.
Γι αυτό, λοιπόν,
το κείμενο χάνεται μετά σε γενικές φλυαρίες του τύπου η Κύπρος «δεν έχει απλώς
κάποια γεωπολιτική αξία και σημασία, πράγμα που ο καθένας θα πιστοποιούσε, αλλά
κεντρική, καθώς βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης – Ασίας και Αφρικής, στην καρδιά
του αξονικού χώρου» ή ακόμα προτάσεις του τύπου «Σε αυτό το πεδίο λοιπόν,
χρειάζεται να αποκτήσουμε μια στρατηγική. Στρατηγική πολύπλευρης σύγκλισης Ελλάδας
και Κύπρου. Αλληλεγγύης, αδελφικής συμπαράταξης χωρών, κοινωνιών και κινήματος,
ενάντια στις γεωπολιτικές επιβουλές για την αποτίναξη των δεσμών της τρόικας και
των Μνημονίων. Να αποτελέσει η Ελλάδα με την Κύπρο έναν πυρήνα αντίστασης…». Δεν
παραθέτω άλλα αποσπάσματα μια και ολόκληρο το κείμενο ακολουθεί.
Αλήθεια αυτές
οι εκκλήσεις για το τι πρέπει να γίνει σε ποιους απευθύνονται; Σε ποια υποκείμενα:
τάξεις, κοινωνικές ομάδες, κόμματα, κλπ; Ποιοι πρέπει να αποκτήσουν «Στρατηγική
πολύπλευρης σύγκλισης Ελλάδας και Κύπρου» και που θα στηρίζεται αυτή η «στρατηγική»;
- Στο ότι το Κυπριακό αποτελεί ζήτημα επιβίωσης του ελληνισμού, του
ελληνικού έθνους, της ίδιας της Ελλάδας ή
- Στο ότι λόγω μνημονίων, ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή κλπ
κλπ είναι ένα ακόμα ζήτημα διεθνιστικής αλληλεγγύης, συντονισμού της πάλης των λαών
της περιοχής: Βαλκάνια, Μεσόγειος κλπ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, κλπ κλπ.
Προσοχή μπορεί να υπάρχει μια βαθειά σχέση ανάμεσα σε όλα αυτά
– ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός κοκ – αλλά το Κυπριακό αποτελεί μια ιδιαίτερη
έκφραση κι εκδήλωση τους: αυτή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και της εθνικής ολοκλήρωσης
των Κυπρίων και Ελλαδιτών. Κι αυτή η ιδιαίτερη έκφραση και εκδήλωση είναι που αμφισβητείται
και λυσσασμένα αντιπαλεύεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο μέρος της «εξωκοινοβουλευτικής»
αριστεράς. Αυτά είναι γνωστά σε όποιον παρακολουθεί τι λέγεται και γράφεται σχετικά.
Το «Κείμενο» δίνει
ρεσιτάλ λίγο παρακάτω όταν αναφέρεται στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων
– για τις οποίες η «Διακήρυξη» επιθυμεί να επιτύχουν, δηλαδή να επιτύχει το νέο
σχέδιο Ανάν, χειρότερο του πρώτου – που μας θύμισαν μια σειρά πράγματα.
«Τον Φεβρουάριο του 2014 η επανέναρξη
των διαπραγματεύσεων μάς θύμισε ….Γ) Ότι το μείζον ζήτημα της κυριαρχίας, σε
συνδυασμό με την ασφάλεια, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στα πλαίσια μιας αυθεντικής
δημοκρατικής λύσης, όπου η εσωτερική ζωή και συμβίωση των δυο πλευρών (Ελληνοκυπρίων
και Τουρκοκυπρίων), θα λειτουργεί χωρίς εσωτερικούς φραγμούς, χωρίς διακρίσεις που
εναντιώνονται στην βασική δημοκρατική αρχή και χωρίς εξωτερικές επιδιαιτησίες και
παρεμβάσεις.»
