Οι Φαρισαίοι του συστήματος και οι μυθολογίες τους!

Του Θανάση Τσιριγώτη

Μια προσφιλής θεωρία, άποψη, ιδέα, που έχει φίλους σ’ όλους τους χώρους της αριστεράς, είναι αυτή της «νέας γενιάς». Σύμφωνα με τους οπαδούς και κήρυκες της προβεβλημένη και δημοφιλούς άποψης «η νέα γενιά θα φτιάξει τα πράγματα. Η νέα γενιά θα είναι διαφορετική από τις  προηγούμενες. Το μέλλον ανήκει στους νέους. Τόπο στα νιάτα».

Ο «ελέω θεού» αρχηγός του κόμματος «το Ποτάμι» έχει ως βασική μέθοδο να κολακεύει «παντί τρόπω», όπως άλλωστε κάθε δημαγωγός που σέβεται τον εαυτό του. Πώς ακριβώς όμως έχουν τα πράγματα και ποια είναι τα όρια της νέας γενιάς; Η θεωρία για το χάσμα των γενεών έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’60 και στη λεγόμενη νέα αριστερά. Οι εκπρόσωποι της νέας αριστεράς (π.χ. Μαρκούζε) ισχυρίστηκαν ότι η εργατική τάξη συντηρητικοποιήθηκε, έχασε τον πρωτοπόρο ρόλο της κι ενσωματώθηκε στο αστικό σύστημα. Τη θέση ως χειραφετημένου και οδηγητικού τμήματος της κοινωνίας πήραν άλλες ομάδες όπως οι μαύροι, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι. Κάπου εδώ άρχισε να ωριμάζει η θεωρία για το χάσμα των γενεών και την εξιδανίκευση της νέας γενιάς. Λίγο αργότερα τα κινήματα των φοιτητών (Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία) έδωσαν νέα πνοή σ’ ένα ριζοσπαστικό κίνημα αλλά μια λάθος θεωρία. 

 Η νέα γενιά, δηλαδή οι νεώτεροι ηλικιακά άνθρωποι, προφανέστατα δεν βαρύνεται για τη φρίκη των εκμεταλλευτικών συστημάτων, για τον πόλεμο, τον φασισμό, την πείνα. Προφανέστατα ισχύει η ρήση του Μάο Τσε Τουνγκ  πως «είναι όπως ο ήλιος το πρωί», δηλαδή δυνατή και απαιτητική. Άλλωστε οι νέοι αποτέλεσαν κι αποτελούν την αιχμή του δόρατος όλων των απελευθερωτικών κινημάτων. Ωστόσο το ένα διχάζεται στα δύο. Η «έννοια» νέος περιλαμβάνει αστούς, μικροαστούς και προλετάριους. Πλούσιους και φτωχούς. Παιδιά που τα χουν όλα στα πόδια τους και νέους που σαν φτωχοδιάβολοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Από που κι ως που μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι επειδή έχουν την ίδια ηλικία; Η θεωρία της νέας γενιάς είναι συσκοτιστική, αταξική και γι' αυτό επικίνδυνη πολιτικά. Δεύτερο και πιο δυσδιάκριτο, ισχύει αναμφίβολα ότι «το είναι καθορίζει τη συνείδηση» (Κ. Μαρξ).  Διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και υλικοί όροι δημιουργούν αλλιώτικη συνείδηση, δηλαδή ιδέες και συμπεριφορές.   Οι συνθήκες στην αντίσταση γεννούσαν Τιτάνες! Οι συνθήκες κρίσης, δυσπραγίας, εξατομίκευσης δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο όταν λείπει ο συμπυκνωτής, ο κινητήρας,  δηλαδή το επαναστατικό κόμμα. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στα πανεπιστήμια, όπου υποθετικά συγκεντρώνεται ο «αφρός» της νεολαίας, κυριαρχεί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κι ένα δεξιό συντηρητικό κι απολιτικό κλίμα. Ότι μπορεί ν’ αλλάξει είναι αναμφισβήτητο. Αλλά ότι πάνω από 20 χρόνια οι πολιτικές ιδέες της δεξιάς κυριαρχούν,  είναι επίσης αναμφισβήτητο. Χρειάζεται πολλή δουλειά, πολλοί άνθρωποι και πολύς κόπος για να αναποδογυρίσουν τα πράγματα.  Η θεωρία λοιπόν της σύγκρουσης των γενεών υποτιμά το εργατικό-κοινωνικό ρεύμα και την πρωτοπορία του. Έρχεται να κολακεύσει άκοπα τη νέα γενιά και σε τελική ανάλυση ναρκώνοντάς την να την παραδώσει αφοπλισμένη και σιδηροδέσμια στις δυνάμεις του συστήματος. Στην κοινωνία, στην πολιτική, στην ιδεολογία συγκρούονται τάξεις και ταξικές δυνάμεις, η νεολαία πρώτιστα. Οι νέοι που προέρχονται από τα εργατικά-λαϊκά  στρώματα να επιλέξουν με ποιον θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν. Η άρχουσα τάξη προτείνει φτώχεια,  ανεργία, απομόρφωση, εγκατάλειψη.  Η πραγματική αριστερά και οι κομμουνιστές ακριβώς το ανάποδο. Οι Φαρισαίοι του συστήματος,  αυτοί ακριβώς που προορίζουν τη νέα γενιά για φτηνή καύσιμη ύλη στις μηχανές της κερδοφορίας τους, υψώνουν κολακείες στη νέα γενιά όταν δεν σηκώνουν τα γκλοπς τους στους απείθαρχους.  Οι κομμουνιστές δεν «θυμιάζουν», δεν θρηνούν,  δεν υπόσχονται. Λένε απλά πως στην πάλη των τάξεων υπάρχει χώρος για όσους θέλουν ν’ αγωνιστούν.

Ανάρτηση από: http://www.m-lkke.gr