Ποια είναι αυτή η «αυθεντική»
δημοκρατική λύση; Μήπως αυτή που ευαγγελίζεται και η «Διακήρυξη»; Ένα διζωνικό-δικοινοτικό
ομόσπονδο κράτος στη βάση της αποδοχής των δύο ίσων πολιτικά κοινοτήτων; Και ποια
θα είναι η εσωτερική ζωή και συμβίωση των δύο πλευρών; Θα στηρίζεται στη δημοκρατική
αρχή της πλειοψηφίας / μειοψηφίας ή σε αυτή των δύο ίσων πολιτικά κοινοτήτων; Και
αφού αυτό το κράτος των δύο ίσων πολιτικά κοινοτήτων δεν θα δέχεται εξωτερικές επιδιαιτησίες
και παρεμβάσεις δεν θα είναι μήπως ένα κράτος που οι δύο ίσες πολιτικά κοινότητες
του θα πρέπει να ομολογήσουν πίστη στη ολοκαίνουργια εθνική τους ταυτότητα και συνείδηση,
την κυπριακή; Τέρμα δηλαδή το Έλληνες και Τούρκοι, αιτία εθνικιστικών και σοβινιστικών
προστριβών. Τώρα πια μόνο ο κυπριακός εθνοτισμός. Ό,τι δηλαδή προσπαθούσαν να μας
πούνε χρόνια τώρα διακεκριμένοι διανοούμενοι – πρωτοκλασάτοι Ανανικοί και «αντι-εθνικιστές»,
«προοδευτικοί» τουρκοκύπριοι κλπ. Όπως καλή ώρα η κ. Σία Αναγνωστοπούλου ή ο Σενέρ
Λεβέντ.
Με στόμφο το «Κείμενο»
συνεχίζει λέγοντας : «Ότι για την Κυπριακή Δημοκρατία και τον λαό της δεν μπορεί
να ισχύσει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια δίκαιη και βιώσιμη λύση.
Λύση συμβατή με όσα ορίζονται από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και τις αποφάσεις
του ΟΗΕ και με όσα ισχύουν και εφαρμόζονται σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο». Αλλά
η απόφαση του ΟΗΕ 1251/99 ως βιώσιμη λύση προτείνει ακριβώς τη Διζωνική Δικοινοτική
Ομοσπονδία.
Εδώ καλούνται οι 62 να δοκιμάσουν τα
δόντια τους [ ο Μαρξ δοκίμαζε τα δόντια των Άγγλων σοσιαλιστών με το καρύδι του
Ιρλανδικού]: Είναι υπέρ ή κατά της ΔΔΟ; Αν είναι υπέρ τότε να πάνε αγκαλιά με τους
102 της «Διακήρυξης» και φυσικά έτσι δεν θα αμφισβητήσουν και καμιά απόφαση του
ΣΥΡΙΖΑ. Οι Τριγάζης και Ρ. Δούρου είναι ειλικρινείς. Σέβονται τις αποφάσεις των
οργάνων του, τις ενστερνίζονται και προσπαθούν με ό,τι τρόπο μπορούν να τις εφαρμόσουν.
Οι 62 τι θέλουν; Ίσως μόνο ο κ. Γιάννης Θεωνάς κατάλαβε ότι στην ουσία και
οι 102 και οι 62 συμφωνούν – ότι πρόκειται περί μιας γκρίνιας παραγωγής ενός άλλοθι
κάποιων «αριστερών-πατριωτών» που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τους άλλους,
για τα μάτια του κόσμου – και γι αυτό υπέγραψε και τα δύο κείμενα. Ώστε να μη χαλάσει
τις σχέσεις με καμία ομάδα.
Το κλείσιμο αποτελεί
κορύφωση υποκρισίας: «Το 2004, ο κυπριακός λαός βρέθηκε στην ίδια δυσμενή θέση,
αλλά διάλεξε τελικά τον δρόμο της αξιοπρέπειας.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα, αρκεί όλοι να το θελήσουμε και
να παλέψουμε για αυτό.»
Το 2004 ο κυπριακός λαός – με
επικεφαλής του τότε τον πρόεδρο του Τάσσο Παπαδόπουλο – είπε ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν.
Δεν αναγνώρισε δηλαδή την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Δεν ξέχασε εντελώς
για ποιο πράγμα είχαν αγωνιστεί χρόνια και χρόνια οι παππούδες και πατεράδες του
και ο ίδιος. Για ποιο σκοπό είχαν δώσει τη ζωή τους.
Τώρα οι 62 λεβέντες και λεβέντισες τι
λένε, τι συμβουλεύουν τους Κυπρίους αδελφούς: να πούνε ναι στην πολιτική ισότητα,
ή να πούνε όχι. Να πούνε ναι στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή να πούνε
όχι. Να επιδιώξουν κάποιες μικροβελτιώσεις και εγγυήσεις; Τι συμβουλεύει το «Κείμενο»;
Συμβουλεύει η Κύπρος θα αποφασίζει και οι Συριζαίοι θα ακολουθήσουν ή ότι
το συμφέρον του λαού στην Ελλάδα-Κύπρο απαιτεί απόρριψη του νέου σχεδίου;
Για κάποια άλλα σημεία του «Κειμένου»
θα βρούμε ευκαιρία να επανέλθουμε. Δεν είναι κεντρικά. Αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.
Κλείνοντας θα θέλαμε να συστήσουμε σε όλους να διαβάσουν με προσοχή τη συνέντευξη
του Παντελή Βουτουρή στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (20/7/14) που μπορεί να την βρούνε
κι εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ
[http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/07/20-7-14.html]
. Είναι η καλύτερη απάντηση στις φλυαρίες τους.
Στη συνέχεια παραθέτουμε όλο το «Κείμενο»
των 62.
40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ
10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Η ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΚΥΠΡΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Είναι σε όλους γνωστό ότι το καλοκαίρι
του 1974 η Τουρκία, με αφορμή το εγκληματικό αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της Χούντας
κατά του Μακαρίου, εισέβαλε καταλαμβάνοντας το 37% του νησιού, το οποίο, όχι απλώς
κατέχει ως σήμερα, αλλά επιπλέον, εφαρμόζει σταθερή πολιτική μεθοδικής εθνοκάθαρσης,
εποικισμού και τουρκοποίησης. Ακόμα και τους ίδιους τους Τουρκοκύπριους, έχει
μετατρέψει σε παρίες στην ίδια τους τη χώρα.
Η ωμή αυτή πραγματικότητα θέτει ευθέως
την ανάγκη απάντησης στο κρίσιμο ερώτημα τί είναι το Κυπριακό. Είναι το Κυπριακό
μια διαφορά δύο κοινοτήτων ή κατ’ ουσίαν το πρόβλημα υφίσταται εξαιτίας των ανοιχτών
εξωτερικών επεμβάσεων της Τουρκίας εναντίον ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της
ΕΕ, επεμβάσεων που έχουν ήδη επιβάλει τον ακρωτηριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας
στον Βορρά και απειλούν ευθέως την κυριαρχία της στα ελεύθερα εδάφη διά της προσπάθειας
επιβολής μιας πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά λύσης που καταργεί κάθε έννοια κράτους
Δικαίου και βασικής δημοκρατικής αρχής;
Είναι επίσης γνωστά σε όλους τα γεγονότα
του Μαρτίου 2013 που οδήγησαν στον εξανδραποδισμό της κυπριακής οικονομίας και την
υπαγωγή της στη μνημονιακή κατάσταση της αποικίας χρέους. Είναι το ζήτημα αυτό υπόθεση
ενός «προβληματικού κράτους» και ενός λαού «κλεφτών και τεμπέληδων» που οφείλουν
να υποστούν τα επίχειρα της «κακίας» τους ή μήπως το πρόβλημα υφίσταται διότι το
πολυδιεκδικούμενο «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» αναβαθμίστηκε περαιτέρω σε άμεσο
παραγωγό υδρογονανθράκων;
Στις δύο παραπάνω μεταβλητές παραμέτρους
πρέπει αναγκαία να προστεθεί και η σταθερά, ότι δηλαδή η Κύπρος δεν έχει απλώς κάποια
γεωπολιτική αξία και σημασία, πράγμα που ο καθένας θα πιστοποιούσε, αλλά κεντρική,
καθώς βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης – Ασίας και Αφρικής, στην καρδιά του αξονικού
χώρου.
Η συνάρθρωση και των τριών αυτών, εν
μέρει διαφορετικών ζητημάτων, καθαρή αποτύπωση της αδιέξοδης μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενης
πρακτικής, δίνει στο Κυπριακό Ζήτημα ένα μεγαλύτερο εστιακό βάθος, απαιτώντας μια
γενναία εκ νέου τοποθέτηση στο όλον πρόβλημα, μακριά από τις λογικές εκείνες που
τείνουν και μάλιστα επιμένουν να παρουσιάζουν το Κυπριακό ως πρόβλημα απλής δικοινοτικής
διαμάχης, κάτι θα λέγαμε, καθ’ υπερβολήν, ως «τριβή» ανάμεσα σε μαύρους και Πορτορικανούς
στο Μπρονξ.
Σε αυτό το πεδίο λοιπόν, χρειάζεται
να αποκτήσουμε μια στρατηγική. Στρατηγική πολύπλευρης σύγκλισης Ελλάδας και Κύπρου.
Αλληλεγγύης, αδελφικής συμπαράταξης χωρών, κοινωνιών και κινήματος, ενάντια στις
γεωπολιτικές επιβουλές για την αποτίναξη των δεσμών της τρόικας και των Μνημονίων.
Να αποτελέσει η Ελλάδα με την Κύπρο έναν πυρήνα αντίστασης, που, απευθυνόμενος στις
χώρες και τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου και της Μεσογείου, να σημάνει την απαρχή
μιας διαφορετικής πορείας για του λαούς και τους εργαζόμενους ολόκληρης της
Ευρώπης.
Η πραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε,
εξαιρετικά δύσκολη, άνιση και περιπεπλεγμένη, μας αποκαλύπτει εντούτοις μιαν αλήθεια
που συχνά υποτιμάμε, ενώ είναι ένα ισχυρό όπλο για την Κύπρο και τον αγώνα επιβίωσης
που δίνει.
Ότι το πραξικόπημα του ’74 και η συνακόλουθη
τουρκική εισβολή απέτυχαν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Ότι η διεθνής κοινότητα
εξακολουθεί να την αναγνωρίζει ως τον αποκλειστικό νόμιμο φορέα συλλογικής έκφρασης
του κυπριακού λαού. Ότι με την υποστήριξη της σαφούς πλειοψηφίας των Κυπρίων πολιτών,
Ελλήνων και Τούρκων συνυπολογιζομένων, η Κυπριακή Δημοκρατία άντεξε στην απόπειρα
κατάργησής της, μέσω του Σχεδίου Ανάν, προκειμένου να φαλκιδευτεί και υπονομευτεί
η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ότι σήμερα, μέλος της ΕΕ είναι η Κυπριακή
Δημοκρατία που και εκπροσωπείται στα κοινοτικά όργανα από την εκλεγμένη κυβέρνησή
της δίχως την μεσολάβηση και επιδιαιτησία με το «έτσι θέλω» κάποιων διορισμένων
ανώτατων δικαστών!
Η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά τις ατέλειες
και δυσλειτουργίες της, παρά την αδυναμία της ν’ ασκήσει εξουσία στο κατεχόμενο
τμήμα του νησιού, αποτελεί ένα σύγχρονο δημοκρατικά λειτουργούν κράτος που εγγυάται
αποτελεσματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους Κύπριους πολίτες, ανεξάρτητα
από την θρησκεία τους ή την εθνική τους καταγωγή και με πλήρη σεβασμό προς αυτές.
Ως εκ τούτου η αντικατάστασή της από δύο προτεκτοράτα, συγκροτημένα σε εθνο-θρησκευτική
βάση, όχι μόνο δεν συνιστά επανένωση του νησιού, αλλά σημαίνει την οριστική υπαγωγή
του σε καθεστώς πολλαπλής, νεο-αποικιακής δουλείας και λεηλασίας των φυσικών του
πόρων.
Τον Φεβρουάριο του 2014 η επανέναρξη
των διαπραγματεύσεων μάς θύμισε:
Α) Ότι το Κυπριακό είναι πάνω από όλα
ζήτημα εισβολής και κατοχής. Η Τουρκία κατέχει 40 χρόνια παράνομα το 40% της Κυπριακής
Δημοκρατίας.
Β) Ότι η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών
στρατευμάτων και η απαλλαγή και των Τουρκοκυπρίων από την ξένη κατοχή, αποτελεί
θέση-κλειδί στο όλον ζήτημα και χωρίς αυτήν κάθε λύση θα είναι νόθα.
Γ) Ότι το μείζον ζήτημα της κυριαρχίας,
σε συνδυασμό με την ασφάλεια, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στα πλαίσια μιας αυθεντικής
δημοκρατικής λύσης, όπου η εσωτερική ζωή και συμβίωση των δυο πλευρών (Ελληνοκυπρίων
και Τουρκοκυπρίων), θα λειτουργεί χωρίς εσωτερικούς φραγμούς, χωρίς διακρίσεις που
εναντιώνονται στην βασική δημοκρατική αρχή και χωρίς εξωτερικές επιδιαιτησίες και
παρεμβάσεις.
Δ) Ότι για την Κυπριακή Δημοκρατία και
τον λαό της δεν μπορεί να ισχύσει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια
δίκαιη και βιώσιμη λύση. Λύση συμβατή με όσα ορίζονται από τους κανόνες του Διεθνούς
Δικαίου και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και με όσα ισχύουν και εφαρμόζονται σ’ όλο τον
πολιτισμένο κόσμο.
Θεωρούμε ότι το διαρρεύσαν διάστημα,
όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε τις παραπάνω διαπιστώσεις, αλλά και τις ενίσχυσε, όπως
ηχηρά αποτυπώνεται στην καλπάζουσα πλέον τουρκική προκλητικότητα, που με απύθμενο
θράσος χαρακτηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα, την ώρα που ο λεγόμενος
διεθνής παράγοντας χειροκροτεί ή σιωπηρά ενθαρρύνει τον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Δεν αποτελεί, λοιπόν, υπερβολή να πούμε
πως οι κύριοι παίκτες, Ομπάμα, Κέρυ, Κάμερον, Μέρκελ και Σόϊμπλε μαζί με τους «αμιγώς
κοινοτικούς», Γιούνγκερ, Βαν Ρομπέι, Άστον, Σουλτς, Μπαρόζο και Όλι Ρεν, λειτουργούν
ως επισπεύδοντες υπέρ της τουρκικής πλευράς, υπό την αιδήμονα συγκατάνευση των
«ομογάλακτών» τους σε Ελλάδα και Κύπρο, επαναφέροντας σε νέα μορφή το σχέδιο κατάλυσης
της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το κριτήριο του ποιος υποστηρίζει ποιον, διατηρεί και
στην περίπτωση αυτή την απόλυτη αξία του.
Η αποτίναξη των Μνημονίων και η διατύπωση
αξιόπιστων εναλλακτικών σχεδίων για την έξοδο από την κρίση, που θα στηρίζονται
στην παραγωγική ανασυγκρότηση, την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την πολιτιστική
αναγέννηση, είναι κοινά ζητούμενα για Ελλάδα και Κύπρο. Ήρθε ο καιρός να εγκαταλειφτεί
το δόγμα – φύλο συκής των ευθυνών των ελλαδικού Ελληνισμού – ότι η Κύπρος αποφασίζει
και η Ελλάδα συμπαρίσταται, και να συναποφασιστεί ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης
των προβλημάτων και των κινδύνων, στα πλαίσια του πληττόμενου ευρωπαϊκού Νότου,
στα πλαίσια της Ε.Ε. της οποίας αποτελούν ισότιμα μέλη, στα πλαίσια των ιστορικών
και συμβατικών ευθυνών που έχει η Ελλάδα απέναντι στην Κύπρο.
Η Αριστερά ως υπεύθυνη, βαθιά φιλειρηνική,
δημοκρατική, πατριωτική και διεθνιστική δύναμη, θα αντισταθεί σθεναρά σε κάθε απόπειρα
κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για
την δυσκολία της καταστάσεως και τον άνισο συσχετισμό. Πιστεύουμε, όμως, ότι αυτό
που ο αείμνηστος Νίκος Σβορώνος αποκάλεσε αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων, δεν αποτελεί
φαντασιακό επινόημα, αλλά απτή πραγματικότητα επιβεβαιωμένη διαχρονικά.
Το 2004, ο κυπριακός λαός βρέθηκε στην
ίδια δυσμενή θέση, αλλά διάλεξε τελικά τον δρόμο της αξιοπρέπειας.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα, αρκεί
όλοι να το θελήσουμε και να παλέψουμε για αυτό.
Αθήνα, 24 Ιουλίου
2014
ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ
Αναγνωστόπουλος Θανάσης, μέλος γραμμ. ΝΕ Α΄ Αθήνας Σύριζα, Αξελός
Λουκάς, μέλος ΚΕ Σύριζα, Αρχοντόπουλος Γιώργος, μέλος Πρωτοβουλίας SOSτε το νερό,
υποψ. ευρωβουλευτής Σύριζα, Ασημακόπουλος Βασίλης, πρώην μέλος ΚΕ Σύριζα-ΕΚΜ, Βαμβακάς
Κώστας, δημοτικός σύμβουλος Ελευσίνας-Μαγούλας, Δερμενάκης Παύλος, μέλος γραμμ.
ΝΕ Βορείων Σύριζα, μέλος ΔΣ ΜΑΧΩΜΕ, Ελληνιάδης Στέλιος, μέλος ΚΕ Σύριζα, Θεοδωρόπουλος
Γιώργος μέλος ΚΕ Σύριζα, περιφ. σύμβουλος Κ.Μακεδονίας, Θεωνάς Γιάννης, μέλος ΚΕ
Σύριζα, Καϊτατζή-Γουίτλοκ Σοφία, καθηγ. ΑΠΘ, μέλος Σύριζα, Καρακώστα Εύη, στέλεχος
Σύριζα, Κασιμάτη Νίνα, μέλος επιτρ. προγρ. Σύριζα, Κατρούγκαλος Γιώργος, ευρωβουλευτής
Σύριζα, Κοδέλας Δημήτρης βουλευτής Σύριζα, Κοτσακάς Αντώνης, στέλεχος Σύριζα, Κουρουμπλής
Παναγιώτης, βουλευτής Σύριζα, Κυριακάκης Βασίλης, βουλευτής Σύριζα, Κωνσταντακόπουλος
Δημήτρης, μέλος τμημ. εξωτερ. πολιτικής Σύριζα, Λάμπρου Βύρωνας, μέλος ΚΕ Σύριζα,
Λαοκράτης Βάσσης, φιλόλογος-συγγραφέας, μέλος Σύριζα, Λατζανάκη Μαρία, μέλος ΚΕ
Σύριζα, Μαντάς Μάκης, μέλος ΚΕ Σύριζα, Ματζουράνης Σωκράτης, στέλεχος Σύριζα, Μητρόπουλος
Αλέξης, βουλευτής Σύριζα, Μιχελογιαννάκης Γιάννης, βουλευτής Σύριζα, Μούστος Μανώλης,
μέλος ΚΕ Σύριζα, Μπανιά Σοφία, μέλος ΚΕ Σύριζα, Μπελαντής Δημήτρης, μέλος ΚΕ Σύριζα,
Μπουλούμπαση Άβα, μέλος ΚΕ Σύριζα, Μπρέστα Μαρίνα, μέλος ΚΕ Σύριζα, Νικολακάκης
Γιώργος, μέλος ΚΕ Σύριζα, Νικολόπουλος Ηλίας, συνταγματολόγος, υποψ. ευρωβουλευτής
Σύριζα, Ξυδάκης Νίκος, υποψ. ευρωβουλευτής Σύριζα, Ξυδιάς Βασίλης, εκπαιδευτικός-θεολόγος,
μέλος Σύριζα, Παναγιώτου Σπύρος, δημοτικός σύμβουλος Γαλατσίου, Παναγούλης Στάθης,
βουλευτής Σύριζα, Πάντζας Γιώργος, βουλευτής Σύριζα, Ρινάλντι Ρούντι, μέλος Πολιτικής
Γραμματείας Σύριζα, Ρούσσος Σωτήρης, αναπλ. καθηγ. Διεθνών Σχέσεων Παν/μίου Πελοποννήσου,
μέλος Σύριζα, Σακοράφα Σοφία, ευρωβουλευτής Σύριζα, Σερμέτης Τριαντάφυλλος, πρόεδρος
Α΄ΕΛΜΕ Πέλλας, υποψ. περιφ. σύμβουλος, Σιάχος Μιχάλης, μέλος ΓΣ ΠΟΕΣΥ, μέλος γραμμ.
Τμημ. ΜΜΕ Σύριζα, Σπύρου Μπενέτος, υπ. περιφερειάρχης Ν. Αιγαίου, Σταθάς Γιάννης,
βουλευτής Σύριζα, Σωτηρίου Ελένη, μέλος Πολιτικής Γραμματείας Σύριζα, Ταυρής Νίκος,
μέλος ΚΕ Σύριζα, Τεμπονέρας Διονύσης, μέλος ΚΕ Σύριζα, Τζαφέρης Γιώργος, μέλος γραμμ.
ΝΕ Πειραιά Σύριζα, Τοζίδης Γιώργος, οικονομολόγος, στέλεχος Σύριζα, Τριανταφύλλου
Μαρία, βουλευτής Σύριζα, Τσέλου Ειρήνη, μέλος ΚΕ Σύριζα, Τσουκαλάς Δημήτρης, βουλευτής
Σύριζα, Τσούτσιας Γιάννης, δημοτικός σύμβουλος Βριλησσίων, Φινάλης Ερρίκος, μέλος
ΚΕ Σύριζα, Φωτιάδου Σία, μέλος ΔΣ Σωμ. Συντ. δικηγόρων, μέλος Σύριζα, Χαραλαμπίδου
Δέσποινα, βουλευτής Σύριζα, Χατζηαντωνίου Γιάννης, γραμμ. ΟΜ Σύριζα Δικηγόρων, πρώην
μέλος Πολιτικής Γραμματείας Σύριζα, Χατζηλάμπρου Βασίλης, βουλευτής Σύριζα, Χατζησταυράκη
Μαρία, μέλος ΚΕ Σύριζα, Χερουβής Γιώργος, μέλος ΝΕ Βορείων Σύριζα, Χρυσόγονος Κώστας,
ευρωβουλευτής Σύριζα, Ψιμούλη Χρυσούλα, μέλος ΚΕ Σύριζα.
Σημειώσεις – παραπομπές
1 – βλ. Λευτέρη Ριζά «Κυπριακό: τα πράγματα χειροτερεύουν» ΟΙΣΤΡΟΣ
19/7/14 http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/07/blog-post_19.html
2 – Για τη σχέση μειοψηφίας και μειονότητας βλ. Λ. Ριζάς «Η Κύπρος και πάλι στο επίκεντρο 5ο - β’» Aug 5 http://istrilatis.blogspot.gr/2013/08/5_5.html
3 – Να θυμίσουμε εδώ ότι το Monthly Review το 2009 είχε εκδώσει
ένα ιδιαίτερο τεύχος – χωριστή έκδοση – με τίτλο «ΚΥΠΡΟΣ- Γεωπολιτικές εξελίξεις
στον 21ο αιώνα» όπου μετά το εισαγωγικό των εκδοτών του Βαγγέλη Χωραφά –
Λευτέρη Ριζά έγραψαν οι: Στέλιος Αλειφαντής • Λουκάς Αξελός • Άριστος Αριστοτέλους
• Γεράσιμος Δ. Αρσένης • Κώστας Βενιζέλος • Κώστας Βέργος • Σέργιος Ζαμπούρας Βύρων
Θεοδωρόπουλος • Ιωσήφ Ιωσήφ • Σαράντος Ι. Καργάκος • Γιώργος Κασκάνης • Νίκος Κατσουρίδης
• Φοίβος Κλόκκαρης • Θεόδωρος Κουλουμπής • Ηλίας Κουσκουβέλης • Νίκος Κουτσού •
Μάρκος Κυπριανού • Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος • Στέφανος Κωνσταντινίδης • Λάρκος
Λάρκου • Βάσος Λυσσαρίδης • Ιωάννης Θ. Μάζης • Γιαννάκης Λ. Ομήρου • Θεόδωρος Πάγκαλος
• Τάσσος Παπαδόπουλος • Κώστας Παπακώστας Πέτρος Παπαπολυβίου • Αλέκα Παπαρήγα
• Μανούσος Παραγιουδάκης Αντώνης Σαμαράς • Γιώργος Ε. Σέκερης • Θέμος Χ. Στοφορόπουλος
Άκης Τσοχατζόπουλος • Γιάννος Χαραλαμπίδης • Σωκράτης Χάσικος Ευάνθης Χατζηβασιλείου
• αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄
[Το κείμενο του Τάσσου Παπαδόπουλου
ήταν το τελευταίο του. Λίγες ημέρες αφότου μας το απέστειλε έφυγε από τη ζωή. Σε
μια κρίσιμη για την Κύπρο στιγμή και που η παρουσία του θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμη]
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
